...เงา... บทที่ 1

บทที่ 1 บันทึกเล่มแรก

 เสาร์ ที่ 27 ส.ค. 65

           สวัดดี เพื่อนๆ หรือใครก็ตาม ที่กำลังอ่านบันทึกเล่มนี้ นี่เป็นบันทึกเล่มแรก และอาจจะเป็นบันทึกเล่มสุดท้าย ที่เราได้เขียนขึ้นมา เพื่อบันเรื่องราวที่เกิดขึ้น ในช่วงสี่ถึงห้าวันที่ผ่านมา และสิ่งที่เราเอง อาจจะเจอ ในวันข้างหน้า...

              ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะ เราชื่อสายพิณ เป็นคนจังหวัดเชียงใหม่ ปัจจุบัน เรียนอยู่ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ เราเรียนอยู่ที่นี่ตั้งแต่ ป.1แล้ว ปัจจุบันเราอายุ 13 ปี อยู่ชั้น ม.2 ปีหน้าอีกปีเดียว ก็จะจบจากที่นี่แล้ว

              ชีวิตเรา ที่ผ่านมาก็ปกติ เหมือนเด็กนักเรียนทั่วๆไปนี่แหล่ะ แต่เมื่อไม่นานมานี้..ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เลยล่ะ ก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น วันแรกที่เรารู้สึกว่ามันเกิดเรื่องแปลกๆ ก็คือ...

              ตอนวันพุธที่ผ่านมา เราตื่นแต่เช้า เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน พอเตรียมตัวเสร็จ ในขณะที่เรา นั่งรอรถเดือนอยู่หน้าบ้าน ก็รู้สึกเหมือนกับมีใคร มองมาที่เราอยู่ตลอดเวลา แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักนะ เพราะตอนนั้น ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แต่ตอนที่รถเดือนมาถึงนี่สิ เราเปิดประตูรถ และกำลังจะก้าวขึ้นรถ มือข้างหนึ่งถือกระเป๋า มืออีกข้างก็ต้องยื่นเอาไปจับตรงขอบประตูรถตู้

              มือข้างที่ยื่นไปจับขอบประตูรถตู้นี่แหล่ะ ที่ทำให้เราต้องชักมือออก จนตกจากรถตู้ แล้วลงไปนอนก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น ความรู้สึกตอนเอามือจับขอบประตูรถตู้ มันเหมือนกับจับโดนมือใครซักคน ที่ไม่น่าจะใช่คน ในความรู้สึกตอนสัมผัส มือนั้นทั้งสาก ทั้งแข็ง มีตะปุ่มตะป่ำที่มือเต็มไปหมด ทั้ง ๆ ที่นักเรียนที่ขึ้นรถมาก่อน ก็นั่งอยู่ด้านหลังทั้งสี่คน..คงไม่มีใครยื่นมือมาจับที่ขอบประตูรถถึงแน่นอน

คุณลุงคนขับรถ รีบลงมาจากรถ และเดินมาพยุงเราขึ้น พร้อมกับถามว่า เกิดอะไรขึ้น แต่เราก็ตอบคุณลุงเพียงแค่ว่า “จับขอบประตูรถไม่แน่นค่ะ”เพราะก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่ามันคืออะไรกันแน่ ที่จับโดนเมื่อกี้นี้

           วันนั้น พอไปถึงโรงเรียน ทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จ ก็เข้าเรียนตามปกติ

              ที่โรงเรียน มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เป็นคนที่ชอบทำตัวแปลกๆ ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร น่าจะเฉพาะคนที่นางไม่ค่อยสนิทนะ แต่กับเรา เวลาอยู่ด้วยกัน นางจะชอบเล่าเรื่องราว เกี่ยวกับนิยายลึกลับ สืบสวน หรือฆาตกรรม ให้เราฟัง ( บางทีก็ยังเคยแอบคิดนะ ว่ายัยนี่ โรคจิตรึเปล่า ) นางชื่อกระแต พึ่งเข้ามาตอนที่เราขึ้นชั้น ม.2 นี่แหล่ะ

              ช่วงเลิกเรียน กระแตจะชอบชวนเราไปนั่งคุยเรื่องราวสัพเพเหระต่างๆ ที่อาคารเอนกประสงค์ ซึ่งในแต่ละวัน ก็จะไม่พ้นเรื่องนิยายลึกลับ ที่นางเคยอ่านมา และมักจะเอามาแบ่งปันให้เราฟังเสมอๆ แต่เราก็ต้องกลับบ้านก่อนกระแตทุกวัน เพราะต้องนั่งรถเดือนกลับ ส่วนกระแต ต้องรอกลับ พร้อมๆ กับพี่สาว ซึ่งเป็นครูสอนน้องชั้น อนุบาล ที่โรงเรียนแห่งนี้

