เด็กชายผิวดำวัย 14 โดนประหารบนเก้าอี้ไฟฟ้า "ลำตัวลอยขึ้น ตาเหลือก" แพะของความไม่เท่าเทียมกันของสีผิว

 

George Stinny JR. เด็ก 14 บนเก้าอี้ไฟฟ้า

บนเก้าอี้จำเลยเบื้องหน้าผู้พิพากษา รอเวลาตัดสินโทษจากกรรมที่ตนเองก่อ คงเป็นสถานที่อันหนาวเหน็บเจ็บปวดไปถึงใจ

จากศาลอาญา ถูกถ่ายโอนผ่านกาลเวลา เรือนจำ ผู้คุม จนกระทั่งเราถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้ง เพื่อไปนั่งบนเก้าอี้ตัวสุดท้ายของชีวิต

เก้าอี้ไฟฟ้า

มันจะเป็นอย่างไรนะ ความรู้สึกที่ต้องอยู่ตรงนั้น ต่อหน้าสายตาพยานผู้ต้องการเห็นเราจากไปอย่างทรมาน ภายในหัวเราจะสับสนอลหม่าน หรือมีเพียงความว่างเปล่า กลวงเกลี้ยง ไร้ความรู้สึก

นี่คือเรื่องราวของมนุษย์อายุน้อยที่สุดผู้เคยนั่งเก้าอี้ไฟฟ้า

George Stinny JR.
.
.

ท่านผู้อ่านกำลังจะได้รับชมการต่อสู้ ทั้งทางกฎหมาย, ความไม่เท่าเทียมกันของสีผิว, กระแสสังคม, และความยุติธรรม อันดุเดือดที่สุดครั้งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา

คดีนี้มีจำเลยเป็นเด็กชายผิวดำอายุ 14 ขวบ นาม George Stinny JR. (จอร์จ สตินนี่ จูเนียร์) ถูกกล่าวหาว่าฆาตกรรมเด็กหญิงผิวขาวสองคน นาม Betty June Binnicker อายุ 11 ขวบ และ Mary Thames อายุ 7 ขวบ

ศพของทั้งสองถูกพบในคูน้ำ ณ เมืองเล็กๆทางตอนใต้ของรัฐ South Carolina ชื่อ Alcolu (อัลโคลู)
.

17 ธันวาคม 2014 - ศาลสูงแห่งรัฐ South Carolina

"อรุณสวัสดิ์ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่มาร่วมเป็นสักขีพยานแห่งการพิจารณาคดีอันมีจำเลยคือ เด็กชาย George Stinny JR.

เมื่อพิจารณาหลักฐานประกอบคำร้องของฝั่งจำเลย ซึ่งเป็นหลักฐานใหม่และไม่เคยถูกนำเสนอในการพิจารณาคดีก่อนหน้านี้ รวมถึงสภาพแวดล้อมต่างๆ ซึ่งชี้ให้เห็นว่าเป็นการไต่สวนอย่างด่วนสรุปและริดรอนสิทธิบางประการของจำเลย

ข้าพเจ้า ผู้พิพากษา Carmen Mullen จึงเห็นสมควรให้พิจารณาคดีนี้อีกเป็นครั้งที่ 2 ภายใต้พยานหลักฐานอันครบถ้วนและเป็นธรรมกับทั้งสองฝ่าย"

หลังท่านผู้พิพากษากล่าวเปิดศาล จึงเริ่มการไต่สวนพยานหลักฐานซึ่งเป็นพยานบุคคลและคำให้การเก่าถูกนำมาซักค้านกันทั้งหมด 7 ประเด็น
.

