เสียงเพลงแห่งความทรงจำ

โดย อักษราลัย

          ในห้วงรัตติกาลอันเงียบงัน เสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกเป็นจังหวะ แก้วนั่งเหม่อมองผ่านหน้าต่างบานเก่า สายฝนโปรยปรายคล้ายม่านสีเงินยวง สะท้อนแสงไฟริบหรี่จากถนนเบื้องล่าง ดวงตาคู่งามฉายแววว้าวุ่น ดั่งภาพสะท้อนของหัวใจที่สับสนและอ้างว้าง

          แก้วเป็นสาวโสดวัย 28 ปี ทำงานในบริษัทใหญ่ ชีวิตของเธอภายนอกดูเหมือนประสบความสำเร็จ แต่ภายในกลับกลวงและว่างเปล่า เธอเก็บตัว หลีกหนีการเข้าสังคม และมักจะลืมเรื่องราวในชีวิตประจำวันอยู่เสมอ ความทรงจำของเธอเลือนรางดั่งภาพวาดบนผืนทรายที่ถูกคลื่นซัดพัดพา มันกระท่อนกระแท่นคลับคล้ายคลับคลาอยู่เสมอ

          วันหนึ่งมีจดหมายปริศนาพร้อมกล่องขนาดใหญ่มาถึง แจ้งข่าวการจากไปของญาติห่าง ๆ ที่แก้วแทบไม่รู้จัก พร้อมระบุว่ามีมรดกชิ้นหนึ่งส่งมาให้เธอ เมื่อแกะกล่องออก แก้วพบกีตาร์เก่าคร่ำคร่า สายกีตาร์เป็นสนิม ฝุ่นจับหนาเตอะ แต่กลับมีกลิ่นอายบางอย่างที่ชวนให้หลงใหล

          คืนนั้น... แก้วฝันถึงชายชราที่เธอไม่รู้จัก กำลังเล่นกีตาร์ตัวนั้นอย่างไพเราะ เสียงเพลงแผ่วพลิ้วราวกับสายลมอ่อน ปลุกความรู้สึกบางอย่างในใจเธอให้ตื่นขึ้น

          รุ่งเช้า ด้วยแรงบันดาลใจจากความฝัน แก้วตัดสินใจหยิบกีตาร์ขึ้นมา นิ้วเรียวบางของเธอลูบไล้ไปตามสายกีตาร์อย่างทะนุถนอม แล้วจู่ ๆ นิ้วก็ดีดลงบนสายโดยไม่ตั้งใจ

          ทันใดนั้น เสียงหัวเราะใสกังวานของเด็กน้อยก็ดังขึ้นในหัว ภาพของเด็กหญิงผมเปียสองข้างวิ่งเล่นในทุ่งดอกไม้ผุดขึ้นในความทรงจำ แก้วตกตะลึง นั่นคือความทรงจำวัยเยาว์ของเธอเอง ที่เธอลืมเลือนไปนานแสนนาน

          ด้วยความตื่นเต้น แก้วเริ่มเล่นกีตาร์อีกครั้ง คราวนี้เสียงกีตาร์พาเธอย้อนกลับไปในวันวาน ภาพครอบครัวที่อบอุ่น เสียงหัวเราะของพ่อแม่ กลิ่นอาหารของคุณยาย ทุกอย่างหวนกลับมาอย่างชัดเจน น้ำตาแห่งความสุขเอ่อล้นอาบแก้ม

          นับแต่นั้น แก้วใช้เวลาทุกค่ำคืนกับกีตาร์วิเศษ เธอค้นพบว่าทุกครั้งที่เล่น เสียงเพลงจะนำพาความทรงจำที่หลงลืมกลับมา บางครั้งเป็นความทรงจำที่สดใส บางครั้งก็เศร้าสร้อย แต่ทุกความทรงจำล้วนมีคุณค่า หล่อหลอมให้เธอเป็นตัวเธอในวันนี้

          เธอเริ่มจดบันทึกเรื่องราวเหล่านั้น และพบว่าตัวเองเคยเป็นคนร่าเริง กล้าแสดงออก และชอบช่วยเหลือผู้อื่น แก้วตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอเริ่มติดต่อเพื่อนเก่า กล้าที่จะสร้างความสัมพันธ์ใหม่ ๆ และเปิดใจรับโลกภายนอกมากขึ้น

          วันหนึ่ง ขณะที่แก้วกำลังเล่นกีตาร์ในสวนสาธารณะ เสียงเพลงของเธอดึงดูดผู้คนให้เข้ามาฟัง ท่ามกลางผู้ชม มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่มองเธอด้วยสายตาเปี่ยมความหมาย

          "เพลงที่คุณเล่น... มันช่างคุ้นหู" เขาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม

          แก้วมองสบตาเขา และในชั่วพริบตานั้น เสียงกีตาร์พาเธอย้อนกลับไปอีกครั้ง ภาพของเด็กชายและเด็กหญิงเล่นกีตาร์ด้วยกันใต้ต้นไม้ใหญ่ผุดขึ้น นั่นคือความทรงจำวัยเด็กที่เธอและชายคนนี้เคยเป็นเพื่อนกัน

          "นายคือ... ภูใช่ไหม?" แก้วถามอย่างตื่นเต้น

          ดวงตาของภูเป็นประกาย "ใช่แล้ว แก้ว เธอจำฉันได้!"

          ทั้งสองกอดกันด้วยความดีใจ เสียงหัวเราะและน้ำตาแห่งความสุขผสมปนเปกัน แก้วรู้สึกว่าชีวิตของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความหมายอีกครั้ง

          ในค่ำคืนนั้น แก้วนั่งเล่นกีตาร์ท่ามกลางแสงเทียนแผ่วพลิ้ว เธอบรรเลงเพลงด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยม ไม่ใช่เพื่อย้อนคืนสู่อดีตอีกต่อไป แต่เพื่อสร้างความทรงจำใหม่ในปัจจุบัน 

          เสียงเพลงแห่งความทรงจำยังคงบรรเลงต่อไป แต่คราวนี้มันเป็นท่วงทำนองแห่งความหวังและอนาคตอันสดใส

          แก้วยิ้มอย่างมีความสุข เธอรู้ว่าตั้งแต่นี้ไป ทุกวันของเธอจะเป็นดั่งบทเพลงที่ไพเราะ เต็มไปด้วยโน้ตแห่งความรัก มิตรภาพ และความทรงจำอันแสนหวาน

ที่จะคงอยู่ในใจเธอตลอดไป...

.