ตามติดตำนานปู่อือลือ บึงโขงหลง จ.บึงกาฬ

เปิดตำนานปู่อือลือหรือนาคราชพญานาคผู้ถูกต้องสาปนับพันปี

สวัสดีค่ะวันนี้ไรเตอร์จะพูดถึงตำนานความเชื่อและความลึกลับของเจ้าปู่ฤานาคราชพญานาคถูกต้องสาปนับพันปีโดยส่วนตัวนะคะไรเตอร์อ่ะเป็นคนที่ชอบเรื่องเกี่ยวกับพญานาคมากเป็นคนที่ผูกพันแล้วก็รู้สึกถูกชะตารวมถึงบูชาพญานาคมากแล้วก็สนใจเรื่องเกี่ยวกับตำนานต่างๆและความเชื่อของพญานาคที่แน่นอนค่ะว่าต้องอยู่คู่กับคนไทยมาช้านานไม่ใช่แค่คนไทย คนอินเดีย คนลาวหรือแม้แต่ประเทศเพื่อนบ้านเองก็ยังเคารพรักนับถือบูชาและศรัทธาพญานาคกันทั้งหมดแล้วเท่าที่เราสังเกตเห็นเนี่ยนะคะตำนานความเชื่อของท่านพญานาคเนี่ยจะมีหลากหลายตำนานหลายความเชื่อมากเลย แต่วันนี้ที่ไรเตอร์จะหยิบยื่นขึ้นมานำเสนอเพื่อนๆคือตำนานของท่านเจ้าปู่อือลือนาคราชค่ะถ้าพร้อมแล้วเราไปฟังเรื่องราวและตำนานเกี่ยวกับพระองค์ท่านกันค่ะ

ตำนานอือลือ (ตำนานบึงโขงหลง)

บึงโขงหลง หรือบึงน้ำตามธรรมชาติขนาดใหญ่ที่มีอาณาเขตครอบคลุมพื้นที่ถึงสองอำเภอ คือ อำเภอบึงโขงหลง และอำเภอเซกา เป็นพื้นที่ที่มีความอุดมสมบูรณ์และความหลากหลาย ทางชีวภาพสูงมาก ปัจจุบันได้รับการรับรองขึ้นทะเบียนเป็นพื้นที่ชุมน้ำโลกอันดับที่ ๒ ของประเทศนับตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันพื้นที่แห่งนี้ยังเป็นที่ทำมาหากิน และตั้งรกราก ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ ระหว่างคนกับธรรมชาติ และยังเชื่อมโยงถึงสิ่งเหนือธรรมชาติ ผู้ให้กำเนิด หรือปกปักรักษาพื้นที่ อือลือ คือ สิ่งเหนือรรมชาติดังกล่าวที่เป็นที่พึ่งทางจิตใจ จึงเกิดเป็นประเพณีพิธีกรรม เลี้ยงปูอือลือเป็นประจำทุกปี ในวันขึ้น ๓ ค่ำ เดือน ๓ เพื่อเป็นการบอกกล่าว หรือ แก้บน โดยมี เครื่องเช่น ประกอบด้วย เหล้าไห ไก่ตัว หรือหัวหมูตามศรัทธาเอามารวมกัน โดยมีเฒ่าจ้ำเป็นผู้บอกกล่าวให้ได้รับทราบ เมื่อเสร็จพิธีชาวบ้านก็รับประทานอาหารร่วมกันที่ศาลปู่อือลือซึ่งความเชื่อนี้ยังโงไปถึงเรื่องราวที่มาของตำนานการเกิดของบึงโขงหลงอีกด้วย ปัจจุบันได้มีการจัดการท่องเที่ยวขึ้นโดยชุมช จึงมีผู้สืบสานเรื่องเล่านี้อีกครั้งเพื่อนำเสนอให้กับนักท่องเที่ยว ได้รับรู้เรื่องราวที่มาของบึงโขงหลง ในโอกาสนี้เราได้ฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับปูอือลือจากปากคำของคนรุ่นใหม่ คือ นาธีรวัฒน์ คำสุวรรณ ประชาสัมพันธ์โครงการนวัตวิถี การท่องเที่ยวบ้านคำสมบูรณ์

