อามันต์(เจ้าแห่งป่า) - ไอราทาร์ซานสาว

 

นิยายเรื่อง อามันต์(เจ้าแห่งป่า) นามปากกา...มาศอุไร 
วางจำหน่าย ในรูปแบบนิยายออนไลน์ (ebook) 
แพลตฟอร์มที่วางจำหน่าย : Meb ธัญวลัย นายอินทร์ Ookbee 
สามารถ เข้าอ่านเนื้อหา ฉบับเต็มได้ตาม แพลตฟอร์มนิยายชั้นนำทั่วไป อาทิเช่น...
( Dek-d , readAwrite , ธัญวลัย , Hongsamut , fictionlog )
 
 
*ลิงค์สำหรับเข้าโหลดซื้อนิยาย ebook เรื่อง อามันต์(เจ้าแห่งป่า)* -   https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTA5NTcwOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjIwNzM3MyI7fQ
 
*สามารถเข้าอ่านนิยาย อามันต์(เจ้าแห่งป่าฉบับเต็มได้ที่ ธัญวลัย) ตามลิงค์ด้านล่างนี้เลยนะคะ -
https://www.tunwalai.com/story/469450
 
*แฟนเพจ: กนกรส*  https://www.facebook.com/กนกรส-1742298989361370/

อ่านต่อได้ที่ https://board.postjung.com/1534663

 

(ตอน...ไอราทาร์ซานสาว)

 

ร่างปราดเปรียวโจนทะยานมุ่งสู่จุดหมายปลายทางด้วยแววตามุ่งมั่น สองมือกำเถาวัลย์ไว้แน่นพร้อมโหนตัวไปข้างหน้าด้วยความคล่องแคล่วว่องไว ไอรามีภารกิจต้องเร่งมือจัดการ ถือว่าเป็นเรื่องด่วนมาก อาจจะเรียกได้ว่า เป็นนาทีแห่งความเป็นความตายรอเธออยู่ข้างหน้าก็ว่าได้

 เมื่อมีหนึ่งชีวิตกำลังนอนรอความช่วยเหลือจากเธออยู่...

“อา!”

 เสียงหวานคำรามลั่นยามส่งตัวเองทะยานไปสู่สู่ด้านหน้า ใบหน้างดงามราวเจ้าหญิงชุ่มด้วยเม็ดเหงื่อ ฝ่ามือเรียวหยาบขยับยึดเถาวัลย์ไว้ด้วยความชำนาญ ใช้สองเท้าแข็งแกร่งแข็งแรงพอๆกับชายฉกรรจ์ ช่วยดันแรงพุ่งไปด้านหน้าโดยไม่คิดหยุดพักหายใจ...

วินาทีต่อวินาทีล้วนมีคุณค่า และมีความหมายต่อเธอเหลือเกินนัก...

ใจพร่ำพรรณนา...หวังว่าโซราจะต้องไม่ตาย เขาจะต้องรอดจากอันตรายครั้งนี้

แม้ความเป็นจริงอันแสนเศร้า หัวใจดวงนี้ของเธอไม่เคยรักหรือปรารถนาคู่ครองคนนี้เลยสักนิด ยอมอยู่กินฉันท์ผัวเมียเพราะปฏิเสธคำสั่งหัวหน้าเผาไม่ได้ หากถึงกระนั้นก็ใช่ว่าเธอจะยอมนิ่งเฉย ทนดูเขาจากไปง่ายๆได้เสียเมื่อไหร่ ยังไงเขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอ เวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา โซราเองก็ดีกับเธอไม่น้อย...

มีเพียงเรื่องเดียวที่เขาทำให้เธอเต็มอิ่มไม่ได้ นั่นคือเรื่องของเซ็กส์...

“โอ้ว!...ซี้ดดดดด”

 โซราโหย่งตัวตอนเขากระแทกความเป็นชายเข้าใส่ความชุ่มชื้นเป็นรอบสุดท้าย น้ำเมือกสีขาวขุ่นคล้ายน้ำกะทิสดฉีดพุ่งอยู่ภายในช่องหลืบ สร้างความอุ่นวาบให้กับไอรา ทว่านั้นไม่อาจเรียกหาเป็นความสุข เธอนั้นยังเดินทางไปไม่ถึงด้วยซ้ำ...

“ข้ายังไม่เสร็จเลยโซรา...เจ้าเหนื่อยแล้วหรือ”  

เสียงกระเส่าเอ่ยประท้วงยามเมื่อร่างผ่ายผอมพลิกลงนอนราบ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงราวพายุ สืบเนื่องมาจากสุขภาพร่างกายของเขาอ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิด

“ข้าขอโทษ...แต่ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ”

ไอราเบือนหน้าหนีด้วยหัวใจเจ็บปวด เธอกัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวสนิม หลับตานิ่ง สงบจิตสงบใจ ควบคุมความปรารถนาร้อนรุ่มไว้จนร่างอวบสั่นสะท้าน

โซราเองเริ่มมีสีหน้าวิตกกังวล เขาเข้าใจดี เมียรักของเขากำลังรู้สึกทรมานเช่นไร...

“ไอรา...ข้า...”

