สองโลก..ตอนที่1
ตอนที่ 1 ดวงตาสู่สองโลก
สวัสดีครับ ผมชื่อครุฑครับ อายุ 14 ปี เรียนอยู่ในโรงเรียนสอนคนตาบอดแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ทำไมผมถึงตาบอดน่ะเหรอครับ..
แม่เคยเล่าให้ผมฟังว่า ตอนที่ผมยังเด็ก แม่พาผม นั่งซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ เพื่อจะไปซื้อของที่ตลาด แต่ยังไม่ทันจะถึงตลาด ได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับแม่และผม
ไฟไหม้รถจักรยานยนต์ของแม่ เกิดควันขึ้นโขมง ผมและแม่ติดอยู่ในกลุ่มควัน กว่าที่จะมีคนช่วยผมและแม่ออกไปได้ ก็เนิ่นนานพอสมควร ตัวแม่ผมเองตอนนั้นไม่เป็นอะไรมาก แต่ผมเหมือนกับมีเขม่าของควัน เข้าไปในตา หลังจากวันนั้น ตาของผมก็เริ่มมองไม่เห็น และโลกก็มืดมิดลง มาจนถึงปัจจุบันนี้เลยครับ หมอที่เคยรักษาผม บอกว่าผมอาจจะกลับมามองเห็นได้ตามปกติ แต่ต้องใช้เวลา
ผมไม่เคยคิดโทษแม่เลย เพราะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ แม่ก็ดูแล และให้กำลังใจผมมาตลอด จนทำให้ผมเติบโตขึ้นมาได้จนถึงทุกวันนี้
ที่โรงเรียน ผมไม่ได้อยู่ประจำเหมือนกับเพื่อนๆหรอกนะครับ แม่จะคอยรับคอยส่งผมไปโรงเรียนอยู่เสมอ..
แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่แสนปกติธรรมดาเหมือนทุกวัน วันนั้น แม่ผมต้องไปธุระสำคัญแต่เช้า แต่แม่ก็ฝากลุงสมนึก แกมีอาชีพขับตุ๊กตุ๊ก ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับบ้านผม...
วันนั้นผมเลยต้องนั่งรถตุ๊กตุ๊กของลุงสมนึกไปโรงเรียน อีกไม่นานมากนักก็จะถึงโรงเรียนแล้ว ..
ในขณะที่ลุงสมนึกกำลังจะเข้ายูเทิร์น เพื่อข้ามไปยังถนนอีกฟากหนึ่ง ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูง และชนท้ายรถตุ๊กตุ๊กของลุงสมนึกเข้าอย่างจัง...
"ครุต..ครุต.." เสียงเรียกของแม่ ซึ่งเห็นผมกำลังขยับตัว และตื่นขึ้นที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่...แว๊บแรกที่ผมรู้สึกตัว และตื่นขึ้นมา มันเหมือนกับมีแสงสีขาว ที่สว่างจ้ามากๆ ทำให้ผมต้องหลับตาลงอีกครั้ง...
พอผมหลับตา ก็เหมือนกับโลกมืดของผมกลับมา...แต่..ปกติถึงผมจะลืมตา มันก็จะมืดอยู่เหมือนเดิม แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แบบนั้น
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ยังมีแสงสีขาวสว่างจ้าเหมือนเดิม ผมจึงหลับตา และลืมตาอยู่แบบนั้นหลายครั้ง..เสียงของแม่ก็ยังดังอยู่ในหูผมไม่ขาดสาย "ครุฑ..ครุฑ"
แสงสีขาวสว่างจ้านั้น ค่อยๆอ่อนลงทุกครั้งที่ผมกระพริบตา ผมเริ่มเห็นเงาลางๆของผู้หญิงคนนึงตรงหน้าของผม..และเธอกำลังเรียกชื่อผมอยู่.. แม่ของผมนั่นเองครับ..