ได้เล่าเรื่องเล่าตำนานปู่อือลือ ดังความว่า

... "บริเวณแห่งนี้ (บึงโขงหลง) เดิมเป็นที่ตั้งเมืองชื่อ รัตพานคร มีพระอือลือราชาเป็นผู้ครองนคร มเหสีชื่อนางแก้วกัลยา มีพระธิดาชื่อพระนางเขียวคำ ต่อมาได้อภิเษกสมรสกับพระเจ้า

สามพันตา มีพระโอรสชื่อเจ้าชายฟ้ารุ่ง ซึ่งเป็นผู้ที่มีความเฉลียวฉลาด และมีพระสิริโฉมงดงามขณะประสูติเกิดปรากฏการณ์ท้องฟ้าสว่างไสวไปทั่ว

เมื่อเจริญวัย เจ้าชายฟ้ารุ่งได้พรักกับนานาครินทรนี ซึ่งเป็นพระธิดาของพญานาคราช

ที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ หลังจากได้พบรักกันก็ได้จัดงานอภิเษกสมรสทั้งเมืองบาดาลและเมืองมนุษย์

ทำอยู่ ๗ วัน ๗ คืน พญานาครา จึงได้จัดเครื่องราชกกุธภัณฑ์เพื่อมากำนันต่อพระเจ้าอือลือราชา

ทั้งสองอยู่กินกันมาเป็นเวลา ๗ ปี ก็ไม่สามารถจะมีผู้สืบสายสกุลได้ นางนาครินทรานีคิดมาก เป็นสาเหตุให้นางล้มป่วยลง มนต์ที่แปลงเป็นมนุษย์ก็เสื่อมลง ทำให้กลายร่างเช่นเดิม เมื่อพญาอือลือทราบ และข่าวนี้ได้แพร่สะบัดออกไป พญาอือลือจึงส่งตัวนางกลับ ถึงแม้นางจะร่ายมนต์กลับเป็นมนุษย์เหมือนเดิมแล้ว แต่ชาวเมืองและพระเจ้าอือลือก็ยังไม่พอใจ เพราะเห็นว่ามนุษย์กับนาคไม่ควรสมสู่กัน ทำให้พระยานาคราชไม่พอใจ จึงได้ขึ้นมาทวงทรัพย์สมบัติที่เคยได้มอบให้กับพญาอือลือแต่ปรากฏว่าพญาอือลือไม่สมารถคืนให้ได้ เพราะได้นำทรัพย์สมบัติเหล่านั้นไปรวมกันแล้ว ทำให้ไม่สามารถที่จะแยกแยะออกว่าอันไหนเป็นของพญานาค อันไหนเป็นของเมืองรัตตพานคร ทำให้พญานาคราชท่านทรงกริ้วมาก พอตกกลางคืนพญานาคได้นำไพร่พลขึ้นมาถล่มเมืองรัตตพานคร จนจมลงไป เหลือแต่เพียง 3 วัด ที่พญานาคไม่ได้ถล่ม คือ วัดตอนแก้วหรือที่เรารู้จักกันดีในชื่อของวัดแก้วฟ้า , วันดอนโพธิ์หรือวัดโพธิ์ศรีและวัตคอนสวรรค์หรือวัดแดนสวรรค์นั่นเองค่ะ

และเมื่อพอนางนาครินทรานีทราบข่าวก็ได้ขึ้นมาตามหาเจ้าชายฟ้ารุ่งผู้เป็นที่รักแต่ไม่ว่าจะตาม หาอย่างไรก็หาไม่พบก็ได้แต่ทรงเดินไปตามลำห้วยด้วยความทุกข์ทรมานเพราะคิดถึงคนรัก ต่อมาลำห้วยนั้นจึงได้ชื่อว่า น้ำเมา (เมาในความรัก) ซึ่งเป็นทางเชื่อมที่จะไปยังแม่น้ำสงคราม ลงไปสู่แม่น้ำโขงได้

