รอยสัมผัส

เรื่องสั้น “รอยสัมผัส”

เสียงแก้วตกกระทบพื้นทำให้เท้าของ“ชารี” หยุดชะงักทันที  สองมือยืนออกไปข้างหน้าราวกับจะหาที่พึ่งพา   สัญชาติญาณบางสิ่งทำให้ประสาทสัมผัสทั้งหมดที่มีถูกนำมาใช้เพื่อทดแทนสิ่งเดียวที่ทำให้โลกของเธอมืดบอดไปชั่งขณะหนึ่ง...ขณะนี้...

ความเจ็บแปลบทิ่มแทรกผ่านเท้าเปลือยของเธอ  ทำให้ร่างบอบบางทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีโดยอัตโนมัติ  ปลายนิ้วมือสัมผัสส่วนที่เจ็บทำให้สัมผัสของเหลวเหนียวข้นเปื้อนเปรอะนิ้วเรียมงาม  เธอคลึงนิ้วมือไปมารู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งนั้นคืออะไร   แต่เธอยังยกขึ้นมาแตะปลายลิ้นเบาๆ อย่างตื่นๆและขลาดกลัว   

รสชาติมันเป็นอย่างนี้เองหรอกหรือ...

“ทำอะไร...ชารี”

เธอสะดุ้งแล้วหันไปทางต้นเสียงไม่ทันที่จะได้ตั้งสติ  มือหยาบใหญ่ก็มากระชากผ้าที่ปิดตาของเธอออก   แสงสว่างที่เข้ามากระทบโสตประสาทอย่างรวดเร็วทำให้ตาพร่าไปชั่วขณะ   รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติและร่างบางถูกโอบกอดอย่างแนบแน่น

“ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อีกแล้ว”

“อะไรกัน...ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

ชารีส่งเสียงอู้อี้อยู่กับอกอุ่นกว้างโอบรัดเธอไว้ด้วยวงแขนที่แข็งแกร่ง ชายหนุ่มเจ้าของชื่อ ‘เป็นกลาง’คลายวงแขนลงและจ้องมองที่ดวงตาคู่ดำขลับของอีกฝ่าย  

กี่ปีที่คบหาเขาก็ไม่สามารถเข้าใจจิตใจของเธอได้เลย

“แล้วชารีทำอะไร...แล้วนี่อะไร”     ชายหนุ่มต่อว่าอย่างอาทรมากกว่าหัวเสียแล้วมองดูที่เท้าของอีกฝ่าย   แผลไม่ลึกมากแต่เศษแก้วยังปักคาที่แผลเลือดสีแดงเข้มไหลเปรอะพื้น   เศษแก้วชิ้นใหญ่อีกสองสามชิ้นตกอยู่ข้างตัวเธอ   นี่ถ้าขยับอีกนิด..คงได้อีกแผล   เป็นกลางถอนหายใจหนักๆ คนตรงหน้าดูท่าทางเจ้าตัวจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย    แล้วทำไมเขาต้องห่วงใยเธอมากมายขนาดนี้

  “ก็แค่อยากรู้ว่าคนตาบอดเขาอยู่ยังไง”        เธอเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบไม่มีรอยสำนึกผิดในน้ำเสียงสักนิด

ชายหนุ่มสัมผัสแผลที่เท้าเบาๆ สั่งให้เธออยู่นิ่งๆ ราวกับเด็กน้อยซุกซน  เขาลุกขึ้นไปหยิบกล่องยา   ใช้คีมเล็กๆ ดึงเศษแก้วออก   ล้างแผลและใส่ยาให้อย่างเบามือที่สุด    เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบดวงตาคู่ดำสีนิลจ้องมองอย่างไม่กะพริบตา ชายหนุ่มเกือบลืมหายใจไปชั่วขณะ     สายตาแบบนี้ไม่ใช่หรือ? ที่ทำให้เขาไปจากเธอไม่พ้นเสียทีไม่ว่าเธอคนนี้จะดีจะร้ายจะอาระวาดหรือเคยทะเลาะกันแรงแค่ไหน  เขาก็จากเธอไปได้ไม่นานเกินยี่สิบกว่าวันทุกที      ผมยาวหยักศกเป็นลอนน้อยๆ ยาวถึงกลางหลังยิ่งเธอปล่อยมันเป็นธรรมชาติมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด   ผิวเนียนสีน้ำผึ้งอิ่มสวย  ผิวนี้  กายนี้..มิใช่หรือ?ที่เขาหลงใหลอย่างที่ไม่เคยเป็นกับหญิงอื่นมาก่อน

สายตาของเขาเริ่มสำรวจเรื่อยมาถึงเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายเนื้อบาง   เขาช้อนมือเข้าไปใต้เสื้อตัวโคร่งที่เธอชอบใส่เป็นประจำ   ลูบไล้ผิวกายเธออย่างเบามือ   แล้วโน้มตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างสุดปรารถนา