• ประเด็นที่ 1: พยานฝ่ายจำเลย กลุ่มน้องๆของ ด.ช.George 3 คน,

ประกอบไปด้วย Aime Ruffner น้องสาว, Katherine Robinson น้องสาว และ Charles Stinny น้องชาย ในการพิจารณาคดีครั้งแรก ทั้งสามไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าให้การ เมื่อมีโอกาสอีกครั้ง พวกเขาจึงให้การในศาลว่า

ในช่วงเวลาที่เกิดเหตุฆาตกรรม ด.ช.George นั้นร้องเพลงกับพวกเขาอยู่ที่หลังบ้าน นับเป็นการอ้างอิงแหล่งที่อยู่และความบริสุทธิ์ให้กับ ด.ช.George

อัยการแก้ต่าง : อัยการขยายปมที่ว่าทั้งสามเป็นสมาชิกในครอบครัว อาจมีการเตี๊ยมกันมาให้การเพื่อช่วยให้พี่ชายพ้นผิด พยานกลุ่มนี้จึงไม่มีน้ำหนักมากพอ
.

• ประเด็นที่ 2: นาย Reverend Francis Batson ผู้พบศพเด็กหญิงทั้งสอง

Reverend Francis Batson ให้การว่าตอนที่ตนพบศพเด็กหญิงทั้งสองที่คูน้ำ มีข้อสังเกตคือปริมาณเลือดภายในคูน้ำนั้นมีน้อยมากจนน้ำเกือบจะใส ทนายจำเลยเริ่มอธิบายต่อ

"สภาพศพของเด็กสาวทั้งสองเห็นได้ชัดว่าถูกทุบตีอย่างโหดเหี้ยมทารุณ ผลแห่งการกระทำนั้นควรจะก่อให้เกิดกองเลือดขนาดใหญ่ที่ชุ่มโชกไปทั่วบริเวณหากเด็กหญิงทั้งสองถูกฆาตกรรม ณ คูน้ำตามรายงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ”

“แต่ด้วยปริมาณเลือดเพียงน้อยนิดจากคำให้การของพยาน เป็นไปได้ไหมว่าทั้งสองอาจถูกฆาตกรรมที่อื่นและต่อมาคนร้ายจึงนำมาทิ้งไว้ที่คูน้ำ?”

“หากเป็นเช่นนั้น ด.ช.George ผู้ซึ่งมีร่างกายเล็กกว่าเด็กชายทั่วไปจะสามารถแบกร่างของทั้งสองได้ไกลเป็นไมล์ๆเชียวหรือ?”

อัยการ : ไม่มีข้อแก้ต่าง
.

• ประเด็นที่ 3: นาย Wilford "Johnny" Hunter นักโทษร่วมห้องขังกับด.ช.George

นาย Hunter ขึ้นให้การว่าตลอดเวลาในห้องขัง ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่เขาได้ยินด.ช.George สารภาพผิด เจ้าหนูพร่ำบ่นตลอดเวลาว่าตนเองไม่ได้ทำ ตนเป็นผู้บริสุทธิ์

อัยการแก้ต่าง : "คุณ Wilford ครับ คุณเข้ามาอยู่ในคุกด้วยข้อหาอะไร?"

"ขโมยรถ" Wilford ตอบ

"อ้อ คุณเป็นโจรขโมยรถ"
"หมดคำถามครับ"
.

• ประเด็นที่ 4: Aime Ruffner น้องสาวของ ด.ช.George

Aime ขึ้นให้การว่า วันที่เกิดเหตุตนอยู่กับพี่ชายตลอดเวลา เพราะปกติเป็นคนติดพี่อยู่แล้ว

ในช่วงบ่ายเธอกับพี่เดินไปเจอเด็กผู้หญิงทั้งสองตรงถนนเล็กๆไม่ไกลจากบ้าน ทั้งคู่เดินเข้ามาถามว่าจะเก็บดอก Maypops สีม่วง ได้ที่ไหน แค่นั้น

อัยการแก้ต่าง : "คุณ Aime เป็นไปได้ไหมว่าความจำคุณอาจจะเลอะเลือน อาจจะมีบางช่วงที่คุณคลาดกับพี่ หรือเด็กทั้งสองที่คุณเจออาจจะไม่ใช่ Betty และ Mary?"

