สอนวางทรีตเม้นนิยายยังไงให้ไม่ออกทะเล

สวัสดีค่ะเรามาเจอกันอีกแล้ว วันนี้พี่เณชิภา จะมาอธิบายให้น้องๆ ที่เริ่มหัดมาเขียนนิยายใหม่ ได้เข้าใจ กับคำว่า ทรีตเม้น เม้น เม้น เม้น เม้นนน ฮ่าๆๆๆ 

การวางแผนงาน

1.เรื่องย่อ หรือพล็อต
คือ เนื้อเรื่องคร่าวๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ ว่าเกี่ยวกับอะไร เช่น พี่เณชิภาจะยกตัวอย่างเรื่องเมียบ่าว ขึ้นมาเป็นตัวอย่าง เพื่อทุกคนจะได้เห็นภาพ

เรื่องย่อ

“ผิงผิง" หญิงสาวที่ถูกพ่อนำมาขาย ความสวยงามของเธอเป็นที่ต้องตาของท่านโหหมิงเฟยเป็นอย่างมาก เธอจึงได้รับเลือกให้เป็น "อนุ" คนหนึ่ง แต่ด้วยการใส่ร้ายป้ายสีด้วยความริษยาจากอนุคนอื่น ๆ ผิงผิงกลับต้องกลายมาเป็น “บ่าว" ในชั่วพริบตา และต้องตกอยู่ในเคราะห์กรรมที่นางไม่ได้ก่อ มิหนำซ้ำยังต้องเก็บงำความลับบางสิ่งบางอย่าง ที่ได้ให้คำสัตย์สัญญาไว้แก่ฮูหยินใหญ่ว่านางจะไม่แพร่งพรายเรื่องนั้นให้ผู้ใดต้องมารับรู้

2. การแจกแจงเป็นรายตอน หรือ ทรีตเม้น เช่น พี่จะยกตัวอย่างเรื่องเมียบ่าว ขึ้นมาเป็นตัวอย่าง ในบทมีอยู่ว่า

