ความรักที่ตัวผมเองไม่เข้าใจ

เรื่องความรักผมก็เคยรักใครมาหลายๆครั้งน่ะคนที่ผมมีความรักด้วยบางทีผมก็ไม่เลือกเหตุผลหรือหน้าตาน่ะแต่ในหลายๆมุมมองของคนเรา มองโลกไม่เหมือนกัน ความเข้าใจไม่เหมือนกัน คิดไม่เหมือนกัน ความเป็นจริงผมก็เข้าใจน่ะ แต่เรื่องความรักเนี่ยผมก็ไม่รู้น่ะว่าที่ผมทำหรือรัก ผมทำถูกไหม ผมรักผู้หญิงคนนึงด้วยหัวใจจริงๆไหม ผมรักใครเป็นไหม ผมไม่แน่ใจเลยกับบางอย่างที่ทำบางสิ่งที่พยายามทำไห้กับผู้หญิงคนนึง ผมจะเล่าแล้วน่ะ FaceBookผมสมัยเรียนมัธยมต้นเมื่อก่อนก็เพิ่มเพื่อนมั่วๆไป ทำไห้เพื่อนในFaceBookเยอะเกินตั้งแต่สมัยเรียน
แต่พอนึกถึงตอนเรียน(ม.ต้น)ไม่รู้น่ะว่าจะมีใครอ่านหรือดูสิ่งที่ผมเขียนไหม แต่ข้อความที่จะเขียนนี้ในตอนนี้เขียนจากเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวผมจริงๆจากประสบการณ์ชีวิตน่ะเขียนจากความเสียใจน่ะครับ ผมก็ไม่อยากเล่าเรื่องสมัยม.ต้นเลยเขินๆน่ะ ไหนๆก็รู้สึกเสียใจกับความรักและเรื่องต่างๆแล้ว เริ่มเลยน้ะ ..ตอนม.ต้นผมก็เป็นเด็กที่ไม่รู้พาสีพาษาเอ๋อๆ คิดอะไรก็ไม่ค่อยออกไม่ค่อยเข้าใจอะไร ไม่ค่อยตั้งใจกับการเรียนซักเท่าไหร่หรือไม่เลย.. แต่เวลาตั้งใจเรียนวิชาไหนผมก็ทำได้ดีน่ะในวิชานั้น แต่ดันติดเพื่อนไปหน่อยตอนเรียนม.1/9 ตอนนั้นผมไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆไม่คิดอะไรกับใครด้วยซ้ำกับตัวเองก็ไม่คิดเลยไม่คิดถึงเงินที่พ่อแม่ไห้มาเรียนส่งค่าเทอมไห้ตอนเรียนซ้ำ ชั้นจนกระทั่งตัวผมเองเรียนไม่จบชั้นม.1 แต่ผมจบ กศน. ม.3น๊ะ พอมาถึงตอนนี้แล้วผมก็คิดน้ะว่าทำไมตอนนั้นไม่นึกถึงอนาคตของตัวเองและครอบครัว แต่ผมก็ไม่เสียดายน้ะหรือเพราะผ่านมานานแล้ว.....ไม่รู้น้ะแต่เวลานึกถึงตอนนั้นผมก็อายตัวเองมากๆเลย มาๆเล่าเรื่องความรักที่ผมเสียใจมากๆในชีวิตที่ผ่านมาที่เป็นความเสียใจที่ทำไห้ผมอยากจะเขียนตอนที่ผมเปิดเจอเว็บนี้อยากจะเล่าจริงๆเรื่องเกิดในFaceBookของผมเองเลยล่ะที่ไปไลค์มั่วๆไม่อ่านบางครั้งถ้าไม่มีรูป แต่ก่อนอื่นขอเล่าเรื่องไม่ดีของตัวผมก่อนน้ะเพื่อคนที่อ่านไม่เข้าใจ...หรืออ่านถึงตอนนี้จะบอกว่าผมหลอนติดยาสูบบุหรี่กินเหล้าจนเป็นบ้าไปบัมบัตรที่โรงพยาบาลบ้าที่...