ตุ๊กตาลูกดก

โดย อักษราลัย

          ในห้วงคำนึงอันแสนว่างเปล่า สมชายนั่งเหม่อมองเงาตะวันที่ทอดยาวผ่านหน้าต่างบานเก่า ชีวิตของหนุ่มวัยสามสิบเสมือนใบไม้ร่วง ปลิดปลิวไร้จุดหมาย วันเวลาผ่านไปราวสายน้ำที่ไหลเอื่อยเฉื่อยชา ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้ม มีเพียงความเหงาที่กัดกินหัวใจทีละน้อย

          แสงสุดท้ายของวันเตรียมลับขอบฟ้า เมื่อเสียงกริ่งประตูดังขึ้น สมชายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เปิดประตูออกไปพบบุรุษไปรษณีย์ยืนยิ้มด้วยความคุ้นเคย ในมือมีพัสดุกล่องเล็ก ๆ 

          "มีพัสดุถึงคุณครับ" เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเปี่ยมมิตรไมตรี

          เมื่อเปิดกล่องดู ดวงตาของสมชายเบิกกว้าง ความทรงจำถาโถมเข้ามาดั่งคลื่นซัดฝั่ง คุณยายผู้แสนใจดีที่จากไปเมื่อสัปดาห์ก่อน ยังคงส่งของขวัญมาให้หลานชายเป็นครั้งสุดท้าย

          ด้วยมือที่สั่นเทา สมชายแกะกล่องออก พบตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ นัยน์ตากลมโต ยิ้มหวานราวกับจะปลอบประโลม เขาอุ้มตุ๊กตาขึ้นมา สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากฝีมือถักทออันประณีตของคุณยาย

          คืนนั้น สมชายฝันถึงคุณยาย ท่านยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางกระซิบ "ตุ๊กตานี้จะเปลี่ยนชีวิตหลาน จงใช้มันด้วยความรักและเมตตา"

          รุ่งเช้า สมชายตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกแปลกใหม่ เขามองตุ๊กตาบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะออกจากบ้านไปทำงานเช่นทุกวัน

          ระหว่างทางเดินไปออฟฟิศ สมชายเห็นคุณลุงแก่ ๆ กำลังพยายามข้ามถนน ด้วยความเมตตาที่ผุดขึ้นมา เขาเข้าไปช่วยพยุงคุณลุงข้ามถนนอย่างปลอดภัย รอยยิ้มและคำขอบคุณของคุณลุงทำให้หัวใจของสมชายอิ่มเอมอย่างประหลาด

          กลับถึงบ้าน สมชายแทบไม่เชื่อสายตา ตุ๊กตาบนโต๊ะไม่ได้มีเพียงตัวเดียวอีกต่อไป แต่มีตุ๊กตาตัวเล็กอีกตัวนั่งอยู่เคียงข้าง ทั้งสองตัวยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข

          วันต่อมา สมชายช่วยเหลือเพื่อนร่วมงานที่กำลังเครียดกับงาน เขาให้กำลังใจและช่วยแบ่งเบาภาระ เมื่อกลับถึงบ้าน เขาพบว่าครอบครัวตุ๊กตาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัว

          ทุกครั้งที่สมชายทำความดี ไม่ว่าจะเป็นการช่วยเหลือผู้อื่น หรือแม้แต่การยิ้มให้กับคนแปลกหน้า ครอบครัวตุ๊กตาก็จะเพิ่มจำนวนขึ้น ราวกับเป็นการให้รางวัลกับการกระทำอันงดงามของเขา

          เวลาผ่านไป บ้านของสมชายเต็มไปด้วยตุ๊กตาน้อยใหญ่ แต่ละตัวมีรอยยิ้มที่แตกต่างกัน เสมือนเป็นตัวแทนของผู้คนที่เขาได้ช่วยเหลือ ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากชายหนุ่มที่เคยเหงาและว้าเหว่ กลายเป็นคนที่เปี่ยมด้วยความสุขและความหมาย

          วันหนึ่ง สมชายตัดสินใจแบ่งปันความสุขนี้ให้กับผู้อื่น เขาเริ่มนำตุ๊กตาไปแจกจ่ายให้กับเด็ก ๆ ในละแวกบ้าน เมื่อเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเขา สมชายรู้สึกอิ่มเอมใจยิ่งกว่าครั้งใด

          เมื่อตุ๊กตาตัวสุดท้ายถูกมอบให้กับเด็กหญิงตัวน้อย สมชายกลับบ้านด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยม เขาพบว่าตุ๊กตาตัวแรกที่ได้รับจากคุณยายได้กลับมาอยู่บนโต๊ะอีกครั้ง พร้อมกับจดหมายฉบับน้อย

          "หลานรัก การให้คือการรับที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ตุ๊กตานี้จะอยู่กับผู้ที่มีจิตใจงดงามเท่านั้น ยายภูมิใจในตัวหลานมาก จงแบ่งปันความรักและความเมตตาต่อไปนะจ๊ะ"

          น้ำตาแห่งความสุขเอ่อล้นอาบแก้ม สมชายกอดตุ๊กตาไว้แนบอก รู้ซึ้งว่าชีวิตของเขาจะไม่มีวันเหงาอีกต่อไป เพราะหัวใจที่เปี่ยมด้วยความรักและเมตตา ย่อมมีมิตรไมตรีเป็นเพื่อนเสมอ

          ในวันต่อมา เมื่อสมชายเดินออกจากบ้านพร้อมรอยยิ้ม เขาพบว่าโลกช่างสดใสและงดงามเหลือเกิน ทุกย่างก้าวของเขาเปี่ยมด้วยความหมาย พร้อมที่จะสร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับทุกชีวิตที่ได้พบเจอ ดั่งตุ๊กตาลูกดกที่แตกหน่อเป็นความดีงามไม่รู้จบ...•

.