โซราไม่อาจหลุดคำพูดใดออกมาได้อีก ได้แต่นึกสมเพชตัวเองยิ่งนัก ก่อนกำมัดแน่นพร้อมฟาดมันลงกับพื้นไม้ เขามันไม่ได้เรื่องสักอย่าง ความสุขแค่นี้ก็มิอาจมอบให้หญิงที่ตนเองเรียกว่าเมียได้ชื่นใจสักครั้ง...

 เขาทำเพียงกระชับร่างงามไว้ในอ้อมกอด จูบขมับบอบบางเพื่อเป็นการเอาใจ...

“ข้าไม่เป็นอะไร...เจ้านอนต่อเถอะ”

คนบอกไม่เป็นอะไรดันร่างสามีออกห่าง พร้อมยันกายเปลือยเปล่าขาวโพลนลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือหยิบผ้าสะอาดมาเช็ดร่องรอยความไคล้ทิ้งอย่างไม่ไยดี

เอาเถอะ...หากมองข้ามจากสิ่งนี้ไป โซราก็ไม่เคยทำกับเธอเยี่ยงนางทาสเหมือนกับพี่ชายทั้งสามคนของเขาที่มักกระทำต่อภรรยาตนเองเลยนี่นา...

“ให้ข้าช่วยเจ้าทำความสะอาดดีกว่า...”

โซราผุดลุกขึ้นนั่ง เขาแย่งผ้าจากมือไอรามาถือไว้เสียเอง หญิงสาวไม่ได้ขัดขืน ยอมผ่อนร่างลงนอนราบตามแรงดันของผู้เป็นสามี โซราแยกเรียวขายาวเสลาของเมียออกห่าง ความอวบอิ่มแสนหวานชุ่มฉ่ำด้วยน้ำใคร่ปรากฏเด่นชัดอยู่เบื้องหน้า ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวหนืด หัวใจเขาเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง...

“ข้าช่างเป็นบุรุษผู้โชคดีเหลือเกิน ที่ได้เจ้ามาเป็นเมีย”

โซราพึมพำ ยกมุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มภูมิใจ บรรจงเช็ดทำความสะอาดหลักฐานจากความปรารถนาของตนอย่างนุ่มนวล...ไอราหลับตา ผ่อนอารมณ์ลึกซึ้งให้จมดิ่งสู่ความว่างเปล่า

“พรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางไปล่าสัตว์กับพี่ชายทั้งสามของข้า คงไปหลายวัน...หึ...ไม่รู้ท่านพ่อข้ามีความคิดพิเรนทร์แบบนี้ได้ยังไง ประเพณีครั้งนี้....ถึงได้อยากให้ข้าออกเดินทางเข้าป่านัก”

หากถึงกระนั้นปากเขายังคงบ่นถึงผู้เป็นบิดา เขาได้รับคำสั่งให้เข้าป่าเพื่อล่าสัตว์กับบรรดาพี่ชายทั้งสาม ตามประเพณีเก่าแก่ของชนเผ่า ร้อยวันพันปีพ่อไม่เคยให้เขาร่วมขบวน ไม่เคยยอมให้เขาร่วมประเพณีเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนี้มาก่อน มาถึงคราวนี้ท่านกลับมีคำสั่งเด็ดขาด ให้เขาเข้าร่วมขบวนโดยไม่ฟังคำทัดทาน...

ไอราเหลือบสายตามองใบหน้าขาวสะอาดราวอิสตรีแวบเดียว ก่อนหลุบลงมองมือซึ่งเริ่มขยับบริเวณจุดไวต่อสัมผัส...

“พอเถอะ...ข้าเหนื่อย อยากจะนอนพัก” โซราพยักหน้าพลางโยนผ้าในมือลงกะละมังซึ่งทำจากต้นไม้ เอนร่างผอมลงนอนเคียงข้างไอรา รั้งร่างหอมมากอดไว้อย่างหวงแหน

“ข้ารักเจ้านะ...ไอรา”

“ข้าก็รักท่านเช่นกัน...” ไอรารู้ดีว่านั่นเป็นคำเท็จ หัวใจเธอไม่เคยมอบให้เขา

การเข้าป่าล่าสัตว์ของโซราครานี้ ทำให้เขาตกอยู่ในอันตรายจากเสือร้ายตัวหนึ่ง

มีเพียงชายหนุ่มผู้มีอำนาจเต็มเปี่ยมด้วยพลังแห่งบุตรชายแห่งป่าดงดิบเท่านั้น ถึงจะสามารถต่อกรกับเจ้าเสืออาถรรพ์ตัวนั้นได้...

และนั่นคือสาเหตุว่าทำไมเธอต้องดั้นด้นเดินทางเข้าพื้นป่าศักดิ์สิทธิ์ พื้นป่าซึ่งถือให้เป็นเขตหวงห้ามเฉพาะสำหรับคนในชนเผ่ามาซู ด้วยเพราะครั้งล่าสุดเมื่อหลายเดือนก่อน มีคนในหมู่บ้านจำนวนไม่น้อย มาหายสาบสูญโดยไร้ร่องรอย ตอนพลัดหลงเดินทางเข้ามาในป่าผืนนี้...