ที่คนบ้าเขาอยู่บำบัตรกันน่ะ หรือเม้นบอกไต้บอร์ดได้น๊ะครับ ว่าก็คนบ้ามีบัตรบ้าออกมาจากโรงพยาบาลจะดูดยาอีกหรือป่าวก็ไม่รู้แล้วใครเขาจะจริงใจเขาก็กลัวจะโดนทำร้าย<เรื่องก็เกิดในFaceBookน้ะครับผมออกมาจากโรงพยาบาลตอนแรกก็ไม่นึกหรอกครับว่าหมอจะไห้ยาจิตเวชกลับมากินและไห้กินตลอดเพื่อรักษาอาการทางสมองที่ถูกทำร้ายจากการเสพยาเสพติดเข้าร่างกายทำไห้สมองเป็นบ้าแต่ผมก็กินมาตลอดน้ะตอนไปต่อยาครั้งแรกผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่าต้องทำยังไงมั่งแต่พอกินยาที่รักษาอาการทางจิตเวชต่อเนื้องผมก็นึกคิดว่าควรไปเองได้แล้วไหมแล้วผมไปต่อยาเองได้ด้วยตัวเองเลยน้ะพอผมไกล้ปกติหรือไม่ปกติตัวผมเองก็ไม่รู้น้ะว่าคนรอบข้างจะมองผมยังไงแต่ผมก็ไม่เคยคิดอะไรกับใครน้ะไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดใครใครจะบ่นจะว่าอะไรก็ช่างเขาแต่ถ้าเป็นคนในบ้านบ่นว่าอะไรผมคิดน้ะคิดมากๆเลยล่ะว่าตัวเราทำไม่ดีแน่เลยที่คนในบ้านบ่น แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะน้ะแต่มีอยู่วันนึงผมออกจากโรงพยาบาลมาได้หลายเดือนแล้วล่ะ แม่ของผมอยู่ดีดีเป็นอะไรก็ไม่รู้แต่ผมก็รู้น้ะว่าแม่หรือพ่อรักแต่ตัวผมตกใจแล้วดีใจมากๆ....แม่ผมซื้อโทรศัพท์มาไห้ผมเครื่องนึงทั้งๆที่ตัวผมทำโทรศัพท์พังจมน้ำเอาไปแรกยาเสพติด ตัวผมเองก็เสียใจน้ะที่ทำแบบนั้นกับครอบครัวทำไห้พ่อแม่หรือน้องสาวเสียใจ แต่พอได้โทรศัพท์แล้วผมก็ใช้มาตลอดแล้วผมก็นึกรู้สึกอยากทำงานก่อสร้างกับน้าที่เป็นคู่เขยกับพ่อ ผมก็ทำงานกับน้าเรื่อยมาจนผมเก็บตังได้เยอะมากๆเลยน้ะเท่าที่เคยเก็บมาตอนนั้นก็เลยอยากสักกับพี่ข้างบ้านตากับยายที่เป็นยาทสนิดฝ่ายตาเป็นลูกชายของน้องชายตาผมเองนั่นล่ะ แต่แล้วอย่างว่าคนเราอายุเท่าเราแล้วก็อยากมีอยากสร้างครอบครัวเหมือนเพื่อนคนอื่น ก็ต้องหาคู่ชีวิตซักคนล่ะน้ะเลยเล่นFacebookเห็นคนนู้นคนนี้โพสโสดผมก็เลยส่องแต่ล่ะคนที่โพสโสดว่าคนไหนอยู่ไกล้ตัวผมไหม ผมก็เจอจริงๆผู้หญิงอยู่ไกล้ผม ตอนนั้นผมดีใจมากน้ะที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในอำเภอเดียวกันผมเลยทักไปหาเธอก็คุยกันมาได้ก็นานน้ะสำหรับผม แต่วันนึงที่คุยกับเธอเธอบอกกับผมฟังไห้ดีดีน้ะเรามีลูกแล้วน้ะ2คน