"ไม่มีทาง ฉันจำได้ขึ้นใจ เพราะว่ามันเป็นเรื่องประหลาดมากที่มีเด็กผิวขาวสองคนมาเดินเล่นอยู่ในชุมชนผิวดำ" Aime สวนทันควัน
.

• ประเด็นที่ 5: อัยการเบิกพยานชื่อ Sadie Duke เด็กชายผิวขาวผู้อ้างว่าเจอ George ในคืนก่อนวันเกิดเหตุ

"George บอกกับผมว่า ให้ผมไสหัวไปจากที่นี่และอย่ากลับมาอีก ไม่อย่างนั้นเขาจะฆ่าผม" Sadie ยังกล่าวต่อไปอีกว่า George เป็นพวกชอบแกล้งคนอื่น

ทนายจำเลยแก้ต่าง : "คุณ Sadie คุณเจอด.ช.George ที่ย่าน South Alcolu ใช่หรือไม่?"

"ใช่"

"ศาลที่เคารพครับ ย่าน South Alcolu เป็นชุมชนคนผิวดำ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในช่วงที่การแบ่งแยกสีผิวมีความรุนแรงถึงขีดสุด"

"มันไม่ฟังดูแปลกไปหน่อยหรือที่เด็กชายผิวขาวตัวเล็กๆจะได้พูดคุยกับเด็กชายผิวดำ ในชุมชนคนผิวดำ?"
"หมดคำถามครับ"
.

• ประเด็นที่ 6: คำให้การในอดีตของ WL Hamilton, คุณครูชั้นม.1 ของด.ช.George

หลักฐานฝั่งอัยการที่นับว่าเซอไพรส์ฝั่งจำเลยไม่น้อย คำให้การมีเนื้อความว่า

ครั้งหนึ่งเธอเคยเห็น George ทะเลาะกับเพื่อนร่วมชั้นที่เป็นผู้หญิงและควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จนกระทั่งเขาทำให้เด็กผู้หญิงเลือดออกด้วยมีดพับอันเล็กๆ

ทนายจำเลย: ไม่มีข้อแก้ต่าง
.

• ประเด็นที่ 7: ทนายจำเลยเปิดรายงานการเข้าควบคุมตัวผู้ต้องสงสัยของตำรวจ Alcolu Police Department รวมถึงการเริ่มต้นพิจารณาคดีจนสิ้นสุด

เนื้อความของรายงานมีดังนี้

ในวันที่เกิดเหตุ ด.ช.George ถูกเข้าจับกุมโดยปราศจากผู้ปกครองอยู่ด้วย พ่อแม่ของเขาไม่อยู่บ้าน ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมหลังจากถูกขังคุกเพื่อรอขึ้นศาล และยังไม่ได้รับอนุญาตให้เจอทนายจนกระทั่งวันขึ้นศาลพิจารณาคดีครั้งแรก

ทนายจำเลยยังตั้งข้อสังเกตอีกว่า

"คดีไร้ซึ่งเอกสารคำรับสารภาพที่มีลายเซ็นผู้ต้องหาซึ่งอาจหมายความว่า George ปฏิเสธที่จะเซ็นต์มันด้วยยึดมั่นในความบริสุทธิ์"

"ไม่ต้องพูดถึงความหละหลวม ความละเลยในการเก็บหลักฐาน นั่นทำให้เวลาในการพิจารณาคดีนี้สั้นผิดปกติ คล้ายกับว่าต้องการรีบปิดคดีเพื่อสนองไฟแค้นของคนผิวขาวที่กำลังลุกโชน"

"มันเป็นไปได้อย่างไร กับการพิจารณาคดีเด็กผิวดำโดยใช้คณะลูกขุนและผู้พิพากษาเป็นคนผิวขาวทั้งหมด พิจารณาคดีแบบลวกๆ ก่อนลงมติตัดสินให้เด็กตัวเล็กๆนั่งเก้าอี้ไฟฟ้า หากนี่ไม่ใช่ความอยุติธรรมในระบบตุลาการ ข้าพเจ้าก็ไม่รู้จะเรียกสิ่งนี้ว่าอะไร"
.
.

