วิวาห์เลี้ยงเดี่ยว ตอนที่ 4 การนอนพักกลางวันที่ถูกช่วงชิง (2)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

  

 

+++++++++

 

             หลังจากพยายามกลืนกาแฟที่ขมเป็นพิเศษลงคอมัตสยาก็โทรกลับบ้านเพื่อถามถึงอาการของลูกสาว พูดคุยต่อเล็กน้อย ดูเวลาเหลือนานกว่าครึ่งชั่วโมง จึงเลือกใช้เวลานี้ในการงีบระหว่างรอกาแฟออกฤทธิ์สักสิบห้านาที ด้วยความที่กลัวนอนเพลินจึงจัดการตั้งนาฬิกาปลุกไว้เสร็จสรรพ โดยไม่รู้เลยว่าผ่านไปไม่ถึงห้านาทีวาทีก็เดินออกจากลิฟต์ตรงมาที่ห้องทำงานของตัวเอง แต่ในขณะที่จะเดินผ่านโต๊ะเลขาเขาก็ต้องเลิกคิ้ว ก้มหน้าส่องว่าใครใช่เลขาคนใหม่ของเขาหรือเปล่า และจบด้วยการเอานิ้วไปอังที่ปลายจมูกพิสูจน์ว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่

             “ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย” วาทีส่ายหน้าแล้วเดินผละเข้าห้องทำงานของตัวเองไป เพราะยังไงก็ยังไม่ถึงเวลาเข้างาน แต่ถ้าถึงเวลางานแล้วยังนอนไม่เลิกเขาคงเรียกมาคุยหน่อยล่ะนะ

             วาทีปรายตามองนาฬิกาเมื่อเลขาที่เขาคิดว่าอาจจะเผลอหลับยาวยกกาแฟมาให้ แล้วรายงานตารางงานของวันนี้อย่างฉะฉานคล่องแคล่วเช่นเดิม

             “คุณไหวหรือเปล่า” ชายถามพลางหรี่ตามมองเพราะยังเห็นความล้าปรากฏอยู่บนใบหน้าที่แม้จะถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแต่ก็ไม่สามารถปิดบังได้

             “ไหวค่ะ” มัตสยาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย

             “คุณจะอดหลับอดนอนมาจากไหนผมไม่รู้นะ แต่ต้องไม่กระทบกับงานคุณรู้ใช่ไหม”

             “รู้ค่ะ และขอโทษที่แอบฟุบหลับไป” มัตสยาก้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด และเธอก็ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมาทำงานไวขนาดนี้

             “ช่างเถอะ มันยังไม่ถึงเวลางาน ผมไม่สนใจหรอก” บอกก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่มพร้อมกับเปิดดูแฟ้มงานเป็นการตัดบทสนทนา

             “ขอบคุณค่ะ” มัตสยาหมุนตัวกลับพร้อมกับลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และในขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้อง เจ้านายหนุ่มก็เรียกเอาไว้

             “เดี๋ยวสิ ถ้าวันนี้แม่ผมมาหารบกวนแจ้งผมก่อนนะ”

             “ได้ค่ะ” มัตสยาหันมาตอบรับทันที นั่นทำให้วาทีถามย้ำ “คุณรู้จักท่านใช่ไหม”

             “ค่ะ คุณนุเคยเอารูปให้ดูแล้วค่ะ”

             วาทีพยักหน้าอดีตเลขาเขายังคงทำงานรอบคอบเหมือนเคย ก่อนจะบอกอีกฝ่ายเพิ่มเติมกับเรื่องที่อนุรักษ์โทรมาขอหยุดงานกับเขาเมื่อเช้านี้ เพราะมีธุระด่วน “อ้อ วันนี้คุณนุเขาไม่ได้มานะ ติดธุระ”

             “ค่ะ”

             เมื่อวาทีพยักหน้ารับมัตสยาก็เดินออกจากห้องไปยืนสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความสดชื่น แม้จะล้าและไม่มีคนช่วย เธอต้องตั้งใจให้มากแม้จะล้ามากก็ตาม ดีที่กาแฟยังช่วยไม่ให้ง่วงได้

             มัตสยายกมือขึ้นตบแก้มของตัวเองแรง ๆ ไปสองทีแล้วกลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะแล้วทำงานของตัวเองต่อ

 

โชคดีที่วันนี้ช่วงเช้าไม่มีการออกไปพบลูกค้าข้างนอก จะมีอีกทีก็บ่ายสามโน้น ทำให้มัตสยาคิดเอาไว้ว่าพักเที่ยงจะรีบกินข้าวแล้วมาพักเอาแรงสักหน่อย แต่ก่อนเวลาพักประมาณครึ่งชั่วโมง หญิงสูงวัยท่าทางภูมิฐานกับสาวสวยคนหนึ่งก็มาขอพบวาที

             “ตาทีอยู่ไหม” นางนิลมณีถามพลางมองพิจารณาหญิงสาวตรงหน้าอย่างแปลกใจเล็กน้อย นางเพิ่งรู้ว่าลูกชายเปลี่ยนเลขา แถมเป็นผู้หญิงเสียด้วย

             “อยู่ค่ะ” มัตสยาลุกขึ้นตอบพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม รวมไปถึงสาวสวยที่อยู่ข้าง ๆ ด้วย “รอสักครู่นะคะ” บอกเสร็จก็รีบโทรแจ้งเจ้านายที่เขาได้บอกเอาไว้ เมื่อได้รับการอนุญาตวางสายก็เดินนำทั้งสองไปแล้วเปิดประตูอำนวยความสะดวกให้ “เชิญค่ะ” แล้วกลับมาทำงานของตัวเองต่อ สลับกับการดูนาฬิกาที่วันนี้เหมือนจะเดินช้ากว่าปกติว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาพักเสียที

