คนแปลกหน้า(เรื่องสั้น-สั้น)

คนแปลกหน้า

     เมื่อตื่นขึ้นจากการหลับใหล ร่างกายยังนอนติดเตียง ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง มันไม่ใช่ห้องนอนของฉันนี่ เตียง ผ้าปู ผ้าห่ม เสื้อผ้าที่สวมใส่ ไม่คุ้นตาและไม่ใช่ของฉันแน่ทีเดียว ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก ลุกจากเตียงเดินโผเผแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ดอกไม้ใบหญ้าสั่นไหวเล็กน้อยตามลมโชยพัด ไกลออกไปเป็นทิวเขาสลับซับซ้อน เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง มองกระจก ฉันถึงกับผงะ ฉันอายุเพียงยี่สิบห้าปี ไม่เคยมีลูกผัว แล้วยายแก่เนื้อหนังเหี่ยวในกระจกนั่นเป็นใครกัน