หัวใจบ่มรัก ตอนที่ 5 แม่บ้านกิตติมศักดิ์ (5)

25 พฤศจิกายน 2565 (22:40)เนื้อหาโดย maikwan

ตอนนี้ลงให้อ่านเป็นตัวอย่างตอนสุดท้ายนะคะ

อ่านฉบับเต็มได้ในรูปแบบ eboo หรือเว็บต่าง ๆ ที่ลงลิ้งเอาไว้นะคะ

++++++++

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

“ค่ะ”<br >บอกเสียงกระแทกกระทั้นอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปหากชนุช เมื่อทราบสิ่งที่ต้องการแล้วเธอจึงไปจัดการตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย
ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกาแฟหอมกรุ่นหนึ่งถ้วย เธอมองและยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อมองกาแฟถ้วยนั้น แล้วนำมันไปวางบนโต๊ะกว้างแต่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสาร
“กาแฟได้แล้วค่ะ”
พศวัตละจากงาน ยกแก้วกาแฟฝีมือแม่บ้านคนใหม่ขึ้นมาถือมองหน้าคนชงนิดหนึ่ง ก่อนจะยกมันขึ้นจิบแล้วเปิดยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างพอใจ
“อืม…ใช้ได้ แต่ก็ยังไม่อร่อยเท่าคุณนุชแถมรสชาติแปลกๆ ไปนิด”
ชายหนุ่มแกล้งพูดยั่วหวังจะให้หญิงสาวแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา ซึ่งก็ผิดคาดเมื่อวรรณวลีเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้นพลางยิ้มหยัน ก่อนจะแสร้งถามเสียงตกใจ
“จริงเหรอคะ! ตายแล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นไปได้นะ ทั้งที่ฉันก็ชงตามที่คุณนุชบอกทุกอย่างนี่ เอ…ทำไมนะ หรือว่า…”
หญิงสาวหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะยกมือข้างขวาขึ้นมาพินิจพิจารณาพลางหน้านิ่วคิ้วขมวด เห็นแล้วพศวัตอดที่จะถามอย่างสงสัยไม่ได้
“หรือว่าอะไรเหรอ”
“ก็หรือว่าที่กาแฟคุณรสชาติมันแปลกๆ จะเพราะก่อนชงกาแฟให้คุณฉันไม่ได้ล้างมือ คืออย่างนี้ค่ะตอนที่พี่นุชไปตาม ฉันกำลังขัดส้วมอยู่พอดี และที่สำคัญฉันก็เอามือข้างนี้” ไม่พูดเปล่าเธอยังยื่นมันไปตรงหน้าพศวัต “ล้วงคอห่านไปหยิบกิ๊บติดผมของใครก็ไม่รู้ที่ทำมันหล่นลงไป จะราดลงไปเลยก็กลัวจะเป็นสาเหตุให้ส้วมตันเอาได้ พอโดนตามตัวก็รีบมากกลัวไม่ทันใจท่านประธานฉันก็เลยแจ้นมาที่นี่โดยไม่ได้ล้างมือน่ะค่ะ”
บอกเสียงอ่อยพลางถูมือที่เพิ่งผ่านการล้างห้องน้ำและล้วงคอห่านมาไม่นานไปมาด้วยสีหน้าท่าทางที่คล้ายกับรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของคนที่เพิ่งดื่มกาแฟเพิ่มไปอีกอึกก็อยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาให้สุดเสียง
“แค่กๆๆ…ไม่จริงใช่ไหม” วรรณวลีไม่ตอบแต่เลือกที่จะใช้ท่าทางลอยหน้าลอยตาอมยิ้มและความเงียบแทนคำตอบ และเมื่อเป็นอย่างนั้นพศวัตจึงรีบต่อสายหาคนที่จะให้คำตอบกับเขาได้
“คุณนุชครับ…ตอนที่คุณนุชไปตามเปรี้ยว เปรี้ยวกำลังทำอะไรอยู่ครับ”
“อ๋อ น้องเปรี้ยวกำลังขัดห้องน้ำอยู่ค่ะ”