“คิดถึงนะ”

“แล้วทำไมต้องคิดถึงด้วยละ”

ประโยคของเธอทำให้เขาหยุดทุกการกระทำทั้งหมด   ผละร่างเนียนนุ่มออกเพื่อสบตาเธออีกครั้งเหมือนกับไม่มั่นใจในสิ่งที่ได้ยินและรู้ว่าเธอพูดจริง

“ก็คิดบ้าง เวลาไม่มีคนมาล้างจานให้...ไม่มีคนมาชงกาแฟ วิ่งไปซื้อบะหมี่หรือเวลาไม่มีคนมาคอยชวนทะเลาะด้วย....”  

นิ้วเรียวเลื่อนมาไล้ปลายคางที่ครึ้มไปด้วยเคราบางๆ สายตาเธอเหมือนสำรวจความเปลี่ยนแปลงในตัวเขา

“แค่นี้เหรอ?”     เขาถอนหายใจ  ก็ยังดี...เขายิ้มบางๆ ปลอบใจตัวเอง ดึงมือเล็กๆ มาแนบแก้มแล้วจูบเบาๆ  

“ทำไมชอบทำตัวให้เป็นห่วงจัง”

“ก็แล้วจะมาห่วงเค้าทำไม”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง   นี่เขาผิดหรือ?   ผิดที่ห่วงเธอหรือ?   ถ้าไม่เพราะเธอเป็นคนที่มาสั่นความรู้สึกในหัวใจของเขาได้  มีหรือจะห่วงมากขนาดนี้

“ขออะไรได้ไหม?”

“อะไร”

“อยาก...กอด…..”

             ยังไม่ทันขาดคำ   มือเล็กๆ ก็เคลื่อนลงสอดที่เอวของชายหนุ่ม   เขาโอบรับเธอไว้ในวงแขน   ก่อนที่จะปล่อยให้ร่างบางทาบทับ  เขาพรมจูบที่เปลือกตาเบาๆ แล้วเคลื่อนมาสูดดมกลิ่นอายของเธอที่ซอกคอและค่อยๆ เอนตัวเธอลงนอนแล้วทาบร่างแนบร่าง  ร่างที่เคยเยียบเย็นกลับอุ่นร้อนขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะกายเคลื่อนตัวของชายหนุ่ม   เธอปล่อยให้เขาสำรวจร่างกายราวกับค้นหาความแตกต่างระหว่างหญิงกับชาย

“...ผู้ชายมีส่วนที่เกิน...ผู้หญิงมีส่วนที่ขาด...”

ชารีคล้ายได้ยินเสียงใครบางคนแว่วมาไกลๆ เหมือนตนได้ยินมาจากชั่วโมงเรียนการแสดง   และนั่นทำให้เธอสนใจที่จะมุ่งมั่นเรียนการแสดงอย่างจริงจัง

ชารีขยับตัวตามจังหวะการเคลื่อนไหวของชายหนุ่ม  เขานุ่มนวลอย่างนี้เสมอแม้กระทั้งการเจอกันครั้งแรก   เธอเดินเลียบถนนเส้นเล็กๆ ที่มีน้ำขังเจิ่งนอง   และรถเก๋งของเขาแล่นผ่าน   เหมือนฉากในนิยายที่น้ำกระเซ็นใส่นางเอก แล้วพระเอกรีบลงจากรถมาขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่     แต่เขาคงไม่รู้ว่านั้นเป็นฉากการจงใจของเธอเพื่อรอให้ใครสักคนเข้ามาในชีวิต   จะอย่างไรก็ช่าง    เวลานี้..เขาอยู่กับเธอ  เกือบ 6 เดือนที่คบหากันมาเขาก็ดีกับเธอจนใครต่อใครที่รู้จักเธอกล้านินทาลับหลังว่าเธอ  “หลอกผู้ชายไว้ใช้”

“...ในตัวมนุษย์มีทั้งความเป็นชายและหญิงอยู่ในตัวเอง  เป็นส่วนที่ประกอบให้ เป็นคนอย่างสมบูรณ์   เพียงแต่สรีระทางร่างกายเป็นผู้กำหนดเพศให้เรา  แต่ทางจิตใจเราต้องกำหนดเอง...ไม่แปลกหรอก หากโลกนี้จะมีเกย์ ทอม ดี้  และสารพัดที่จะเรียก”

 ชารีจำคำพูดประโยคนี้ได้ดีมาจากหนังฝรั่งเรื่องหนึ่งเมือหลายปีก่อน แม้จะจำเนื้อหาเรื่องราวของหนังเรื่องนั้นไม่ได้มากนัก คลับคล้ายคลับคราว่าพระเอกได้ทดลองประดิษฐ์ยาชนิดหนึ่งที่ทำให้กลายเป็นผู้หญิงได้   และพยายามที่จะเข้าหานางเอกให้ได้เพื่อที่จะได้รับความรักจากนางเอก         เธอไม่ได้ประทับใจอะไรในเนื้อหาของหนังเรื่องนั้นมากไปกว่าคำพูดประโยคนี้ประโยคเดียว  

ผู้หญิงเข้าใจยากตรงไหน?