ผมกระพริบตาอยู่หลายครั้ง จอประสาทตาของผม คงกำลังปรับแสง ที่ไม่ได้เจอมา 10 กว่าปี ตั้งแต่ผมตาบอด..
ภาพข้างหน้าผมกำลังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนผมเห็นหน้าแม่อย่างชัดเจน หมอคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ผมได้ยินเสียงแม่ของผมถามคุณหมอว่า ทำไมตาดำของผมจึงเปลี่ยนเป็นสีแดง
คุณหมอก็เอาไฟฉายมาส่องดูที่ตาของผม มันทำให้ผมต้องหล้บตาลงอีก เพราะแสงไฟที่คุณหมอส่องเข้ามาที่ตาของผม...คุณหมอรีบปิดไฟฉาย ยกมือขึ้นมาชู 1 นิ้วให้ผมดู แล้วขยับไปซ้ายและไปขวา โดยที่ตาของผม มองตามนิ้วของคุณหมอ
"ลูกของคุณมองเห็นแล้วนะครับ" คุณหมอหันกลับไปบอกแม่ผม...
ผมมองไปทางแม่ ที่น้ำตากำลังไหลออกมา "ผมมองเห็นแม่แล้วครับ..
แม่โผเข้ามากอดผมทันที...
คืนนั้น ผมนอนคุยกับแม่หลายเรื่อง ผมไม่อยากจะหลับตาลงเลย เพราะกลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้ว จะมองไม่เห็นอีก แต่ด้วยความที่ผมต้องกินยา ด้วยความอ่อนเพลีย ผมจึงหลับไป พร้อมกับแม่ที่นอนฟุบอยู่ข้างๆเตียงของผม
รุ่งเช้า ผมลืมตาตื่นขึ้น แต่แม่ก็ยังหลับอยู่ผมรู้สึกดีจริงๆเลยครับ...ที่กลับมามองเห็นอีกครั้ง ผมหันหน้ามองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ก็ต้องตกใจ อ้าปากค้าง...
มีอะไรสักอย่างหนึ่งบินผ่านหน้าต่างไป..
ผมสาบานว่าไม่ใช่นกแน่ๆครับ..ผมลุกขึ้นและลงจากเตียง เดินไปที่หน้าต่าง...
มันบินกลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้ผมเห็นชัดเจนครับ รูปร่างเป็นคน แต่มีปีกสีขาวติดอยู่ด้านหลัง แต่ตั้งแต่เอวลงไป กลับเป็นเหมือนกับขาของนก...
ผมเห็นมันบินย้อนกลับมาอีกรอบ..
"ดูอะไรอยู่จ๊ะลูก" แม่ผมมายืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..ผมหันกลับไปมองหน้าของแม่ ดูแม่จะไม่ตกใจอะไรเลย ทั้งๆที่เจ้าตัวนั้น มันก็ยังคงบินอยู่ข้างนอกนั่น...
"แม่เห็นหรือเปล่าครับ" ผมถามขึ้น
"เห็นอะไรเหรอจ๊ะ ไหนแม่ดูซิ"
ทั้งๆที่เจ้าตัวมีปีก บินผ่านไปในระยะที่ใกล้มาก
" ไม่เห็นมีอะไรเลยลูก แม่เห็นแต่วิวในจังหวัดเชียงใหม่ สวยใช่หรือเปล่าล่ะจ๊ะ"แม่พูด
แม่ผมคงจะไม่เห็นเจ้าตัวมีปีกนั้นจริงๆ ซึ่งตอนนี้มันก็บินไปไกลมากแล้ว...
วันนั้น ผมนั่งคิดอยู่นานว่าเจ้าตัวมีปีกที่ผมเห็น มันคือตัวอะไรกันแน่..
เรื่องราวของผมยังไม่จบเพียงเท่านี้นะครับ ติดตามอ่านได้ในตอนที่ 2
อย่าลืมกดติดตาม กด 5 ดาว และกดแชร์เรื่องราวของผม ให้ทุกๆคนได้อ่านด้วยนะครับ...ขอบคุณครับ