เฟี้ยบ..!! เฟี้ยบ..!! เฟี้ยบ..!!
เสียงแซ่กระทบเนื้อดังเฟี้ยบแหวกอากาศลงมากลางหลังของบ่าวสาวที่ถูกมัดมือนั่งเลือดอาบอยู่กลางลาน ของจวนบ้านตระกูลหมิงอย่างน่าสยดสยอง และความน่ากลัวนั้นเริ่มเพิ่มมากขึ้น เมื่อทุกๆ ครั้งที่แซ่ได้สัมผัสเนื้อตามตัว ทำให้หนังกำพร้าเปิดมีเลือดซิบๆ ไหลเปรอะผ้าที่ห่มกายออกมา
ทันใดนั้นใบหน้าของชายที่ชื่อหมิงเฟยได้ปรากฏขึ้น บุรุษผู้นี้มียศตำแหน่งเป็นโหว บรรดาศักดิ์นี้ได้มาจากการพระราชทานจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน มีคำสั่งออกมาจากปากให้ลงทันแก่สาวใช้รายนี้อย่างเกรี้ยวกราด แววตาที่ราวกับเพชฌฆาตปราศจากความปรานี
“ผิงผิงนี่เจ้าเอาปิ่นทองคำที่ล้ำค่าของลูกสาวข้าไปเก็บไว้ที่ไหน ยอมรับมาเสียดีๆ ไม่งั้นข้าจะสั่งให้กวนอู้เฆี่ยนเจ้าให้ตายคาตรงนี้เสียเลย”
“ฮือ... ฮือ... ขะข้าไม่รู้ไม่เห็นอันใดเลยนะเจ้าคะ.. บ่าวไม่ได้เอาไปเลยจริงๆ เลยนะเจ้าค่ะ.. เชื่อบ่าวเถิดเจ้าคะ”
บ่าวสาวร้องไห้พรั่งพรูออกมาโดยที่มือทั้งสองข้างยังถูกมัดติดกันอยู่แขนทั้งสองข้างมีรอยแดงแตกจากการโดนเฆี่ยน
“บ่าวไม่ได้เอาไปจริงๆ เจ้าค่ะ.. ปล่อยบ่าวไปเถิดนะเจ้าคะนายท่าน บ่าวเจ็บ ฮือ...ฮือ...”
เสียงสาวใช้คร่ำครวญร้องขอชีวิตจากผู้เป็นนายใหญ่ของจวนนี้
“ผิงผิงเจ้านี่ปากแข็งยิ่งนัก กวนอู้เจ้าหวดลงไปแรงๆ เฆี่ยนจนกว่านางจะยอมรับ”
บุรุษผู้มีอำนาจตวาดลั่นออกมาคำพูดที่สั่งนั้นเด็ดขาดหนักแน่นและน่ากลัว จนทำให้ผิงผิงกลัวตัวสั่นระริกตลอดทั้งตัว เสียงร้องคร่ำครวญปนกับเสียงแซ่ฟาด บุรุษร่างหนาหวดเหนี่ยวลงมาอย่างเต็มกำลังโดยไม่สนใจเสียงผู้ใด
เฟี้ยบ..!! เฟี้ยบ..!!
เสียงแซ่สะบัดลงแผ่นหลังของบ่าวสาว เสียงครวญครางจากกล่องเสียงเล็กดังหลุดออกมาผ่านลำคอเรียวยาวของนางเขย่าโสตประสาทของสาวใหญ่วัยสี่สิบเป็นอย่างมาก เจ้าเยว่อุ้มธิดาเดินหลีกหนีออกจากที่นั่นเข้าสู่ห้องก่อนปิดประตู แต่เสียงนั้นก็ยังตามเข้าไปรบกวนเป็นพักๆ แสดงถึงระยะหยุดพักซักถามบ่าวสาวเพื่อเค้นเอาความจริง
จ้าวเยว่เป็นฮูหยินใหญ่แห่งจวนนี้ สะกดอารมณ์อยู่ได้เพียงคู่หนึ่ง นางจึงได้ตัดสินใจคุกเข่าลงหน้าเตียงนอน วางธิดาที่กำลังโอบกอดอยู่นั้นยืนลงที่พื้น ก่อนจะหันไปล้วงหยิบกุญแจใต้หมอนมาไขหีบไม้ใบเล็กที่อยู่ข้างในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง
นิ้วเรียวเอื้อมหยิบปิ่นทองคำที่วางอยู่ในหีบออกมาก่อนจะเก็บกล่องหีบน้อยเข้าที่เดิม นางผลุดตัวลุกขึ้นยืนหันไปหาแม่บ้านที่เป็นสาวใช้คนสนิทตนโดยทันที
“กึมอี..ไปบอกท่านโหวเดี๋ยวนี้ว่าปิ่นหยกของเสี่ยวเสี้ยวหาพบแล้ว ผิงผิงนางไม่ได้เอาไปให้เลิกเฆี่ยนตีนางเสียที และบอกบ่าวในจวนให้ช่วยดูแลนางด้วยตีไปนางก็ตายเปล่า”
สาวใช้คนสนิทนั่งมองในตาเจ้านายด้วยความสงสัยเพียงคู่เดียวก็ได้เข้าใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทันที กึมอีรีบออกไปทันทีไม่ช้าน้ำเสียงอันน่าสังเวชก็เงียบลง หมิงเฟยเดินเข้าห้องมาใบหน้าแล้วแววตาเริ่มคลายความโกรธาลงเล็กน้อย
“ใครกันที่เก็บปิ่นเสียวเสี้ยวได้กันฮูหยิน”
