วิวาห์เลี้ยงเดี่ยว ตอนที่ 8 เลขาฯ ผู้น่าสงสาร (2)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

“ไปสิ พี่แดนฝากลูกหน่อยสิคะ” ญารินดายื่นลูกชายคนเล็กให้กับสามีแล้วเดินจูงมือลูกสาวจะออกไปห้องน้ำ ทำให้มัตสยาร้องเรียก “ยัยวายรอด้วย” จากนั้นก็ยกลูกสาวขึ้นมาอุ้มลุกขึ้นขอทางจากเจ้านายที่นั่งอยู่ฝั่งด้านนอก

             “ฝากน้องของขวัญไว้กับผมก็ได้นะ” วาทีอาสาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีความพะรุงพะรังทั้งลูกทั้งกระเป๋า

             “ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ”

             “คุณนี่ชอบเกรงใจเรื่องไม่เรื่องจริง ๆ นะ ไม่เป็นไรหรอกมา คุณจะได้เข้าห้องน้ำสะดวกด้วย” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังยื่นมือไปหาและหนูน้อยก็ยิ้มใส่พร้อมกับยื่นมือไปให้อย่างไม่กลัว ทำให้วาทีรีบรับมาอุ้มทันที มัตสยาเลยปล่อยเลยตามเลย

             “ขอบคุณนะคะ” มัตสยาบอกก่อนจะรีบเดินตามญารินดาไป ตอนนี้ที่โต๊ะจึงเหลือแค่สองหนุ่มแต่เป็นสองหนุ่มที่บนตักมีเด็กน้อยทุกคน

             “ไม่คิดว่าจะได้เห็นมึงในมุมนะเนี่ย เคยเจอมาก่อนเหรอกับลูกของมัทน่ะ” แดนไทล้อยิ้ม ๆ พร้อมกับถามเพราะเท่าที่ฟังทั้งสองคุยกันเหมือนวาทีจะรู้จักกับน้องของขวัญมาก่อน

             “เคยครั้งหนึ่ง ตอนไม่สบายพาไปหาหมอด้วยนะ” ตอนท้ายประโยควาทีก็ไม่วายที่จะหันมาหยอกล้อเด็กน้อยที่คว้าอันนั้นทีอันนี้ที

             “น่ารักใช่ไหม ไม่ค่อยกลัวคนด้วย” เพราะอย่างนี้เขาเลยไม่แปลกใจที่หนูน้อยจะอยู่กับวาทีที่เคยเจอหน้ากันแค่สองครั้ง

             “แล้วแฟนเขาไปไหนวะ ทำไมกูรู้สึกเหมือนคุณมัทเขาดูแลลูกอยู่คนเดียว” วาทีถามอย่างแปลกใจ และรู้สึกเคือง ๆ แทนเจ้าตัวไปด้วย และคิดไปว่าผู้ชายคนนั้นน่าจะเห็นแก่ตัวเอามาก ๆ ถึงปล่อยให้ภรรยาดูแลลูกจนบางครั้งต้องอดหลับอดนอน

             “นี่มึงไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวน่ะ”

             “จริงเหรอ!” วาทีถามย้ำอย่างตกใจ

             “จริงสิ เหมือนผัวจะไปมีกิ๊กตอนท้อง แล้วก็ไม่ได้มาดูดำดูดีลูกเลย เพราะแฟนใหม่ดุมาก เคยมาครั้งหนึ่งยัยวายบอกว่าบ้านแทบแตก” พูดมาถึงตรงนี้แล้วรู้เลยว่าเมื่อก่อนภรรยาเคยลำบากมากขนาดไหน ตอนนี้เขาเลยอยากทดแทนด้วยการดูแลช่วยเหลือมัตสยาและครอบครัวเท่าที่จะทำได้ เพื่อตอบแทนที่ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยช่วยเหลือภรรยาของเขาเอาไว้

             “มิน่าล่ะไม่เคยเห็นสักที” วาทีมองหนูน้อยวัยกำลังน่ารักอย่างเวทนา

             “มัทน่ะน่าสงสาร ผัวทิ้งไม่เท่าไหร่พ่อก็เข้าโรงบาลออกมาก็เดินเองไม่ได้ ดีน่ะที่มึงยังรับเขาเข้าทำงาน กูกับวายเลยพอวางใจได้” แดนไทยอมรับเลยว่าตอนที่วาทีรับปากว่าจะพิจารณาและขอดูความสามารถ ไหวพริบและหลาย ๆ อย่างจากการสัมภาษณ์ก่อน ก็แอบกังวลเหมือนกัน และเคยบอกภรรยาว่าจะฝากที่อื่นให้ดีไหม แต่ญารินดาบอกว่าเชื่อในความสามารถของเพื่อนให้ลองไปก่อน สรุปก็คือเพื่อนเขารับเพื่อนของภรรยาเข้าทำงานจะพูดว่าใช้เส้นสายมันก็ไม่เชิงทีเดียว เพราะถ้าไม่มีความสามารถวาทีก็พูดแล้วว่าจะไม่เอา

             “แม่เราสู้ชีวิตกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย” วาทียกหนูน้อยขึ้นมาหลอกล้อ เห็นแล้วแดนไทก็อดที่จะล้อไม่ได้ “มึงนี่เหมาะกับการเป็นพ่อคนกว่าที่คิดอีกนะ”

             “แน่นอนอยู่แล้ว คนที่เกลียดเด็กอย่างมึงยังเป็นพ่อคนได้ ทำไมกูที่ไม่ได้เกลียดเด็กจะเป็นพ่อคนไม่ได้ล่ะ” วาทีหันไปยิ้มเยาะใส่เพื่อน ที่ตอนมันแต่งงานมีลูกเมียก็ทำเอาเขาตกใจไปเหมือนกัน

             “แล้วเมื่อไหร่จะมีเองล่ะ มาอุ้มลูกชาวบ้านเขาอยู่ได้”

++++++++

อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ

ธัญวลัย : https://www.tunwalai.com/story/604304

เด็กดี : https://writer.dek-d.com/kesmani/writer/view.php?id=2271834

Readawrite : https://www.readawrite.com/a/5e596cf1b2c61bcfe164112da000b3a2