เรื่องเล่าวันอาสาฬหบูชา ประสบการณ์ปฏิบัติธรรมวิปัสนา ลดกิเลสตัณหาราคะทุกคนทำได้

เคยมีคนต่างศาสนาเขาเข้าใจว่าเราเป็นวัยรุ่นสมัยใหม่ธรรมดาที่เริงร่าอยู่ในกระแสสังคมโลกแต่ไม่เคยรู้ว่าความจริงว่า

เราแอบศรัทธาในคำสอนของศาสนาพุทธ(แท้)มากขนาดไหน แต่จะบอกเขาไปก็คงกลายเป็นการหาเรื่องทะเลาะ เพราะทุกวันนี้เขามีอคติกับศาสนาพุทธมาก และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งไหนแท้ไม่แท้ เห็นมีคำสอนและการนับถือสิ่งประหลาดจากคนที่อ้างตัวว่าเป็นพุทธอยู่บ่อยๆ เขาก็เหมารวมไปว่านั่นคือพุทธทั้งหมด

เราเองยังไม่มีคุณสมบัติหรือความรู้มากพอที่จะไปชี้แนะใคร ก็ต้องศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมให้คล่องแคล่วเชียวชาญก่อนที่จะไปโต้เถียง เราจึงได้แต่เงียบทำตัวกลมกลืนเหมือนคนไม่รู้อะไรเลยไปก่อนทั้งที่ความจริงรู้บ้างไม่รู้บ้าง แต่ถ้าเราอยากจะเถียงกับคนที่ชอบจับผิด เราต้องรู้ทั้งหมด

ก่อนหน้านี้เคยมีความเชื่อผิดๆ ว่า การอ้างตัวว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมนั้น เป็นความผิดบาป หัวข้ออวดอุตริ จึงไม่เคยพูดหรืออวดอ้างกับใครเรื่องนี้ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่ใช่ การปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนทำได้และกำลังทำอยู่ แค่รู้ตัวเองว่ากำลังพูดอะไร คิดอะไร ทำอะไรอยู่ นั้นก็เป็นการปฏิบัติธรรมแล้ว แต่สิ่งที่เราเห็นว่าผิดนั้นคือการมองว่าตัวเองเหนือคนอื่นต่างหาก เป็นเหตุให้เราไม่ยินดีรับฟังคำชี้แนะจากผู้ปฏิบัติธรรมที่คิดว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่หรือมีความเหนือกว่า และไม่ยินดีที่จะร่วมปฏิบัติธรรมเป็นกลุ่มเป็นทีมเป็นกองทัพกับคณะไหน จริตเรามันแตกต่าง ถ้าทำแล้วอึดอัดมันก็ไม่ควรทำ และเราเองก็ไม่ชอบที่เขาพูดว่าพวกเรามีบารมีเหนือคนอื่น เราไม่เคยพูดและไม่เคยชี้ชัดแบบนี้ เราก็แค่ทำตัวเราให้ดี ไม่ควรไปเทียบอะไรกับใคร รู้ได้อย่างไรว่าคนอื่นต่ำกว่าเรา และถึงจะรู้หรือแค่โม้ เราก็ไม่มีสิทธิอะไรไปว่าเขา เขาอาจมีความสุขเพียบพร้อมสมบูรณ์ด้วยบารมียิ่งกว่าเราโดยที่ไม่ต้องไปวิ่งไหว้พระเก้าวัดทุกวันๆ ก็เป็นได้

ส่วนเรื่องการอวดอุตรินั้น น่าจะจำกัดเฉพาะพระ ไม่รวมเณรและโยม และไม่ได้หมายถึงเรื่องถือศีลปฏิบัติธรรม หมายถึงการอวดอภินิหารทุกประเภทต่างหาก เป็นต้นว่า ใบ้หวย สักยันต์ ดูดวง หรือสิ่งอื่นใดที่นอกเหนือจากคำสอนในศาสนาพุทธ ดังนั้นหากเราจะพูดว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมถึงขั้นมีความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างในจิตใจไปแล้ว นั้นก็ไม่น่าจะเป็นความผิดใดๆ นะครับ น่าจะพูดได้ 

ประสบการณ์ปฏิบัติธรรมของเรานั้นเริ่มต้นด้วยการเป็นคนขี้โมโห โทสะรุนแรง อาฆาตพยาบาท สาปแช่งให้คนตายอย่างทุกข์ทรมาน หมดเนื้อหมดตัว สิ้นหวังหมดอาลัยตายอยากมามาก (เหมือนตัวละครปิดปากในมหาเวทย์ผนึกมาร) หลายครั้งที่เราสาปแช่งมันได้เกิดขึ้นจริง เป็นความจริงอันโหดร้าย ถึงแม้ว่าแต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนที่เราสาปแช่งนั้นเกิดขึ้นจากเวรกรรมของเขาเองไม่เกี่ยวกับคำสาปของเรา แต่มันก็ได้ทำให้เราทุกข์ทรมานใจไม่น้อย จากนั้นจึงเริ่มฝึกตัวเองให้ลดอารมณ์จนควบคุมได้ในที่สุด โชคดีเหลือเกินที่ญาติสนิทมิตรสหายมีผู้อุปสมบทเป็นพระแท้พระดีแล้วจำนวนมากคอยให้คำแนะนำด้วย