ผู้พิพากษาและคณะลูกขุนใช้เวลาหลายชั่วโมงในการไตร่ตรองทุกประเด็นอย่างถ้วนถี่ ก่อนเดินออกมานั่งที่บัลลังก์พร้อมคำพิพากษา

"เมื่อพิจารณาจากพยานแวดล้อมทั้งหมดและเหตุผลโดยครบถ้วน ศาลสูงแห่งรัฐ South Carolina ขอประกาศว่า"

"คดีของ George Stinny JR เห็นควรให้กลับคำพิพากษา"

"จำเลยไม่มีความผิด"

ปัง!

เสียงค้อนตุลาการถูกฟาดลงมา ท่ามกลางน้ำตาแห่งความดีใจของครอบครัวด.ช.George พี่น้องทุกคนโผเข้าหากัน

ความยุติธรรมมีอยู่จริง

?
.
.
.
.

23 มีนาคม 1944
เมือง Alcolu, South Carolina

ด.ช.George Stinny JR. อายุ 14 ปี เป็นลูกชายคนรองของพี่น้องทั้งหมด 5 คน

John 17 ปี, George 14 ขวบ, Charles 12 ขวบ, Katherine 10 ขวบ
และ Aime 7 ขวบ

พ่อของ George ทำงานอยู่ที่โรงเลื่อยไม้ในเมือง ในขณะที่แม่ดูแลลูกอยู่บ้าน ครอบครัว Stinny เป็นครอบครัวที่อบอุ่นและเคร่งศาสนาตามแบบฉบับคนผิวดำทางตอนใต้

เช้านี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใส George และ Aime น้องสาวเข็นจักรยานออกไปขี่เล่นตามปกติ

ระหว่างทางทั้งคู่พบกับเด็กผู้หญิงสองคนชื่อ Betty June Binnicker อายุ 11 ขวบ และ Mary Thames อายุ 7 ขวบ เด็กสาวทั้งสองเอ่ยปากถาม George และน้องว่าจะสามารถหาดอก Maypops ซึ่งเป็นดอกไม้ป่าสีม่วงได้ที่ไหน

George ส่ายหัวแถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดอกนี้หน้าตาอย่างไร แต่ด้วยความหวังดี จึงแนะทั้งสองให้ลองไปหาแถวๆคูน้ำดู หลังจากนั้น George และ Aime จึงเดินกลับมาบ้าน

เช้าวันต่อมา มีเสียงเคาะที่ประตูบ้าน ผู้มาเยือนคือผู้หญิงวัยกลางคนผิวขาว เธอถามพ่อของ George ว่าเห็นเด็กผู้หญิงผิวขาวสองคนหรือไม่ พวกเธอหายไปตั้งแต่คืนวาน ด้วยความเป็นห่วง พ่อของ George จึงออกไปช่วยทางการตามหา

เพลาบ่ายแก่ๆ ขณะที่ George และเหล่าพี่น้องกำลังนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน รถตำรวจซึ่งเปิดหวอมาแต่ไกล เหยียบเบรคดังเอี้ยดหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กๆ

ตำรวจเดินตรงรี่เข้ามา ถาม George ว่า "ไอ้หนู เธอเจอเด็กผู้หญิงทั้งสองคนเมื่อวานใช่ไหม" George พยักหน้าตอบรับ

"ถ้างั้นแกมีปัญหาแล้วล่ะ!" ตำรวจผิวขาวกล่าวด้วยความโกรธก่อนจับตัว George ไปโรงพัก

