พระอาทิตย์ตก ย่อมมีขึ้นเสมอ
เรื่องมีอยู่ว่า มีแม่ค้าหาบน้ำผึ้งมาขายที่ตลาดเราขายของ.. จู่ๆนางหยุดที่หน้าร้านเรา หันมาสบตา เราก็บอกว่าไม่รับจ้า เพราะไม่ได้น้ำผึ้งเลิฟเว่อร์ ..
ละแม่ค้าตัดพ้อว่าเหนื่อยเหลือเกินขายยาก เมื่อเช้ามีเงินติดกระเป๋ายี่สิบ ได้ซื้อข้าวเปล่าสิบบาท อีกสิบบาทไปขอซื้อน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวเค้ามากินกะข้าว 😥
ซักพักตาแดงๆ .. เราเห็นก็สงสารจับใจแม้เราไม่เคยถึงระดับแบกของขายแต่ รู้สึกได้ถึงความกดดัน เราเลยถามไปว่ากินขนมมั้ย มาๆเลือกเลยเอารสอะไร หน้าเราก็ร้อนผ่าวๆนะ เพราะสงสารจับใจจริงๆ เราหยิบวาฟเฟิลนมสดให้ชิ้นนึง แต่แม่ค้าถึงกะยกมือไหว้ซาบซึ้งในความเมตตาสงสาร มันก็ไม่เหนือบ่ากว่าแรงช่วยได้เท่าที่ข่วย ไอ้ตัวเองก็ยังไม่ถือว่าเหลือกินเหลือใช้นะ.. แค่อยากข่วยเค้าได้มีรอยยิ้มบ้าง
พอแม่ค้ารับขนมไปบอกเราว่าขนมที่ให้มานี่คงไม่กินหรอก จะเอาไปให้ลูกแฝดที่อยู่บ้าน เราก็อยากให้นางได้กิน เลยหยิบชาฟเฟิลชอคโกแลตให้ลูกนางอีกขิ้น.. เรารู้สึกดีใจมากๆที่ได้เห็นรอยยิ้มของนางแล้ว แม้ว่าเป็นรอยยิ้มที่เปื้อนคราบน้ำตาก็ตาม..
เรามีความสุขมากๆ เลย 🥰😉..
เค้าสุขเราสุขยิ่งกว่า 🤤😀
พอเค้าให้พรขอให้เราถูกรางวัลที่1 เท่านั้นแหล่ะ.. อิชั้นไม่รอช้า จูงมือนางให้มาเลือกลอตรี่ให้ใบนึงเลย .. ก่อนกลับเลยขอถ่ายรูปนางไว้กฝหนึ่งแชะ เพื่อเก็บความประทับใจและอิ่มใจมาก..
.. ป.ล.. นึกถึงเพลงนึงอยากร้องให้นาง แต่กลัวลิขสิทธิ์ เลยร้องในใจ 🤤😀😉