วิวาห์เลี้ยงเดี่ยว ตอนที่ 13 ผู้หญิงปากแข็ง (1)
ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ
+++++++++
ตอนที่ 13
ผู้หญิงปากแข็ง
รู้ว่าต้องพักห้องเดียวกัน ตอนกลางวันไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่พอตกกลางคืนมัตสยาถึงกับคิดหนัก แถมเมื่อตอนเย็นเธอก็ถูกเขาขอแต่งงานแล้วด้วย แล้วตอนนี้ควรทำตัวยังไงดีล่ะ
“เป็นอะไร เตียงมีปัญหาเหรอถึงยืนจ้องมันซะขนาดนั้น” วาทีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จถามหญิงสาวที่เอาแต่ยืนจ้องที่นอนไม่ขยับไปไหน
มัตสยาหันไปมองชายหนุ่มที่เปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างนั้นโชคดีที่มันคือกางเกงนอนไม่ใช่ผ้าเช็ดตัวไม่อย่างนั้นหัวใจเธอคงวายตาย เพราะแค่นี้ก็ใจเต้นระส่ำไปหมดแล้ว “เปล่าค่ะ แต่กำลังคิดว่าจะเอายัยหนูลงมานอนข้างล่างกับตัวเองน่ะค่ะ” หญิงสาวบอกพลางขยับขึ้นบนเตียงเพื่ออุ้มลูกสาวที่ตอนนี้นอนหลับปุ๋ยอย่างสบายไปแล้ว
“นอนข้างล่าง” วาทีทวนคำ
“ค่ะ”
“ใครจะนอน”
“มัทกับลูกค่ะ” หญิงสาวชี้นิ้วมาที่ตัวเองสลับกับลูกสาวตัวน้อย
“ใครอนุญาต”
พอได้ยินคำถามนี้มัตสยาถึงกับหน้าม่าน ยิ้มแห้ง ๆ ขยับตัวลงจากที่นอนแทบจะทันที “เอ่อ ขอโทษค่ะ เดี๋ยวมัทกับลูกออกไปนอนที่ห้องรับแขกก็ได้ ฝากยัยหนูแป๊บหนึ่งนะคะ ขอไปเตรียมที่นอนค่ะ” เธอหยิบผ้าห่มกับหมอนที่เตรียมเอาไว้ว่าจะปูตรงพื้นในห้องขึ้นมากอดและจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็โดนวาทีขยับมาขวาง
“จะไปไหน เห็นผมเป็นคนใจจืดใจดำขนาดนั้นเลยเหรอ ผมหมายถึงให้นอนบนเตียงด้วยกันต่างหาก” ชายหนุ่มส่ายหน้าที่หญิงสาวเข้าใจผิดคิดเองไปไกล
“ไม่ได้หรอกค่ะ” มัตสยาปฏิเสธหน้าตาตื่น ส่ายหน้าโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“ทำไมจะไม่ได้ เตียงออกกว้าง ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กตัวเล็ก ๆ อีกหนึ่งคนนอนสบาย” ไม่เพียงแค่บอก วาทียังตวัดร่างสมส่วนที่ยังคงหอบหมอนกับผ้าห่มเอาไว้ขึ้นมาอุ้ม
“ว้าย! บอสทำอะไรคะ” มัตสยาอุทานเสียงหลงก่อนจะลดเสียงลงเมื่อลูกสาวที่นอนนิ่งขยับตัวแต่ก็หลับต่อ
“นอนได้แล้ว ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรต่อหน้าเด็กหรอก แม้เขาจะไม่รู้เรื่องก็ตาม เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนอนเถอะ” วาทีวางหญิงสาวลงบนเตียง ดึงผ้าห่มและหมอนออกมาวางลงบนเตียง “นอนเถอะผมก็จะนอนแล้วเหมือนกันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“ค่ะ” มัตสยาบอกราวกับละเมอมองตามแผ่นหลังกว้างคนที่เดินไปปิดไฟ เมื่อชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับมาที่เตียงเธอก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงครึ่งหน้าปรายตาแอบมองคนที่กำลังล้มตัวลงนอนพลางกลั้นหายใจ
ตอนแรกว่าจะพลิกตัวหันหลังให้ แต่ด้วยความเป็นห่วงลูกน้อยเธอเลยจำต้องนอนหงายและยื่นมือออกไปวางบนตัวของลูกสาวแทน เพราะจะพลิกตัวหันไปทั้งตัวก็อายเกินกว่าจะกล้าทำ
“ขอจับได้ไหม”
“เอ่อ ค่ะ” มัตสยากัดริมฝีปากหลับตาปี๋อย่างทำอะไรไม่ได้ เมื่อมืออุ่น ๆ ถูกวางทับลงบนหลังมือของตัวเองอย่างแผ่วเบา ก่อนมันจะถูกสอดประสานเข้ามาระหว่างนิ้ว แม้จะใจเต้นรัวและเขินจนอยากจะดึงมือกลับ แต่ก็ไม่กล้าทำ แล้วคืนนี้เธอจะนอนหลับไหม จู่ ๆ ก็ได้มานอนกับเจ้านายสุดหล่อ แม้จะมีลูกน้อยนอนคั่นกลางแต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่เลย
แม้จะคิดอย่างนั้นแต่ผ่านไปชั่วโมงกว่า ๆ มัตสยาก็เผลอหลับยาวไปจนกระทั่งเช้า ด้วยความที่เคยชินเมื่อลืมตาตื่นสิ่งแรกที่มองหาคือลูกสาวตัวน้อย ๆ เมื่อเห็นว่ายังคงหลับสบายเธอก็เผลอยิ้มออกมาพร้อมกับโน้มตัวลงไปหอมแก้มยุ้ย ๆ นั้นเบา ๆ แล้วขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกว่าที่เอวมีอะไรหนัก ๆ วางพาดอยู่ เอี้ยวตัวไปมองเธอก็ต้องเบิกตากว้างจะขยับหนีก็ทำไม่ได้เพราะกลัวจะไปทับลูกสาวตัวน้อยเข้าให้
++++++++
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
ธัญวลัย : https://www.tunwalai.com/story/604304
เด็กดี : https://writer.dek-d.com/kesmani/writer/view.php?id=2271834
Readawrite : https://www.readawrite.com/a/5e596cf1b2c61bcfe164112da000b3a2