อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่กล้า

ได้รู้จักผู้หญิงคนนึง ผ่านแอปพลิเคชั่นนึง ซึ่งตอนนั้นเรายังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ช่วงนั้น อยู่ปี 3 ได้ เราเรียนบริหาร ธุรกิจ ส่วนผู้หญิงคนที่คุยด้วย เรียนอยู่วิศวะ ซึ่งเราทั้งคู่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ซึ่งเราก็ได้เข้าไปทักพูดคุยกันผ่านแอป ซึ่งเธอคนนั้น เป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อน ขาดความมั่นใจ อาจจะเป็นขี้เหงาด้วย

เนื่องจาก มาเรียนไกลบ้าน เวลาน่าจะผ่านไปสัก 3 อาทิตได้ เธอก็ได้ช่วงเราไปหาอะไรกินกันไหม ซึ่งผมเป็นคนที่ขี้อายมากขาดความมั่นใจ แต่เวลาให้คำปรึกษาคนอื่นกลับบอกให้คนอื่นมีความมั่นใจ วันนั้นเราก็ได้ปฎิเสธ ไป ซึ่งทำให้ผมกลับมาคิดว่า ถ้าเรากล้าที่จะออกไปเจอเธอในวันนั้น เราก็คงไม่ต้องรอเธอถึงวันนี้ ซึ่งตอนนั้นผมก็คิดว่าเธอคงมีใจเพราะว่า เธอได้ชวนเราไปหาของกิน เวลาผ่านไปเราก็ไม่ได้คุยกับเธอคนนั้นอีกเลย เหมือนเธอจะมีคนที่เธอคุยด้วยแล้วสบายใจ ซึ่งเราก็ไม่เคยเจอกัน ถึงจะอยู่มหาลัยเดียวกันก็เถอะ เวลาน่าจะผ่านไปสัก 2 เดือนได้ เราก็เจอได้กับผู้หญิงที่ได้เคยคุย เราจำรูปเธอได้ดี ซึ่งผมเป็นคนที่จำคนเก่ง เราได้เดินสวนกัน

แต่เธอก็จำผมไม่ได้มีแต่ผมที่ไม่เคยลืม เราจะสวนกันแบบนี้บ่อยมาก ผมก็ยังไม่กล้าที่จะทักพูดคุยกับเธอ เหมือนคิดในใจกล้าที่จะพูด พอเจอจริงๆไม่มีความกล้ามองหน้า จ้องตาเลยได้แต่มาไปข้างหน้า และเดินผ่านไป จากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอ เราจึงกลับมาลองเล่นแอปที่เคยเจอผู้หญิงคนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอขึ้นสถานะมีแฟนแล้ว แล้วยังมีขึ้นรูปคู่ ผมเองก็เสีย แล้วก็ได้แต่ส่องเธอดูเธออยู่ไกลๆเพราะผมก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง แต่เธอก็จะชอบอัพเดท สถานะตัวเองอยู่ตลอดเวลา เวลาผมว่างจะมานั่งอ่าน นั่งมองรูปที่เธออัพเดท หรือแม้แต่ เรื่องที่เธอเสียใจ เธอชอบ ช่วงนั้นเธอ ชอบผู้ชายมีกล้ามหุ่นดี ผมก็ลองมองกลับมาที่ตัวผมเออๆ แม้งหุ่นไม่ใช่ละ55 ช่วงนั้น ฟิตอะไรไม่รู้ วิดพื้น ไปวิ่งเป็นเดือนเพื่อที่จะอยากได้หุ่นมีซิกแพค ก็คิดในใจว่าทำไมมันยากจังวะก็เลยไม่ได้ออกต่อ ผมจำได้ว่าเธอสมัยเรียน นึกอาการไหนไม่รู้ตัดผมสั้น ถ้าให้พูดก็หล่อกว่าผมอีก พูดแบบนี้ผมก็น่าตาดีอยู่นะครับ ผมก็คิดในใจสรุปเธอเป็นผู้หญิง หรือ เปล่า หรือเป็นทอม แต่ตัวที่ไว้ผมยาว เธอจะผมหนามาก ตัวเล็กน่ารัก ตาเล็ก คิ้วคม หุ่นเอสเลย กลับเข้าเรื่อง เธอบอกชอบผู้ชายมีซิกแพค แต่เธอได้ผู้ชายหุ่นหมีเป็นแฟน และอีกอย่างที่เธอชอบ รถบิ๊กไบค์ เธอบอกชอบสีฟ้านะ แต่มอเตอร์ไซค์ ขอสีชมพู แต่เธอเป็นคน ตัวเล็กแบบนี้ แต่เธอห้าวมากนะ จากที่ผมเห็น เธอมีแฟนแล้ว