ส่วนพระอือลือราชาไม่ได้สิ้นพระขนไปกับเหตุการณ์นี้ด้วย แต่ถูกพระยานาคราชจับตัวไว้

พร้อมกับสาปให้พระอือลือราชากลายร่างเป็นนาค เฝ้าอยู่ในบึงโขงหลงชั่วนิรันดร์จวบจนชั่วพันปี จนกว่าจะมี

เมืองเกิดใหม่ในดินแดนแห่งนี้ที่มีความเจริญเทียบเท่าเมืองรัตพานคร จึงจะล้างคำสาปของ

พญานาคราชท่านได้แต่จนถึงปัจจุบันนี้ก็ยังไม่สามารถที่จะล้างคำสาปได้เอาจริงๆตัวไรน์เองหลังจากที่ฟังตำนานเรื่องนี้ก็ถึงกับน้ำตาร่วงแล้วร้องไห้เลยนะคะเพราะว่าก็รู้สึกสงสารและเห็นอกเห็นใจท่านอยู่เหมือนกันแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสารและเห็นใจฝั่งของท่านพญานาคราชด้วยเหมือนกันเพราะเหมือนกับว่าท่านก็ไม่ได้รับความยุติธรรมแต่สำไรน์และคิดว่าทุกอย่างมันเดิมๆไปด้วยกรรมของมันไม่มีใครสนิทในสิ่งที่ตัวเองได้ทำไว้พ้นจึงถือว่าเป็นคำสอนให้คนรุ่นปัจจุบันได้เรียนรู้กันอย่างนึงเลยนะคะว่าสัญญาอะไรเอาไว้แล้วต้องทำให้ได้ตั้งสัจจะอะไรไว้ก็ต้องกระทำสัจจะนั้นให้ได้ไม่ใช่แค่เพียงลมปากและตัวไรเตอร์เองก็รู้สึกสงสารและเห็นอกเห็นใจพระนางนาครินทรานีมากเลยนะคะที่ต้องพลัดพรากจากคนรักเพียงแค่เพราะว่าตัวเองแตกต่างจากคนอื่นเพียงแค่เพราะว่าเราไม่ใช่อย่างที่เขาเป็นและเป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็นให้ได้สำหรับไรเตอร์ใบเตยรู้สึกสงสารและเห็นอกเห็นใจพระนางมากเลยค่ะถ้าตำนานเป็นเรื่องจริงก็ขอให้วันหนึ่งพระนางได้พบกับคนที่รักจะได้อยู่ด้วยกันโดยไม่มีอุปสรรคอะไรเพราะการที่เราต้องโดนพักผ้าจากคนที่เรารักเพียงแค่เพราะว่าเราไม่เหมือนเขามันทรมานมากเลยนะคะแล้วมันก็เจ็บยิ่งกว่าการโดนอกหักไปโดนบอกเลิกซะอีกจริงๆสำหรับตัวของไรเตอร์เองเราไม่ควรจะแบ่งแยกใครก็ตามแค่จากภายนอกที่เราเห็นแต่เราควรดูเขาจากความดีที่เขาทำและจิตใจที่เขามีว่ามันดีหรือไม่ดีเพราะบางคนต่อให้เป็นมนุษย์สุดประเสริฐหรือสวยหรูแค่ไหนแต่ถ้าจิตใจต่ำตรงมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉานที่เราต่างด้าวต่างว่าว่าน่ารังเกียจกันหรอกค่ะเพราะฉะนั้นจงอย่ามองคนที่ภายนอกแต่ให้มองคนจิตใจและความดีสุดท้ายนี้ถ้าไรเตอร์เขียนผิดพูดผิดหรือทำผิดพลาดประการใดไปหรือใช้วาจาไม่เหมาะสมประการใดไปต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ต่อทุกๆคนด้วยนะคะ

แหมรู้สึกว่าอ่านเรื่องนี้แล้วอิ่มจริงๆ😂ขอบพระคุณมากค่ะที่ติดตาม