และในขณะที่คิดอย่างหงุดหงิดเธอก็โดนวาทีเรียกตัวเข้าไปพบ และพอเข้าไปก็ได้ยินเรื่องที่ทำให้เธอต้องตกใจระคนลำบากใจสุด ๆ

             “เดี๋ยวเที่ยงนี้คุณออกไปกินข้าวข้างนอกกับผมเลยนะ”

             “ทะ...ทำไมคะ” มัตสยาที่ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของชายหนุ่มถามอย่างตกใจระคนสงสัย อีกทั้งเธอยังรับรู้ถึงรังสีแห่งความไม่พอใจแผ่ออกจากผู้หญิงอีกสองคนที่นั่งอยู่ในห้องนี้ เธอจึงเหลือบตาไปมองเล็กน้อย แล้วก็จริงเพราะทั้งคู่จ้องเธอตาเขม็งอย่างไม่พอใจ

             “นั่นสิ แม่ชวนแกไปกินข้าวกับหนูไอซ์แล้วแกจะพกเลขาไปด้วยทำไม” นางนิลมณีถามเสียงดังพร้อมกับเดินเข้ามาหาลูกชายด้วยท่าทีหงุดหงิด แถมยังมองค้อนเลขาฯ คนใหม่ไปหนึ่งที

             “ช่วงบ่ายผมต้องออกไปพบลูกค้าอีกกลับไปกลับมาคงไม่ทันเวลานัด” วาทีให้เหตุผล ก่อนจะทำเสียงกระแอมกระไอเมื่อเห็นมัตสยาจะอ้าปากแย้ง

             “ก็ให้เลขาของแกตามไปทีหลังสิ” นางนิลมณีเสนอ แต่คนเป็นลูกชายกลับส่ายหน้า “ไม่ได้ครับ เผื่อมีงานด่วนแทรกเข้ามามันจะไปไม่ทัน”

             “แกช่วยเบาเรื่องงานหน่อยไม่ได้เลยเหรอ” นางมองลูกชายอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เรื่องที่พ่อสามีพูดไว้ไม่ผิดเลย ลูกชายของนางบ้างานจริง ๆ ดูสิจะให้พาสาวไปกินข้าวยังจะห่วงเรื่องงานอีก แล้วไหนล่ะเวลาส่วนตัว

             “เบาขนาดไหนล่ะครับ เบาเท่าพี่เรย์เลยดีไหมล่ะครับ” วาทีเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นแม่แล้วกดยิ้ม นั่นทำให้เขาโดนท่านมองค้อน

             “นั่นก็เกินไป ให้มันพอดีน่ะเข้าใจไหม”

             “ที่ทุกวันนี้บริษัทไปได้สวย เพราะความขยันและทุ่มเทครับ ไม่ใช่นั่งกระดิกเท้าแล้วทุกอย่างจะสำเร็จ เรื่องนี้ผมอยากให้แม่และทุกคนเข้าใจครับ” วาทีมองคนเป็นแม่แล้วปรายตามองสาวสวยอีกคนที่กำลังนั่งส่งยิ้มมาให้เขา

             “ตกลงต้องห้อยแม่เลขาคนสวยไปด้วยให้ได้ใช่ไหม”

             “ครับ” วาทีพยักหน้าปิดแฟ้มงานที่เพิ่งเซ็นชื่อลงไป แล้วนำมันไปวางกองรวมกับแฟ้มอื่นที่เขาอ่านรายละเอียดและเซ็นอนุมัติไปแล้ว

             “แกเปลี่ยนเลขานานหรือยังเนี่ย” นางนิลมณีถามอย่างไม่วางใจ เมื่อได้พิจารณาหญิงสาวที่ลูกชายเพิ่งเรียกเข้ามาในห้องอย่างจริงจังอีกครั้ง จึงเห็นได้ว่าอีกฝ่ายสวยใช้ได้เลยทีเดียว ถ้าจะใช้เสน่ห์มัดผู้ชายก็คงทำได้ไม่ยาก

             “เพิ่งมาทำได้แค่วันสองวันเองครับ”

             “แม่จำได้ว่าแกไม่ชอบเลขาผู้หญิงนี่ ทำไมเปลี่ยนใจเสียล่ะ”

             “ผมบอกเมื่อไหร่ว่าไม่ชอบ ขอแค่ทำงานเป็น ตั้งใจ ขยัน จะผู้หญิงหรือผู้ชายผมก็ไม่สนใจทั้งนั้น” วาทีบอกอย่างไม่ใส่ใจ

             “แม่เลิกเถียงกับแกแล้ว ทำงานเสร็จหรือยังแม่กับหนูไอซ์หิวแล้ว” นางตัดบทแล้วเดินกลับไปที่โซฟาอีกครั้ง

             “คุณมัทไปเตรียมตัวออกไปข้างนอกได้เลยครับ”

             “ค่ะ” มัตสยารับคำแล้วหมุนตัวเดินออกไปพร้อมกับความฝันที่แตกสลาย การนอนกลางวันของเธอถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว

             จะโทษใครดี แม่กับผู้หญิงของบอสหรือตัวบอสเอง

 

++++++++
 
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
ธัญวลัย : https://www.tunwalai.com/story/604304
เด็กดี : https://writer.dek-d.com/kesmani/writer/view.php?id=2271834
Readawrite : https://www.readawrite.com/a/5e596cf1b2c61bcfe164112da000b3a2