เรื่องสั้นหลอน เหยื่อล่อหนองน้ำแห่งความตาย

บนโลกใบนี้ยังมีเรื่องราวและสิ่งแปลกๆ ให้ค้นหาอยู่เสมอเราแค่ไม่รู้ว่ามันมีอยู่เท่านั้นนั่นคือสิ่งที่ชั้นมักจะได้ยินมาจากคุณพ่อที่เป็นนักสำรวจ สมัยเด็กๆ ท่านจะชอบชวนชั้นไปสวนสัตว์หรือเวลาว่างก็จะชวนดูสารคดีเกี่ยวกับสัตว์เพื่อสอนเรื่องราวต่างๆ และเมื่อมีเวลาว่างเราสองคนพ่อกับลูกสาวก็จะไปเที่ยวป่าตามสถานที่ต่างๆ เพื่อตามหาสิ่งแปลกๆ แต่ก็อย่างว่าสิ่งแปลกๆ ที่เราจะหาได้ในยุคนี้มันไม่มีทางหาได้ง่ายๆ หรือถ้าสิ่งแปลกๆ มันมีจริงป่านี้ก็คงจะหนีในป่าลึกที่ยากต่อการค้นพบแล้ว แต่ถึงแบบนั้นคุณพ่อกับชั้นก็ไม่ลดละที่จะออกตามหา จนสุดท้ายเราองคนก็ทิ้งความฝันนั้นเมื่อชั้นโตขึ้น และเริ่มสนใจความสวยความงามและยังมีเพื่อนที่ชวนไปทำอะไรสนุกๆ มากกว่าจะมานั่งดูสารคดีคุณพ่อ จนวันนึงชั้นก็ลืมท่านเพราะต้องย้ายออกมาเข้ามหาวิทยาลัย ชั้นนั่งเล่าชีวิตตัวเองอยู่ตรงกองไฟในป่ากับเพื่อนอีกสามคนที่กำลังดื่มชาอยู่ หนึ่งในนั้นคือโนบุคุงแฟนที่คบหามากว่าหนึ่งปี “แย่หน่อยน๊า จะว่าไปชั้นเองก็ไม่ค่อยถูกกับคุณพ่อเหมือนกัน ท่านมักจะชอบใช้กำลังใส่ชั้นเสมอจนคุณแม่หนีไปตอนชั้นยังเด็ก จนตอนนี้พอได้ย้ายมาอยู่มหาลัยก็เลยรู้สึกเหมือนตัวเองได้หนีออกมาเลย” โนบุคุงเล่าบอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง “และก็ต้องขอบคุณยูคาริจังด้วยน๊าที่ทำชมรมเรื่องลึกลับขึ้นมา ช่วงหยุดชั้นเลยมีข้ออ้างไม่ต้องไปกลับบ้านเจอตาแก่ขี้โมโหนั่น” โนบุคงยิ้มกับชั้น

“จะบอกว่าชมรมลึกลับก็เถอะ แต่การมาหาผีในป่าฆ่าตัวตายแบบนี้มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะ” เสียงสาวแว่นที่ชื่อฮิเดโยพูดเสียงสั่น เธอเป็นคนที่กลัวผีแต่ก็ชอบเรื่องผีกับเรื่องลึกลับมาก ๆ แถมยังเป็นคนต้นคิดเรื่องการตั้งกลุ่มชมรมเรื่องลึกลับขึ้นมา “ไม่ต้องกลัวไปน้องหนูถ้ามีอะไรเก็นตะคนนี้จะจัดการมันเอง จะผีหรือปีศาจพ่อก็ลุยหมด” หนุ่มบ้าพลังกล้ามโคพร้อมไม้เคนโด้เพื่อนสนิทโนบุคุงตะโกนออกมาจนทำเอาบรรยากาศเสีย ชั้นดูเวลาตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าซึ่งเหมาะแก่การออกไปล่าเรื่องลึกลับที่ป่าต้องห้ามกัน ซึ่งเรื่องนี้ชั้นเป็นคนเสนอขึ้นมาเอง เพราะในมหาลัยมีเงื่อนไขว่าถ้าชมรมไหนต้องการมีห้องเป็นของตัวเอง ต้องมีผลงานให้ทางฝ่ายจัดการพอใจพวกเราจึงคิดวิดีโอล่าท้าผีนี้ขึ้นมา

