อุทยานน้ำตา 3 : กว่าที่เราจะพบเจอ จนฉันเผลอยิ้ม

 ชายหนุ่มเอ่ยถามความเศร้า...

เช้าของวันจันทร์ที่ 1 กันยายน 2557

เปิดอ่านสมุดบันทึกถึงหญิงสาว...

วันพฤหัสบดีที่1กันยายน 2537

ก่อนเดินทางไปเรียน

บนเส้นทางลูกรัง

ปลายฤดูฝน

ระยะทาง12กิโลเมตร

ฉันไม่อยากไปแม้กระทั่งโรงเรียน

แต่อานุภาพความคิดถึงเธอ

มันยิ่งใหญ่เสมอ

แต่ฉันต้องผิดหวัง

ไม่มีแม้เงาของเธอ...

ดอกไม้บานเต็มทั่วบริเวณโรงเรียน

ยังเหี่ยวเฉา

ในสายตาอันอ้างว้างของฉัน

ฉันไม่อยากเรียน

แม้กระทั่งวิชาภาษาไทยที่ฉันชื่นชอบ

เพราะทำให้ฉันเขียนบทกวีถึงเธอได้

หญิงสาวอันเป็นที่รัก...

ชายหนุ่มเก็บสมุดบันทึก

เดินทอดน่องไปบนคันนา

น้ำค้างกำลังละลายไปพร้อมแดดสาย

แต่น้ำตา

ยังเปื้อนใจเขาไม่รู้จาง...