เรื่องสั้นหักมุมหลอน ตอน ลูกโป่งหัวมนุษย์

ลูกโป่งหัวมนุษย์ 

คุณเคยอ่านการ์ตูนเรื่องคลังสยองของอาจารย์จุนจิ อิโต้ไม๊ เขาคือนักเขียนในดวงใจของผมเลยก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่จำความได้ผมที่พอจะอ่านหนังสือออกก็หยิบหนังสือของแกมาอ่าน ทั้งที่เด็กในยุคนั้นจะอ่านพวกการ์ตูนน่ารักๆ อย่างโดราเอม่อนดราก้อนบอล แต่ผมเลือกที่จะอ่านการ์ตูนแบบนี้ และหนึ่งในตอนที่ผมชอบมากที่สุดก็คือตอนลูกโป่งหัวมนุษย์ ที่เป็นเรื่องราวของดาราที่แขวนคอตายก่อนที่มันจะบานปลายมาเป็นคำสาปหรืออะไรสักอย่าง จนสุดท้ายก็เกิดเป็นลูกโป่งหัวคนที่หน้าเหมือนเรา ซึ่งลูกโป่งนั้นจะมาหาตัวเราและใช้เชือกที่เหมือนห่วงมาจับเพื่อฆ่าเรา และถ้าเราไปทำลายลูกโป่งที่หน้าเหมือนเราหรือหน้าใครก็ตามเราก็ตายด้วย ในการ์ตูนเนื้อเรื่องมันก็ไม่มีอะไรซับซ้อน ก็แค่การเล่าเรื่องของเด็กผู้หญิงที่หนีเข้าบ้าน กับตัวละครในบ้านที่ทำอะไรโง่ๆ อย่างพ่อที่ห่วงงานแม้จะมีอะไรแบบนี้แต่ก็ยืนยันว่าจะไปทำงาน ส่วนน้องชายที่ห้าวก็ออกไปหาอาหารจนถูกฆ่าส่วนแม่ก็สติแตกวิ่งออกไปตาย จนสุดท้ายเหลือหญิงสาวต้นเรื่องคนเดียว ที่สุดท้ายเธอก็โดนลูกโป่งหลอกจนตาย

“อี๋ เนื้อเรื่องอย่างโหดเลย นี่ขนาดไม่ได้อ่านเองยังเสียวเลย” ผมเล่าเรื่องของคลังสยองตอนที่ผมชอบที่สุดให้คาสึโกะแฟนสาวฟัง เพราะเธอถามผมว่าผมชอบตอนไหนจากในเรื่องคลังสยองที่สุด “นายโตมากับเรื่องแบบนี้แต่จิตใจกลับเป็นคนอ่อนโยน ไม่ใช่คนที่ชอบความรุนแรงเรียกว่าตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงเลย” คาสึโกะสำรวจชั้นหนังสือของผมที่เต็มไปด้วยการ์ตูนสยองขวัญแนวๆ นี้ “ก็แค่ความชอบไม่ใช่สิ่งที่เราต้องเป็นนี่นา ขนาดอาจารย์จุนจิคนเขียน ภายนอกคนที่ไม่รู้จักแกก็คิดว่าอาจารย์ต้องมีหัวกระโหลกเต็มโต๊ะทำงาน ไม่ก็ห้องต้องมีบรรยากาศหลอนๆ แต่ความจริงแล้วโต๊ะทำงานแกออกจะฟรุ้งฟริ้งเป็นคุณพ่อธรรมดาที่ชอบอะไรหวานแห๋วด้วยซ้ำ” คาสึโกะหันมายิ้มกับผม ระหว่างนั้นเองทางทีวีก็กำลังพูดถึงข่าวของบอลลูนหัวมนุษย์ที่บินอยู่ใจกลางโตเกียว ซึ่งสร้างความตื่นตกใจให้ทุกคน รวมถึงแฟนๆ ของอาจารย์จุนจิที่ทุกคนต่างก็คิดถึงลูกโป่งหัวคน “สุดยอด ไม่คิดว่าจะมีคนทำจริงๆ ด้วย” ผมที่เป็นแฟนอาจารย์จุนจิแทบน้ำตาไหลเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งแม้มันจะเป็นแค่การจำลองก็ตาม “นี่ชิราอิชิคุงถ้าสมมติว่าเกิดเหตุการณ์ลูกโป่งแบบนี้จริงๆ นายจะมาช่วยชั้นไม๊” คาสึโกะหันมายิ้ม “แน่นอนซิ สิ่งแรกที่จะทำคือการไปช่วยคาสึโกะจังอยู่แล้ว” แน่นอนว่าโอกาสทำคะแนนมาขนาดนี้จะยอมไม่ช่วยได้อย่างไรกัน