เสียงเข้มเอ่ยถามนางอย่างสงสัย
“นางเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
เจ้าเยว่ฮูหยินใหญ่แห่งบ้านตระกูลหมิงไม่ตอบคำถามเขาแต่กลับย้อนถามถึงสตรีนางที่ถูกเฆี่ยน
“นางคนต่ำช้าผู้นั้นไม่ตายง่ายๆ หรอกน่าข้าให้บ่าวไพร่พาตัวกลับไปที่พักใส่ยาทำแผลเรียบร้อยแล้ว”
“ท่านพี่ก็เหลือเกินนะเจ้าคะนางต้องเจ็บตัวโดยใช่เหตุ”
ผู้เป็นสามีหันมาเขม่นมองหน้าอย่างขัดเคืองได้เพียงคู่กลับหัวเราะชอบใจออกมา
“ไม่เป็นไรหรอกฮูหยิน พรุ่งนี้เอาอัดฟาดหัวนางผู้นั้นซักชั่งครึ่งชั่ง เผลอๆ อยากลิ้มรสแซ่ข้าอีกในไม่ช้า นางคนนี้มันอุบาทว์มากแค่ไหนเจ้าก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะฮูหยิน”
จ้าวเยว่ถอดถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ นางจะค้านผู้ที่เป็นสามีมากก็ไม่ได้ นิ่งมากไปบ่าวผู้นี้คงได้ตายเข้าสักวันเป็นแน่แท้
ทางเดินไปด้านหลังจวนมีชายร่างกำยำกำลังลากตัวหญิงสาวมาตามทาง
ผิงผิงถูกพาตัวมาไว้ที่ห้องของนาง ภายในจวนของท่านโหวหมิงเฟยคนที่สั่งเฆี่ยนนางแทบปางตายมาเมื่อครู่ เนื้อตัวที่แตกช้ำเพราะรอยที่เกิดจากแซ่ ทำให้โลหิตไหลเลอะเปรอะเปื้อนเต็มร่าง
บ่าวหญิงคนสนิทที่เคยรับใช้นางเมื่อในสมัยที่ผิงผิงยังได้เป็นอนุของท่านโหวผู้โหดเหี้ยมผู้นี้
“โถ่.. นายหญิงของข้า.. ท่านเจ็บไหมเจ้าคะ นี่มันเวรกรรมอะไรกัน ท่านถึงได้ต้องมาโดนเยี่ยงนี้”
กล้ามเนื้อของหญิงสาวที่มีบาดแผลเต็มทั่ว ร่างบางสั่นระริกซบหน้าลงกับหมอนผ้าสีแดงก่ำ เสียงร้องคร่ำครวญครางด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวทั่วร่างกาย เวรกรรมแต่ปางไหนต้องส่งให้เธอมาเจอเรื่องพวกนี้ยังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดพ่อแม่พี่น้องก็ไม่มีใครมาเหลียวแลสักคน
ผิงผิงร่ำไห้เหมือนนางจะขาดใจ เยี่ยนซูสาวใช้คนสนิทสะอึกสะอื้นด้วยไม่ขาดเสียง ในคืนนั้นเยี่ยนซูผู้มีแต่น้ำใจเมตตา ได้ดูแลอดีตนายหญิงของตนตลอดทั้งคืน
จวบจนเกือบเช้าผิงผิงผู้อาภัพ ไม่ได้หลับสักงีบเดียว ยามดึกต้องเจ็บปวดรวดร้าวได้รับยาค่อยบรรเทา ความมึนมัวด้วยพิษไข้ที่เกิดจากแผลปรับเป็นภาพความทรงจำย้อนกลับไปในอดีต ครั้งที่ยังเป็นสาวแรกรุ่น
“ท่านพ่อเจ้าคะเราจะไปไหนกันเจ้าคะ”
“พ่อเจ้าจะพาเจ้าไปอยู่ที่ใหม่ที่ดีกว่า”
เสียงใสเอ่ยถามผู้เป็นบิดา หนุ่มวัยกลางคนเอ่ยตอบลูกสาว แต่ความรู้สึกภายในใจ ช่างบีบหัวใจเขาเป็นอย่างมาก
“แล้วที่นั่นมีของกินเยอะแยะพอให้เจ้าได้อิ่มท้องเลยละ”
“แล้วท่านแม่เล่าเจ้าคะ”
“เดี๋ยวแม่เจ้าก็ตามมาพ่อพาเจ้ามาก่อน”
ไม่นานนักสองพ่อลูกได้มายืนอยู่หน้าจวนตระกูลดังในแผ่นดินใหญ่ ผิงผิงนางถูกพ่อแม่นำมาขายไว้กับฮูหยินใหญ่ของจวนนี้เมื่อสี่ห้าปีที่แล้ว แม่บ้านหรี่ได้ช่วยดูแลนาง และฝึกให้นางหัดเพื่อจะได้สันทัดงานภายในเรือน พร้อมเครื่องหอมทุกอย่างที่ควรมี จวบจนนางอายุครบยี่สิบปี นางก็ได้ไปเป็นเหล่าบรรดาเมียอนุของท่านโหวหมิงเฟย
“ผิงผิงคืนนี้เจ้าไปรอข้าที่เรือนหลักเล็กนะเดี๋ยวข้าให้แม่บ้านหรี่พาเจ้าไป”
“เจ้าค่ะฮูหยินใหญ่”
