ฉันและเธอ

พิมพ์เป็นเด็กสาวตัวเล็กผิวขาวซีด เธอนั้นแอบชอบคนคนหนึ่งอยู่แต่เธอไม่กล้าพูดไม่กล้าบอกกับเขาเธอได้แต่นั่งมองเขาทุกครั้งที่เจอ เธอรู้สึกว่าเขาน่ารักดีเป็นคนขยันในการทำงาน ที่เธอไม่กล้าบอกความในใจของเธอไปเพราะกลัวว่าเขามีเจ้าของแล้วเธอได้แต่นั่งมองเขาเพราะความขี้อายของเธอ เธอคิดกลับตัวเองเสมอว่าเธอนั้นน่าตาไม่ดีไม่คู่ควรกับใคร เธอได้แต่คิดแบบนั้นอยู่ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาหาหรือว่าแอบชอบใคร เธอรู้สึกว่าการที่มีคนเข้าหาเพราะเธอเป็นแค่คนที่น่าแกล้ง คนที่เข้ามาหาเขามาเพราะแกล้งเธอเพื่อนพนันกับเพื่อนว่าพิมพ์จะคบด้วยมั้ย ทำให้พิมพ์มีปมเรื่องความรับแล้วไม่กล้าเข้าหาให้ เพื่อนของพิมพ์มันพูดกับพิมพ์เสมอว่าพิมพ์ชอบคิดมาก ถ้าชอบหรืออยากจะสาระภาพรักก็ควรรีบสาระภาพก่อนที่จะไม่มีสิทธิ์ ที่จะได้พูด เธอก็ได้นั่งคิดสิ่งที่เพื่อนของเธอได้กล่าวไว้ เธอพยายามจะรวบรวมความกล้าที่จะพูดกับคนที่เธอชอบ

(คนที่พิมพ์ชอบชื่อ ดิว)

พิมพ์ : เธอเราขอคุยด้วยได้มั้ย

ดิว : ได้ครับแต่รอแป๊ปได้มั้ยเราขอทำงานก่อน (ยิ้ม)

พิมพ์ : ได้ค่ะ

ดิว : ไว้เจอกันหลังเลิกงานนะพิมพ์ (ยิ้มและโบกมือ)

พิมพ์ได้แต่นึกในใจว่าดิวรู้จักชื่อเธอได้ไงทั้งที่เราไม่เคยบอกชื่อให้กับเขาหรือว่าเพื่อนเราเป็นพิมพ์จึงได้ไปถามเพื่อนของเธอ

(เพื่อนของพิมพ์ชื่อ ตอง)

พิมพ์ : ตองเธอได้บอกชื่อเราให้เขารู้มั้ย

ตอง : เราไม่เคยบอกนะ

พิมพ์ : แล้วเขารู้จักชื่อเราได้ไง

ตอง : เราก็ไม่รู้ แต่เราไม่ได้บอกจริงๆนะอันนี้เราสาบานได้

พิมพ์ : โอเคเดี๋ยวเราค่อยถามเขาก็ได้

ตอง : เฮ้ยย แกกล้าคุยกับเขาแล้วหรอ

พิมพ์ : ก็เรามานั่งคิดกับสิ่งที่ตองบอกแล้ว ถ้าไม่กล้าพูดความในใจออกไปตอนนี้เดี๋ยวนะไม่ได้พูดไง

ตอง : ก็ดีแล้ว

 

ก่อนที่ตองจะมาคุยกับพิมพ์ตองได้ไปถามน้องที่สนิทกับดิวว่าดิวมีแฟนรึยัง

ตอง : น้องค่ะ

น้องที่สนิทกับดิว : ว่าไงครับ

ตอง : คนชื่อดิวนี้มีแฟนรึยังค่ะ

น้องที่สนิทกับดิว : พี่ดิวยังไม่มีแฟนครับ

ตอง : แล้วเขาได้มีคนที่ชอบมั้ย

น้องที่สนิทกับดิว : ถ้าชอบหรอครับ มีนะครับ

ตอง : พอจะรู้มั้ยค่ะ

(น้องที่สนิทกับดิวได้มองหาสักพักแล้วชีไปทางผู้หญิงคนหนึ่ง)