ผมก็เริ่มออกห่าง เลิกเล่นแอปไป เวลา น่าจะผ่านไปได้ 1-2 ปีได้ ช่วงนั้นผมก็เริ่มเหงาๆ เพราะผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน แฟนก็ไม่มี เลย เข้ามา หาคนคุยที่โพสจัง แล้วผมก็เลื่อนๆไปเจอเธอนั้นคนที่ผมเคยคุยเคยรู้จัก คุณเชื่อไหมว่า ผมดีใจมากที่ได้พบเธออีกครั้ง ผมก็ไม่รอช้าทักเธอไป รอพูดคุยเรื่องที่เราเคยคุยกัน เธอกลับจำไม่ได้ จำได้ก็แปลกแล้ว เวลา น่าจะผ่านไปได้3 ปีแล้วมั้ง แต่ผมก็พยายามพูดคุย แต่ดูเหมือนเธอจะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว  จนผมชวนเธอคุย ไม่รู้ท่าไหนเธอ รำคาญผม ยิ่งพูดด้วยเหมือนเธอจะไม่ชอบ ถ้าเป็นพวกคุณจะทำยังไงครับ ผมก็มึนไม่หยุด ยังทักเธอไปอีก ทีนี้เธอบล็อคผมวะ อ้าวทีนี้ทำยังไงดี ไอ้ผมก็ยังดื้อ ยังมีหน้าไปสมัครไอดีใหม่เพื่อที่ จะมาคุยกับเธอ แต่ทีนี้กลัวเธอจำได้เราก็เปลี่ยนรูปเลยอย่างน้อย เราก็ยังได้คุุยกับเธอ

ล่ะ วะ ทีนี้ผมก็ได้พูดได้คุย เธอก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง ผมก็ดีใจยังไงเธอก็ยังตอบผม  จนผมด้วยความโง่หรือ ความซื่อบื้อ ไปทันพูดเกี่ยวกับเรื่องสมัยมหาวิทยาลัยขึ้น ทีนี้ล่ะงานงอกของจริง ด้วยไอ้เราเป็นคนที่โกหกไม่เนียน โดนจับได้แน่นอน ก็เลยดันไปบอกความจริงอีกว่าตัวเองเป็นใคร ที่นี้โดนใส่กลับมาว่า เลิกยุ่งกับเราสักทีเถอะขอร้อง  ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเราเลย คือวันนั้นเราน้ำตาไหลเลยเสียใจมากๆๆ โดนขอร้องให้เลิกยุ่งไม่พอ พวกคุณรู้จักคำว่า  First impression ไหม ความประทับใจแรก ซึ่งเธอไม่ได้พูดตรงๆเป็นการตั้งสเตตัส สุดท้ายสุดก็โดนบล็อค ไปอีกรอบ ผมก็มานั่งคิดว่า นี้เรากำลังวิ่งตามหาอะไรอยู่ ความรักหรือความอยากได้เป็นเจ้าของ ซึ่งถ้าเป็นคนรักเราควรปล่อยให้เค้ามีความสุขในชีวิตของเขาเอง ซึ่งถ้าเรายังเข้าไปยุ่งกับเขาอีกเหมือนเราทำให้คนที่เรารักเป็นทุกข์เปล่า เวลาผ่านไปไม่นานเธอก็ได้คบกับคนในโพสจัง โปรไฟล์น่าจะดีกว่าผมหลายขุม ผมก็เห็นเธอเจอคนที่ชอบผมก็ดีใจด้วยแต่เวลาที่เธอเสียใจผมก็อยากช่วยให้กำลังใจถึงแม้ผม จะไม่เปิดเผยตัวก็ตาม มันก็เป็นคนสุขเล็กๆน้อยของคนๆนึงอะเนอะ จากที่เธอได้มีแฟน ผมก็เห็นเธอมีความสุข แล้วผมก็ไม่ได้ยุ่ง พูดคุยกับเธอ อีกเลย ได้แต่เฝ้ามองเธอในมุมของผมเวลาพักจากงาน เวลาเลิกงานก็จะแวะมาส่องบ้างบางเวลา จน ผมเลือกที่จะเลิกเล่น โพสจัง ปิดบัญชี  เวลาผ่านไปอีก 7-8 เดือน ซึ่งช่วงนั้นผมทำงานที่เงินเดือนน้อยมาก ผมเลือกที่จะไปเรียนเสริมด้านโลจิสติส ซึ่งผมดันมาเจอรุ่นพี่ ขอเธอคนนั้น

