หัวใจบ่มรัก ตอนที่ 2 ฉันไม่ใช่เด็กกะโปโลแล้วนะ (3)

5 พฤศจิกายน 2565 (04:47)เนื้อหาโดย maikwan

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

“ดีจ้ะ ยังไงเย็นนี้ทั้งสองคนก็อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันที่นี่เลยแล้วกันนะ นานแล้วที่เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้”
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ ทั้งที่บ้านเราก็ใกล้กันแค่นี้เอง แต่ผมกลับไม่ได้ทานอาหารฝีมือคุณน้านามานแล้ว เพราะมัวแต่ยุ่งๆ กับงานจนหาเวลาไม่ได้ คุณน้าเชิญทีไรเป็นต้องได้ปฏิเสธทุกที”
    “งั้นต่อไปก็รีบเคลียร์งานและแวะมาทานบ่อยๆ นะจ๊ะ ว่าแต่วันนี้ต้องการเพิ่มเมนูไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าจ๊ะ”
    สองพ่อลูกมองหน้าคล้ายกับปรึกษากันทางสายตาเล็กน้อย ก่อนต่างคนต่างยิ้มและหันมาส่ายศีรษะ
    “ไม่มีหรอกครับ เพราะฝีมือการทำอาหารของคุณน้าวรรณขั้นเทพทำอะไรก็อร่อยเหาะทุกอย่างอยู่แล้ว”
    “แหม…ปากหวานจริงๆ นะเรา เอาเป็นว่าตอนนี้หนุ่มๆ นั่งคุยกันไปก่อนนะ แม่ครัวฝีมือขั้นเทพขอตัวไปแสดงฝีมือก่อน และถ้ายัยเปรี้ยวลงมาบอกให้ตามเข้าครัวไปเลยนะคะ”
    เอ่ยจบนางอมลวรรณก็ลุกขึ้นเดินเข้าครัวอย่างอารมณ์ดีที่สุดในรอบหลายปี ปล่อยให้หนุ่มต่างวัยได้นั่งพุดคุยกันตามประสาผู้ชาย
และตอนนี้นี่เองที่สามหนุ่มต่างวัยได้อยู่กันตามลำพัง การคุยกันประสาผู้ชายก็เริ่มต้นขึ้น โดยนายอนิวัตติ์ก็ยกเอาเรื่องธุระของพศวัต ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มไปรับวรรณวลีที่สนามบินพร้อมทุกคนไม่ทันขึ้นมาล้อเล่นล้อเลียนกันอย่างสนุกปาก โดยไม่รู้ว่าเจ้าของร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเดินลงบันไดมาทันพอจะได้ยินบางช่วงบางตอนของการสนทนาเข้าทำให้หญิงสาวได้ทราบถึงเหตุผลที่พศวัตไม่ไปรับเธอที่สนามบิน ว่ามันเกิดจากผู้หญิงที่ชื่อฟ้านี่เอง ด้วยความฉุนและน้อยใจ จากที่ตอนแรกคิดว่าจะเดินเข้าไปหาคนเป็นพ่อก่อน ก็เกิดเปลี่ยนใจเดินเลี้ยวเข้าห้องครัวเลยทันที

    หลังจากบรรยากาศการรับประทานอาหารมื้อเย็นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุขของทุกคน ที่ได้มาอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งเหมือนเมื่อหลายปีก่อนผ่านพ้นไป สองพ่อลูกอย่างพศวัตและนายอนิวัตติ์ก็นั่งพูดคุยกับเจ้าบ้านอยู่พักใหญ่ เมื่อเห็นว่าดึกแล้วจึงขอตัวกลับ โดยมีวรรณวลีเป็นคนเดินไปส่ง
    “เรื่องงานจะเริ่มวันไหนก็บอกพี่เขาได้นะ”
    นายอนิวัตติ์หยุดยืนตรงซุ้มประตูที่เชื่อมต่อระหว่างอาณาเขตของบ้านการันยภาสกับบ้านกิตติวราหันมาพูดกับวรรณวลีด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ทำให้ดวงตากลมโตเหลือบไปมองร่างสูงของพศวัตเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มพร้อมกับตอบผู้สูงวัยสั้นๆ ว่า
    “ค่ะ”
    “เอ่อ…พ่อเข้าบ้านไปก่อนแล้วกันนะครับ ผมขอคุยกับเปรี้ยวต่ออีกนิดหน่อยแล้วผมจะตามไป”
    พศวัตที่ยืนเงียบไม่มีคนสนใจ แทบจะกลายเป็นอากาศธาตุไปแล้วเอ่ยขึ้น นายอธิวัตติ์เลิกคิ้วมองลูกชายของตัวเองและวรรณวลีเล็กน้อย ก่อนจะกดยิ้มพร้อมกับพยักหน้า
    “งั้นลุงขอตัวเข้าบ้านก่อนนะ”
    “ราตรีสวัสดิ์นะคะคุณลุง”
    ผู้สูงวัยพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินผ่านซุ้มประตูเข้าบ้านของตัวเอง ทิ้งให้หนุ่มสาวได้คุยกันตามลำพัง
    “คุณบอกว่าจะคุยกับฉันนี่เรื่องงานหรือเปล่าคะ คุณคงไม่อยากให้ฉันไปทำงานด้วยอย่างที่รับปากคุณลุงและพ่อกับแม่ไว้ใช่ไหมคะ”