ทั้งเขินทั้งอายเพราะ “ประตูอัตโนมัติ”

เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว ตอนนั้นเพิ่งกลับมาจากทำงานที่ต่างประเทศ  ไปใช้แรงงานอยู่ที่นั่น 5 ปี ได้มีโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้าน บ้านเราอยู่ต่างจังหวัด พอกลับมาถึงบ้านรู้สึกไม่สบาย ไปหาหมอที่โรงพยาบาลในตัวเมือง พอเสร็จธุระจากโรงพยาบาลเสร็จก็เลยแวะไปที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง ไปยืนอยู่หน้าประตูร้าน เพื่อจะให้ประตูมันเปิดเอง เพราะเคยชินตอนที่อยู่ต่างประเทศ ส่วนใหญ่ไปที่ไหนประตูก็จะเป็นแบบอัตโนมัติเปิดเอง 

ยืนอยู่สักพักหนึ่งประตูก็ไม่เปิด คิดในใจว่า อาจจะยืนไม่ถูกจุดเซ็นเซอร์ ก็เลยเดินซ้ายทีขวาทีเพื่อให้เซ็นเซอร์ทำงาน แต่ประตูก็ไม่เปิด พนักงานในร้านเห็นเราเดินไปเดินมาหน้าประตู เขามองแล้วก็ยิ้มให้เรา ตอนนั้นสะดุ้งรู้สึกตัวเลย นี่มันไม่ใช่ประตูแบบอัตโนมัติ ต้องใช้มือผลัก อายมากตอนนั้น แต่ก็เข้าไปในร้านเลือกซื้อของแล้วเดินออกมา ยังดีที่ตอนนั้นหน้าร้านไม่มีคนอยู่ ไม่อย่างนั้นได้อายจนมุดหัวลงดินไปเลย 5555