ตรงนี้ขอแทรกนิด ไม่รู้คนอื่นเป็นหรือเปล่าแต่มันเกิดขึ้นกับเรานะครับ ถ้าจะฝึกลดความโกรธได้นั้น มันจะต้องลดอารมณ์อื่นๆ ไปด้วยโดยอัตโนมัติ ทั้งเรื่องราคะ ตัณหา ความอยากความยินดีทั้งหลายด้วย ทุกวันนี้เราเป็นคนไม่อยากฟังเพลงไปแล้ว(ไม่ใช่ฟังเพลงไม่ได้ แต่ไม่ได้เรียกหาเพลงฟังด้วยตัวเอง) ไม่ชื่นชมกับรูปร่างหน้าตาของบุคคลใดๆ อย่างมีราคะ แค่มองว่าหน้าตาดีใจก็คิดต่อไปเองถึงตอนเหงื่อไหลไคลย้อยเต่าเหม็นจนไม่เกิดอารมณ์รัญจวนใดๆ แต่ทุกวันนี้ดูหนังหรือยุ่งเกี่ยวกับเรื่องบันเทิงไปเหมือนเป็นกิจกรรมที่เรายังมีตัวตนอยู่ในสังคมเท่านั้น

เคยอธิษฐานไว้ว่าชาตินี้ขอให้ถึงโสดาบัน(ที่เคยโพสท์ว่าน้ำอัดลมกับขนมปังนั่นแหละ) ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้ถึงอนาคามี(ที่โพสท์ว่าอคาเดมีก็ดี) นี่เป็นคำอธิษฐานไม่ใช่คำสัญญา ไม่ใช่เรื่องผิดบาป ทำไม่ได้ก็ไม่ผิด แต่น่าจะผิดที่ไม่ทำ อธิษฐานแล้วไม่ทำจะไปให้ถึงเป้าหมายได้อย่างไร

มีหลายคนที่รู้เรื่องว่าเราสนใจศึกษาคำสอนในศาสนาพุทธ ชอบแนะนำให้เราไปบวชและทิ้งทางโลก อันนี้เราก็อยากบอกพวกเขาว่าขอบคุณครับ แต่ทางใครทางมันดีกว่า ท่านก็ปฏิบัติของท่านไป อย่าชี้ชัดว่าทางไหนเหมาะกับใคร เรารู้ตัวเราดี และเราอธิษฐานด้วยว่าเรายังไม่ไปจากโลกนี้เร็วนัก ขอดื่มด่ำในกระแสโลก และถ้าเราเป็นคนที่มีความคิดจิตใจดีขึ้น เราอาจแนะนำช่วยเหลือผู้อื่นในเรื่องต่างๆ ได้อีกมาก นั่นเป็นเรื่องที่เราต้องการและอยากทำ นั่นเป็นเหตุให้ขอบรรลุสูงสุดในชาตินี้แค่อนาคามี อย่าเพิ่งสูงกว่านั้น

บางคนพูดว่า การปฏิบัติธรรมคือการเห็นแก่ตัว เพราะเป็นการเอาตัวรอดคนเดียว ไม่สนใจสังคม การปลงเป็นสิ่งผิดเท่ากับการยอมรับในสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้นในสังคม นั้นเราก็ว่าจริงของผู้พูดครับ แต่การปฏิบัติมันก็เป็นทางที่ถูกจริงสำหรับผู้ปฏิบัติเหมือนกัน เรามองคนละมุมก็เห็นถูกด้วยกันทั้งสองฝ่าย แม้ว่าอีกฝ่ายจะเห็นว่าตัวเองถูก ผู้ที่คิดไม่เหมือนตนนั้นผิดก็ตาม แต่ถ้าเราไม่ปลง ไม่ยอมรับความจริงในทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกและในใจตามความเป็นจริง พื้นที่ในใจของเราก็ยังคงรก ไม่มีเนื้อที่พอที่จะเปิดกว้างรับความรู้ความจริงใหม่ๆ ที่ยังมีให้เรียนรู้อีกมาก มันก็จำเป็นที่จะต้องเห็นแก่ตัวตามที่เขาว่า ถ้าตัวเรายังไม่มีใจที่ดีพอ เราจะช่วยเหลือแนะนำคนอื่นอย่างถาวรได้อย่างไร จะช่วยใครแต่ละครั้งก็คงได้แค่ชั่วคราว สักพักเขาก็ขอเติมตังค์ใหม่(นี้เปรียบเทียบไม่ได้แซะน้องบางคนนะ)

ไม่รู้เป็นเพราะอะไรนะครับ เมื่อคืนนอนเต็มอิ่มอย่างสบาย เช้านี้สดชื่นแจ่มใสอยากพิมพ์ความในใจยาวๆ ใครจะอ่านไม่อ่านไลค์ไม่ไลค์ไม่รีแอคไม่เม้นท์หรือเห็นแล้วหมั่นไส้จนอยากจะรีพอร์ตก็ช่าง ทุกวันนี้เราไม่แคร์อยู่แล้ว ใครจะหายไปไม่อยากคบหากันก็ดีเสียอีกจะได้คัดคนที่จะเหลือเป็นเพื่อนสนิทหรือเป็นคนรู้จักและเข้าใจกันให้จำกัดที่สุดจะมีจำนวนเท่าไหร่ก็ขอให้เป็นตามความเป็นจริง ชีวิตนี้พ้นเวรหมดกรรมกับหลายคนที่เคยเหมือนคนสนิทกันมานับไม่ถ้วนแล้ว

ท้ายนี้เราขอย้ำอีกครั้งว่าการปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องของทุกคน ทุกคนทำได้และกำลังทำอยู่ในชีวิตประจำวันครับ อย่าคิดว่าใครเหนือใคร อย่าไปเดือดร้อนที่เราไม่เหมือนกัน

เออก็แปลกนะ เราไม่ต้องการคำแนะนำจากใครแต่ก็ดันชอบแนะนำคนอื่น อืมมมม น่าคิด แต่คนตัดสินใจก็เป็นทุกคนคิดเองอยู่ดีนะครับ

สวัสดีวันอาสาฬหบูชา วันพุธที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2565 ขอทุกท่านจงเจริญในธรรม