มนตราวายสะ ตอนที่ 2 สัตว์อัปมงคล (4)
ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ
+++++++++<br >
“วันนั้น...มันวันไหน แล้วชอบอีกาที่สุดเนี่ยนะ แปลกคนจริง แต่ก็สมกับชื่อเล่นว่านกละนะ” แก้วตาใช้ไหล่กระแทกสกุณาแรง ๆ และนั่นทำให้อีกฝ่ายตื่นจากภวังค์ความคิด หันมายิ้มบาง ๆ แล้วยอมรับ “นั่นสินะ” พลางใช้นิ้วโป้งลูบรอย ที่คล้ายกับแหวนตรงโคนนิ้วนางข้างซ้ายอย่างลืมตัวทุกครั้งที่เธอคิดถึงเจ้าไฟ
ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น
และไม่รู้เช่นกันว่ารอยนี้เกิดขึ้นมาตอนไหน ยังไง เคยคาดเดาเล่น ๆ ว่ามันอาจจะเป็นรอยไฟลวก ตอนที่เธอเข้าไปช่วยเจ้าไฟหรือเปล่า แต่ที่รู้คือมันปรากฏขึ้นหลังจากเจ้าไฟจากไปแน่ ๆ
แม้เมื่อคืนฝันแปลกประหลาด จนพานให้กังวลว่ามันจะเป็นลางบอกเหตุอะไรหรือเปล่า แต่เมื่อยุ่งกับการทำงานความกังวลเหล่านั้นก็ไม่มีหลงเหลือในสมองเลย ในหัวมีแต่น้องหมาน้องแมวและสัตว์เลี้ยงอื่น ๆ ที่ลูกค้านำมารักษาจนแทบจะไม่มีเวลาได้หยุดพัก หันมามองนาฬิกาอีกทีก็เกือบจะได้เวลาเลิกงานแล้ว
“วันนี้เหนื่อยหน่อยนะครับทุกคน” คุณหมอหนุ่มผู้รักสัตว์ดั่งสมาชิกในครอบครัว เอ่ยกับลูกจ้างสาวด้วยสีหน้าที่ยังมีความเหนื่อยล้าปรากฏอยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอเหนื่อยกว่าพวกเราเยอะ” สกุณาเอ่ยขึ้น เพราะเมื่อเทียบหน้าที่ของพวกเธอกับคุณหมอแล้ว ความรับผิดชอบยังต่างกันมากนัก
“ใช่ค่ะ” แก้วตาเอ่ยเสริมขึ้น ซึ่งไม่ต่างกับพิกุลที่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เลิกงานแล้ว มีใครมีธุระอะไรไหม หมอว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวเสียหน่อย” คุณหมอหนุ่มชี้นิ้วส่ายไปมา
“ยินดีค่ะ” แก้วตากับพิกุลตอบรับพร้อมกันด้วยรอยยิ้ม
“แล้วนกล่ะ” คุณหมอหนุ่มหันมาถามผู้ช่วยสาวสวย ที่เอาแต่มองเพื่อนยิ้ม ๆ
“ใครจะกล้าปฏิเสธน้ำใจคุณหมอกันละคะ”
คุณหมอหนุ่มพยักหน้า ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วสั่งเมื่อเห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะได้เวลาปิดคลินิกแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้าแล้วด้วย “งั้นสาว ๆ ก็เตรียมปิดคลินิกกันได้ครับ”
“ขอโทษนะครับ คลินิกปิดหรือยังครับ”
เสียงถามของคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาดึงดูด บวกกับการแต่งตัวโทนสีดำตัดกับผิวขาว ทำให้ทุกคนในคลินิกต่างมองเขานิ่งราวกับโดนมนตร์สะกด ก่อนจะเป็นสกุณาที่ตื่นภวังค์ก่อนใคร เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตในอุ้งมือใหญ่ของอีกฝ่าย
“เป็นอะไรคะ” ไม่เพียงแค่ถาม เธอยังเดินตรงเข้าไปหามันอย่างเป็นห่วง
“ได้รับบาดเจ็บครับ จะปล่อยทิ้งไว้หมาแมวจรจัดคงคาบไปกิน”
“ขอบคุณนะคะ” สกุณาเอ่ยราวกับเจ้าสัตว์ปีกสีดำนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ ก่อนจะค่อย ๆ ประคองมันมาไว้ในอุ้งมือของตัวเองแล้วส่งต่อให้กับคุณหมอ “มาเดี๋ยวหมอจัดการเอง ทุกคนทำงานของตัวเองต่อเถอะ” นพรัตน์สั่ง แล้วพาเจ้าอีกาที่ได้รับบาดเจ็บเข้าห้องตรวจไป
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ดูจากภายนอกมันไม่ได้ร้ายแรงอะไร” หญิงสาวบอกชายหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับ อย่างคิดว่าเขาคงเป็นห่วงมันมากแน่ ๆ
“ผมมีธุระคงต้องไปก่อน นี่ครับค่ารักษา ที่เหลือฝากดูแลด้วย ผมรู้ว่าคุณทำมันได้ดี” วายสะยัดเงินจำนวนหนึ่งที่คิดว่ามากพอจะเป็นค่ารักษาของสัตว์ที่เขานำมา ใส่มือของหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังยืนมองเขาด้วยสีหน้างง ๆ
“เอ่อ...”
++++++++
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
ธัญวลัย : https://bit.ly/3UbaXxJ
Readawrite : https://bit.ly/3Vcevkz
เด็กดี : https://bit.ly/3gBJtUi