ไอราใช้เวลาเดินทางราวครึ่งชั่วโมงก่อนมาถึงหน้ากระท่อมหลังเล็ก เธอปล่อยเถาวัลย์ในมือ แล้วกระโดดลงมายืนหอบหายใจบนพื้นด้านล่าง ดินเปียกแฉะจากน้ำฝนหลังพายุสงบได้ไม่นาน ทิ้งให้บริเวณโดยรอบรกทึบไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ดูน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น

ใบของมันหนาพอจะบดบังลำแสงจากท้องฟ้าเบื้องบน อีกทั้งช่วงระยะเวลานี้กำลังเข้าสู่หน้าฝน เลยทำให้ไอราได้กลิ่นอับชื้นจากเศษใบไม้เน่า ซึ่งหล่นเกลื่อนอยู่ตามพื้นดิน...

“มาถึงซะที...”

 แววตาคมราวนางสิงค์ร้ายสว่างจ้า ตอนเงยหน้ามองเห็นสิ่งที่ตนปรารถนามาเนิ่นนาน...

 หัวใจดวงน้อยกำลังสั่นไหว เรื่องราววันวานไหลย้อนกลับมาเป็นภาพคมชัด อดหวนคิดถึงมันเสียมิได้ บุรุษหนุ่มผู้ครอบครองหัวใจดวงนี้ของเธอ...

“อา...ฉันรู้สึกดีเป็นบ้าเลยพี่อามันต์จ๋า...มาเอาฉันแบบนี้บ่อยๆนะ ฉันชอบ”

 สาวน้อยแรกแย้มยิ้มหวานกระชับอ้อมแขนรัดร่างหนาไว้อย่างหวงแหน เจ้าหล่อนส่งเสียงร้องครวญครางทุกครั้งยามถูกสัมผัสรุนแรง เจ้าตัวรีบแอ่นบั้นท้ายงอนงามขึ้นรับแรงกระแทกจากดุ้นเนื้อร้าย ห่อปากกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อถูกความร้อนเสียดสีสัมผัสอยู่ภายในโพรงสาวแสนสวย แรงกระแทกติดต่อกันราวน้ำไหล จนกระทั่งทั้งคู่เดินทางมาถึงจุดสุดยอด อามันต์เร่งขยับตะบันบั้นท้ายแข็งแรงเข้าอัดความนุ่มทว่ายืดหยุ่นได้อย่างน่าอัศจรรย์ จนเกิดเป็นนาวาไหลรินไม่ขาดสาย รอบนี้เป็นรอบสุดท้ายหลังจากเธอกับเขาโรมรันกันมาได้หลายชั่วโมงติดต่อกัน ให้สาสมกับการรอคอยมาราวสองสัปดาห์...

“ริมฝีปากแสนหวานของข้า”

 ริมฝีปากบวมเป่งถูกครอบครองจากชายหนุ่มรูปงาม นามว่าอามันต์เป็นการสั่งลา แต่นั่นไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...

เขาชอนไชความหอมหวานไปทั่วโพรงปากนุ่ม กักเก็บความอร่อยนี้ไว้จนหยดสุดท้าย ไม่รู้อีกเมื่อไรเขาจะได้พบหน้าสาวน้อยผู้นี้อีก ภารกิจในแต่ละวันของเขากำลังวุ่นวาย...

“ข้าก็รู้สึกดีไม่ต่างจากเอ็งสักนิด ไอราเอ๋ย...เอาเอ็งนี่มันชะมัด ของสดใหม่มันก็ดีอย่างนี้นี่เอง”

คนถูกชมยิ้มเอียงอาย ใบหน้าตลอดร่างงามนุ่มนิ่มแดงแจ๋ไม่ต่างจากลูกตำลึง

เจ้าตัวประคองใบหน้าครามคมไว้ด้วยความรัก บดกลีบปากอิ่มสนองตอบรับความหวานล้ำให้เขาอย่างถึงใจ

 ตอนนี้ไอราอายุย่างเข้าสิบแปด อีกไม่นานนี้หัวหน้าเผ่ามาซู ตั้งใจจะยกเธอให้กับลูกชายคนเล็ก เธอไม่ได้รักโซรา เขาเป็นเพียงชายหนุ่มขี้โรค เคยเห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็กก็เท่านั้น รูปร่างหน้าตาเขาถึงไม่ได้ขี้ริ้ว ขี้เหร่ อะไรนัก ทว่าคนไม่รักถึงอย่างไรก็รักไม่ลงจริงๆ...

ตอนนั้นคนที่เธอรักถึงขั้นยอมพลีกายให้ เป็นคนที่เธออยากแต่งงานด้วยต่างหากล่ะ...

“อา...พี่อามันต์...ฉันมีความสุขเหลือเกิน”

เสียงหวานครวญคราง พร้อมเคลื่อนไหวปลายนิ้วเรียวลูบไล้แผ่นหลังแกร่งทรงพลัง เรื่อยลงมาจนถึงบั้นท้าย บีบขยำเนื้อแน่นด้วยความรู้สึกรัญจวนห่วงหา ให้ดื่มด่ำกับเขาสักเท่าไร มันไม่เคยเพียงพอสำหรับเธอเลย มีแต่ยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆอีกต่างหาก...

