วิวาห์เลี้ยงเดี่ยว ตอนที่ 10 ผมมีเงิน (2)
ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ
+++++++++
“งั้นเอาทุกชุดเลย” วาทีที่มองแค่ปราดเดียวบอกอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่เมื่อหันไปดูที่ราวแขวนเขาต้องเลิกคิ้ว “มีสีอื่นด้วยแฮะ งั้นก็เอามันทุกสี” ไม่เพียงแค่พูดเขายังหยิบมันมาให้มัตสยาถือไว้จนเต็มมือ
“ดะ เดี๋ยวค่ะบอส ไหนบอกจะช่วยเลือกไงคะ บอสจะมาบอกว่าซื้อทุกชุดไม่ได้นะคะ” มัตสยามองชุดเด็กที่น่าจะเรียกว่าหอบเอาไว้มากกว่ารีบปราม พร้อมกับแอบบ่นในใจ ว่านี่มันช่วยเลือกตรงไหน
“ได้สิ ผมมีเงิน” ชายหนุ่มบอกหน้าตาตาย
“แต่มัท ไม่มีพอจ่ายหมดนี่หรอกนะคะ” มัตสยาถอนหายใจ เรื่องที่เขามีเงินใครจะไม่รู้ แต่ที่เขาควรรู้คือไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีเงินเหมือนเขาไหมล่ะ
“ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะให้คุณจ่ายนี่” พูดจบวาทีก็แย่งเอาชุดทั้งหมดเดินไปวางที่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงิน “เอาหมดนี่ครับ”
“แต่บอสค่ะ...” มัตสยากำลังจะแย้ง ชายหนุ่มกลับพยักพเยิดหน้า
“คุณจ่ายสิ”
“แต่บอสเพิ่งว่าจะจ่ายเองไม่ใช่เหรอคะ” มัตสยาแย้งเสียงดังพร้อมกับชักสีหน้าอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะมองค้อนเขาอย่างเคือง ๆ และจะเดินเข้าไปหยิบชุดเพื่อที่จะเอาไปไว้ที่เดิม “ขอโทษด้วยนะคะที่รบกวน ฉันเอาชุดเดียวก็พอค่ะ”
“งอนอะไรเนี่ย บัตรอยู่กับคุณแค่ให้เอาบัตรให้พนักงานต้องไม่พอใจขนาดนี้เลยเหรอ” วาทีรั้งหญิงสาวเอาไว้ แล้วดึงชุดพวกนั้นกลับไปวางที่เคาน์เตอร์เหมือนเดิม พยักพเยิดให้พนักงานคิดเงินได้เลย
“บัตร...” มัตสยาพลางขมวดคิ้วว่าบัตรที่ว่าคือบัตรอะไร ก่อนจะเบิกตากว้างหรือชายหนุ่มหมายถึงบัตรเครดิตที่เขาให้เธอเอาไว้เมื่อตอนกลางวัน
“ใช่ไง บัตรเครดิตที่ผมให้คุณไว้ไง” วาทีส่ายศีรษะก่อนจะหยิบบัตรเครดิตของตัวเองให้พนักงานไป “นี่ครับ ขอโทษที่วุ่นวาย แต่เอาทั้งหมดนี่แหละ”
“กะ ก็มัทไม่รู้นี่คะ บอกว่าใช้บัตรจ่ายก็บอกสิคะ จู่ ๆ มาบอกว่าคุณจ่ายสิ จะให้เข้าใจยังไงล่ะคะ” มัตสยาบอกเสียงแผ่ว
“ผมผิดเองที่พูดไม่ชัดเจน อะนี่ให้น้องของขวัญ” วาทียื่นถุงเสื้อผ้าใบใหญ่ให้ ซึ่งมัตสยารับมันแล้วจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างแต่เขาก็พูดดักเอาไว้เสียก่อน “ไม่ต้องพูดนะว่าจะหาเงินมาจ่ายคืนทีหลังน่ะ” แล้วเดินนำหญิงสาวออกไปจากร้าน
“ทำไมล่ะคะ” มัตสยาที่เดินตามมาติด ๆ ถามอย่างไม่ยอม เพราะรวมราคาแล้วหมดไปเยอะเลยทีเดียว แม้จะไม่มีจ่ายรวดเดียวแต่เธอก็คิดว่าจะทยอยจ่ายเอา
“บอกแล้วไงว่าผมมีเงิน ถือเป็นของฝากให้หลานแล้วกัน ที่ใช้งานแม่เขาหนัก ทำให้บางวันกลับมืด ๆ ค่ำ ๆ โอเคไหม” วาทีหยุดเดินหันมาจ้องหญิงสาวที่ยืนเม้มปากตรงหน้า
“ขอบคุณมากนะคะ” มัตสยายกมือไหว้ แล้วให้คำมั่น “สัญญาว่าจะขยันให้มากกว่านี้ค่ะ”
วาทีกดยิ้มทำเสียงฮึขึ้นจมูกแล้วเดินต่อ แต่เมื่อกำลังจะผ่านร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งก็เดินย้อนกลับมา “แวะร้านกาแฟก่อนไหม เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” ถึงแม้จะพูดเหมือนถามแต่ก็ไม่ได้รอคำตอบ เพราะเขาเดินนำเข้าไปก่อนแล้ว มัตสยาจะทำอะไรได้นอกจากบอกว่า “ก็ได้ค่ะ”
เมื่อเข้าไปถึงมัตสยาก็อาสาไปสั่งกาแฟนั้นเอง เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองและวาทีนั้นชอบอะไร แต่ก่อนจะเดินผละออกไปชายหนุ่มก็ไม่ลืมจะย้ำ “ใช้บัตรที่ให้ไว้ได้เลยนะ คุณอยากกินอะไรก็สั่งได้เลย สั่งไปเผื่อคนที่บ้านคุณด้วย”
“ค่ะ” มัตสยายิ้มรับเขิน ๆ เพราะเธอเคยเปิ่นเรื่องบัตรนี้แล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้ถึงจะไม่ให้ย้ำเป็นครั้งที่สองแน่นอน
++++++++
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
ธัญวลัย : https://www.tunwalai.com/story/604304
เด็กดี : https://writer.dek-d.com/kesmani/writer/view.php?id=2271834
Readawrite : https://www.readawrite.com/a/5e596cf1b2c61bcfe164112da000b3a2