“แล้วถ้าเราไม่เจออะไรเลยละ ทางฝ่ายจัดการเขาจะยอมอนุมัติให้ไม๊นะ” สาวแว่นฮิเดโยะพูดเสียงสั่น “ก็ไม่รู้ซินะ ไม่แน่พวกเขาอาจจะเห็นความตั้งใจของเราที่ลงทุนนั่งรถข้ามจังหวัดเพื่อมาที่ป่าฆ่าตัวตายที่นี่เพื่อมาถ่ายผี พวกเขาอาจจะยอมให้เรามีห้องของตัวเองและรับสมาชิกเพิ่มได้ เราจะได้มีกิจกรรมเหมือนชมรมอื่น” โนบุคุงบอกกับทุกคนระหว่างที่เขาเดินนำหน้าพร้อมไฟฉาย “แต่เอาจริงๆ ที่นี่ก็น่ากลัวเหมือนกันแฮะ ใครเป็นคนหาที่นี่กัน แกรึเปล่าโนบุ” เก็นตะพูดเสียงดุใส่โนบุคุง “ไม่ใช่ความคิดชั้นมันความคิดของยูคาริจังต่างหาก” โนบุคุงตอบ “และเก็นตะนายตะโกนแบบนี้ผีที่ไหนจะออกมา เอางี้เราแยกกันไปคนละคู่ทุกคนถ่ายด้วยกล้องมือถือตัวเองแล้วค่อยมารวมกัน” แม้จะไม่เห็นด้วยแต่สิ่งที่โนบุคุงพูดก็ถูกรวมกันหลายคนแบบนี้ผีคงออกมาให้เห็นหรอกนะ พอดีกับที่เราเจอทางแยกซ้ายขวาพอดีเราเลยจับฉลากจนชั้นได้ไปกับเก็นตะจอมโวยวาย “ไม่ต้องห่วงนะยูคาริคุงเดี๋ยวชั้นจะปกป้องเธอเอง” เก็นตะพูดเสียงดังและเรียกชั้นว่าคุงด้วย

เราสองคนเดินกันไปไม่นานก็มาถึงบึงสระบัวขนาดใหญ่กลางป่า “มีบึงด้วยแฮะสุดยอด” เก็นตะคุงยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงเลยทำให้เราเห็นทุกอย่างได้ชัด และตอนนั้นเองที่กลางสระก็มีแสงไฟสว่างสีเหลืองอยู่กลางบึง “นั่นแสงอะไรอ่ะ” เก็นตะคุงบอกกับชั้นก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้แสงไฟนั้นเพื่อให้กล้องถ่ายได้ชัด “เก็นตะคุงอย่างเขาไปจะดีกว่านะ” ชั้นเตือนเขาด้วยความรู้สึกหวั่นใจ “ไม่มีอะไรหรอกน่าก็แค่แสงไฟอ่ะเอ อ๊ากกกกกก” ไม่ทันที่เก็นตะคุงจะพูดจบก็มีร่างของปลาหรือตัวอะไรซักอย่างที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมาจากน้ำ ก่อนจะใช้คลีบที่ล้ายมือโอบเก็นตะคุงกลืนเข้าไปในปากโดยไม่ต้องเคี้ยว และแสงไฟที่เราเห็นก็มาจากหนวดบนหัวของมันที่เหมือนปลาแองเกลอร์ที่เป็นปลาน้ำลึกทีใช้แสงไฟล่อเหยื่อมาหาก่อนจะจับกิน

“กรี๊ดดดดด” ชั้นร้องสุดเสียงด้วยความกลัวและวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ขณะที่สัตว์ประหลาดที่หน้าตาเหมือนปลาแองเกลอร์ก็ค่อยๆ คลานขึ้นมาบนบก ตัวมันมีลักษณะเหมือนปลาตีนตัวบวมอ้วนเหมือนกบที่มีขนาดใหญ่สูงเท่ารถเมล์ มันเดินกึ่งวิ่งอย่างรวดเร็วผิดกับขนาดตัวของมัน จนชั้นที่ตกใจรนรานทิ้งมือถือไปโดยที่ไม่รู้ตัว “เกิดอะไรขึ้นยูคาริ” โนบุคุงถามชั้นเมื่อวิ่งมาถึงจุดทางแยก “อย่าบอกนะว่าเจอผี เก็นตะคุงไปไหนแล้ว” ฮิเดโยะถามชั้นแต่ตอนนี้ชั้นไม่มีเวลามาตอบ “หนีก่อนเร็วเข้า” ชั้นพูดไม่จบสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็วิ่งตามมาจนคนทั้งคู่เห็น “ตัวอะไรว่ะนั่น” โนบุคุงอุทานออกมาด้วยความตกใจ ขณะที่ฮิเดโยะกรีดร้องออกมาก่อนจะรีบวิ่งหนี แต่ตอนนั้นเองฮิเดโยะเกิดหกล้มจนชั้นจะไปช่วยแต่ถูกโนบุคุงห้ามไว้ “ฮิเดโยะ” โนบุพาชั้นวิ่งหนีโดยทิ้งฮิเดโยะให้ถูกปีศาจกินไปโดยที่ชั้นช่วยอะไรไม่ได้