หลังจากวันนั้นข่าวการลอยของบอลลูนหน้าคนก็จางลงจนหลายคนไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ จนกระทั่งเริ่มมีข่าวลืมแปลกๆ เกี่ยวกับการพบเห็นคนลอยได้ไม่ก็ผมลูกโป่งที่คล้ายหัวคนตามที่ต่างๆ ซึ่งมีคนถ่ายรูปเอาไว้ได้ จนทำให้เกิดกระแสลูกโป่งหัวคนเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่าผมที่เป็นเป็นแฟนอาจารย์จุนจิต้องติดตามข่าวอยู่แล้ว “ชิราอิชิคุง” คาสึโกะจังเดินมาทักทายระหว่างที่ผมกำลังเดินเขาบริษัท “อรุณสวัสดิ์” ผมที่ไถมือถือหันมาทักทายคาสึโกะแต่เธอกลับดูเงียบๆ “มีอะไรหรอไม่เห็นร่าเริงเลย” ผมเก็บมือถือแล้วถามแฟนสาวที่เธอนั้นหน้าค่อนข้างซีดและไม่สบตาผม “ยังจำสัญญาที่ชิราอิชิคุงบอกได้ไม๊ ว่าถ้าเกิดเรื่องลูกโป่งนั่นชิราอิชิคุงจะมาช่วยชั้น” จู่ๆ คาสึโกะก็ถามอะไรแปลกๆ ออกมา คงเพราะเธอได้เห็นข่าวลือเรื่องลูกโป่งหัวคนในข่าวจนทำให้เธอเกิดกลัวขึ้นมา “ไม่มีอะไรหรอก นั่นก็แค่ข่าวลือไม่ก็อาจจะเป็นการโปรโมทหนังเรื่องใหม่ก็ได้ เพราะเรื่องสั้นของอาจารย์แกก็ถูกทำเป็นหนังบ่อยๆ ไม่มีอะไรหรอก” ผมปลอบใจคาสึโกะแต่ดูเหมือนเธอจะไม่คลายความกังวล เพราะเธอแค่พยักหน้าตอบก่อนจะรีบเดินเข้าไป ซึ่งหลังจากวันนั้นคาสึโกะก็ไม่ได้มาทำงานหลายวัน เพราะเพื่อนของคาสึโกะมาถามผมว่าเราสองคนทะเลาะอะไรกันรึเปล่า ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ ผมจึงไปหาเธอที่บ้านเพื่อนดูว่าคาสึโกะเป็นอะไร

