มนตราวายสะ ตอนที่ 7 คะแนนนำและความลำเอียง (5)
+++++++++
“ทำตัวตามสบายนะคะ” สกุณาวางกระเป๋าเอากรงไปเก็บ แล้วรีบเอาน้ำมาเสิร์ฟให้กับแขกพิเศษ แม้เจ้าตัวจะเริ่มแกะกระป๋องเบียร์ออกมาแล้วก็ตาม “ตามสบายนะคะ ฉันขอไปทำกับข้าวก่อน” พูดจบก็เดินผละออกไปแต่ก็โดนวายสะดึงแขนเอาไว้ เขาลุกขึ้นกดไหล่ของสกุณาให้นั่งลงแทนที่ของตัวเอง
“ทำงานมาเหนื่อย ๆ คุณนั่งดื่มรอเถอะ ผมจะทำให้กินเอง” ชายหนุ่มเลื่อนกระป๋องเบียร์ที่ตนเพิ่งเปิดไปตรงหน้าหญิงสาว
“อะไรคะเนี่ย คุณบอกว่าจะซื้อมาดื่มรอระหว่างฉันทำกับข้าวไม่ใช่เหรอคะ” สกุณาถามอย่างงง ๆ
“หรือว่าคุณไม่ดื่มเบียร์เหรอครับ”
“เปล่าค่ะ ก็ดื่มบ้าง แต่คุณบอกว่าคุณจะดื่มนะคะ” สกุณาเลิกคิ้วมองผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า ก่อนเขาจะยื่นมือไปหยิบกระป๋องเบียร์อีกกระป๋องขึ้นมาเปิดดื่ม “ผมจะดื่มไปทำกับข้าวไป โอเค ขออนุญาตใช้ครัวนะครับ” ว่าแล้วก็เดินตรงดิ่งเข้าห้องครัวทันที โดยมีสกุณาลุกขึ้นเดินตามไปติด ๆ
“แต่คุณเป็นแขกนะคะ และอีกอย่างคุณทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ” สกุณาถามอย่างสงสัย ใช่จะดูถูก แต่ด้วยรูปลักษณ์และรัศมีความสูงส่งที่แผ่กระจายออกมา ทำให้เธอคิดว่าเขาไม่น่าจะทำอะไรพวกนี้เป็น หรือไม่ถ้าทำเป็นก็น่าจะเป็นอาหารหรู ๆ ระดับโรงแรมอะไรเทือกนั้น
“อย่าเพิ่งตัดสินคนที่ภายนอกสิครับ คุณจะมานั่งดื่มในนี้ก็ได้นะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นสกุณาก็เดินไปหิ้วเบียร์มาวางบนโต๊ะ จากนั้นก็ไปเปิดตู้เย็นหยิบขนมออกมาหนึ่งถุงใหญ่ แล้วนั่งดื่มไปกินขนมไปและดูผู้ชายหน้าตาดีทำกับข้าวไป ไม่มีอะไรจะบันเทิงเริงใจกว่านี้อีกแล้ว
“คุณทำเป็นแน่นะคะ” สกุณาทักท้วงขึ้นเป็นระยะ ๆ “ไม่ให้ฉันช่วยจริง ๆ เหรอคะ” สกุณาเดินเข้าไปส่อง แต่ก็โดนพ่อครัวไล่กลับให้ไปนั่งรอ กว่าจะเสร็จเธอก็ซดเบียร์หมดไปเกือบสองกระป๋อง
“อาหารเสร็จแล้วครับ” วายสะถือกับข้าวในมือทั้งสองข้างมาวางตรงหน้าสกุณาที่รออย่างใจจดจ่อ
“ว้าวสุดยอดเลย น่ากินมาก ๆ” สกุณามองต้มยำกับผัดกะเพราที่ส่งกลิ่นหอมยั่วกระเพาะแล้วอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ
“ลองชิมดูสิครับ” พ่อครัวจำเป็นที่ยังคงใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่บอกพลางยืนทำหน้าลุ้น เมื่อสกุณาตักอาหารใส่ปากทีละอย่าง “อร่อยมาก” เธอหันมามองวายสะอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถ้าเธอไม่เห็นกับตาว่าเขาทำนะ คงคิดว่าเขาแอบไปซื้อมาแล้วสวมรอยว่าตัวเองทำแน่ ๆ
“ขอบคุณครับ”
“กินข้าวกันดีกว่า คุณนั่งเลยเดี๋ยวฉันตักข้าวให้เองนะคะ” ว่าแล้วสกุณาก็กุลีกุจอเอาจานไปตักข้าวในหม้อมาวางบนโต๊ะ “ถ้ายังไม่หิวข้าวก็ดื่มเบียร์และกินพวกนี้เป็นกับแกล้มก็ได้นะคะ ตามสบายเลย”
วายสะนั่งดื่มเบียร์หมดไปสองกระป๋องแล้วจึงกินข้าวต่อ นั้นทำให้สกุณาที่สังเกตเขาตลอดเวลาค่อนข้างแปลกใจมาก เพราะจากรูปลักษณ์ที่ดูสูงส่ง แต่การปฏิบัติตัวกลับดูธรรมด๊าธรรมดา เลยอดที่จะเอ่ยปากไม่ได้ “คุณนี่ค่อนข้างต่างจากที่ฉันคิดพอสมควรเลยนะคะ”
“เช่น...” วายสะเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าพลางกดยิ้มมุมปาก
“ไม่คิดว่าคุณจะกินอาหารพื้น ๆ พวกนี้เป็นด้วย” สกุณายกตัวอย่างที่เข้าใจง่าย ๆ
“พวกผมกินได้ทุกอย่าง ถ้าอยากจะกิน” เรื่องนี้เขาไม่ได้พูดเอาใจหญิงสาว แต่เผ่าพันธุ์อีกา เป็นพวกที่กินได้ทุกอย่าง หมายถึงทุกอย่างจริง ๆ ที่กินได้ แม้สิ่งสิ่งนั้นจะอยู่ในกองขยะก็ตามที ถึงเขาจะไม่เคยกินมันก็เถอะ
น้ำใจยิ่งใหญ่! หนุ่มไร้เงินขอติดรถกลับบ้าน เจอผู้ให้เต็มคันสุดอบอุ่น
นิยาย เรื่องเล่า