แต่ผมก็ไม่ได้โกรธหรือว่าอะไรเธอน้ะผมรับได้น้ะเพราะผมรักแต่ก็แค่คุยน้ะบางคนก็คงคิดเน้อะแค่คุยจะรักกันได้ไงผมก็ตัดสินใจไปหาเธอพาเธอไปกินข้าวทำตามแบบวัยรุ่นคนอื่นๆแต่ไม่ได้นานผมก็เลิกกับเธอเพราะพ่อของลูกเธอกลับมาดูแลเธอกับลูกผมก็ไม่รู้น้ะว่าเธอหรอกผมหรือเธอประชดสามีเธอที่ไม่มาดูลูกผมก็ไม่รู้อะไรแบบนั้นจนผมเห็นเธอไปกับสามีกับลูก แต่ก่อนหน้านั้นผมร้องไห้น้ะแต่ไม่ร้องไห้เสียใจเท่าไหร่คนที่ผมเจอต่อมา แล้วต่อมาคนที่อยู่ในFacebookผมก็ทักมาก็เป็นเธอคนที่ผมเล่าตอนแรกที่เสียใจหนักๆน่ะก็ผมดันไปไลค์โพสเธอแต่ก่อนหน้าที่ผมจะเจอผู้หญิงคนที่มีลูกแล้วผมก็เคยคุยกับเธอน้ะแต่ตอนนั้นไม่รู้สึกหรือคิดอะไรกับเธอเลยแต่ก็คุยนานเหมือนกัน แต่พอผมเลิกกับผู้หญิงคนที่มี สามีอยู่แล้ว ในความคิดของผมน้ะผมคิดว่าคงโดนเธอหรอกแล้วล่ะเพราะสามีเธอรักลูกเธอขนาดนั้นแต่อย่างนั้นก็เถอะน้ะก็เสียใจง้ะเน้อะรักคนที่ไม่ได้จริงใจ ผมก็คิดน้ะว่าต้องรีบแล้วอายุเท่านี้แล้วถึงจะไกล้จะไกลก็ขอไห้ครอบครัวของผู้หญิงหรือตัวเธอเองจริงใจกับครอบครัวเราหรือตัวเราตลอดไม่เปลี่ยนไป ก็เลยทักไปหาเธอคนนี้คนที่ผมเสียใจไห้ แต่ก็น้อยกว่าที่เสียใจในเรื่องไม่ดีที่ตัวผมเองทำไว้ไห้พ่อกับแม่น้ะ แต่ว่าก็ว่าเหอะน้ะตั้งแต่ที่เคยมีแฟนแต่ล่ะคน ที่พาไปกินข้าวด้วยก็มีแค่3คนเองจริงๆในชีวิตที่เกิดมาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้22ไกล้23แล้ว 3 ธันวาคม 2021 ก็23ปีเต็ม แต่แฟนคนที่ได้กินข้าวร่วมโต๊ะกับพ่อแม่ผมในชีวิตของผมจริงๆที่ผ่านมาผมพาแฟนมากินข้าวมาคุยกับพ่อแม่น้องมาทำกิจกรรมต่างๆกับยาทพี่น้องในบ้านของผม มีคนเดียวเองมีคนเดียวจริงๆครับผมเลยเสียใจมากๆเสียใจเกินไปไหมคงไม่มีใครเข้าใจ ถึงตอนนี้ที่พิมมาเขียนมาทั้งหมดผมก็ยังรู้สึกเสียใจน๊ะกับสิ่งที่ไม่เคยได้ทำไม่เคยได้รับจากแฟนคนไหนไม่เคยทุ่มเทไห้แฟนคนไหน แต่พอคุยกับผู้หญิงคนที่ได้ทำกิจกรรมหลายอย่างในครอบครัวหรือกินข้าวกับพ่อแม่ ผมก็ตัดสินใจขอเธอเป็นแฟน พอตัดสินใจคบดูใจกับเธอแล้วผมก็ขับรถไปหาเธอไปกินก๋วยเตี๋ยวกันครั้งแรกเลยที่ตลาดแกรนในตัวเมืองจากนั้นก็บอกพ่อกับแม่ต่างๆนาๆแต่เธอก็เล่าเรื่องของเธอผมก็เล่าเรื่องของผมเธอก็บอกว่าเธอไม่ได้อยู่กับพ่อน้ะอยู่กับแม่เพราะแยกทางกันแต่เธอก็ไปหาพ่อที่ต่างจังหวัดบ้างครั้งคราวผมก็เลยบอกพ่อกับแม่ผมว่าอยากเจอพ่อแท้ๆของเธอ ผมอยากแสดงไห้เธอเห็นน๊ะว่าตัวผมเองจริงใจกับเธอกับครอบครัวเธอถึงแม่ของเธอจะมีครอบครัวใหม่ผมก็รักน้องสาวรักเธอจริงใจกับแม่และสามีใหม่ของแม่เธอ ถึงผมสติไม่ดีมีอาการจากจิตเวชมีบัตรคนบ้าผมก็รักในสิ่งที่เธอมีรักในสิ่งที่ทำไห้ ผมก็เลยมีความฝันความตั้งใจอยากแต่งงานกับเธอสร้างครอบครัวใช้ชีวิตทำทุกอย่างไห้เหมาะไห้สมควรกับแฟนถึงผมจะมีSexกับเธอก่อนแต่งงานหรือถ้าผมพลาดมีลูกกับเธอก่อนแต่งงานผมก็จะตั้งใจทำงานดูแลเธอไห้ทุกอย่างกับผู้หญิงที่รักในตัวผมในสิ่งที่ผมเป็นรับได้ในทุกอย่างที่ผมเป็นที่ผมทำกับตัวเองหรือพ่อแม่หรือตัวเธอในเรื่องที่สมควรจริงๆที่คนรักกันจริงๆทำไห้กันได้เท่าที่คนคนนึงจะทำไห้กันได้ ผมเลยถามเธอพ่อทำงานอะไรแม่ทำงานที่ไหน แต่ว่าก็ว่าเหอะน๊ะบังเอิญพอดีเลยแม่เธอทำงานเป็นหัวหน้าแม่บ้านอยู่ที่โรงงานวัคซีนในอุศาหกรรมห่างจากตัวเมืองไม่เท่าไหร่แต่ผมไม่ได้อยู่ในตัวเมืองน้ะห่างจากตัวเมืองก็หลาย10กม.อยู่ แต่เธอก็ทำงานกับแม่เธอแต่เธอก็ไม่ได้เป็นพนักงานประจำน้ะเป็นสแปเฉยๆ ผมก็ตัดสินใจไปสมัครงานที่โรงงานเดียวกันกับแม่ของเธอแต่ก่อนผมจะได้เป็นพนักงานประจำผมก็ลองเป็นสแปเหมือนๆเธอ เลยได้เทรนงานวันแรกทั้งก่อนเป็นสแป1วันและก่อนเป็นพนักงานประจำ1วันเป็น2วัน ผมเลยได้เข้าทำงานกับเธอได้ไกล้กับเธอกับแม่ของเธอ พอได้ทำงานอาทิตกว่าๆเธอก็ย้ายจากบ้านเช่าไปอยู่บ้านในโครงการพ่อเลี้ยงกับแม่ของเธอจะเทปูนหน้าบ้านเห็นแม่กับพ่อเลี้ยงของเธอคุยกันผมก็เสนอตัวว่าเดี๋ยวผมมาช่วยน้ะพ่อ วันนึงผมเลิกงานผมก็มาส่งเธอที่บ้านเหมือนทุกครั้งพอถึงหน้าบ้านของเธอ ผมก็เห็นว่าพ่อเลี้ยงของกำลังเทปูนอยู่ผมก็เลยนึกที่ผมนัดกับพ่อเลี้ยงเธอไว้ไม่ใช่วันนี้นี่นาแต่เออพ่อเลี้ยงของเธอคงเห็นว่าแม่กับน้องสาวเธอชอบกินหมูกระทะจะได้ไม่ต้องนั่งที่พื้นดินแฉะๆก็เลยช่วยแต่ก็เขินๆอายๆทำไรไม่ค่อยถูกเท่าไหร่แต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่ แล้วหลังจากนั้นผมก็ไปรับไปส่งเธอทุกวันแต่ก็เน้อะความรัก ผมรักเธอมากขึ้นทุกวันๆรักครอบครัวของเธอทั้งฝ่ายพ่อแท้ๆและแม่เธอที่มีครอบครัวใหม่ แต่ตอนทำงานผมก็มีแอบหลับบ้างบางครั้งแต่ก็ดีมากอีกอย่างนึงผมมีหัวหน้างานที่ใจดีกับผม พอนานไปก็เริ่มมีคำพูดแปลกๆจากตัวเธอ เช่น เธอบอกผมว่าเธอต้องพยายามไห้มากกว่านี้น้ะ แต่ตัวผมก็ไม่คิดอะไรกับคำพูดของเธอน้ะแต่มีอีกอย่างนึงที่เธอพูดออกมากับผม