ชารีเริ่มค้านในใจ   ใช่.. เธอไม่ค่อยพอใจที่ได้ยิน ชายหนุ่มของเธอเอ่ยลอยๆ เสมอๆ เมื่อเห็นเธอทำอะไรที่ต่างไปจากคนอื่น ทีเธอยังเข้าใจธรรมชาติของผู้ชาย      สิ่งที่เขาต้องการจากตัวเธอ  ก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้   กระทั้งการตอบสนองจากสัมผัสของเขา    เธอก็รู้ว่าควรทำอย่างไรให้เขาพอใจ       และแม้แต่เรื่องง่ายๆ กับการใช้ชีวิตร่วมกัน      เพียงแต่มันขึ้นอยู่กับความพอใจของเธอด้วยว่าจะทำหรือไม่และทำไมต้องทำ    เขามักน้อยใจเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่ใจเขาเท่าที่ควร  และไม่เคยเห็นเธอแสดงอาการคิดถึงอย่างโหยหาและบ้าคลั่งซ้ำยังไม่พูดจาหวานหู  แล้วเธอจะทำไปเผื่ออะไร? เพราะสิ่งเหล่านั้นมันไม่ใช่ตัวเธอ      เธอรู้ว่าเขาคิดอย่างไรแต่เขากลับไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเขา และเป็นเขาที่มักคิดเองเออเองไปหมดแทนเธอเพียงแค่เรื่องง่ายๆ เขากลับทำให้มันยุ่งยาก  

เป็นกลางรู้ว่าความอดทนของเขาเริ่มถึงขีดจำกัด   แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายกลับไม่ตอบสนอง แม้จะไม่ขัดขืนแต่เขาก็รู้สึก....รู้สึก เธออยู่ไหนนะชารี..  ไหนล่ะตัวตนของเธอ  รอยยิ้มบางๆ ดวงตาเศร้าซ่อนเหงาร้ายนั่นที่เขาเคยสาบานว่าจะล้างมันออกให้หมด  เธอปิดใจอะไรไม่ยอมรับเขาเลยหรือ

ชารีรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดแรงเข้ามาในร่าง  เขาสงบและลงนอนเคียงข้าง   เธอพลิกกายนอนกอดร่างเขา  ซุกหน้าลงแนบอก ฟังเสียงหัวใจที่เริ่มเต้นเข้าสู่สภาวะปกติอีกครั้ง   เธออบอุ่นและสุขใจทุกครั้งที่ได้ “กอด”เขา แม้ว่าบ่อยครั้งที่ว่าโยจะหาคำตอบให้กับคำถามของตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็รู้สึกถึงอีกคนที่เปลี่ยนไป  ทุกครั้งที่เขาเสร็จ  เธอจะกอดเขาไว้ คลอเคลียที่อกเหมือนโหยหา เหมือนคลั่งไคล้  และนิ้วมือที่ซุกซนพร่างพรมบนกาย  จนเขาหลับไป

“ชารี.. ไม่ชอบ..ใช่ไหม?”

“อะไร”

“ที่ผมทำให้”

“เปล่า”

“ทำไม”

ชารีพริ้มตาหลับ ครั้งนี้เธอไม่อยากเล่นบทอะไร   ไม่อยากแสดงอะไร  นอกจากแสดงตัวตนและรู้สึกของเธอเอง     ชายหนุ่มพลิกตัวขึ้นจากร่างเปลือย  หญิงสาวพลิกตัวนอนตะแคงระบายลมหายใจบางเบาอย่างผ่อนคลายเมื่ออีกฝ่ายเลิกรุกร่านพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

หญิงสาวขยับศีรษะขึ้นนอนหนุ่มแขนของชายหนุ่ม   เธอรู้ว่าเขาไม่อยู่ในอาการที่จะสงบนิ่งลงได้ง่ายๆ    เธอซุกจมูกลงที่ซอกคอ กอดเขาไว้หลวมๆ  เหมือนปลอบโยน

คงถึงเวลาแล้วละมั้ง !!!   ที่จะต้องสอนให้เขาเข้าใจสัมผัสที่เธอต้องการเสียที

…………………………

 รูปประกอบถูกลิขสิทธิ์จากเวบ pixabay
ให้กำลังใจนักเขียนด้วยการกด ดาว และกด ติดตาม ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