อนิจจัง วัฏสังขารา

หากเราพิจารณา​ ร่างกายแล้ว ล้วนมีแต่สิ่งสกปรกอยู่เต็มไปหมด หากเราพิจารณาตามความเป็นจริงเสมอว่าร่างกายของเราและของคนอื่นเป็นสิ่งไม่งาม ไม่น่าดู ไม่น่าชม

เราเรียกสิ่งต่างๆ ในตัวเราเป็นเหมือนสิ่งปฏิกูล​ เช่นขี้หู ขี้ตา ขี้ฟัน ขี้มูก ขี้เล็บ ขี้ไคล และ ขี้ (อุจจาระ) แทบจะเรียกได้ว่าร่างกายแต่ละส่วนมีสิ่งปฏิกูลอยู่เต็มไปหมด

สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมสลายไปเป็นธรรมดา สังขารในความหมายนี้ คือ กายสังขาร คือ การยึดติดในรูปสังขารที่มีความไม่เที่ยง เช่นหน้าตาแก่ มีรอยตีนกา ผิวหนังเหี่ยวย่น ซึ่งมีแต่จะเสื่อมโทรมลงตลอดเวลา การไปยึดติดในกายสังขารจึงทำให้เป็นทุกข์

การไม่ยึดติด ทำให้ใจสบาย เราจึงควรพิจารณาตามความเป็นจริงเสมอว่าร่างกายของเราและของคนอื่นเป็นสิ่งไม่งาม ไม่น่าดู ไม่น่าชม เป็นเพียงสิ่งสกปรก ที่มีหนังบางๆ หุ้มไว้เท่านั้น