น้องที่สนิทกับดิว : พี่ดิวชอบพี่คนนั้นอะครับ ใช่โต๊ะพี่รึป่าว

(ตองที่หันไปมองก็ตกใจว่าดิวก็ชอบพิมพ์เหมือนกัน)

ตอง : แล้วน้องรู้ได้ไงว่าดิวชอบคนนั้นได้ไง

น้องที่สนิทกับดิว : ก็เห็นพี่เขามาทีไรพี่ดิวก็มองตลอดอะครับ

ตอง : แค่มองอาจจะไม่ได้ชอบก็ได้นะ

น้องที่สนิทกับดิว : พี่ดิวเคยหลุดปากบอกว่าพี่เขาน่ารักด้วยนะครับ ผมเลยรู้ว่าพี่ดิวชอบ

ตอง : เพื่อนพี่ก็ชอบดิวนะ

น้องที่สนิทกับดิว : จริงหรอครับพี่ เราต้องให้สองคนนี้คุยกันแล้วละ

ตอง : จัดไป

(นี้มันพ่อซื้อแม่ซื้อชัดๆ)

ตัดภาพมาตอนดิวลฺกงาน ดิวได้มองหาพิมพ์ซึ่งพิมพ์ก็นั่งรออยู่ที่รถ ตอนนี้พิมพ์ยังไม่รู้ว่าดิวเลิกงานแล้ว พิมพ์ได้นั้งคิดกับตัวเองว่าดิวรู้จักชื่อของตนได้ไง คิดได้ไม่นานก็มีเสียงผู้ชายเรีกชื่อของตน พิมพ์ได้หันไปเห็นว่าเป็นดิวเลยเขินอายเล็กน้อย

ดิว : พิมพ์รอดิวนานมั้ย

พิมพ์ : (พิมพ์ได้แต่สายหัวเพราะเขินคนที่อยู่ตรงหน้า)

ดิว : ว่าแต่พิมพ์มีเรื่องจะคุยอะไรกับดิวหรอ

พิมพ์ : เอิ่มคือ

(พิมพ์ได้แต่อั้มอึ้งอยู่คนเดียว ทำให้ดิวเห็นจึงอดแกล้งเล่นไม่ได้)

ดิว : ถ้าไม่มีดิวกลับบ้านแล้วนะ(กำลังเดินไป)

พิมพ์ : (พิมพ์ได้ดึงแขนดิวไว้เพื่อนที่จะไม่ให้ดิวไป) คือว่าเราชอบดิวอะชอบตั้งแต่แรกที่ได้มาร้านที่ดิวทำงานแล้ว

ดิว : (อึ้ง แล้วก็ยิ้มออกมา) พิมพ์ขี้โกงนิ

พิมพ์ : ( พิมพ์ก็ได้แต่งง) ขี้โกงอะไร

ดิว : ดิวก็ชอบพิมพ์เหมือนกันชอบตั้งแต่พิมพ์เข้ามาในร้านแล้วและดิวก็มองพิมพ์ตลอดเลย

(พิมพ์หน้าแดงขึ้นเพราะเขินกับสิ่งที่ดิวพูด)

ดิว : หน้าแดงหมดแล้วนะพิมพ์ ตอนเขินพิมพ์ยังน่ารักเลย(ดิวได้ยิ้มแล้วเอามือลูบหัวพิมพ์)งันเราเป็นแฟนกันนะ

พิมพ์ : (ได้หันไปมองหน้าดิวแล้วพยังหน้า)

(สองคนก็ได้กลับบ้านด้วยกันและได้คบกันจนแต่งงานน)