เรื่องสั้น:เสียงเพลงของสายลม
ชื่อเรื่อง: "เสียงเพลงของสายลม"
ในหมู่บ้านเล็กๆ ริมทุ่งหญ้า มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ “นิด” นิดมีความสามารถพิเศษในการเป่าขลุ่ยที่พ่อของเธอเคยให้ไว้ก่อนที่พ่อจะจากไป เธอมักจะนำขลุ่ยตัวนั้นไปเป่าใต้ต้นไม้ใหญ่ริมลำธารทุกเย็น เสียงขลุ่ยของนิดไพเราะและกังวาน สายลมที่พัดผ่านมามักพัดพาเสียงเพลงนั้นไปทั่วหมู่บ้าน ทำให้ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกผ่อนคลาย
วันหนึ่ง ขณะที่นิดกำลังเป่าขลุ่ยอยู่ ก็มีเด็กชายชื่อ "ต้น" ซึ่งเพิ่งย้ายมาใหม่ เข้ามานั่งฟังเงียบๆ ด้วยความหลงใหลในเสียงเพลง ต้นเดินมาหานิดและถามว่า “ทำไมเธอถึงเป่าขลุ่ยได้เพราะขนาดนี้?”
นิดยิ้มและตอบว่า “พ่อเคยสอนให้ฉันฟังเสียงของธรรมชาติ เวลาที่ฉันเป่าขลุ่ย ฉันคิดถึงพ่อและฟังเสียงสายลม เหมือนกับว่าพ่อยังอยู่กับฉันเสมอ เสียงของขลุ่ยทำให้ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ แม้ในวันที่เศร้า”
คำพูดของนิดทำให้ต้นเข้าใจว่าเสียงดนตรีไม่ใช่แค่เพียงเสียง แต่เป็นสิ่งที่มาจากหัวใจที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึง ตั้งแต่นั้นมา ต้นมักจะมาฟังนิดเป่าขลุ่ยทุกเย็น และทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนที่คอยให้กำลังใจกันในทุกๆ วัน
ข้อคิด: "เสียงดนตรีที่มาจากหัวใจ ไม่เพียงแค่สร้างความสุขให้แก่ผู้ฟัง แต่ยังเชื่อมโยงความรักและความทรงจำที่ไม่มีวันจางหาย"