เด็กชายตกเป็นผู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวในคดีฆาตกรรมเด็กหญิง Betty June และ Mary Thames

ตำรวจพบศพทั้งสองที่คูน้ำเล็กๆในสภาพถูกทำร้ายอย่างป่าเถื่อน ถูกตีจนกระโหลกศีรษะแตกเป็นรูด้วยอาวุธของแข็งคือหมอนรองทางรถไฟ นับเป็นคดีอุกฉกรรจ์ที่เกิดขึ้นในย่านคนผิวดำ ยังความโกรธแค้นมาสู่กลุ่มคนขาวเป็นอย่างมาก ตำรวจถูกกดดันให้เร่งหาตัวคนร้ายโดยเร็ว

ไม่ให้ประกัน, ไม่ให้พบพ่อแม่, ไม่ให้พบทนาย เด็กชายถูกส่งตัวเข้าเรือนจำทันทีเพื่อรอการขึ้นศาลพิจารณาคดี

ตำรวจออกมาตั้งโต๊ะแถลงข่าวกับสื่อมวลชนว่าคดีนี้ไม่มีอะไรซับซ้อน ผู้ต้องสงสัยได้รับสารภาพกับพนักงานสอบสวนแล้ว แถมยังพาไปดูจุดที่ทิ้งอาวุธด้วย

แน่นอน ไม่มีใครรู้ว่า George รับสารภาพกับตำรวจจริงหรือไม่ รวมถึงไม่มีเอกสารประกอบคำรับสารภาพและอาวุธที่ใช้ก็ไม่มีใครเคยเห็น
.

สัปดาห์ต่อมา George ถูกนำตัวขึ้นศาลพิจารณาคดี ทุกอย่างดูรวดเร็ว เร่งรีบ คณะลูกขุนจำนวน 12 คน ผู้พิพากษา 1 คน ทั้งหมดเป็นคนผิวขาว

พ่อแม่ ญาติพี่น้องของเด็กชาย ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าฟังการพิจารณา คณะลูกขุนใช้เวลาเพียง 10 นาทีในการตัดสินว่า George มีความผิดตามข้อกล่าวหา

การพิจารณาคดีที่มีระยะเวลาเพียง 2 ชั่วโมง

จบลงด้วยการตัดสินประหารชีวิตเด็กชายโดยเก้าอี้ไฟฟ้า...

เหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา
วินาทีที่ผู้พิพากษาเอ่ยวาจา
ดั่งมีดกรีดลงไปบนหัวใจเด็กชายตัวน้อย
ผู้ต่อสู้อยู่ในศาล
เพียงลำพัง

ด.ช.George ถูกส่งตัวไปยังคุกสำหรับนักโทษประหาร ระยะเวลาผ่านไปช้าๆอย่างไร้ความหมาย ความตายใกล้เข้ามาทุกที และมันยิ่งน่ากลัวขึ้นเมื่อเขาไม่รู้แม้แต่วันประหาร

แม่ของ George ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมลูกชายเพียงครั้งเดียว ทั้งสองใช้เวลาไปกับการกอดกัน ซึมซับไออุ่นแห่งความรัก แม่ร้องเพลงให้ George ฟัง พลางใช้นิ้วโป้งเช็ดธารน้ำตาที่ไหลออกมาจากเบ้าของเด็กชายอยู่เนืองๆ

นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เธอได้กอดลูกชาย
.

