แต่งเรื่องสั้นให้เพื่อนเอาไปทำละครยูทุบแต่ไม่ผ่านครับ เอามาโพสท์เล่นเลย เรื่อง ควรเครียดจากข่าวโควิดหรือไม่
ชายหน้าตาดีแต่อ้วนคนหนึ่ง เป็นคนใจบุญสุนทานปฏิบัติธรรมเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ช่วยเหลือและให้คำปรึกษาทุกคนมาตลอด เขามักมีข้อคิดดีๆ มาฝากทุกคนที่ได้คุยกันบ่อยครั้ง และมักโพสต์แนวทางชีวิตดีๆ ลงในเฟสบุคสม่ำเสมอ
ท่ามกลางสถานการณ์โควิด เขารู้สึกห่วงใยที่คนรอบข้างไม่มีความสุขจากสถานการณ์ข่าวที่เลวร้ายลงทุกวัน เขาจึงเข้าสู่โหมดสมาธิจนค้นพบความจริงว่า...
การที่จิตใจคนเศร้าหมองนั้น เพราะหมกมุ่นอยู่แต่กับการรับข่าวร้าย ตื่นกลัวจนหวาดวิตกตีตนไปก่อนไข้ ชายหนุ่มได้พิสูจน์แล้วจากการปฏิบัติด้วยตัวเองว่า ถ้าหากเราปิดตาปิดหูหยุดรับฟังข่าวร้ายเสียบ้าง ออกไปแสดงหาความสงบ สุขสดชื่น จิตใจก็จะกลับมาแจ่มใสเบิกบาน เขาจึงนำความจริงนี้มาบอกทุกคนที่เขารัก
ปรากฏว่าทุกคนได้หลงอยู่ในวังวนกระแสความคิด ที่หมกมุ่นอยู่แต่ข่าวร้ายแบบถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว ได้ฟังสิ่งที่ขัดแย้งกับความเชื่อความรู้สึกก็พากันต่อว่าต่างๆนานาว่าชายอ้วนคนนี้อยู่ในความประมาทไม่ทันโลก ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตพวกเขา
ในเมื่อไม่สามารถช่วยเหลือด้วยการให้ข้อคิดกับผู้คนในสังคมได้แล้ว ชายอ้วนผู้มีเมตตาสูงคนนี้ก็จำยอมตัดใจ ปล่อยวาง ละทางโลก แสวงหาหนทางสงบปราศจากความหม่นหมองของข้อมูลข่าวสาร เขาเลิกเล่นเฟส เลิกใช้โทรศัพท์ ออกเดินทางไปแสวงบุญตามลำพัง
ในที่สุด เขาก็ติดโควิดตายแบบไม่รู้ตัว เพราะไม่รู้ขัอมูลความร้ายแรงของโรคโควิดว่าได้พัฒนามาถึงขั้นไหนแล้ว เขาไม่ได้ใส่หน้ากากตลอดเวลา ล้างมือไม่บ่อยไม่ได้พกเจล และเต็มใจใกล้ชิดทุกคนแม้ว่าจะเป็นคนแปลกหน้า เขาเดินทางไปหลายแห่งโดยไม่จดจำไทม์ไลน์ เขาไม่เคยรู้เลยว่าทุกที่ที่เขาไปมาล้วนมีอันตรายจากสิ่งที่มองไม่เห็น
ร่างของเขาถูกเผาทันทีแบบไม่มีงานศพและไม่มีผู้มาร่วมแสดงความอาลัย วิญญานของเขาโบยบินสู่สวรรค์ในทันที นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า การหมกมุ่นเสพติดข้อมูลข่าวสารนั้น ทำให้จิตใจเป็นทุกข์ หวาดระแวง และ ตายช้า