ชั้นกับโนบุคุงวิ่งแบบเอาเป็นเอาตายเพื่อหนีปีศาจตัวนี้ แต่เจ้าปีศาจก็วิ่งตามแบบไม่ลดล่ะอย่างกับมันกำลังหิวมากๆ และเราก็เป็นเหยื่อที่มันรอคอยมานาน “นั่นแสงไฟ” ชั้นบอกกับโนบุคุงเมื่อเห็นแสงไฟจากรถที่วิ่งมาด้วยความเร็ว “ช่วยด้วยช่วยพวกเราด้วย” ชั้นกับโนบุคุงตะโกนโบกมือเรียกรถที่วิ่งมา จนรถคันนั้นเบรกอย่างรุนแรงจนเกือบชนเราสองคน “ช่วยด้วยค่ะมีสัตว์ประหลาดจะมาฆ่าเรา” ชั้นกับโนบุคุงรีบวิ่งไปหาคนขับรถเพื่อจะพาหนีไปจากที่นี่ แต่ชายแก่คนที่ขับรถมากลับมีปืนลูกซองและกำลังเล็งมาทางเราสองคน ซึ่งแทนที่เขาจะช่วยชายแก่คนนั้นกลับทำตรงข้าม “ทำไมกัน” ชั้นถามเสียงสั่นด้วยความกลัวขณะที่ชายคนนั้นไม่ตอบ และตอนนั้นเองสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ก็วิ่งมาถึงจุดที่เราอยู่ “มาซะทีนะรอตั้งนาน” ชายแก่พูดกับสัตว์ประหลาดขณะที่ชั้นกับโนบุคุงยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็น

“ปัง” เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดหลังหลังจากที่ชายแก่คนนั้นพูดจบ ซึ่งชั้นคิดว่าเขาคงจะฆ่าเราสองคน แต่ชายแก่กลับเล็งไปที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นและกระหน่ำกระสุนยิงอย่างไม่ยั้งหลายสิบนัดจนกระสุนหมด เขาก็เติมกระสุนและยิงซ้ำไปยังร่างสัตว์ประหลาดที่มีบาดแผลจากกระสุนลูกซองจนมันตายสนิทต่อหน้าพวกเรา “ไงละไอ้ปีศาจชั่วตายซะได้ก็ดี” ชายแกถุยน้ำลายใส่ซากปีศาจตัวนั้น “ปลอดภัยนะ ชั้นกำลังตามหาสัตว์ประหลาดนี่พอดี พวกมันกินเพื่อนชั้นที่มาตกปลาตายไปหลายคนเลยไปเอาปืนมาจัดการมัน เธอโชคดีที่ลุงมาเห็นไม่งั้นได้เป็นอาหารของมันไปแน่ๆ “ ลุงบอกกับชั้นที่รู้สึกโล่งอก “ไปกันเถอะโนบุคุง” ชั้นหันมาพูดกับโนบุคุงที่ตอนนี้เขากำลังนั่งร้องไห้ให้ร่างสัตว์ประหลาดตัวนั้น “โนบุคุง” ชั้นอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ ขณะที่ชายแก่ที่เห็นท่าทางของโนบุคุงที่แปลกไปเขาจึงเล็งปืนมาทางนั้น “แกร้องไห้ให้มันทำไม หรือแกเป็นคนเลี้ยงมัน” ชายแก่ตะโกนถามโนบุคุง “ใช่แล้วไง” แต่เสียงที่ตอบคำถามชายแก่คือเก็นตะคุงที่กำลังยืนอยู่กับฮิเดโยะ “ตัวโตเต็มวัยตายไปตัวนึงแบบนี้น่าเสียดายจัง” ฮิเดโยะบอกกับโนบุคุงที่กำลังร้องไห้ “พวกแกเป็นคะ” ไม่ทันที่ชายแก่จะพูดจบเขาก็ถูกโนบุคุงแทงที่ด้านหลังด้วยมีดพกที่เขาซ่อนไว้จนชายแก่ตายคาที่ ขณะที่ชั้นยืนงงพูดอะไรไม่ออก

