นิทานเรื่องผึ้งตัวน้อยกับชายขายน้ำ

นิทานเรื่องผึ้งตัวน้อยกับชายขายน้ำ,

กิตติชายหวานผู้หนึ่งเขาขายน้ำชง-น้ำหวานอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ

เขาขายดีทุกวันเลยล่ะ

แต่ข้อเสียของกิตติคือเขามักจะทำของ หกบ่อยครั้งแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

จู่ๆวันหนึ่งในขณะที่กำลังเก็บร้านเขามองไปเห็นผึ้งน้อยตัวหนึ่งกำลังก้มดูดนมข้นหวานที่หกอยู่บนโต๊ะที่เขาใช้ชงกาแฟอยู่นอกจากเขาจะไม่ไล่มันออกไปแล้วเขายังเทนมข้นหวานใส่ในฝาขวดไว้ต่างหากเพื่อที่จะให้ผึ้งน้อยได้กินโดยเฉพาะ

ชายหนุ่มทำแบบนี้ทุกๆวันผึ้งน้อยก็อยู่ในส่วนของตนเองมันไม่ได้ทำร้ายชายหนุ่มหรือว่าลูกค้าของชายหนุ่มเลย

มันบินมากินนมข้นหวานที่ร้านของชายหนุ่มทุกวัน จนวันหนึ่งผึ้งอีกตัวเห็นเข้าว่าผึ้งตัวน้อยมีผู้ใจดีให้น้ำหวานมันคิดในใจว่าเจ้าตัวนั้นนี่สบายเนาะไม่ต้องออกไปตากแดดตะเวนหาอาหารแบบเราเลยมันจึงบินเข้าไปกินนมข้นหวานร่วมกับผึ้งตัวน้อยตัวนั้น

ผึ้งตัวน้อยที่กินอยู่เห็นเพื่อนมาดูดน้ำหวานร่วมกับตัวเองมันบอกว่า "นี่เจ้าไม่ได้รับการอนุญาตเลยนะแล้วทำไมจู๋ๆเจ้าก็มาล่ะ"

 ผึ้งอีกตัวตอบกลับว่าที "เจ้ายังทำแบบนี้ได้เลยแล้วทำไมข้าจะทำด้วยไม่ได้เจ้านี่ใจร้ายเอาจริงๆเลย "ผึ้งตัวน้อยส่ายหัวไปมาและบอกว่า "ได้ แต่เจ้าน่ะต้องอยู่ตรงนี้เงียบๆอย่ารบกวนเขาและก็อย่าทำร้ายชายหนุ่มหรือลูกค้าเขาเลยนะ " ผึ้งตัวนั้นนิ่งเฉยแล้วก็กินอย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อชายหนุ่มมาเห็นก็ไม่ได้ว่าอะไรทั้งยังเติมนมข้นหวานให้เพียงพอต่อ 2 ตัวแม้ผึ้ง สองตัวจะไม่ชอบหน้ากันเล็กน้อยแต่ทว่าก็ไม่ได้ทำอะไรกันวันหนึ่งชายหนุ่มมีออเดอร์ใหญ่ที่เขาต้องรีบตื่นขึ้นมาทำแต่เช้าจึงลืมที่จะเทลงข้นหวานใส่ฝาขวดให้ผึ้งน้อยๆ

เขาก้มหน้าทำงานอย่างเร่งรีบและผึ้งทั้งสองตัวก็มาเหมือนกับทุกเช้าแต่ว่าวันนี้ไม่มีนมข้นหวานอยู่ในฝาที่เขาเคยกินทุกวันผึ้งตัวน้อยบอกกับตัวเองว่า "ถ้างั้นวันนี้ข้าคงต้องหากินเองแล้วล่ะขอให้เจ้าราบรื่นนะชายใจดี"