วันนั้นในขณะที่เราบอกลากระแต ก่อนที่จะกลับบ้าน เราก็ลุกขึ้น และกำลังจะเดินออกจากอาคารเอนกประสงค์ เพื่อไปขึ้นรถเดือน ขณะที่เรากำลังจะก้าวลงจากอาคารเอนกประสงค์ อยู่ ๆ กระแตก็ผลักเราจากด้านหลัง...แรงมาก จนเราล้มลงไปนอนกับพื้น

กระแต รีบลงมาพยุงเราขึ้น ทั้ง ๆ ที่เป็นคนผลักเราลงมานอนกับพื้น พร้อมกับกล่าวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“กระแต เธอทำอะไรเนี่ย” กระแตไม่ได้ตอบอะไร นางเอาแต่พูดขอโทษอย่างเดียว เราก็ไม่ได้พูดอะไรกับกระแตอีก เพราะต้องรีบเดินไปขึ้นรถเดือน ขืนไปถึงช้า คงโดนลุงที่ขับรถเดือนด่าเอาแน่ ๆ

              วันนั้น ตอนนั่งรถเดือนกลับมาบ้าน เราเอาแต่นั่งคิด ว่าวันนี้ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตั้งแต่ตอนเช้า ที่ต้องตกรถจนก้นจ้ำเบ้า แถมตอนก่อนจะกลับบ้าน ยังโดนกระแตผลักจนกระเด็น แต่นางก็ยังรีบวิ่งมาพยุงเราขึ้น และบอกไม่ได้ตั้งใจ..สรุปแล้ว นางตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจกันแน่...

              พอเรากลับมาถึงบ้าน ในช่วงหัวค่ำ กระแต ก็ยังโทรมาหาเรา และคุยกับเราแปลกๆ ทั้ง ๆ ที่เราเคยให้เบอร์โทรกระแตไปนานมากแล้ว นางก็ยังไม่เคยโทรหาเราเลย แม้แต่ครั้งเดียว นางบอกว่า ช่วงนี้ให้ระวังตัว พอเราย้อนถาม ว่าต้องระวัง ระวังอะไร นางก็บอกเพียงว่า “ช่วงนี้ เธอดวงไม่ค่อยดี” เราก็เลยพูดทีจริงทีเล่นกลับไปว่า “กระแตเป็นหมอดูเหรอ...กระแตก็วางสายไป

               "ยัยนี่คงเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ"

           เรื่องแปลกๆ มันยังไม่ได้หมดเพียงเท่านี้นะ แต่ดูเหมือนมันกำลังเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น...

              เช้าวันพฤหัส เรามานั่งรอรถเดือนตอนเช้า ตามปกติ แต่ดูวันนี้ มันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นัก ทั้ง ๆ ที่เวลานี้ ฟ้าควรจะเริ่มสว่าง แต่บรรยากาศรอบๆ ตัวเรา มันก็ยังดูสลัวๆ อยู่..”นั่นไง รถเดือนมาแล้ว” ความกลัวของเรา ที่เกิดขึ้นลดลงนิดหน่อย เราก้าวขึ้นรถอย่างระมัดระวัง ก่อนจะสาวมือขึ้นไปจับที่ขอบประตูรถ เรามองก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีมือของใคร มาจับตรงขอบประตูอีก..

              คิดมากไปรึเปล่าเนี่ย เราพูดกับตัวเอง พร้อมกับก้าวเท้าขึ้นรถเดือน ในขณะที่ขาอีกข้างของเรา ยังไม่ทันที่จะก้าวขึ้นรถ เงาสีดำทมึนมาปรากฏตรงหน้าเรา ใกล้มาก ใกล้จนเราเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวนั้นอย่างชัดเจน และเป็นอีกครั้ง ที่เรากระเด็นตกลงมาจากรถ แต่คราวนี้เราไม่ได้ตกลงมาเองนะ เจ้าผี หรือปิศาจ หรืออะไรก็ตามที่เราพึ่งเห็น มันผลักเราจนตกลงมาจากรถ แล้วมันก็ยืนเกาะอยู่ที่ประตูรถตู้ และหัวเราะเสียงแหลม น่ากลัว แต่เด็กที่นั่งในรถ ดูจะนั่งกันอยู่เป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลุงคนขับรถเปิดประตูรถลงมา อาจจะเพราะเห็นเราตกลงมาจากรถ เรามองลุงคนขับรถ แล้วหันกลับมามอง ผีตัวนั้น มันยังยืนขวางประตูรถอยู่ “สายพิณ ตกรถอีกแล้ว เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงลุงคนขับรถถามเรา “ลุง ลุงไม่เห็นเหรอ” เราชี้ไปที่เจ้าตัวประหลาดที่ยืนขวางประตูรถอยู่ เสียงของมันยังหัวเราะไม่หยุด “เห็นสิ เห็นหนุตกรถลงมาไง” ลุงตอบ และเอามือจับแขนเรายืนขึ้น แต่เราสะบัดแขนออก แล้ววิ่งกลับเข้าไปในซอยซึ่งเป็นทางกลับบ้านเรา อย่างไม่คิดชีวิต “สายพิณ จะไปไหน” !!