“แผนที่เตรียมมาเสียหมด” เก็นตะคุงบ่นออกมาดังๆ “ตอนแรกก็กะว่าจะหลอกให้ยูคาริจังตกใจจนถ่ายเป็นวิดีโอเพื่อเอาไปให้ฝ่ายจัดการดู แล้วบอกว่ามันเป็นเทคนิคในการถ่ายทำ แต่ดันมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ ตาแก่นี่มาจากไหนไม่รู้มาทำแผนการถ่ายทำวิดีโอแกล้งกันเล่นเสียหมด” เก็นตะคุงเตะศพลุงที่นอนตายบนพื้น “หมายความว่าไง ที่ว่าวิดีโอแกล้งกัน” ชั้นถามเสียงสั่น “คือแบบนี้นะ ความจริงแล้วพวกเราอ่ะ.....อึก...” ฮิเดโยะพูดไม่ทันจบเธอหยุดพูดเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอ “ฮิเดโยยยอ่ะ...นี่มันเกิดอะไร” เก็นตะที่เห็นฮิเดโยะล้มลงจึงจะไปช่วยแต่เขาก็มีอาการเดียวกัน ขณะที่โนบุคุงก็เช่นกันแต่เขายังมีสติอยู่

“เป็นไปตามแผนจริงๆ ที่ว่ามันตามแผนของชั้นต่างหาก” ชั้นเช็ดน้ำตาและเดินมาหาโนบุคุงที่กำลังนอนมองมาทางชั้น “พวกนายคงแปลกใจซินะว่าเกิดอะไร จะเล่ายังไงดี เอาแบบนี้นะชั้นจะเล่าในส่วนของพวกนายก่อน เริ่มจากที่พวกนายต้องการถ่ายวิดีโอเพื่อใช้ในการขออนุมัติให้มีห้องชมรม เลยชวนชั้นที่เธอจีบมาที่นี่เพื่อเล่นละครเจอสัตว์ประหลาด ก่อนจะเฉลยว่าปลาพวกนี้ที่พวกเธอเลี้ยงมันเชื่องกับพวกเธอ และคงจะชวนชั้นให้มาเป็นเพื่อนร่วมเลี้ยงปลาพวกนี้  ซึ่งชั้นขอบใจเธอทุกคนมากนะที่มีความหวังดีให้ แต่ชั้นรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วเลยแกล้งตามน้ำมา เพื่อรอจังหวะวางยาพวกเธอผ่านชาที่เธอดื่มกัน ส่วนชั้นกินยาแก้พิษเรียบร้อยเลยไม่เป็นอะไร  ส่วนตาลุงคนนี้ก็คือคนที่เพื่อนถูกปีศาจฆ่าที่ชั้นไปตามสืบมา เรานัดเวลาว่าจะมาทำแผนนี้เพื่อเตรียมอุปกรณ์ขั้นสุดท้าย” ชั้นเดินไปที่ท้ายรถกระบะเพื่อเอาน้ำมันมาราดใส่สัตว์ประหลาดและจุดไฟเผา ก่อนที่จะลากศพทั้งสามและร่างโนบุคุงที่ยังไม่ตายมาที่ริมสระ ก่อนจะทิ้งร่างทั้งสามคนลงไปในน้ำ ขณะที่สัตว์ประหลาดตัวเล็กก็มารุมกินร่างเหล่านั้น “ไหนว่าเชื่องกับพวกเธอไง ทำไมมันกิศพเจ้าของละ หรือจะมีแค่ตัวแม่ตัวเดียวที่เชื่องขนาดแกล้งกลืนได้” ชั้นพูดประชดขณะที่โนบุดูเพื่อนโดนกิน และไม่นานที่สัตว์ประหลาดเหล่านั้นกินร่างทั้งสามจนหมดพวกมันก็ตายเพราะศพของเก็นตะและฮิเดโยะมียาพิษอยู่ “คราวนี้ก็ตาเธอแล้วนะโนบุคุง” ชั้นพาโนบุคุงมาที่ริมบึง “ลาก่อน บ๊ายบาย” ชั้นพูดเสียงใสขณะเล็งปืนลูกซองใส่โนบุคุงจนหน้าเขาเละตายคาที่ รุ่งขึ้นก็มีรายงานข่าวการค้นพบสัตว์ประหลาดของชมรมเรื่องลึกลับ ที่ทุกคนในชมรมถูกสัตว์ประหลาดกินขณะที่นายโนบุก็โดนชายเจ้าของรถยิงจากลูกหลงตอนสู้กับสัตว์ประหลาด ผู้ค้นพบคือนางสาวยูคาริ แต่น่าเสียดายที่สัตว์พวกนี้ตายหมดแล้วนับเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่กับสัตว์สายพันธุ์ใหม่ข่าวรายงาน  “พ่อคะหนูค้นพบสิ่งที่ใครก็ไม่เคยเจอได้แล้ว”  จบ....