ชายใจดีไม่เห็นหรอกเพราะเขาก้มหน้าทำต่อไปเรื่อยๆส่วนผึ้งอีกตัวที่บินมาก็บินวนชายหนุ่มและบ่นว่า "นี่นมข้นหวานของข้าล่ะทำไมวันนี้เจ้ามัวแต่ทำงานไม่ให้ข้ากินเลยล่ะ " เขาบินวนอยู่อย่างนั้นแล้วก็บ่นพึมพำไปเรื่อยแต่ทว่าเสียงของผึ้งนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ยินเขายังพูดเบาๆว่า

"ผึ้งน้อยวันนี้ขอโทษนะข้ารีบจริงๆหากเสร็จแล้วจะกลับมาเทให้เจ้านะ "ชายหนุ่มจำไม่ได้ว่าผึ้งตัวไหนเป็นตัวไหนและไม่รู้ว่าผึ้งตัวน้อยกำลังจะสื่ออะไรแต่ผึ้งตัวน้อยนั้นบินใกล้เขามากเกินไปจนขัดขวางการทำงานของเขา

เขาจึงปัดออกไปเบาๆผึ้งตัวนั้นโกรธมากนอกจากชายหนุ่มจะไม่ให้นมข้นหวานที่เคยให้แล้วยังปัดเค้าออกอีกมันบินเข้าไปหาชายหนุ่มและต่อยเข้าที่มือชายหนุ่มอย่างแรงผึ้งตัวน้อยที่เห็นบินเข้าไปห้ามผึ้งตัวนั้นไว้แล้วตะโกนถามว่า "นี่!! เจ้าทำอะไรน่ะเจ้ากำลังทำร้ายเขานะ" ผึ้งอีกตัวตอบคำว่า "ข้าาไม่สนคนพูดนี้ นอกจากจะปัดตัวข้าด้วยความรุนแรงยังไม่ให้อาหารเราด้วย "

ผึ้งตัวน้อยจึงสวนความไปว่า 

"เจ้าไม่เห็นหรอว่าเขากำลังยุ่งอยู่เจ้าหากินเองไม่เป็นหรือไง"

ผึ้งอีกตัว

" เจ้าก็มากินทุกวันเหมือนกันนี่หากินเองไม่เป็นหรือไง "

ผึ้งตัวน้อยหมดคำจะเถียงจึงบินออกไป

ชายหนุ่มที่โดนผึ้งต่อย แต่ก็ดีที่ไม่เป็นอะไรมากเดี๋ยวก็เจ็บปวดเล็กน้อยแต่เขาก็แอบโกรธเคืองเหมือนกันเพราะว่าเขาเป็นผู้ให้อาหารผึ้งทุกวันจู่ๆกลับมาต่อยเขาเสียอย่างนั้นเขาใช้ไม้ตีแมลงวันฟาดเข้าที่ผึ้งตัวนั้น ผึ้งตัวนั้นรับความรุนแรงไม่ไหวจนเสียชีวิ ต กับที่

ผึ้งตัวน้อยอ้าปากค้างเขาเสียใจมากที่เพื่อนของเขาโดนชายหนุ่มทำร้ายแต่เขาก็เข้าใจสาเหตุที่ชายหนุ่มทำ

ชายหนุ่มพูดอีกว่า

"ข้าเพียงปัดเจ้าออกจากตัวเท่านั้นทำไมเจ้าต้องมาต่อยข้าด้วยล่ะเห็นทีแล้วคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ "

และนิทานเรื่องนี้ก็จบลง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ควรผูกความหวังกับผู้อื่นมากเกินไป และอย่าพึ่งพาผู้อื่นมากเกินไปเมื่อถึงคราวเราก็ต้องกลับมาพึ่งพาตัวเองและอย่าอกตัญญูกับผู้ที่เคยให้เรา

ความโลภความมักง่ายและการเรียกร้องในสิ่งที่ไม่ควรจะนำมาสู่จุดติดลบกับชีวิตเราเพราะฉะนั้นเมื่อถึงคราวเราก็ต้องพึ่งพาตัวเองและเป็นไปได้ก็ควรพึ่งพาตัวเองไม่ควรเรียกร้องหรือว่าผูกตนเองไว้กับผู้อื่น

-นามปากกา ชาเขียวปั่นพิเศษไข่มุก-