นิยายเรื่อง ปิ๊งรักคุณพ่อลูกติด บทนำ
ปิ๊งรักคุณพ่อลูกติด
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
บทนำ
“จะไปไหนอีก” ผมหันไปถามแม่ของลูกที่ไม่ใช่เมีย มันกำลังเดินออกจากบ้านด้วยชุดสั้นรัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออก โชว์สารรูปโทรมๆ ของคนขี้ยาแสนน่าเกลียดของมัน
“แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วย อยู่กันมากี่ปีละ เพิ่งจะมานึกหวงกูหรือไง” นิ้ง หันมาโวยเสียงดัง
“จะแหกปากหาสวรรค์วิมานอะไรวะ น้องแบมดูการ์ตูนอยู่ เดี๋ยวก็ได้ยินหมด” ผมพยายามใจเย็นกับมันให้ถึงที่สุด
“ได้ยินแล้วมันจะทำไม กูไม่ได้คุยกับมัน กูคุยกับมึง”
“กูไม่อยากให้น้องแบมมาฟังคำพูดแบบนี้”
“แหมมม จะเลี้ยงลูกให้แรดเงียบแบบอีแก้มแฟนเก่ามึงหรือไง”
“มึงอย่าโยงหาคนอื่นได้ไหม เขาไม่ได้เกี่ยวด้วย”
“เหอะ แทงใจดำเข้าล่ะสิ หลงคิดว่าอีแก้มมันใสใส ที่ไหนได้ร้ายกว่ากูที่แรดๆ แบบนี้ซะอีก”
“มึงอย่าเอาตัวเองไปเปรียบกับเขาเลย มันทุเรศ”
“อีแก้มสิทุเรศ หึคลำดูไม่มีหางมันก็เอาหมด”
“แต่เขาก็เรียนจนจบมีการมีงานทำ”
“มีผัวที่ได้ตบได้แต่ง เห็นว่ากำลังจะมีลูกแล้วด้วยนะ รักแทบตาย สุดท้ายก็ไม่ได้แดก” ผมอยากจะตบเข้าที่หน้ามันแรงๆ สักที ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้หญิง ป่านนี้คงจมกองเลือดไปแล้ว
“พ่อกับแม่ทำอะไร เสียงดังจัง” น้องแบมลูกสาววัยห้าขวบของผมเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ลากตุ๊กตาตรงเข้ามาหาผม
“มึงกลับไปดูการ์ตูนมึงโน่น ผู้ใหญ่เขาจะเถียงกัน อย่าสาระแน”
“นิ้ง!!” ผมหันไปนิ้งทันทีที่ได้ยินมันดุลูก ผมขอมันมาตลอดว่าอย่าดุลูกโดยไม่มีเหตุผล ผมตั้งใจเลี้ยงลูกมาด้วยเหตุผลและความเข้าใจ ผมยอมันแทบจะทุกอย่างเพื่อแลกกับที่ให้มันแสดงบทแม่ที่ดี
“ทำไม หนอยทำเป็นบีบน้ำตาหลบหลังพ่อ ตอแหลแต่เด็กเลยนะมึงเนี่ย”
“นิ้ง!! จะไปไหนก็ไป เดี่ยวลูก....พี่เลี้ยงเอง”
“อุ๊ย อุ๊ยๆ อุ๊ยๆ เดี่ยวลูกพี่เลี้ยงเอง ตอแหลได้พ่อมาเต็มๆ สินะ ไม่เป็นไรๆ ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอพ่อลูกแล้วก็ได้ แต่ขอเงินหน่อยสิ” มันพูดก่อนจะแบมือขอ
“ที่ให้ไปล่ะ เมื่อวานเองนะ”
“โอ๊ย!! เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวานไง กินเหล้าคืนเดียวก็หมดแล้วมั้ย”
“งานการก็ไม่ทำขอแต่เงิน” ผมไม่อยากจะต่อว่ามันให้ลูกเห็นเลย แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
“จะเอายังไง จะให้ไปหรือไม่ให้ไป ถ้าไม่ให้เงินก็จะเถียงโชว์ลูกอยู่ตรงเนี้ย!! จะเอาแบบนั้นมั้ย” ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ ทำอะไรมันไม่ได้ รอเวลามันไปหาผัวใหม่ ไล่ยังไงมันก็ไม่ไป ลูกก็ดันร้องไห้อีกพอมันไปมีผัว บวกกับเขาไม่เอามันจริง สุดท้ายก็กลับมาตายที่เดิม
“ไปก่อน เดี๋ยวโอนไปให้”
“ขอสามพันนะ”
“อืม”
“น่ารักที่สุด แม่ไปเที่ยวก่อนนะลูก อยู่กับพ่อนะคะ...” มันเอื้อมมือมาตบไหล่ผมก่อนจะก้มลงไปบอกกับน้องแบม ถ้ามันเป็นแบบนี้ได้ตลอดก็จะอยู่กันแบบไม่มีปัญหาเลย แต่มันกับผมคุยกันดีดีได้ไม่ถึง 10 คำก็เข้าเรื่องทะเลาะกันแล้ว บอกตามตรงว่าตั้งแต่อยู่กันมา ไม่เคยมีอะไรกันเลยนับตั้งแต่ผูกแขน จนถึงวันนี้ ความรักทั้งหมดผมก็ยกให้น้องแบม ลูกสาวผมแค่คนเดียว ไม่ใช่เพราะผมยังรักแก้มแบบที่นิ้งมันบอก ความรักที่เคยมีให้แก้มถึงวันนี้มันกลายสภาพเป็นความหวังดีและ ความยินดีที่ได้เห็นคนที่เราเคยรักและยังรู้สึกดีในฐานะพี่น้อง หรือแค่คนเคยรู้จักเท่านั้น
“แม่จะกลับมาหรือเปล่าคะพ่อ” น้องแบมเงยหน้าขึ้นมาถาม ทำให้ผมต้องย่อตัวลงแล้วบอกกับลูก
“มาแน่ๆ ค่ะ แม่แค่ไปเที่ยวพักผ่อน” ผมไม่เคยอยากโกหกลูกเลย แต่มันจำเป็นจริงๆ
“ทำไมแม่ไม่พาหนูไปด้วย”
“ทำไมล่ะ น้องแบมไม่อยากอยู่กับพ่อเหรอ”
“อยาก แล้วก็อยากให้แม่อยู่ด้วย” คงเพราะความผูกพันของแม่กับลูกล่ะมั้งที่ทำให้น้องแบมยังต้องการนิ้งมันอยู่ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันเองก็แทบจะไม่ได้เลี้ยงลูกเลย จะยอมทำดีก็แค่ตอนที่จะเอาเงินเท่านั้น แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอก ขอแค่ไม่สร้างความเดือดร้อน จะอยู่หรือจะไป ก็ตามใจมัน เพราะผมเองก็ไม่ได้สนใจ แล้วก็ไม่ได้อยากหาใครมาเพิ่ม...