“สึคาโกะ” ผมกดกริ่งหน้าบ้านแต่ก็ไม่มีใครมาเปิด ผมจึงตะโกนเสียงดังจนคุณป้าข้างบ้านเดินมาหาเมื่อได้ยินเสียงผม “บ้านนี้เขาไปต่างจังหวัดกัน รู้สึกหนูสึคาโกะจะอยู่นะเมื่อเช้ายังเห็นเธอแว๊บๆ ที่หน้าต่าง“ คุณป้าข้างบ้านบอกกับผม พร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเดินจากไป เมื่อเป็นแบบนั้นผมจึงปีนเข้าไปในบ้านของเธอ ซึ่งระหว่างปีนผมก็เห็นอะไรลอยไปแว๊บๆ ที่หางตาแต่ก็ไม่สนใจอะไรเพราะคิดว่าน่าจะเป็นนก “คาสึโกะอยู่ไม๊ นี่ชั้นเองชิราอิชิเอง” ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านที่ไม่ได้ล็อค “คาสึโกะ” ผมตะโกนเสียงดังในบ้านก่อนจะได้ยินเสียงตึงตังเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกประตูที่ชั้นสองผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปทันที แต่เมื่อผมวิ่งขึ้นไปผมก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น “คะคาสึโกะ” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อขึ้นมายังชั้นสองก็พบลูกโป่งที่เป็นรูปหัวของคาสึโกะกำลังเอาหัวโขกประตูอยู่ ขนาดของหัวคาสึโกะที่เป็นลูกโป่งนั้นก็เท่ากับหัวของจริงไม่ใหญ่แบบในการ์ตูน ซึ่งที่น่าสยองกว่านั้นคือเชือกที่ผูกลูกโป่งนั้นเป็นวงเหมือนที่ในเรื่องคลังสยองที่เคยอ่านมาเลย

“ชิราอิชิคุงหนีไปอย่างมาที่นี่มันอันตราย” เสียงของคาสึโกะตะโกนกลับมาจากในห้องเมื่อเธอได้ยินเสียงผม ขณะที่ลูกโป่งหัวของคาสึโกะก็ยังโขกประตูโดยไม่สนใจผมที่กำลังยืนดูอยู่ “เป็นไปไม่ได้” ผมยืนอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเมื่อเข้ามาดูหัวลูกโป่งของคาสึโกะใกล้ๆ ทั้งใบหน้าขนาดทรงผมทุกอย่างช่างเหมือนกับคาสึโกะมากๆ ยกเว้นแววตาที่ดูจะมุ่งร้าย “คาสึโกะผมจะช่วยคุณเอง” ผมรวบรวมความกล้าดึงเชือกลูกโป่งของคาสึโกะออกมาและใช้ผ้าห่มคลุมหัวคาสึโกะเอาไว้ ขณะที่ลูกโป่งหัวคาสึโกะก็ดิ้นรนต่อสู้และมีแรงขัดขืน ซึ่งผมก็พอจะรู้ว่าถ้าเราเกิดไปทำร้ายลูกโป่งคาสึโกะก็อาจจะตายไปด้วย ผมจึงต้องระวังในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ผมจับหัวของคาสึโกะมาขังไว้ในห้องน้ำก่อนจะปิดประตู ซึ่งผมเดาว่าหัวของคาสึโกะคงไม่ฉลาดหรือสามารถปิดลูกปิดประตูมาได้

เมื่อขังหัวลูกโป่งของคาสึโกะเสร็จก็รีบไปเคาะประตูเรียกคาสึโกะตัวจริงในห้อง “ปลอดภัยแล้วคาสึโกะ” ผมตะโกนเรียนเธอที่หน้าห้อง ขณะที่คาสึโกะในห้องก็ตะโกนไล่ผมให้กลับไป วินาทีนั้นเองที่คาสึโกะตะโกนกลับมา มันทำให้ผมที่อ่านเรื่องราวสยองขวัญหักมุมของอาจารย์จุนจิมาตลอดทราบเลยว่าตอนนี้ในห้องของคาสึโกะคงจะต้องมีลูกโป่งหัวผมอยู่ในนั้นแน่ๆ และเธอก็คงจะกำลังปกป้องผมอยู่ ซึ่งถ้าผมเปิดประตูหรือทำอะไรลงไป ตัวผมเองนั่นละอาจจะตกเป็นเยื่อลูกโป่งหัวตัวเอง