ร่างหนาอุดมไปด้วยมัดกล้าม พลิกลงนอนหงายแผ่หลา เขาหนุนศีรษะทุยไว้กับหมอนทำจากหญ้าคา โดยไม่ลืมคว้าเอาร่างอรชรอ้อนแอ้นขึ้นมานอนทับไว้บนกายแกร่งแข็งแรง เบียดขยำหน้าอกขนาดพอเหมาะด้วยผิวกายหยาบกระด้าง

 ทว่าด้วยเลือดหนุ่มมันร้อนแรงเกินต้าน เลยทำเอาอาวุธร้ายถึงกับดีดตัวตื่น มันตั้งชี้โด่พร้อมออกรบอีกรอบ ชายหนุ่มขยับร่างเล็กให้อยู่ในจุดเชื่อมประสานตรงกับกลีบสีชมพู มันฉ่ำด้วยน้ำใคร่มาก่อนหน้า พร้อมดันร่างนุ่มนิ่มจุ่มโจนเสียบความแข็งกระด้างเข้าหาความนุ่มแสนหอมหวาน โดยไอราถึงกับร้องลั่น ทั้งจุกทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน...

“อา...พี่อามันต์จ๋า ทำไมถึงได้อึดอย่างนี้นะ ทำเอาฉันแสบหอยไปหมดแล้วรู้ไหม”

อามันต์หัวเราะในลำคอ...

“ข้าขออีกรอบ แล้วจะปล่อยให้เอ็งกลับบ้าน”

อามันต์รัดร่างนิ่มไว้ด้วยลำแขนข้างหนึ่ง สองเต้าสล้างบดเบียดเข้าหาหน้าอกหนั่นแน่น หลอมรวมจนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน เจ้าของร่างหนาส่งลำแขนยาวอีกข้างลงขย้ำบั้นท้าย สลับกับฟาดลงบนก้อนเนื้อนุ่มเสียงดังเพี้ยะ ชนิดไม่ออมแรงเลยทีเดียว ชายหนุ่มระรัวสะโพกแกร่ง เร่งเร้าแรงกระเด้าเข้าใส่กลีบสวาท จนบังเกิดเป็นเสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง ตับ ตับ ตับ ลั่นกระท่อมหลังน้อย...

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อสิ้นเสียงร้องโหยหวนของชายและหญิง สรรพสิ่งรอบกายก็กลับมาสงบเงียบดั่งเช่นเคย...

“นั่นใครน่ะ...”

ไอราหยุดภาพความคิดอันแสนสุขไว้เพียงเท่านั้น...

เธอได้ยินเสียงทักมาจากด้านหลัง ร่างงามเริ่มมีเหงื่อซึม เธอทั้งตื่นเต้น ทั้งโหยหา...

อำนาจของเสียงทรงพลังนั้น เขาจะเป็นใครไปไม่ได้ ทั้งผืนป่าน่าอัศจรรย์ มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นเป็นผู้ครอบครอง เธอจำมันได้ขึ้นใจ...

พี่อามันต์ เจ้าป่าของข้า ท่านมาแล้ว...

เจ้าแห่งป่าทึบกระโดดลงมาจากต้นสักใหญ่ ใบของมันหนาพอจะช่วยอำพรางสายตาจากคนด้านล่าง เขาเอียงคอมองสตรีสาวสวยตรงหน้า ด้วยสายตาแปลกใจก่อนจะปรากฏภาพสาวน้อยวัยใสขึ้นซ้อนทับ...

“ไอรา...นั่นเอ็งหรอกหรือ...”  

อามันต์เรียกชื่อหญิงสาวปริศนาด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สีหน้าเขาคลายความสงสัยลงในทันที เขาพอจะจำโครงหน้าเจ้าหล่อนได้บ้าง แม่สาวน้อยวัยละอ่อนที่มีบทรักถึงอกถึงใจเขานั่นเอง...

 ตอนนี้ดูสิ...ไอราของเขาโตเป็นสาว แถมยังสวยขึ้นเป็นกองเชียวละ...  

ของเคยค้าม้าเคยขี่กันมาก่อนแบบนี้ เลยทำเอาเลือดหนุ่มของอามันต์แล่นพลุกพล่าน...

“ข้าไม่คิดว่าเอ็งยังจะกล้ามาหาข้าอีก หลังเจ้าเอ็งบอกกับข้าว่าจะต้องแต่งงานกับลูกชายหัวหน้าเผ่าอะไรนั่น...ไอ้คนขี้โรคตัวผอมๆ ข้าก็นึกอยู่แล้วสักวันเอ็งต้องซมซานกลับมาหาข้า”  

เจ้าป่าหนุ่มพูดเย้ยหยัน พร้อมสาวเท้ามาหยุดอยู่ใกล้กับร่างอวบอิ่ม

 ไอรายืนตัวแข็งทื่ออย่างกับคนทำอะไรไม่ถูก ปล่อยให้ร่างอิ่มสมบูรณ์แห่งวัยสาว ถูกสายตาคบกริบสำรวจตรวจตราแทบจะทะลุปรุโปร่ง...

 “คงมีปัญหาอยากให้ข้าช่วยสินะ...เอ็งถึงมาหาข้าวันนี้ ทั้งที่ก่อนหน้า เอ็งหายหน้าหายตาไปเลย...”

