วิวาห์เลี้ยงเดี่ยว ตอนที่ 5 ค่าตอบแทนของการทำงานเกินหน้าที่ (2)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++

“หือ” คนโดนถามครางพร้อมกับหันมาหรี่ตามอง นั่นทำให้มัตสยาที่กำลังยิ้มต้องรีบหุบมันทันทีแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มแหย ๆ แทนพร้อมลนลานก้มศีรษะขอโทษขอโพยเสียงอ่อย “ขอโทษค่ะ”

             วาทีส่ายหน้าอย่างไม่คิดจะถือสา “ขึ้นรถเถอะ” แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ที่วันนี้ออกมาพบลูกค้าโดยที่เขาเป็นคนขับรถมาเอง

             “บอสจะไปไหนคะ ให้ฉันขับแทนไหมคะ” มัตสยาอาสาอย่างคิดว่าตนเป็นแค่เลขากับให้คนเป็นเจ้านายมาขับรถให้นั่งมันดูไม่เหมาะเท่าไหร่

             “ยังไม่รู้เหมือนกัน” วาทีเลือกที่จะตอบแค่คำถามแรก ส่วนคำถามหลังแค่เขาไม่คิดจะจอดรถและยังขับต่อไปเรื่อย ๆ ก็น่าจะเป็นคำตอบที่ดีอยู่แล้ว

             มัตสยามองเสี้ยวหน้าที่ยังคงความหล่อแล้วพลางเม้มปากอย่างชั่งใจครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากขอทำในสิ่งที่ต้องทำในช่วงกลางวันแต่ทำมันไม่ได้ “ขออนุญาตโทรกลับบ้านได้ไหมคะ”

             “ตามสบายเลย”

             “ขอบคุณค่ะ” มัตสยาบอกก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาวิดีโอคอล จากที่ตอนแรกคิดว่าจะโทรฟังแค่เสียงเฉย ๆ แต่ด้วยความเป็นห่วงลูกสาวอยากเห็นหน้าก็เลยเลือกโทรวิธีนี้ “อ้าว แม่ ยัยหนูเป็นไงบ้างคะ” หญิงสาวทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่กดรับสายคือคนเป็นแม่แทนที่จะเป็นพี่อ้อย

             “ก็ยังมีไข้ ตอนนี้อ้อยมันก็เช็ดตัวให้อยู่”

             “ถ้ามีอะไรร้ายแรงแม่รีบโทรหามัทเลยนะคะ เดี๋ยวเย็นนี้เลิกงานถ้ายังไม่ดีขึ้นมัทจะพาไปหาหมอ”

             “อื้อ”

             “แม่ มัทขอดูยัยหนูหน่อยสิคะ พ่อล่ะคะ” มัตสยาชวนคนเป็นแม่คุยระหว่างที่เดินไปหาพี่เลี้ยง “ก็บ่นเก่งเหมือนเดิม” น้ำเสียงและหน้าตาที่คล้ายกับมองบนของคนเป็นแม่ทำเอามัตสยาหลุดขำ ก่อนจะทักพี่เลี้ยงที่กำลังจัดการเช็ดตัวให้หนูน้อยจ้ำม่ำที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดบนเบาะ หลังจากคนเป็นแม่หันกล้องไปหาลูกสาว “เป็นไงบ้างคะพี่อ้อย”

             “ไข้ก็มีลดบ้างขึ้นบ้างน่ะค่ะ แต่ไม่ได้สูง”

             “รบกวนด้วยนะคะพี่ มีอะไรรีบโทรหามัทเลยนะคะ” หญิงสาวบอกย้ำพร้อมกับมองลูกสาวที่เริ่มลดเสียงร้องลงหลังจากที่พี่เลี้ยงพามาทาแป้งใส่เสื้อผ้า และเงียบเมื่อได้กินนม

             “ได้ค่ะ”

             “งั้นมัทขอทำงานก่อนนะคะ แล้วจะรีบกลับค่ะ” มัตสยาวางสายพร้อมกับถอนหายใจ ดูเวลาอีกครั้งอย่างไม่รู้ว่าวันนี้จะได้เลิกช้าหรือไว ก่อนจะหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้คนเป็นเจ้านายเมื่อรู้สึกว่าเขาจ้องเธอเป็นระยะ ๆ และเธอคิดว่าคงเพราะการคุยโทรศัพท์ของเธอเมื่อครู่นี้แน่ “ขอโทษนะคะที่คุยเสียงดังรบกวน”

             “ผมไม่ได้ว่าอะไรนี่” วาทีที่ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกของความเป็นพ่อแม่คนเป็นยังไง แต่ที่ได้เห็นมัตสยาเมื่อครู่นี้สัมผัสได้เลยว่าเป็นห่วงและเป็นกังวลเรื่องของลูกเอามาก ๆ

เหมือนจะไม่สบายสินะ หรือนี่คือเหตุผลที่ทำให้หญิงสาวมีสภาพอย่างเมื่อเช้า “บ้านคุณอยู่ห่างจากนี่ไกลไหม”

             “ก็ไม่ค่ะ” มัตสยาตอบกลับแบบงง ๆ เพราะจู่ ๆ ก็โดนถามเรื่องนี้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น และในขณะที่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ คำตอบที่ได้รับจากเจ้านายสุดหล่อก็ทำให้เธออึ้งไปอีกรอบ

             “อยากแวะไปดูลูกไหม ไหน ๆ ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะไปไหนอยู่แล้ว” วาทีหันมามองหน้าเลขาฯ สาวเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองถนนพร้อมกับขมวดคิ้วเขาพูดอะไรผิด หรือเด็กเมื่อกี้ไม่ใช่ลูกของเธอ

++++++++
 
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ

ธัญวลัย : https://www.tunwalai.com/story/604304

เด็กดี : https://writer.dek-d.com/kesmani/writer/view.php?id=2271834

Readawrite : https://www.readawrite.com/a/5e596cf1b2c61bcfe164112da000b3a2