ทีมกีฬาไม่ใช่ครอบครัว

เคยได้ยินไหม พนักงานระดับสูงขององค์กรแบบไทยๆ ชอบพูดกับพนักงานชั้นผู้น้อยหรือพนักงานใหม่ว่า“ เราอยู่กันแบบครอบครัว”

มองดูผิวเผินก็ฟังดูดีนะ ถูกต้องกับวัฒนธรรมคนไทยที่เป็นระบบอุปถัมภ์

พ่อปกครองลูก ลูกทำดีต่อพ่อ พ่อดูแลลูก

ซึ่งดิฉันไม่เห็นด้วยกับจ้อความนี้อย่างยิ่ง สำหรับดิฉันแล้ว “บริษัทไม่ใช่ครอบครัว”

แต่เหมือนกับทีมกีฬามากกว่า

ครอบครัวจะเน้นเรื่อง “ความสัมพันธ์”

พี่-น้อง พ่อ-แม่ ดูแลกัน มีเรื่องอะไรเข้ามาในครอบครัวก็ต้องอยู่ข้างกัน ต้องเข้าข้างกัน

ครอบครัวคือสายเลือด ตัดไม่ขาด รักกันชั่วฟ้าดินสลาย

แต่ถ้าพูดถึง ทีมกีฬา เป้าหมายไม่ใช่ความสัมพันธ์ แต่เป็นผลลัพธ์ร่วมกัน เล่นยังไงก็ได้ให้ทีมชนะ

สมาชิกทุกคนเพื่อฟิตซ้อมเพื่อเป้าหมายของทีม หากใครไม่สนใจเป้าหมาย หรือความสามารถไม่เพียงพอก็สามารถเปลี่ยนเป็น “ตัวตายตัวแทน” ลงไปเล่นได้

มีความไว้เนื้อเชื่อใจกันในระดับหนึ่ง แต่ที่สำคัญคือผลลัพธ์ของทีม

หากเปรียบธุรกิจให้เป็น “ครอบครัว” ก็คงจะเหมือนกับ ดูแลปกป้อง เข้าข้าง ผิดไม่ผิดไปว่ากันที่บ้าน ไม่มีการโหวตออกจากการเป็นสมาชิกของทีม

วินาทีนี้ฉันต้องปกป้องครอบครัวของฉัน

“ความสัมพันธ์คือสิ่งแรกที่ครอบครัวพึงกระทำ”

แต่หากมองงานสร้าง “นวัตกรรม” เป็นเหมือนกับการซ้อมกีฬา

พลังอยู่ในตัวทุกคน

หน้าที่โค้ช คือ ดึงศักยภาพของผู้เล่นออกมาให้เค็มที่

ใครเหมาะสมกับตำแหน่งไหน ก็เล่นตำแหน่งนั้น

ใครขี้เกียจ เล่นไม่ได้ ก็ต้องถูกเชิญออกจากเกม

นี่แหละ “สังคมกีฬา” ที่มีคนชอบเล่าให้ฟังอยู่บ่อย ๆ