ผมได้อ่านบทความหนึ่งโครตจริง

ในสังคมปัจจุบัน ซึ่ง เราจะเห็นว่า จะเป็นสังคมก้มหน้า ไม่ว่าจะใคร ก็จะเล่นแต่มือถือ

 

เส้นไม่ค่อยสนใจคนรอบข้าง แม้แต่พ่อแม่ ถ้าได้เวลาเล่นมือถือก็จะยืมลูกไปเลย ไปอ่านดูครับ

ครูสาวคนหนึ่งหลังทานข้าวเย็นเสร็จก็นั่งตรวจการบ้าน

ส่วนสามี...

ก็นั่งเล่นเกมส์โปรดอยู่ใกล้ๆ

เมื่อตรวจจนถึงแผ่นสุดท้าย

ก็นั่งร้องไห้เงียบๆ ...

สามีเห็นเข้าจึงถามว่า...

ร้องทำไมเกิดอะไรขึ้น

ภรรยาตอบว่า...

..เมื่อวาน

ฉันให้การบ้านนักเรียนเรียนดีคนหนึ่ง

ให้เขียนอะไรบางอย่าง

เกี่ยวกับความฝันของเขา

สามีถามว่า..

แล้วคุณร้องไห้ทำไม

ภรรยาตอบว่า...

วันนี้ฉันตรวจบทความที่เขาเขียน

อ่านแล้วทำให้ฉันร้องไห้

สามีถามว่าเขาเขียนว่าอะไร

ถึงทำให้คุณร้องไห้

ภรรยา...

บอกว่าฟังนะ แล้วอ่าน..

ความฝันของฉันคือฉันอยาก

กลายเป็นโทรศัพท์สมาร์ทโฟน

พ่อแม่ของฉัน..

รักสมาร์ทโฟนมาก

พวกเขาเอาใจใส่สมาร์ทโฟนมาก

จนบางครั้งลืมเอาใจใส่ฉัน

เวลาคุณพ่อเหนื่อยมาจากที่ทำงานคุณพ่อมีเวลาให้

สมาร์ทโฟนแต่ไม่มีเวลาให้ฉัน

เวลาพ่อแม่ฉันกำลังทำงนสำคัญอยู่  พอสมาร์ทโฟน

ดังพวกเขาจะรีบให้ความสนใจ แต่กับฉันแล้วไม่แม้ว่า

ฉันจะกำลังร้องไห้อยู่

พวกเขาเล่นเกมส์บนสมาร์ทโฟนแต่ไม่เล่นกับฉัน

เวลาที่พวกเขาคุยกับคนอื่นโดยใช้สมาร์ทโฟน

พวกเขาไม่เคยฟังฉันพูดเลยแม้ว่าฉันกำลังเล่าเรื่องที่

สำคัญอยู่

ดังนั้นความฝันของฉัน..ก็คือฉันอยากเป็นสมาร์ทโฟน

หลังจาก..

สามีได้ฟังรู้สึกสะเทือนใจ

ถามว่า...

เด็กคนไหนเป็นคนเขียน

ภรรยาตอบว่า" ลูกของเรา"

ปัจจุบัน ปฏิเสธไม่ได้ว่า สมาร์ทโฟน เป็น อวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายไปแล้ว

ซึ่งมันจะติดมือทุกคน และ และถ้าเราเล่นมากๆ ระวังจะเกิดอาการนิ้วล็อคและสายตาพร่ามัวได้นะจ๊ะ

 

   จงใส่ใจสิ่งมีชีวิตที่กำลังพัฒนาการที่เรียกว่าลูกกันบ้างนะครับ

นี่คือความสุขของคนก่อนมีสิ่งที่เรียกว่าสมาร์ทโฟน

 

ขอบคุณบทความดีๆและภาพ