ความร้ายแรงของ ระเบิดสุญญากาศ อาวุธต้องห้าม ที่รัสเซียอ้างใช้โจมตียูเครน

ระเบิดสุญญากาศ อาวุธเทอร์โมบาริก หรือ ระเบิดละอองลอย ( thermobaric weapon, vacuum bomb หรือ aerosol bomb) เป็นอาวุธระเบิดที่มีผลจากการจุดระเบิดของเชื้อเพลิงที่กระจายตัวเป็นละอองลอยซึ่งไม่อาศัยตัวออกซิไดซ์แบบระเบิดควบแน่นทั่วไป โดยจะดูดออกซิเจนจากบรรยากาศรอบข้างเพื่อสร้างการระเบิดที่อุณหภูมิสูง ทำให้สามารถแผ่คลื่นอัดอากาศที่เกิดขึ้นในปริมาตรมหาศาลและมีความรุนแรงอย่างมาก ออกไปในวงกว้างโดยรอบ

มันประกอบด้วย

ถังเชื้อเพลิงที่มีประจุระเบิดแยกกันสองก้อน สามารถใช้ได้ด้วยการยิงจรวดหรือทิ้งจากเครื่องบิน เมื่อไปถึงเป้าหมาย ประจุระเบิดครั้งแรกจะเปิดภาชนะและกระจายส่วนผสมของเชื้อเพลิงออกมาเป็นควัน คล้ายก้อนเมฆเป็นวงกว้าง ระเบิดมีพลังทำลายล้างน่ากลัว ถูกนำไปใช้ในปฏิบัติทางทหารหลายรูปแบบ ยังถูกออกแบบให้มีหลายขนาด ตั้งแต่เป็นระเบิดมือไปจนถึงอาวุธที่ใช้กับเครื่องยิงระเบิดแบบประทับบ่า

ความร้ายแรง 

เมื่อเกิดกลุ่มก้อนควันเหล่านี้สามารถแทรกซึมไปตามช่องเปิดของอาคารหรือสิ่งป้องกันที่ไม่ได้ถูกปิดผนึกให้มิดชิด ต่อมา ประจุครั้งที่สองจะทำให้กลุ่มควันเหล่านั้นเกิดการระเบิด ส่งผลให้เกิดลูกไฟ คลื่นระเบิดขนาดใหญ่ และสุญญากาศที่ดูดออกซิเจนโดยรอบทั้งหมด มันสามารถทำลายอาคารที่เสริมความแข็งแรง ยุทโธปกรณ์ รวมถึงสังหารและทำให้ผู้คนบาดเจ็บได้

ผลกระทบของการระเบิดเชื้อเพลิง-อากาศภายในพื้นที่จำกัดนั้นยิ่งรุนแรง ผู้ที่อยู่ใกล้จุดระเบิดจะถูกเผาไหม้หายไปอย่างรวดเร็ส ผู้ที่อยู่บริเวณชายขอบมีแนวโน้มที่อวัยวะภายในจะได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก เป็นการบาดเจ็บที่มองไม่เห็น รวมทั้งแก้วหูแตกและอวัยวะในหูชั้นในเสียหายจากแรงดัน, การถูกกระแทกอย่างรุนแรง, ปอดและอวัยวะภายในแตก, และอาจทำให้ตาบอดได้

อาวุธต้องห้าม

อาวุธนี้ได้รับการพัฒนาในปี 1960 ในสหรัฐอเมริกาและขณะเดียวกันในสหภาพโซเวียต แต่กองทัพอากาศเยอรมันได้ทำการทดสอบครั้งแรกในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ตามพิธีสารฉบับที่ 3: ควบคุมการใช้อาวุธเพลิง (Protocol on Prohibitions or Restrictions on the Use of Incendiary Weapons หรือ Protocol III: Incendiary Weapons) ของอนุสัญญาว่าด้วยการห้ามใช้อาวุธตามแบบบางชนิด (CCW; อนุสัญญาเจนีวา) ปี 1980 ระเบิดสุญญากาศเป็นอาวุธต้องห้าม ซึ่งห้ามใช้ในบริเวณใกล้เคียงกับโครงสร้างพื้นฐานของพลเรือนหรือแม้แต่พลเรือน