ช่วงแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่า เป็นรุ่นพี่ของคนที่ผมเคยแอบรัก มารู้ตอนที่ผมฝึกงานด้านโลจิสติสกับรุ่นพี่ของเธอ 4 เดือน รุ่นพี่ก็คุยว่ารุ่นน้องเก่ง เป็นหญิงแกร่ง  พูดกรอกหูผมทุกวันๆ ตลอด 3 4 เดือนที่ฝึกงาน ซึ่งรุ่นพี่ของเธอจะเรียกผมว่าพี่เพราะไอเรามันเรียนจบช้า จบมหาวิทยาลัยก็ 25 จะ 26 ละ รุ่นพี่ของเธอก็เลยให้ดูรูปว่ารุ่นน้องตัวเองเป็นยังไง ผมก็ตกใจเลย คือจะเรียกว่าโลกมันกลมไปไหม หรือยังไง ไม่เข้าเลยคือเธอก็ยังวนเวียนอยู่ในชีวิตผม ซึ่งผมก็เป็นเพื่อนในเฟสกับรุ่นพี่ของเธอ ผมไม่ได้เจอเธอ มาน่าจะปีได้ผมก็อยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง ยังสบายดีอยู่ไหม

ผมมันก็มีความพยายามนะ เพื่อนใน facebook ของรุ่นพี่เธอมี พันกว่าคน ผมก็นั่งหา facebook ของเธอคนนั้น หาไปก็ไม่เจอ เพราะไอเราก็ไม่กล้่าขอ facebook ตรงๆจากรุ่นพี่ กลัวจะไปบอกเธอคนนั้นเลยมานั้นหาเองหายังไงก็หาไม่เจอเลื่อนหาตั้งแต่ ตัวอักษร a ถึงn สุดท้ายเราก็หามาทั้งคืนเลยตัดสิ้นใจเลิกหาแล้วมานั่งส่องรูปกลุ่มในเฟสรุ่นพี่เธอแทน ผมก็ไปเจอรูปนึงที่มีคนที่ผมแอบรักอยู่ผมไม่รอช้ากดเข้าไปที่กด like ซึ่งมีอยู่ประมาณ 50 กว่าคนที่คนlike ผมก็ได้เจอเฟสเธอจนได้  ผมก็แอดเพื่อนไปแล้วก็ทักเธอไปแล้วถามเธอว่า สบายดีไหม จำเราได้เปล่า เท่านั้นแหละ โดนบล็อคครับท่าน  สงสัยเธอคงมีคนคุยอยู่แล้วหรือยังเกลียดเราอยู่ ไอเราก็ไม่รู้ว่าที่เธอบล็อคเรานี่เป็นเพราะอะไร จากนั้นเราไม่ได้ทักเธอไม่ได้ กดlike มองดูเธอเงียบๆ เราก็เป็นห่วงเพราะเวลาที่เธอรักหรือชอบใครมักจะไม่มีคนที่จริงใจกับเธอเลย ซึ่งผมเห็นเธอเสียใจกับความรักตลอด ผมก็ยังเป็นกำลังใจให้เธอเสมอ แม้ว่าผมจะไม่มีตัวตนในสายตาเธอ อย่างน้อยก็ยังค่อยให้กำลังใจ  อยากให้เธอมีความสุขกับความรักจริงๆบ้าง ในใจลึกๆผมก็อยากให้เธอมองเห็นผมบ้างนะ

แต่ ณตอนนี้แค่ผมเห็นเธอ จิตใจที่เข้มแข็ง แบบนี้ผมก็ไม่ค่อยห่วงเธอแล้วผู้หญิงตัวเล็กที่แข็งแกร่ง