วันหนึ่ง เด็กชายถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่เช้ามืด สิ่งที่ต่างออกไปคือวันนี้มีท่านบาทหลวงมาเยี่ยมด้วย พร้อมกับสวดมนต์ให้พรเด็กชายตัวสั่นเทา ด้วยรู้ว่าคงถึงเวลา

หลังรับประทานอาหารมื้อที่ดูจะพิเศษกว่าทุกวัน เวลา 17:30 น. เขาก็ถูกนำตัวไปยังลานประหาร

17:50 เจ้าหน้าที่พากันหิ้วปีก George ไปนั่งที่เก้าอี้ไฟฟ้า เด็กชายยังคงตัวสั่น ใบหน้าเศร้าหมอง มองไปทางไหนก็ไร้วี่แววของคนรัก

การประหารด้วยเก้าอี้ไฟฟ้าต่างจากวิธีอื่นอยู่มาก จะบอกว่าทรมานที่สุดก็คงได้ นักโทษจะถูกช็อตด้วยไฟฟ้าแรงสูงเวลานานเกือบนาที จนกระทั่งผิวหนังไหม้และหมดลมหายใจ

เจ้าหน้าที่นำ George ที่มีส่วนสูงเพียง 155 cm หนัก 43 กก. วางบนเก้าอี้ไฟฟ้า ใช้เข็มขัดลอคลำตัวและแขนให้แนบไปกับเก้าอี้ รัดขั้วไฟฟ้าติดที่เท้าทั้งสองข้าง เอาฟองน้ำชุบน้ำเปียกชโลมที่หัว และสวมหมวกไฟฟ้าทับลงไป ก่อนจะนำผ้ามาคลุมหน้านักโทษ

นิ้วมือของ George หดเกร็งเล็บครูดกับที่วางแขนดังแกรกๆ ตรงหน้าคือญาติของฝั่งเด็กผู้หญิงทั้งสอง ทุกคนกำลังรอการประหารราวกับรอชมมหรสพ อีกไม่กี่อึดใจเท่านั้น

เจ้าหน้าที่เริ่มเปิดสวิทช์ไฟฟ้าทั้ง 7 สวิทช์ทีละอันจนครบ ตอนนี้เหลือเพียงแค่สับคันโยกลง โชว์ก็จะเริ่มแล้ว

ไม่มีใครรู้ว่าหนุ่มน้อยกำลังคิดอะไร ถ้าให้ผู้เขียนเดา เขาคงกำลังนึกถึงบ้านอันแสนอบอุ่น พี่น้องที่น่ารัก อาหารหอมกรุ่นฝีมือแม่ และการวิ่งเล่นในส่วนกับพ่อ สุขใดเล่าจะเท่าบ้านเรา

เปรี้ยง!

คันโยกถูกสับลง ตรงเวลาพอดีเป้ะ กระแสไฟฟ้า 1,800 โวลต์ ถูกปล่อยจากส่วนหัวไปจนถึงเท้า ลำตัวลอยขึ้นจากเก้าอี้ ตาเหลือก ทั่วทั้งร่างกระตุกเกร็งและสั่นอย่างรุนแรง 20 วินาทีแห่งความเจ็บปวด และ

เปรี้ยง!

เจ้าหน้าที่ส่งสัญญาณให้เริ่มปล่อยกระแสครั้งที่สอง หลอดไฟทุกดวงในอาคารติดๆดับๆ ทุกอย่างเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือควันลอยขึ้นมาจากผิวหนังอันไหม้เกรียมของเด็กชาย รอบนี้ 15 วินาที

วันที่ 16 มิถุนายน 1944 เวลา 18:00 นักโทษชาย George Stinny JR. เสียชีวิตลงอย่างทรมาน
.
.
.

จะมีประโยชน์อันใด
หากความยุติธรรม
มาถึงช้าเกินไป...

.
.
.

เกร็ดเล็ก: ในการพิจาณาคดีครั้งที่สอง โชคยังดีที่พยานสำคัญหลายคนยังมีชีวิตอยู่ Aime น้องสาวของ George อยู่ในวัย 77 ปี เธอดีใจเป็นอย่างมากที่ได้ทวงคืนความยุติธรรมให้กับพี่ชาย

เกร็ดน้อย: คนร้ายตัวจริง ยังคงลอยนวล.

 

ชมคลิป