“พี่อามันต์...คือว่าฉัน...”

 ไอราดึงสติกลับมาด้วยการหลุบเปลือกตามองพื้นดิน เธออยากบอกความในใจต่อเขานัก หากทว่าหญิงสาวกลับไม่สามารถพูดมันออกมาได้สักคำเดียว...เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน แต่ก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง ตอนนี้เธอแต่งงานถูกต้องตามพิธีการ และโซราดีต่อเธอเหลือเกิน...

“เอ็งสบายดีไหม...”

“ฉันสบายดีจ้ะ...” ไอราก้มหน้าตอนตอบคำถาม

อามันต์สูดลมหายใจลึก ยามหรี่สายตามองเห็นความอวบอิ่มตรงเนินอกเต็งตึง มันดันเนื้อผ้าทำจากหนังสัตว์ขึ้นมา เกิดเป็นความโหยหาความหวานจากเจ้าหล่อนโดยไม่รู้ตัว...

“เข้าไปในกระท่อมข้าก่อนเถอะ...ข้าก็มีเรื่องอยากให้เอ็งช่วยอยู่เหมือนกัน”

“ช่วย?...” ไอราเงยหน้ามองใบหน้าคมคายทันที อามันต์เลิกคิ้วบอกใบ้ด้วยน้ำเสียงแหบกระเส่า

“พี่จะให้ฉันช่วยเรื่องอะไรล่ะ...” ไอรารั้งไว้ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอกลืนก้อนน้ำลายลงคอ ไม่ใช่ไม่รู้ แต่เธอกำลังหักห้ามความรู้สึกส่วนลึกของตัวเองเสียมากกว่า

“มาเถอะ...เดี๋ยวเอ็งก็รู้เองนั่นแหละ ไม่ใช่เรื่องหนักหนาสำหรับเอ็งก็แล้วกัน...”

“แต่ฉันมีเวลาไม่มากนักนะ...ฉันมีเรื่องด่วน และสำคัญมาก ต้องการให้พี่ช่วยเหลือจริงๆนั่นแหละ”

“งั้นก็ดี...ถือเป็นข้อแลกเปลี่ยนระหว่างกัน เพราะข้าไม่เคยช่วยเหลือใครฟรีๆมาก่อน”

อามันต์ยกริมฝีปากหยัก พร้อมกับส่งสายตาอัดแน่นไว้ด้วยแรงปรารถนา ไอราตวัดสายตามองตอบ ร่างสาวสะพรั่งสะท้านหวั่นไหว...

“เรื่องนี้ฉันไม่ยักรู้มาก่อน เวลาพี่ให้ความช่วยเหลือใครแล้วต้องมีสิ่งของตอบแทน”

“ก็ไม่แปลกที่เอ็งจะไม่รู้ไม่ใช่เหรอแม่สาวน้อยของข้า”

อามันต์ก้มร่างสูงเข้าหา หยอกล้อเจ้าหล่อนด้วยคำพูด

 ไอราผละถอยห่าง กลับถูกชายในดวงใจรวบเอาร่างงดงามมาไว้ในอ้อมแขน

อามันต์ย่อเข่าลงเล็กน้อย ตวัดร่างงามหนึ่งไม่เป็นสองมาอุ้มเสียเต็มรัก ไอราผวาเข้ากอดร่างหนา ซุกใบหน้าลงกับซอกคอหนุ่ม...

“ฉันคิดถึงพี่เหลือเกิน” ในที่สุดไอราก็ยอมพ่ายแก่ความปรารถนา เธอบอกเขาตามหัวเรียกร้อง

“หึ...นั้นก็เหมาะแก่การลำลึกถึงความหลังของสองเรา จริงไหม...”

ไอราไม่ได้ตอบคำถาม เจ้าหล่อนเพียงส่งสายตาหวานลึกซึ้ง เอียงอายเหลือเกินหากจะบอกว่าเธอเองก็มีความต้องการในตัวเขาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน หัวใจดวงน้อยอ่อนยวบให้กับราคะอันหอมหวาน

เธอนั้นโหยหามันมานานแสนนาน และไม่เคยได้การตอบสนองจากคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี...

 

อามันต์พาไอราก้าวขึ้นมาบนกระท่อม เขาใช้เท้าปิดประตู ก่อนทั้งคู่จะพากันโผทะยานเข้าหาอย่างคนหิวกระหายในรสรักมาเนิ่นนาน เปรียบดุจดั่งน้ำมันรอเวลาใกล้กับไฟ ใกล้กันคราใดย่อมจุดติดโดยง่ายเสมอนั่นเอง...

“อ๊า...ปากของเอ็งยังคงหวานล้ำสำหรับข้าเหมือนเดิมเลยนะ ไอรา...”

 มือหนารั้งร่างบางเข้ามาสวมกอดพร้อมกับหยอดคำหวานหู ไอราเพียงได้ฟังก็ทำให้ใจอ่อนยวบ ลืมนึกถึงเรื่องสำคัญไปโดยปริยาย หญิงสาวตวัดเรียวขาเสลาขึ้นเกี่ยวเอวสอบไว้อย่างมั่นคง แอ่นหยัดร่างเพรียวงามเข้าบดขยี้กับความแข็งแกร่งของบุรุษเพศ...

