เรื่อง: "บ้านหลังสุดท้าย" ep.1
แล้วนี้ก็คืออีกเรื่องที่ผมแต่งขึ้นมาผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยคับ อ่านกันให้สนุกนะคับ
เรื่อง
บ้านหลังสุดท้าย
ในคืนหนึ่งที่เงียบสงัด คุณกำลังเดินกลับบ้านตามเส้นทางที่คุ้นเคย แต่คืนนี้ต่างออกไป ถนนดูว่างเปล่า ไฟถนนกระพริบเป็นบางจุด และเสียงฝีเท้าของคุณคือสิ่งเดียวที่ได้ยิน คุณพยายามเร่งฝีเท้าเพราะความเงียบที่น่าหวาดหวั่นเริ่มทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ
เมื่อคุณเดินมาถึงโค้งหนึ่ง คุณสังเกตเห็นบ้านหลังหนึ่งที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน บ้านหลังนั้นดูเก่าและมีสภาพทรุดโทรม ประตูไม้ที่เคยถูกทิ้งร้างนานกลับเปิดแง้มออกอย่างผิดปกติ แสงสลัวๆ สาดออกมาจากภายในบ้าน ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างเชิญชวนให้คุณเข้าไป
คุณรู้สึกสงสัยแต่ก็ระแวดระวัง ในขณะที่เดินผ่านบ้านหลังนั้น คุณรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองคุณจากในเงามืด เมื่อคุณหยุดหันไปมอง พบว่าประตูบ้านกลับเปิดกว้างออกเหมือนรอให้คุณเข้าไป
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มครอบงำคุณ คุณตัดสินใจที่จะเข้าไปตรวจสอบ เมื่อก้าวเข้าไปในบ้าน ประตูปิดลงเสียงดังอย่างรวดเร็ว ราวกับมีใครบางคนปิดมันจากด้านใน คุณหันกลับไป แต่ประตูกลับล็อกแน่นหนา
บ้านหลังนี้มืดและอับชื้น มีเพียงแสงไฟเล็กน้อยจากห้องหนึ่งที่ปลายทางเดิน คุณเดินเข้าไปใกล้ๆ ด้วยความระมัดระวังและเปิดประตูห้องนั้น ภายในห้องกลับพบว่ามันเต็มไปด้วยกระจกหลายบาน ที่ตั้งเรียงรายอยู่รอบๆ
สิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกขนลุกที่สุดก็คือ ภาพสะท้อนในกระจกเหล่านั้น ไม่ได้แสดงภาพของคุณ แต่เป็นเงาดำๆ ที่คล้ายมนุษย์แต่ดูบิดเบี้ยวและน่ากลัวมากกว่า พวกมันยืนจ้องมองคุณเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
ความหวาดกลัวเริ่มเข้าครอบงำจิตใจ คุณหันหลังกลับเพื่อจะออกจากบ้าน แต่เมื่อมองกลับไปทางที่คุณเข้ามา ทางเดินที่คุณเดินผ่านมาหายไป และถูกแทนที่ด้วยห้องกระจกอีกห้องหนึ่ง
เสียงหัวเราะเบาๆ และเยือกเย็นเริ่มดังขึ้นจากเงาในกระจก มันทำให้คุณรู้สึกเหมือนกับว่าคุณกำลังถูกล้อมรอบด้วยสิ่งที่มองไม่เห็นและหลีกหนีไม่ได้ คุณเริ่มรู้สึกว่าคุณต้องออกไปจากที่นี่ แต่ไม่รู้ว่าทางไหนคือทางออก
แต่ละก้าวที่คุณเดิน ภาพสะท้อนของคุณในกระจกกลับกลายเป็นเงาดำมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมันกำลังดูดกลืนตัวตนของคุณไปทีละน้อย คุณพยายามหาทางออก แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะวนกลับมาที่เดิม คุณรู้สึกได้ว่าคุณกำลังถูกขังอยู่ในวงกตของกระจกและเงานี้
สุดท้าย คุณพบว่าคุณไม่สามารถหลบหนีได้ ความมืดเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างคุณ ความหนาวเย็นที่ไม่มีวันหายไป ทำให้คุณรู้ว่าคุณได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้ไปแล้ว
และตอนนี้...คุณยังกล้ามองกระจกอยู่หรือไม่?