เมื่อเป็นแบบนั้นสิ่งที่ผมต้องทำคือการระวังตัวให้มากขึ้น หลังจากที่ยืนคิดอยู่นานผมก็นึกออกว่าห้องของคาสึโกะที่ชั้นสองนั้นมีหน้าต่าง ซึ่งถ้าผมสามารถปีนจากข้างบ้านของคาสึโกะไปห้องเธอได้ก็คงดี หลังจากที่ได้ขอยืมบันไดจากคุณป้าข้างบ้าน ผมก็ค่อยๆ แอบปืนขึ้นไปที่ชั้นสองผ่านหน้าต่างทันที “คาสึโกะรอชั้นก่อนนะ ชั้นจะไปช่วยเธอเอง” เอาจริงๆ ผมก็หวั่นใจมากๆ ที่จะได้เห็นลูกโป่งหัวตัวเอง แต่ด้วยความเป็นห่วงคาสึโกะบวกกับความรู้สึกชื่นชมเธอที่กำลังปกป้องผมอยู่ โดยการขังลูกโป่งหัวผมเอาไว้ไม่ให้ออกมาทำร้ายผมอยู่แน่ๆ ซึ่งตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นลูกโป่งพวกนั้นคืออะไรมาได้อย่างไร คงเอาไว้หาคำตอบหลังจากเรื่องนี้จบลง

“คาสึโกะ” ผมที่ปืนมาจนถึงหน้าต่างและมองเข้าไปในห้องก็ต้องตกใจ เพราะสิ่งที่ผมเห็นคือร่างของคาสึโกะที่กำลังหวาดกลัวพิงประตูอยู่ ขณะที่ในห้องนั้นก็มีลูกโป่งหัวคนกำลังลอยอยู่ ซึ่งดูจากข้างหลังแล้วมันก็เหมือนหัวของผมมากๆ ไม่ซิมันคือหัวของผมเลยนั่นละ ผมที่ตกใจจนพูดไม่ออกพยายามไต่บันไดลงมาจากชั้นสองของห้องคาสึโกะโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินมาที่ห้องน้ำที่ขังลูกโป่งหัวคาสึโกะเอาไว้  “ชั้นเข้าใจแล้ว” ผมพูดกับลูกโป่งหัวคาสึโกะ ก่อนจะไปหยิบขวานมาจากห้องเก็บของหลังบ้านเพื่อที่จะพังประตูห้องคาสึโกะ

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของคาสึโกะดังเป็นระยะพร้อมเสียงขวานที่จามไปที่ประตู จนสุดท้ายผมก็สามารถเข้าไปในห้องนั้นได้พร้อมกับหัวลูกโป่งของคาสึโกะที่ลอยตามมา “ชิราอิชิคุง” เสียงคาสึโกะเต็มไปด้วยความผิดหวังและสั่นเครือเมื่อเห็นผมกับลูกโป่งหัวของตัวเองกับผมยืนคู่กัน “ผมเคยบอกแล้วใช่ไม๊ว่าจะปกป้องคาสึโกะ” ผมพูดจบลูกโป่งหัวคาสึโกะก็บินมารัดคอคาสึโกะขณะที่เจ้าตัวพยายามดินรนต่อสู้แต่สุดท้ายเธอก็ขาดใจตายทั้งที่ลอยอยู่บนอากาศ  ขณะที่ลูกโป่งหัวผมก็ลอยมองคาสึโกะนิ่งๆ และมันก็ไม่สนใจผมที่เดินผ่านมันไปเพื่อไปเปิดหน้าต่างห้อง ลูกโป่งหัวคาสึโกะค่อยๆ ลอยพาร่างของคาสึโกะผ่านหน้าต่าง ขณะที่ลูกโป่งหัวผมก็ลอยตามไป พร้อมกับร่างของคาเบะหัวหน้าแผนกที่ทำงานผมในสภาพเปลือยกาย ที่ลูกโป่งหัวของผมรัดคอหมอนั่นจนลิ้นจุกปากลอยตามหัวลูกโป่งของคาสึโกะไป จนร่างของทั้งคู่หายไปบนท้องฟ้า ทิ้งผมยืนมองสิ่งที่เกิดขึ้นโดยที่ไม่พูดอะไร...จบ