“มีอะไรที่คุณเห็นนอกเหนือจากนั้นหรือเปล่า” เลขาสาวใหญ่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอุทานเสียงหลงออกมาว่า “อ๋อ เห็นค่ะเห็นเรื่องนี้อยากจะให้คุณพตเตือนน้องเปรี้ยวหน่อยก็ดีนะคะ คือน้องเปรี้ยวเล่นล้างห้องน้ำโดยไม่ยอมสวมถุงมือน่ะค่ะ เห็นแล้วกลัวมือพังแทนเลยล่ะค่ะ”
“ได้เดี๋ยวผมเตือนให้”
เพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็ตัดการสนทนากับเลขา แล้วหันไปมองเจ้าของร่างบางที่ยืนสงบเสงี่ยมมองเขาตาปริบๆ อยู่ตรงหน้า
“เอาเป็นว่าเรื่องล้างมือหรือไม่ล้างมือนั้นช่างมันเถอะ เพราะถึงยังการชงกาแฟก็ไม่ได้ใช้มือโดยตรงอยู่แล้วนี่ ช้อนก็มีจริงไหม” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พศวัตก็วางถ้วยกาแฟแล้วดันไปไว้อีกมุมของโต๊ะ อย่างไม่คิดจะดื่มมันอีก ส่วนที่ดื่มไปแล้วก็ช่างมันคิดซะว่ามือที่วรรณวลีชงนั้นจับช้อน
“จริงค่ะ แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่การชงนะคะ พอดีว่าฉันติดนิสัยประหลาดบางอย่างคือเวลาชงกาแฟเสร็จจะชอบเอานิ้วจุ่มดูอุณหภูมิของกาแฟน่ะค่ะ ปกติชงให้แค่ตัวเองดื่มเลยไม่คิดจะแก้นิสัยตรงนี้ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้มาชงให้อื่นจนเผลอเอานิสัยตรงนี้มาใช้”
“เลยเอานิ้วที่ล้วงคอห่านมาจุ่มในกาแฟถ้วยนี้”
พศวัตถามเสียงลอดไรฟัน วรรณวลีจึงรีบพยักหน้าหงึกหงักและถลาเข้าไปเกาะขอบโต๊ะ พร้อมกับสาธิตการกระทำนั้นอีกรอบ ทำเอาเจ้าของกาแฟหน้าเหวอไปเลย
“ใช่ค่ะ จุ่มแบบนี้เลย รสชาติที่ท่านประธานว่ามันแปลกๆ มันคงจะเป็นรสชาติเค็มปะแล่มๆ ใช่ไหมล่ะคะ”
ถามหน้าเป็นแล้วรีบถอยกรูดออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างสูงที่นั่งขบกรามแน่นลุกพรวดพราดขึ้นพลางจะคว้าตัวเธอเอาไว้
“มานี่เลยนะ ยัยเด็กตัวแสบ”
“ไปก็โง่น่ะสิ…เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันขอทำความสะอาดห้องน้ำก่อนเลยแล้วกันนะคะท่านประธาน ถ้าต้องการกาแฟเพิ่มอย่าลืมสั่งมาได้เลยนะคะ เดี๋ยวจะไปชงให้ คราวนี้รับรอบอร่อยเหาะชนิดที่หาทานที่ไหนไม่ได้เลยเชียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
วรรณวลีป้องปากหัวเราะอย่างสะใจ แล้วรีบวิ่งแจ้นหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ ทำให้พศวัตอะไรไม่ได้นอกจากยืนฮึมฮัมๆ ใส่บานประตูอยู่ด้านนอก อย่าให้จับตัวได้เชียวยัยตัวแสบพ่อจะตีให้ก้นลายเลยคอยดู เล่นอะไรแผลงๆ เป็นเด็กไปได้ คิดพลางจะหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน
แต่พอมือจับปากกาหน้าก้มมองที่แฟ้ม คำฝากเตือนของกชนุชก่อนหน้านั้นก็ลอยขึ้นมาบวกกับความเป็นห่วงพศวัตจึงเงยหน้าตะโกนบอกคนข้างในห้องน้ำว่า
“ล้างห้องน้ำน่ะหัดใส่ถุงมือบ้างนะ รู้ไหมว่าน้ำยาล้างห้องน้ำน่ะมันอันตราย เดี๋ยวมือได้พังกันพอดี เข้าใจไหมคุณแม่บ้าน”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา มีเพียงเสียงการทำความสะอาดและเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ทำให้พศวัตได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้าให้กับความดื้อด้านของวรรณวลีที่ดูเหมือนมันจะเพิ่มทวีขึ้นตามอายุของหญิงสาวเสียล่ะมั้งนี่