เด็กสาวนางไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองต้องโดนพรากพรหมจรรย์ กำลังตกเป็นเมียบ่าว ของบุรุษผู้ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับบิดาตน เมื่อถึงวันที่ต้องเข้าหอนางต้องจำใจเพราะความเกรงกลัวบารมีไม่ใช่เพราะใจสมัครรักใคร่แต่อย่างใด
“อย่าเจ้าค่ะนายท่าน”
“ผิงผิงข้าอยากให้เจ้ามาเป็นเมียอีกคนของข้า “
” ตะแต่ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวนะเจ้าคะ”
“นี่เจ้ารังเกียจข้ารึ”
“บ่าวมิกล้าเจ้าคะ บ่าวมิกล้ารังเกียจนายท่านเลยนะเจ้าคะ”
แต่ด้วยที่ว่านางยังสาวสะพรั่ง ผิงผิงจึงได้เป็นคนโปรดของท่านโหวผู้เรืองอำนาจ
การที่นางเป็นคนโปรดก็ก่อให้เกิดความริษยา ในเหล่าบรรดาหมู่เมียน้อยด้วยกันเอง อาจเป็นเพราะว่าฮูหยินใหญ่ของจวนนี้เอ็นดูนาง มากกว่าอนุภรรยาคนอื่นๆ ก็เป็นได้ แต่นางก็ไม่เคยลืม ว่าตนเองนั้นเป็นแค่บ่าวรับใช้ ไม่คิดอาจเอื้อมเทียบเคียงเจ้านายตั้งแต่ต้น และนางได้ปฏิญาณตนตั้งหน้าสวามิภักดิ์ฮูหยินใหญ่โดยบริสุทธิ์ใจ
เมื่อวันเวลาผ่านไปเกือบปี มีสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น ผิงผิงได้ทราบข่าวว่าตนเองนั้นได้ตั้งครรภ์ลูกคนแรกของตระกูลหมิง
แต่สิ่งที่น่าแปลก ฮูหยินใหญ่ของจวนนี้ก็ได้ตั้งครรภ์พร้อมกันกับนาง มันยิ่งทำให้นางถูกริษยา จากเหล่าบรรดาอนุเมียน้อยยิ่งกว่าเดิม
และนางก็รู้ตัวดีว่า ถ้าหากนางผู้เดียวจะได้เป็นมารดาลูกของท่านโหวผู้นี้ ก็อาจจะถูกใส่ความว่านางประพฤติชั่วครบชู้ชายอื่นได้ ซึ่งมันก็หมายถึงอันตรายครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตของนางได้
และวันเวลาล่วงเลยไปถึงก้าวเดือนเศษครบกำหนดคลอดของผิงผิง แต่สิ่งที่ไม่คาดไม่ถึง ได้เกิดขึ้นภายวันนั้นเมื่อท่านโหวเจ้าของจวน ต้องตามเสด็จฝ่าบาท ออกประทับนอกเมืองเผื่อล่าสัตว์ โดยที่ผิงผิงได้ให้กำเนิดทารกแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ลูกชายของผิงผิงได้จากโลกนี้ไปหลังจากลืมตาดูโลกได้เพียงไม่ถึงชั่วยาม ได้สร้างความโศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก แต่นางกลับไม่รู้อะไรเลยว่าแท้ที่จริงแล้วลูกของนางเกิดมาเป็นหญิงแต่ถูกสับเปลี่ยน กับลูกของฮูหยินใหญ่ซึ่งภายในคืนนั้นหูยิ่งใหญ่ก็ได้ให้กำเนิดลูกชายออกมา แต่กลับต้องมาตาย เพราะตนต้องคลอดก่อนกำหนด อนิจจาเวรกรรมจึงตกมาอยู่กับผิงผิง
เมื่อท่านโหวกลับมาก็ทราบข่าวเขาได้แต่พร่ำบ่นว่าเสียดายจากการจากไปของลูกชาย
“ไม่เป็นไรนะผิงผิง เจ้ายังเด็กแถมยังสาวเดี๋ยวเจ้าก็มีใหม่ได้”
“แต่ข้าจะมีให้ท่านใหม่ได้รึเจ้าคะนายท่าน”
“ไม่เอาน่าเจ้าอย่าคิดมาก ท้องหน้าข้าขอผู้ชายนะจ๊ะได้เอามาเป็นเพื่อนเล่นลูกของฮูหยินใหญ่”
บุรุษอายุเท่าพ่อนั่งปลอบหญิงสาวรุ่นลูก แต่การปลอบนั้นใช้เวลาเพียงไม่นาน เขาก็แปลเปลี่ยนไปปรนนิบัติตามใจฮูหยินใหญ่เป็นอย่างดี สร้างความน้อยเนื้อต่ำใจให้กับนางเป็นอย่างมาก
ถึงแม้ว่านางจะไม่ใช่ลูกจากตระกูลที่สูงศักดิ์เหมือนกับอนุคนอื่นๆ แต่นางก็มีใบหน้าที่สวยสดไม่แพ้ผู้รากมากดีเลยแม้แต่น้อย