“วันนี้หนูจะไปโรงเรียนเองค่ะลุง” เราตะโกนตอบลุงกลับไป และวิ่งต่อ..

              เราวิ่งเข้าไปในบริเวณบ้าน และยืนหอบอยู่พักใหญ่ “อ้าว สายพิณ ยังไม่ไปโรงเรียนอีกเหรอ ลุงมารับรึยัง” เสียงแม่ ตะโกนถามมาจากในบ้าน “แม่คะ วันนี้แม่ไปส่งหนูได้รึเปล่าคะ” เราถามกลับไป “ทำไมล่ะลูก” “คือ..วันนี้หนูอยากจะแวะซื้อสมุดรายงาน กับสมุดวาดเขียนก่อนค่ะ” เราบอกเหตุผลที่คิดขึ้นได้ในตอนนั้น เพราะไม่อยากจะขึ้นรถเดือนไปกับเจ้าผีตัวนั้น

              วันนั้น เราจึงต้องนั่งรถมอเตอร์ไซด์ ซ้อนท้ายแม่ไปจนถึงโรงเรียน “เอ้าสายพิณ วันนี้ไม่ได้ขึ้นรถเดือนมาเหรอลูก”

ครูกวี ซึ่งเป็นครูเวร รับนักเรียนด้านหน้าโรงเรียนถามขึ้น “วันนี้หนูตื่นไม่ทันค่ะครู” เราบอกครูกวีไป

“ช่วงนี้ ถ้ามีเรื่องอะไรแปลกๆ ปรึกษาครูได้นะ” ครูกวีพูดต่อ

              เราอึ้งกับคำพูดของครูกวีไปพักนึง “เอ่อ” ในขณะที่เรากำลังจะพูดต่อ ครูกวี ก็เดินไปรับนักเรียนอนุบาลซะแล้ว

              เราเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยความรู้สึกที่สับสนไปหมด ว่า ทำไมครูกวีถึงได้พูดกับเราแบบนั้น เรื่องแปลกๆ ที่ ครูกวีพูดถึง มันคือเรื่องที่เราพบเจอมารึเปล่า..

              แต่เราก็ได้แต่คิดนะ เพราะเราคงไม่สามารถเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังได้แน่ๆ เพราะเราอาจจะกลายเป็นคนบ้าในสายตาคนอื่นไปเลยก็ได้ “สายพิณ” เสียงของกระ...ังมาแต่ไกล “เราไปหาอะไรกินกันที่โรงอาหารกันดีกว่า” กระแตพูด “เอากระเป๋าไปเก็บบนห้องก่อนนะ” เราบอกกระแต “ ได้ เดี๋ยวเราไปส่ง” กระแตบอก ก่อนที่จะเดินตามเรามา เพื่อเอากระเป๋านักเรียนขึ้นไปเก็บ “เมื่อเช้ามีเรื่องแปลกอะไรรึเปล่า” อยู่ๆ กระแตก็ถามขึ้น.. ในขณะที่เรากำลังคิด ว่าจะเล่าให้กระแตฟังดีรึเปล่า..

 “เธอเชื่อเรื่อง ผีรึเปล่า” กระแตก็ถามด้วยคำถามแปลกๆ ขึ้นมาอีก

              เราเองซึ่งไม่เคยเชื่อเรื่องผีเลย จึงตอบกระแตไปว่า “เราไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอก” กระแตยิ้ม แล้วพูด “ไม่เชื่อก็ดีแล้ว เพราะผีมันไม่น่ากลัวเท่ากับพวกปิศาจหรอก” เรามองหน้ากระแต และดูเหมือนนางจะรู้ว่าเราพึ่งเจอเรื่องแปลกๆ มา

              “เธอต้องการจะบอกอะไรกันแน่” เราถาม