มนตราวายสะ ตอนที่ 2 สัตว์อัปมงคล (4)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++<br >
    “วันนั้น...มันวันไหน แล้วชอบอีกาที่สุดเนี่ยนะ แปลกคนจริง แต่ก็สมกับชื่อเล่นว่านกละนะ” แก้วตาใช้ไหล่กระแทกสกุณาแรง ๆ และนั่นทำให้อีกฝ่ายตื่นจากภวังค์ความคิด หันมายิ้มบาง ๆ แล้วยอมรับ “นั่นสินะ” พลางใช้นิ้วโป้งลูบรอย ที่คล้ายกับแหวนตรงโคนนิ้วนางข้างซ้ายอย่างลืมตัวทุกครั้งที่เธอคิดถึงเจ้าไฟ

    ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น

    และไม่รู้เช่นกันว่ารอยนี้เกิดขึ้นมาตอนไหน ยังไง เคยคาดเดาเล่น ๆ ว่ามันอาจจะเป็นรอยไฟลวก ตอนที่เธอเข้าไปช่วยเจ้าไฟหรือเปล่า แต่ที่รู้คือมันปรากฏขึ้นหลังจากเจ้าไฟจากไปแน่ ๆ

    แม้เมื่อคืนฝันแปลกประหลาด จนพานให้กังวลว่ามันจะเป็นลางบอกเหตุอะไรหรือเปล่า แต่เมื่อยุ่งกับการทำงานความกังวลเหล่านั้นก็ไม่มีหลงเหลือในสมองเลย ในหัวมีแต่น้องหมาน้องแมวและสัตว์เลี้ยงอื่น ๆ ที่ลูกค้านำมารักษาจนแทบจะไม่มีเวลาได้หยุดพัก หันมามองนาฬิกาอีกทีก็เกือบจะได้เวลาเลิกงานแล้ว

    “วันนี้เหนื่อยหน่อยนะครับทุกคน” คุณหมอหนุ่มผู้รักสัตว์ดั่งสมาชิกในครอบครัว เอ่ยกับลูกจ้างสาวด้วยสีหน้าที่ยังมีความเหนื่อยล้าปรากฏอยู่

    “ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอเหนื่อยกว่าพวกเราเยอะ” สกุณาเอ่ยขึ้น เพราะเมื่อเทียบหน้าที่ของพวกเธอกับคุณหมอแล้ว ความรับผิดชอบยังต่างกันมากนัก

    “ใช่ค่ะ” แก้วตาเอ่ยเสริมขึ้น ซึ่งไม่ต่างกับพิกุลที่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

    “เลิกงานแล้ว มีใครมีธุระอะไรไหม หมอว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวเสียหน่อย” คุณหมอหนุ่มชี้นิ้วส่ายไปมา

    “ยินดีค่ะ” แก้วตากับพิกุลตอบรับพร้อมกันด้วยรอยยิ้ม

    “แล้วนกล่ะ” คุณหมอหนุ่มหันมาถามผู้ช่วยสาวสวย ที่เอาแต่มองเพื่อนยิ้ม ๆ

    “ใครจะกล้าปฏิเสธน้ำใจคุณหมอกันละคะ”

    คุณหมอหนุ่มพยักหน้า ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วสั่งเมื่อเห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะได้เวลาปิดคลินิกแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้าแล้วด้วย “งั้นสาว ๆ ก็เตรียมปิดคลินิกกันได้ครับ”

    “ขอโทษนะครับ คลินิกปิดหรือยังครับ”

    เสียงถามของคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาดึงดูด บวกกับการแต่งตัวโทนสีดำตัดกับผิวขาว ทำให้ทุกคนในคลินิกต่างมองเขานิ่งราวกับโดนมนตร์สะกด ก่อนจะเป็นสกุณาที่ตื่นภวังค์ก่อนใคร เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตในอุ้งมือใหญ่ของอีกฝ่าย

    “เป็นอะไรคะ” ไม่เพียงแค่ถาม เธอยังเดินตรงเข้าไปหามันอย่างเป็นห่วง

    “ได้รับบาดเจ็บครับ จะปล่อยทิ้งไว้หมาแมวจรจัดคงคาบไปกิน”

    “ขอบคุณนะคะ” สกุณาเอ่ยราวกับเจ้าสัตว์ปีกสีดำนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ ก่อนจะค่อย ๆ ประคองมันมาไว้ในอุ้งมือของตัวเองแล้วส่งต่อให้กับคุณหมอ “มาเดี๋ยวหมอจัดการเอง ทุกคนทำงานของตัวเองต่อเถอะ” นพรัตน์สั่ง แล้วพาเจ้าอีกาที่ได้รับบาดเจ็บเข้าห้องตรวจไป

    “ไม่ต้องห่วงนะคะ ดูจากภายนอกมันไม่ได้ร้ายแรงอะไร” หญิงสาวบอกชายหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับ อย่างคิดว่าเขาคงเป็นห่วงมันมากแน่ ๆ

    “ผมมีธุระคงต้องไปก่อน นี่ครับค่ารักษา ที่เหลือฝากดูแลด้วย ผมรู้ว่าคุณทำมันได้ดี” วายสะยัดเงินจำนวนหนึ่งที่คิดว่ามากพอจะเป็นค่ารักษาของสัตว์ที่เขานำมา ใส่มือของหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังยืนมองเขาด้วยสีหน้างง ๆ

    “เอ่อ...”