ผิวพรรณที่เคยเลอะดินโคลนถูกจับมาขัดผงขมิ้นชันให้นวลตา และด้วยความที่ท่านโหวยังฝักใฝ่หลงใหลต่อตัณหาอยู่ตลอดเวลา
“วันนี้เรามาทำลูกกันนะผิงผิง”
“นะนายท่าน”
เขาจึงเรียกหาผิงผิงให้ปรนนิบัติตนอย่างไม่ขาดสาย จึงทำให้เกิดความอิจฉาต่อเหล่าบรรดากลุ่มเมียน้อย ทุกคนต่างหาวิธีกำจัดนางให้พ้นตำแหน่งอนุ แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถเล่นงานนางให้ลงจากตำแหน่งเมียได้
จนในที่สุดวันนี้ก็มาถึง นางและหมิงเฟยพร้อมด้วยจ้าวเยว่ได้ข่าวดีจากหมอที่มาดูอาการ ว่านางนั้นตั้งครรภ์ จนกระทั่งนางคลอดธิดาออกมาเพิ่มอีกหนึ่งคน แต่ชะตานางกลับต้องเล่นตลก เมื่อมีข่าวลือว่าตัวนางคบชู้สู่ชาย
แต่แท้ที่จริงแล้วชู้ที่ทุกคนคิด และกล่าวขานถึงก็คือพี่ชายแท้ๆ ของผิงผิงนั่นเอง
แต่ด้วยความที่ท่านโหว หูตามืดบอดจากพิษรัก จนไม่ยอมฟังความจริงที่ออกมาจากปากผู้เป็นเมียบ่าวว่าเรื่องมันคืออะไร
เขาคิดแต่เพียงว่านางกับพี่ชายได้ลักลอบนัดพบเจอกันลับหลังเขา
เรื่องทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย หากมิใช่ฝีมือของฮูหยินรอง ที่มีแต่ความอิจฉาริษยา ต่อผิงผิงเป็นอย่างมาก
“โบยนาง โบยให้นางหยำฉ่าผู้นี้แน่นิ่งไป และข้าขอออกคำสั่งปลดนางออกจากการเป็นอนุ ให้กลับไปเป็นบ่าวในโรงครัวดังเดิม”
“ท่านพี่เจ้าขาทำไมไม่ไล่นางไปเสียให้พ้นๆ เล่าเจ้าคะ หรือไม่ก็โบยให้นางขาดใจตายไปเลย”
“นี่คือคำสั่งข้า.. เจ้ามีปัญหาอันใดรึฮูหยินรอง”
“ปะเปล่าเจ้าค่ะ”
“พวกเจ้าโบยไปอย่าได้หยุด ถ้าหากว่าข้าไม่สั่งก็ห้ามหยุด”
“ส่วนลูกของข้าห้ามให้นางมาใกล้แม้แต่คืบเดียวลูกข้าจะต้องไม่มีแม่ต่ำช้าเช่นนาง”
นางถูกสั่งโบยปางตายและถูกถอดยศให้เป็นเพียงแค่บ่าวภายในจวนนี้ก็เท่านั้น ส่วนลูกของนางที่พึ่งคลอดได้ถูกฮูหยินใหญ่รับไปดูแลเหมือนลูกแท้ๆ เพิ่มอีกคน
และครั้งนี้นางก็ได้รู้ความจริงจากปากของจ้าวเยว่ว่าลูกสาวคนโตก็คือลูกนางอีกคน ฮูหยินใหญ่คิดว่าใจของนางต้องแทบสลายเมื่อได้รับรู้ว่าคนที่นางเชิดชูบูชานั้นได้ขโมยลูกนางไป แต่กลับกันผิงผิงคิดเพียงว่าในเมื่อนางต้องถูกขับไล่ไสส่งให้เป็นเพียงทาสนางจึงไม่คิดแค้นเคืองฮูหยินใหญ่เลยแม้แต่น้อย กลับยินดีและฝากฝังลูกของนางให้จ้าวเยว่ได้ดูแล
แต่ความเจ็บปวดนี้ต้องถูกแลกกับการที่ห้ามไม่ให้นางแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครได้ล่วงรู้เป็นอันขาด
เวลาผ่านไปสี่ปีเศษลูกสาวคนเล็กของนางกลับต้องมาตายโดยไม่ทราบสาเหตุ เหลือแค่เพียงลูกสาวคนโตที่กำลังชั่งพูดช่างเจรจา
“ละลูกแม่ ฮือๆๆ”
ทั้งจ้าวเยว่และผิงผิง เสียใจกับการจากไปของลูกสาวคนเล็ก การตายของคุณหนูเล็กแห่งจวนนี้มันช่างผิดแปลกธรรมชาติ ร่างกายของนางดำช้ำ และมีเลือดออกตามรูทวารทั้งหมด
และไม่นานฮูหยินรองก็ได้พาญาติผู้น้องเข้ามาให้เป็นอนุของท่านโหวอีกคน ฮูหยินใหญ่ไม่สามารถที่จะขัดเจตนาของโหวผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ได้ นางได้แค่ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างเป็นไปตามแผนของฮูหยินรองที่ได้สร้างไว้