ว่าผมดีกับเธอเท่าไหร่แม่เธอกับพ่อเลี้ยงของเธอก็ไม่มีทางยอมรับในตัวผมถ้าผมไม่ได้ศึกษาหรือรับเชื่อในศาสนาเดียวกับตัวเธอ ผมได้ฟังเธอพูดตอนนั้นแล้วผมก็เสียใจน๊ะผมก็เสียใจมากๆเลยทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น แต่ผมลองคิดกับคำพูดที่เธอพูดมา ผมคิดว่าทำไมกันแม่ของเธอกับพ่อเลี้ยงเธอที่มีลูกสาวสองคนทำไมไม่ยอมรับในตัวผมถ้าผมทำดีกับลูกสาวของเขากับคนในศาสนาเดียวกันที่ทำไม่ดีกับลูกสาวเขาเขาจะยอมรับในสิ่งนั้นหรือ เขาไม่รู้หรือว่าพระเจ้าเห็นทุกสิ่งที่เขาทำทุกอย่างที่คิดหรือรู้สึก เขาจะมองคนดีที่เข้ามาในชีวิตลูกสาวของเขาแบบนั้นทุกคนไหม ผมก็ไม่รู้น้ะว่าชีวิตลูกสาวหรือครอบครัวของเขาจะเป็นยังไงต่อ แต่พอทำงานได้หนึ่งเดือนกว่ากับคำพูดของเธอตลอดมาในที่ทำงานหรือพูดคุยที่บ้านทางโทรศัพท์ทำไห้ผมลาออกจากงานท้อเหนื่อยล้าอ่อนแรง แต่ผมก็รักเธออยู่น้ะถึงจะฟังคำพูดอะไรแบบนั้นจากปากคนที่เรารัก ต่อมาหลายอย่างก็เปลี่ยนเราสองคนเริ่มทะเลาะกันเลิกกันหลายทั้งๆในตอนที่ทำงานเธอยังเคยบอกเลิกผมหลายๆครั้งน๊ะแต่ผมก็ยังเชื่อมั่นในตัวเธอน๊ะมาผมมาไกล้ชิดเธอคงแกล้งหรือลองใจผม แต่พอผมลาออกผมกับเธอก็ทะเลาะกันหนักมากในหลายครั้งเวลาทะเลาะกันทุกครั้งเธอก็จะขอแม่ของเธอไปนอนที่บ้านเพื่อนเธอ ทะเลาะอีกครั้งเธอก็ไปเที่ยวกับเพื่อนของเธอ มีอยู่วันนึงทะเลาะกันจนตัวผมไม่เป็นอันคิดอะไรผมเลยอยากผูกคอตายผมพิมข้อความต่างๆไห้เธอ แล้วผมก็เอาสายไฟแข็งๆไปผูกกับเพดานบ้านแต่ผมก็มีสติยังนึกถึงคนทำดีกับผมคนที่รักผม ว่าถ้าผมตายไปคงจะเสียใจผมเลยไม่เอาไม่ทำดีว่าไม่ดีเลย แต่ผมก็ยังเสียใจน้ะผมยังทำใจอะไรไม่ได้เลยในเรื่องแฟน บางทีผมก็ร้องไห้ร้องไห้จนไม่มีแรงร้องไห้จนหลับบางครั้งผมก็กลับไปใช้ยาเสพติดอีก แต่ตัวผมก็ไม่รู้น้ะว่าตัวเองจะเลิกยาได้ไหมถ้าผมกลับไปติดมันอีก ผมไม่รู้ว่าตัวผมเองต้องทำใจยังไงผมต้องทำอะไรไห้เธอรักผมมากขึ้นทุกวันเหมือนที่ผมตั้งใจฝันไว้ แต่เธอจะรู้ไหมว่าผมรักเธอถึงแม้จะเลิกกันไปแล้วหรือยังเสียใจในตอนที่มีกันอยู่ แต่ก็เสียใจน้ะเสียใจมากๆน้ะผมไม่บอกน้ะว่าผมเลิกกับเธอไปแล้วหรือผมยังคบกับเธออยู่ฟังคำพูดที่ทำไห้เสียใจทรมานจิตใจ ผมไม่อยากเล่าไห้ใครฟังเลยผมเขียนออกมาได้เท่านี้บอกอะไรผมได้ไห้กำลังผมหน่อยน้ะ มีหลายอย่างที่เขียนออกมาไม่หมดหรือจำไม่ได้> {จบแล้วขอบคุณมากครับที่อ่าน}