“ฉันเองก็คิดถึงพี่เหลือเกิน...”

อามันต์ยิ้มกริ่ม คิดถึงเขาหรือคิดถึงบทรักของเขากันแน่...

ยิ่งเป็นของเคยค้าม้าเคยขี่ เคยขย่มกันมาก่อน ย่อมไม่ต้องรั้งรอเวลาให้เนิ่นนาน...

 อามันต์ยกมือหยาบกร้านเคล้นคลึงสองเต้างดงาม ปลดเปลื้องอาภรณ์ของสาวเจ้าจนเหลือเพียงเนื้อตัวล่อนจ้อน เขาว่องไวในเรื่องทำนองนี้อยู่เสมอ ก่อนค่อยจัดการกับอาภรณ์ของตัวเอง...

ความเป็นชายฉกรรจ์ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ...ไอราช้อนสายตาหวานเชื่อมมองด้วยสายตาเต้นระริก ขนาดของมันใหญ่พอกับข้อมือเด็ก บริเวณหัวบานแดงก่ำ เริ่มเห็นหยดน้ำขาวขุ่นไหลเยิ้ม...

“อืม...นี่คือสิ่งที่ฉันโหยหาจากผัว...”

 ไอราส่งเสียงครางกระเส่าบอกความรู้สึกข้างในอย่างลืมอาย เจ้าหล่อนไถลมือจากไหล่กว้าง ลงด้านล่างโดยทันที คว้าหมับเข้ากับความร้อนระอุ มันเต้นยุบยิบอยู่ภายใต้ฝ่ามือน้อย เธอกุมมันแทบไม่มิดด้วยซ้ำตอนเคลื่อนไหวขึ้นลง

“โอ้ว!...ไอราเจ้าช่างร้ายกาจ ”  

“เพราะข้ารู้ใจพี่ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร”

“งั้นก็ขยับได้ตามใจเอ็งเลย...แม่สาวน้อยของข้า”

ไอรายิ้มหวาน พร้อมขยับนิ้วแผ่วเบาอย่างผู้ชำนาญ สร้างความเสียวซ่านถึงใจให้กับเจ้าของร่างสมบูรณ์ อามันต์ซูดปากซีดซาด เขาเม้มกลีบปากลงบนหัวเม็ดทับทิมสีสดตอนอารมณ์พุ่งสูง ลิ้นนุ่มตวัดวนไปมา สลับสับเปลี่ยนไม่ให้น้อยหน้าทั้งสองเต้าสล้าง ต่างฝ่ายต่างตั้งอกตั้งใจมอบความสุขให้แก่กันและกัน

 อามันต์ตะปบเข้าหาความชุ่มชื่น เขายังไม่สอดปลายนิ้วเข้าใส่ เพียงแค่สะกิดเม็ดพลอยเท่านั้น ร่างงามก็เต้นเร่าๆ แข้งขาอ่อนยวบ หากไม่ถูกเขาหิ้วปีกไว้ ไอราคงได้นั่งลงกองลงกับพื้นกระดาน...

“อา...ข้าเสียว...”  ไอราเผยอปากส่งเสียงคราง เธอหลับตาพริ้มยามเม็ดสวรรค์ถูกคุกคามรุนแรง

ดีอะไรเช่นนี้...นี่ต่างหาก สิ่งที่ใจหล่อนปรารถนา

“ฉันมีความสุขเหลือเกิน”

“ข้าดีใจนะ...ที่ได้มอบความสุขให้กับเอ็งอีกครั้ง”

เจ้าป่าหนุ่มยังพร่ำคำหวาน พร้อมส่งเรียวปากนุ่มประกบปิดกั้นเสียงสะอื้นครวญคราง จุ่มนิ้วชี้เข้านำทางโพรงสีหวานละมุนลิ้น ควานหาความฉ่ำของลำธารภายในร่องหลืบ

 ก่อนแลกลิ้นผัวพันกันชนิดแทบแยกไม่ออกลิ้นใครเป็นลิ้นใคร ต่างฝ่ายต่างกระสันในใคร่สวาทราคะ หนึ่งบุรุษผู้ช่ำชอง และอีกหนึ่งสตรีผู้โหยหาสิ่งเติมเต็มให้กับความหวามลึก...

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ...

ปากประกบจูบดูดดื่ม มือเคล้นคลึงเต้าอวบอัดสับเปลี่ยนทั้งสองข้าง ส่วนด้านล่างยังคงถูกลวนลามด้วยปลายนิ้วแข็งแรง มันควานลึกถึงผนังภายใน สำรวจโพรงสวาทนุ่มลื่นชนิดไม่หยุดหย่อน

 ไอรามีความสุขจนแทบล้นอก แม้นใจส่วนลึกยังภักดีต่อสามีไม่เสื่อมคลาย หากทว่าร่างกายกับยินยอมศิโรราบให้กับบุรุษหนุ่มผู้นี้แต่เพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะเป็นในอดีตหรือว่าปัจจุบัน...