          บทที่ 1 ตอนนี้จะเกี่ยวกับการลงโทษ / ใครโดนกระทำ / ใครเป็นฝ่ายกระทำ และเรื้องมันเกิดมาจากอะไร ในนี้มีตัวละครตัวไหนบ้าง ให้เราเขียนลงไปในกระดาษ

      ในตอนนี้ มี ผิงผิง / ท่านโหวหมิงเฟ้ย / ฮูหยินรอง / ฮูหยินใหญ่ / บ่าวกวนอู้ / เสี่ยวเสี้ยว / พ่อผิงผิง

       เหตุการณ์ ท่านโหวหมิงเฟ้ยสั่งเฆี่ยนผิงผิง เพื่อให้ยอมรับว่าขโมยของ ของเสี่ยวเสี้ยวไหม จนฮูหยินใหญ่ออกมาเฉลยว่าปิ่นทองอยู่ไหน แต่ก็ช้าไปสำหรับผิงผิง เพราะผิงผิงนั้นเจ็บปางตาย และภาพถูกย้อนไปในอดีตที่ผิงๆ ยังคงเป็นเด็ก ที่ถูกนำพ่อ พาตัวมาส่งขายในจวนโหวหมิงเฟ้ย และได้ต้องตาถูกใจท่านโหว จนได้เลื่อนขั้นจากบ่าวมาเป็นอนุ เป็นเป็นที่โปรดปรานแก่สามี ทำให้เป็นที่อิจฉาต่อเหล่าบรรดาเมียน้อย และได้ให้กำเหนิดลูกสองคน จนถูกพรากออกจากอก และตายหนึ่งคนอย่างปริศนา และผิงผิงถูกเข้าใจผิดว่าคบชู้ จากแผนของฮูหยินรอง จึงได้ถูกปลดลดตำแหน่งลง กลับไปเป็นบ่าวคงเดิม

       เป็นไงบ้างคะ หวังว่าน้องๆ จะได้ประโยชน์จากบทความนี้ไป ไม่มากก็น้อย พี่เณชิภา อยากฝากไว้หนึ่งเรื่อง คือ การเป็นนักเขียนต้องใจรัก หากใจไม่รักเราจะทำงานนี้ไม่ได้ เพราะหากเข้ามาในสายงานอาชีพนี้แล้ว ทุกคนต้องเจอกับปัญหารอบด้าน ไม่ว่าจะเป็น รายได้ที่เริ่มต้นสุดแสนจะน้อยมาก บางคนก็ยังไม่สามารถนำรายได้ตรงนี้ ไปใช้จ่ายได้เลย แต่ถ้าเรามีใจรักเราจะมีความอดทนต่องาน และเราจะไม่คิดลบกับงานนี้เลยแม้แต่น้อยค่ะ พี่เณชิภาอยากให้กำลังใจน้องๆ ที่คิดริเริ่ม อยากจะเขียนนิยายทุกคน เป็นบทความสั้นๆ

     อะไรที่คนอื่นทำได้เราก็ทำได้ คิดแล้วทำ ผิดผลาดปรับปรุง นำพาไปสู่ความสำเร็จ

เณชิภา.