คุณถ่ายภาพนี้

และฉันวาดมันเพราะคิดถึงคุณฉันใช้เวลาขณะที่ไม่มีคุณคุยด้วยอยู่กับตัวเอง ทำอะไรเงียบๆ คนเดียว ฉันได้เรียนรู้การรับมือกับความบีบคั้นจากการที่คุณเดินจากฉันไป
และในวันนี้ตั้งแต่ฉันได้ยินข่าวเกี่ยวกับคุณฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเศร้าทำไม ฉันไม่รู้จริงๆว่าเศร้าทำไมกัน ที่ผ่านมาฉันพยายามไม่นึกถึงคุณแต่มันก็สวนทางกันทุกครั้ง ฉันรู้ว่าตัวเองเข้มแข็งมากขึ้นแล้วแต่มันก็แค่นิดเดียว ทุกๆ ครั้งที่ฉันบ่นถึงคุณคนเดียวคุณก็ไม่มีวันรับรู้มัน มีหลายสิ่งที่ฉันทำไว้หวังจะให้คุณแต่มันยังอยูีที่เดิม มันคงจะไม่มีวันถึงมือคุณแน่ เพราะคุณจากฉันไปไกลแล้วและฉันเลิกตามตื้อคุณแล้ว
พฤ.20.ก.ค66...วันนี้ฉันเอาแต่คิดแล้วคิดอีกว่าเมื่อไหร่คุณจะทักทายมาแต่ก็รีบเตือนตัวเองว่าคุณไม่มีวันกลับมาแล้ว ความเศร้าของฉันย้ำเตือนทุกวันว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันตัดสินใจอันบล็อกคุณแต่เห็นว่าคุณยังบล็อคฉันอยู่ทั้งที่ฉันเพิ่งบล็อกคุณเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแต่คุณบล็อคฉันมาเป็นเดือนแล้ว ฉันใจอ่อนอีกแล้วแต่มันก็ช่วยตอกย้ำให้รู้ว่ามันไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วจริงๆ ฉันควรเลิกนึกถึงคุณได้แล้วแต่มันยิ่งสวนทางกันเมื่อเวลาฉันทำอะไรๆ แล้วมันจะต้องมีหน้าคุณทุกครั้ง ..ใช่แล้ว ฉันไม่ชอบเวลาตัวเองนึกถึงคุณอีกต่อไปแล้ว คุณเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันแก่ขึ้นเพราะร่างกายที่อ่อนแอลงทุกๆ วัน และแม้แต่ไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครอีก แต่แท้จริงแล้วฉันแค่นึกถึงภาพผู้ชายในหัวที่เป็นเหมือนคุณในครั้งก่อน แต่ยากที่สุดคือการดำเนินชีวิตที่เหือดแห้งให้ผ่านไปในแต่ละวัน หลายคนคงจะแนะนำให้ฉันลงมือทำสิ่งที่มันจะทำให้ดีขึ้น แต่ฉันขอบอกใว้ก่อนเลยว่าฉันลงมือทำแล้วแต่สมองของฉันก็ยังนึกถึงคุณเสมอมาและมันก็มาพร้อมกับความรู้สึกที่ฉันเองก็รู้สึกรับมือยากขึ้นทุกวันเพราะฉันแตกสลายลงอยู่ทุกวันแทนที่จะดีขึ้น ถ้าคุณจำได้ที่ฉันเคยบอกคุณไว้คุณจะไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมฉันถึงเป็นเช่นนี้ และวันนี้ฉันก็พยายามเป็นคนที่เข้มแข็งอีกหนึ่งวันพูดคุยกับผู้คนอย่างปกติ แต่ความรู้สึกจริงๆของฉันนั้นเหมือนอยากไปที่ไหนก็ไม่รู้ ต่อให้ฉันอยู่บ้านแต่ใจก็ล่องลอยไปที่ไหนก็ไม่รู้ การพยายามเก็บความรู้สึกที่มันมีมากที่สุดของตัวเองเอาไว้โดยลำพังมันทรมานมากเลยเนาะ ฉันก็ไม่ได้เผยความทุกข์ความเศร้าให้ใครเห็นหรอก เพราะฉันยังพยายามหาทางทำให้ตัวเองดีขึ้นอยู่และที่จริงแล้วฉันก็กอดความทุกข์ระทมนี้ไว้ตลอดมา