“อา...อา...พี่อามันต์”  

“นมเจ้าก็ดูอวบอัดขึ้นเป็นกอง ดูสิล้นฝ่ามือข้าด้วยซ้ำ”

อามันต์ห่อปากส่งเสียงร้องอู้ นัยน์ตาสีดำขลับวาววับหื่นกระหาย...

“โอ้ว! ตรงนี้ของเอ็งก็ใหญ่และอวบขึ้นกว่าเดิมเป็นกอง...ขนเพชรของเอ็งช่างนุ่มมือข้าดีจริง วันนี้ข้าจะเอาเอ็งให้มันหยดไปเลยไอรา”

“ถ้าอย่างนั้นพี่จะรออะไรอยู่ล่ะจ๊ะ...ฉันพร้อมแล้วสำหรับพี่”

 ไอราดันกายหนาออกห่าง หยุดทุกอย่างเพียงเสี้ยววินาที เงยหน้านวลสบนัยน์ตาพราวเสน่ห์

อามันต์ถึงกับยืนยิ้มร่า เขาทอดสายตาเชื่อมมองร่างนุ่มนิ่มหอมอวลด้วยกลิ่นดอกไม้ป่า เจ้าตัวกำลังขยับเท้าก้าวถอยหลังทีละน้อย โดยไม่ลืมทิ้งสายตาราวแม่เสือร้ายแสนยั่วยวน เลื่อนแววตาหวานซึ้งจับจ้องลงยังความเป็นชายตาไม่กะพริบ เจ้าหล่อนเลียริมฝีปากแห้งผาก

“ฉันอยากกลืนกินพี่...”

บอกความปรารถนาแล้วค่อยๆหย่อนกายลงนอนราบลงบนพื้นไม้ไผ่ขัดมัน ชันขาเพรียวไว้เพียงข้าง ส่วนอีกข้างแบแยกห่างออกจากกัน สะบัดฝ่ามือนุ่มลูบไล้ความอวบอิ่มแห่งวัยสาวสะพรั่ง เปิดอ้าให้เห็นความงดงามจากเนื้อในแท้จริง

ทำเอาเลือดในตัวของอามันต์ร้อนฉ่า เขานึกชอบใจนักกับท่าทางยั่วยวนราวสตรีชั้นต่ำ ดูแปลกตาสำหรับเขาอยู่ไม่น้อย อีกทั้งความงดงามของสตรีเพศเบื้องหน้า ทำเอาใจเขาสั่นระริกราวกับย้อนเวลาไปตอนช่วงวัยหนุ่มละอ่อน

ไอราสาวน้อยผู้แสนเอียงอายของเขาในอดีต มาบัดนี้กลับกลายเป็นแม่สาวร้อนรักไปเสียแล้ว...

 “โปรดเข้ามาในตัวฉัน...” ไอราส่งเสียงหวานเชื้อเชิญ ใช้นิ้วสะกิดเม็ดพลอยสีแดงเร่งเร้าตัณหา

“เอ็งจงอาข้ารอรับข้าเถิด ข้าจะมอบความสุขให้กับเอ็งอย่างสาสมใจ...” อามันต์ส่งเสียงคำรามเป็นการตอบรับ

ด้วย ณ เวลานี้ กึ่งกลางลำตัวของเขา มันปวดหนึบเหลือเกิน ส่วนหัวคล้ายดอกเห็ดนั้นแดงก่ำ เริ่มมีน้ำขาวขุ่นไหลซึมไม่หยุด อามันต์แทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ สติเขาพร่าเลือน จนต้องเร่งโถมกายหนาเข้าหาพร้อมดันร่างบางให้นอนราบลงกับพื้นไม้ไผ่ กดหัวเอ็นใหญ่สีแดง เข้าห้ำหั่นความอวบอิ่มโดยไม่รั้งรอ...

“อา...ซีดดดดดดดด...พี่อามันต์จ๋า ใหญ่โตอะไรปานนี้ ”  ไอราเองได้แต่ห่อปาก ร่างสาวสั่นสะท้าน เธอต้อนรับเขาไว้ทั้งกายโดยไม่เหลือพื้นที่ใดให้เห็น...

“กรี๊ด!...อ๊า...อะ...อะ...” แม่ทาร์ซานสาวส่งเสียงร้องลั่นกระท่อม เธอถูกความอลังการยิ่งใหญ่เกินสามีตัวเอง กระแทกเข้าหาราวกับพายุโหมกระหน่ำในนาทีต่อมา

ตับ ตับ ตับ ตับ...

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นผืนป่า สัตว์เล็กใหญ่ต่างตื่นตระหนก พากันกระโจนหาที่กำบังกาย ตอนนี้อามันต์ไม่ต่างจากชายหนุ่มคลุ้มคลั่งในรสสวาท ทั้งสอดใส่ ทั้งควานลึกถึงแก่นกลาง ลำเอ็นผลุบหายเข้าถ้ำรักครั้งแล้วครั้งเล่า พละกำลังมีเท่าไหร่ เจ้าป่าหนุ่มโหมใส่ไม่ยั้งแรง อารมณ์คลั่งสวาทนั้นช่างมีมนต์ขลัง ต่อให้ไอราต้องตายก็ยอม...

