ชีวิตวันวันของ Jame Evening ตอนที่ 24 (ความผิดพลาดในอดีตสอนอะไรเราบ้าง?)

สวัสดีวันจันทร์ที่ 7 สิงหาคม 2566  เวลา 15:00 น ก็หลังจากที่ได้อยู่ห้องเงียบๆคนเดียวนะครับได้ฟังเพลงต่างๆนานาไม่ว่าจะเป็นเพลงที่สนุกหรือเพลงเศร้าได้ดูหนังทั้งเศร้าทั้งหนังบู๊หนังที่สนุกนะครับอย่างที่เราชอบนะครับก็แล้วก็ได้เล่นเกมด้วยครับได้เล่นเกมที่เราชอบเล่นนะครับก็มีความสุขแต่ทีนี้มันก็มีช่วงเวลานึงที่คิดไปถึงนะครับว่าในอดีตเนี่ย

เราเคยทำอะไรผิดพลาดไว้บ้างซึ่งอยากจะบอกแค่ถึงส่วนที่เป็นความผิดพลาดใหญ่ๆละกันนะครับความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นตื่นสายไม่ยอมไปเรียนอะไรแบบนี้เอ่อขอไม่พูดถึงละกันแต่จะขอผู้ที่มันทำให้ถึงขั้นมีการเปลี่ยนแปลงกับตัวเรานะครับโดยเฉพาะสำหรับผมนะครับความผิดพลาดในอดีตเลยที่ร้ายแรงสำหรับผมมากเลยมันคือเรื่องของ

ความสัมพันธ์นะครับหลายคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องของงานหรือเปล่าหรือมองไปถึงเรื่องของการใช้ชีวิตในแต่ละวันหรือเปล่าแต่ผมซีเรียสเรื่องความสัมพันธ์มากกว่าว่าความสัมพันธ์ที่เราทำผิดพลาดไปในอดีตมันได้สอนอะไรเราบ้างนะครับก็เมื่อก่อนนะครับในอดีตเราก็พยายามที่จะเป็นคนที่จะดูแลแฟนนะครับดูแลเยอะๆเลยจนกลายเป็นว่า

เราไม่เคยได้ดูแลตัวเองสักเท่าไหร่เลยเราเอาแต่ดูแลคนอื่นจนละเลยตัวเองจนละเลยที่เราจะร้องขอจากแฟนนะครับเราขอความสุขจากแฟนครับซึ่งมันก็คงเป็นเรื่องของการเทคแคร์กันซึ่งกันและกันนะครับไม่ใช่เรื่องของการที่จะให้อยู่ฝ่ายเดียวแต่ถามว่าเรามีความผิดไหมเราก็มีความผิดนะครับกับการที่เราตามใจแฟนสปอยล์แฟนดูแลเขาไปซะทุกเรื่องอะไรแบบนี้ครับ

มันเหมือนกับว่าเป็นการที่เราเข้าไปก้าวก่ายชีวิตเขามากเกินไปหรือเปล่าและเป็นการทำร้ายเขาไปในตัวหรือเปล่าด้วยการทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคนนึงเป็นคนที่รู้สึกว่าตัวเองอยากได้อะไรก็ต้องได้ตัวเองอยากได้อะไรก็แค่บอกเรามาอันนี้คือความผิดพลาดของเรานะครับที่ทำให้แฟนหลายๆคนของเราที่ผ่านมานะครับก็มีนิสัยที่เปลี่ยนไป

เพราะว่าเรามักจะเป็นผู้ยอมเสมอไม่เป็นฝ่ายค้านอะไรสักเท่าไหร่ทำให้ตรงจุดนี้ล่ะครับรอยร้าวของความสัมพันธ์เหล่านี้แล้วความผิดพลาดในตรงนี้มันได้สอนอะไรผมบ้างมันได้สอนให้เรารู้ว่าความสัมพันธ์ที่ดีมันเกิดจากการที่เราเอาใจใส่กันซึ่งกันและกันนะครับดูแลซึ่งกันและกันและมีระยะห่างที่พอดีครับอาจจะไม่ต้องถึงขั้นที่จะต้องเจอหน้ากันทุกวันหรือว่า

ใช้ชีวิตด้วยกันทุกวันหรอกนะครับแต่ว่าก็แค่เจอกันบ้างก็พอแต่อย่างน้อยก็ไม่มีการคุยกันอยู่ตลอดเพื่อสานสัมพันธ์กันอยู่ตลอดนะครับแล้วมันก็สอนให้เราได้รู้อะไรหลายๆอย่างในการที่จะทำให้เราโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นจะได้รู้ว่าโลกของความเป็นจริงในเรื่องของความสัมพันธ์ในเรื่องของความคิดและการกระทำของแต่ละคนเนี่ยที่มีมันไม่เหมือนกันนะครับ

อย่างเราก็มีสิ่งที่ทำผิดแล้วก็มีสิ่งที่คิดผิดก็มีเหมือนกันนะครับในอดีตที่เราได้ทำเอาไว้ซึ่งมันก็ดูไม่ดีหรอกแต่อยากให้มองตรงจุดประเด็นตรงที่ว่ามันได้สอนอะไรเราเยอะจริงๆนะสอนให้เราพยายามที่จะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีสอนให้เราไม่ไปเป็นคนแบบนั้นนะครับสอนให้เราไม่ทำร้ายตัวเองสอนให้เราสามารถปล่อยวางเรื่องในบางเรื่องได้เร็วขึ้นไม่ต้องคิดมากหรือว่าไม่ต้องรีบคิดไปไกลนะครับให้มันค่อยๆก้าวไปทีละสเต็ปทีละสเต็ปนะครับชีวิตไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น

ถ้าอยากรีบร้อนก็โอเคก็กระตือรือร้นหน่อยก็แค่นั้นนะครับแต่ถ้าในเรื่องความสัมพันธ์เนี่ยผมมองว่าไม่ควรรีบร้อนจริงๆแต่ผมเป็นคนใจร้อนนะแต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นนะครับอย่างเรื่องของหน้าที่การงานที่เราออกมาเราทำได้แค่แป๊บๆแล้วเราก็ออกมาอย่างเงี้ยครับลาออกจากที่ทำงานมาก็เรามองว่ามันเป็นเรื่องของการช่วยรักษาจิตใจเราไว้ได้ครับงานบางงานนะครับงานน่ะดีนะครับแต่ว่ามันบั่นทอนจิตใจเรามันช่วยพัฒนาศักยภาพเราก็จริง

แต่มันบั่นทอนสุขภาพร่างกายเราทำให้สุขภาพร่างกายแล้วก็สุขภาพจิตของเรานะครับค่อยๆแย่ลงไปเรื่อยๆจนโดยที่เราเนี่ยอาจจะไม่รู้ตัวหรืออาจจะมีและแค่ระคายบ้างแต่ก็ยังไม่ได้ชัดเจนขนาดก็อยากให้ทุกคนลองคิดดูนะครับว่าความผิดพลาดในอดีตเนี่ยสอนอะไรในสภาพอย่างของผมก็คือสอนเรื่องของความสัมพันธ์ของคนนะครับแล้วก็สอนในเรื่องของหน้าที่การงานด้วยที่จะให้เราโตมาเป็นผู้ใหญ่อย่างที่เราไม่ได้อยากจะเป็นแบบอย่างเขานะครับเราอยากจะโตมาในแบบที่อย่างที่เราอยากจะเป็นจริงๆก็ขอบคุณครับไว้เจอกันตอนที่ 25 นะครับขอบคุณครับ