“พี่อามันต์...ฉัน...อืม...จุก แล้วก็เสียวเหลือเกิน” เสียงครวญครางคร่ำครวญ ฟังจนไม่เป็นศัพท์

“ผัวเอ็งคงทำให้ไม่มันเท่ากับข้าทำให้สินะ เอ็งถึงได้กระสันสวาทหนักถึงเพียงนี้”

ไอราน้ำตาปริ่มกับความสุขที่ได้รับ ก่อนพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี...

“โซรา...ไม่อาจให้ข้าได้เท่ากับพี่อามันต์ เขาสุขภาพไม่แข็งแรง”

ทำเอาคนฟังหัวใจพองฟู...

“งั้นข้าจะทำให้เอ็งมีความสุขชนิดไม่รู้ลืมเลยคราวนี้...”

“ฉันก็หวังจะได้รับความสุขเช่นนั้นจากพี่...อะ..อะ...อะ...อา”

สองเสียงครางประสานรับ ก่อนอามันต์จะขับเร่งสะโพก โหมแรงกระหน่ำเข้าสอดใส่ความอ่อนนุ่ม ภายในโพรงหฤหรรษ์คับแน่น ทั้งบีบรัดเขาจนปวดร้าว สร้างความทรมานปนสุขเหลือคณา จนกระทั่งชายหนุ่มระเบิดพราง ทะลักทลายกลายเป็นสายธารขาวขุ่นเปรอะเปื้อนหยดลงพื้นไม้ไผ่

เขาโก่งร่างเค้นน้ำรักทุกหยาดหยด ย้ำชัดให้เห็นถึงความอัดอั้นที่ผ่านมา...

“โอ้ว...ไอราของข้า...”

อามันต์โน้มใบหน้าซุกซบเต้าอวบ ลำเอ็นแช่ค้างในความชุ่มชื่น ไม่ได้ดึงออกมาสูดอากาศภายนอก เขาผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อย ดูดดึงหัวจะงอยที่ตั้งชูชันราวกับรอให้เขาดูดดื่มแก้กระหาย ความต้องการเขายังไม่สิ้นสุดเพียงแค่นี้ ก่อนอามันต์จะส่งบั้นท้ายแกร่งอัดควบเข้าใส่ความอ่อนนุ่มราวกับม้าคึกอีกครา ชนิดไม่ให้ไอราตั้งตัวเลยทีเดียว...

“โอ้ว...พี่อามันต์” ไอราลืมตาโพลง ตวัดลำแขนกอดรัดร่างเปียกชื้นเหงื่อไคลไว้แน่น

“ข้ายังไม่อิ่ม”

“ตัวฉันก็พร้อมสำหรับพี่เสมอเช่นกัน”

ไอราตอบรับเสียงกระเส่า หยัดกายเข้าสู้แรงกระแทกร้อนแรงครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยความสุขสม เปรมปรีดิ์ จนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มสว่าง ทั้งคู่ถึงได้มีเวลาพูดคุยกันอย่างจริงจัง

และพากันออกมาจากกระท่อม เพื่อเดินทางไปยังผืนป่าอีกฝากหนึ่ง...

“ผัวเอ็งจะต้องปลอดภัยกลับมา...ข้าให้สัญญา ข้าจะพามันกลับมาหาเอ็งอย่างปลอดภัย” อามันต์บีบไหล่มนพร้อมให้คำมั่น...ไอราเงยหน้ามองเจ้าป่าหนุ่มด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

“ถึงแม้ใจจริงฉันจะไม่ได้รักใคร่โซรามากมาย แต่เขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีถูกต้องตามประเพณีของฉัน”

“เอ็งไม่ต้องอธิบายอะไรต่อข้าทั้งนั้น ไอรา...มันไม่ได้มีความหมายต่อตัวข้าอยู่แล้ว”

ไอรากลืนก้อนสะอื้น หลุบเปลือกตาซ่อนความเจ็บปวด...ด้วยเข้าใจในคำพูดของชายหนุ่มเป็นอย่างดี

“จากกันคราวนี้ ข้าก็ได้แต่อวยพร ขอให้เอ็งมีแต่ความสุข”

“ความสุขของฉันน่ะหรือ?...” ไอราเหลือบสายตามองหน้าบุรุษรูปงามเพื่อสื่อให้เข้าใจ ก่อนจะก้มลงมองเพียงพื้นดิน วูบโหวงในทรวงอก...

 คงไม่มีอีกแล้ว...

อามันต์ถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนวางฝ่ามืออบอุ่นลงบนศีรษะนุ่ม...

“ข้าไปละ...แล้วจะกลับมาพร้อมกับข่าวดี” อามันต์บอกลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนกระโจนกายแกร่งขึ้นไปบนต้นไม้ โหนตัวเองด้วยเถาวัลย์เพียงเสี้ยววินาที...

ไอรากัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลเอ่อกลบดวงตาทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่กล้าเงยหน้ามองแผ่นหลังของชายหนุ่ม ผู้เป็นดั่งรักแรกของเธอ หัวใจเธอหน่วงเจ็บกลับการจากลา ทว่าความดีของโซราก็ไม่อาจทำให้เธอปล่อยเขาไว้เพียงลำพังได้เช่นกัน...

ลาก่อนพี่อามันต์...

 

*************************