เกย์คนนึงจะมีความรัก...ได้กี่ครั้ง? (วิน ตอนที่3)

วิน...ตอนที่ 3

(จุดเริ่มต้น....ของจุดจบ)

...

        "คิดถึงเหมือนกัน" ข้อความสั้นๆ ของคนที่เรามีใจให้ มันเป็นอะไรที่มีความสุขแบบเหนือความรู้สึกใดๆครับ คืนนั้นผมเปิดข้อความที่ว่านี้ดูไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนถึงวันรุ่งขึ้นที่มีงานกีฬาสีของโรงเรียน ทุกคนจะสนุกสนานอยู่กับการทำกิจกรรมต่างๆ รวมถึงการคุมให้ความสะดวกกับพวกน้องๆ ม.ต้น เลยมีเวลาทำอะไรมากมายตามแต่ที่อยากจะทำในตอนนั้น (ผมกับวินยังคงทำตัวปรกติคือไม่คุยกันที่โรงเรียนเหมือนเดิมครับ)

        ช่วงเวลาประมาณสายๆ วินส่งข้อความมาหาผม ว่าให้ผมออกไปยืนรอที่แถวๆหน้าประตูโรงเรียน ผมจึงละทิ้งงานกิจกรรมเพื่อไปรอวิน ไม่นานวินก็เดินมาคนเดียว พร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นมาแต่ไกล อารมณ์ตอนนั้นผมเหมือนพวกโจรที่กำลังจะทำความผิดอะไรสักอย่าง ต้องมองซ้ายมองขวากลัวคนจะเห็น ไม่ได้เว่อร์นะ แต่สมัยนั้นมันเป็นแบบนั้นจริงๆ วินเดินเข้ามายืนข้างๆ แล้วบอกผมว่าเบื่อ ขี้เกียจอยู่งานกีฬาสี ให้ผมพามันไปเที่ยวบ้านผมหน่อย เมื่อตกลงกันแล้วผมก็ยอมพาไปแต่โดยดีแหละ

        ตอนไปถึงบ้าน มียายผมอยู่บ้านแค่คนเดียว สุดท้ายก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี เลยนอนดูทีวีกันเฉยๆ (ในห้องนอน) มันไม่มีคำพูดอะไรหวานๆใส่กันนะ แทบไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำ ต่างคนต่างนอน พักใหญ่ๆวินบอกว่าหิวมีอะไรกินบ้าง ผมเลยลุกออกไปดูข้างนอก แต่ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากขนมทาโร่ห่อใหญ่ๆที่ชั่งขายเป็นกิโล ที่ซื้อมาจากทะเลตอนไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนในตอนนั้น ผมเอากลับเข้าไปยื่นให้วินในห้องนอน

        "มีแค่เนี้ย กินรองท้องก่อนมั้ย" ผมบอกพร้อมกับยื่นให้ วินไม่ได้ตอบแต่ยิ้มแล้วก็รับเอาไปกิน ส่วนผมก็นอนดูหนังต่อ ตาก็เหลือบดูวินนั่งกินทาโร่ แล้วแอบอมยิ้มคนเดียว ในใจมันเหมือนฝันที่คนที่เราชอบมาอยู่กับเราในตอนนี้ วินนั่งกินทาโร่แล้วหันมามองผม ส่งถุงขนมให้ผมแล้วถามว่ากินมั้ย

        "หึ...ไม่กินอ่ะ" ผมตอบ

        "ไมอ่ะ...อร่อยนะ" วินถามต่อ พร้อมกับยักคิ้วข้างนึง (ภาพนี้จำได้แม่น)

        "ขี้เกียจเคี้ยว" ผมตอบวินอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำตอบนั้นของผมมันจะเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งที่คิดไม่ถึง

        วินเงียบไปแปปนึง เหมือนคิดอะไรแล้วหันหน้ามาหาผมแบบใกล้ๆ

        "เดี๋ยวเคี้ยวให้เอามั้ย?" วินถามแบบเกือบจะกระซิบ ผมก็อึ้งนิดๆนะ แต่ก็ตอบแบบกวนๆกลับไปว่า

        "กล้าเคี้ยวก็กล้ากิน" ครังนี้วินไม่ตอบอะไร แต่หยิบทาโร่ขึ้นมาแล้วเอาใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวๆ พร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบที่ผมไม่เคยเห็นใส่ผม...

        "เคี้ยวให้แล้ว...ถ้าไม่กินนะ" วินพูดทั้งๆที่ทาโร่ยังอยู่ในปาก แล้วก็คว้าคอผมรั้งให้เข้าไปหาเขาอย่างเร็ว วินดึงคอผมไว้แล้วเอาปากมาประกบ พร้อมกับเอาลิ้นดันทาโร่ในปากเขา ให้เข้ามาอยู่ในปากผม จนผมกลืนลงไปนั่นแหล่ะ วินจึงยอมเอาปากออก แล้วมองหน้าผมแบบซึ้งๆ

        "อร่อยไหม?" วินถามเบาๆ แต่ผมไม่กล้าตอบ เลยพยักหน้าตอบรับ วินยิ้มนิดๆ

        "เอาอีกมั้ย?" ผมก็พยักหน้าอีก ครั้งนี้ไม่มีขนมทาโร่อีกแล้ว วินดันผมให้นอนราบลงบนที่นอน เอาแขนสองข้างยันที่นอนไว้ พร้อมกับโน้มตัวก้มหน้าลงมาประกบปากผม...(เรื่องราวต่อจากนี้ เพื่อนๆใช้จินตนาการต่อเอาเองนะครับ)

        ....

        วินนอนให้ผมหนุนแขนพร้อมกับโอบกอดผมไว้ มันเป็นความรู้สึกที่แบบสุดๆแล้วในขณะนั้น จนถึงเวลาบ่ายกว่าๆ เราทั้งสองคนจึงแต่งตัวเตรียมกลับโรงเรียน ก่อนกลับวินเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ แล้วบอกกับผมว่า "อย่าให้ใครรู้นะ" ผมพยักหน้ารับอีกครั้ง เราทั้งสองต่างยิ้มให้กัน ผมก้มหน้าลงแล้วถามวินแบบไม่มั่นใจว่า

        "แล้ว...รักได้ไหม?" ผมกลั้นใจถามทั้งๆที่กลัวคำตอบ

        "ก็รักดิ...ถ้าไม่รักจะเป็นแบบนี้เหรอ" คำตอบของผมทำเอาใจเต้นแรงอีกครั้ง และมีความสุขมากๆ

        เรากลับไปที่โรงเรียน และพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเข้าประตูโรงเรียน ก็เดินแยกกันไปคนละฝั่งสนาม เมื่อไปถึงแสตนเชียร์ ผมไม่เห็นว่ามีเพื่อนคนไหนถามอะไร ผมจึงชะล่าใจว่าไม่มีใครรู้ และตีเนียนทำกิจกรรมต่อไป

        เหตุการณ์เป็นแบบนั้นทั้งสามวัน ตลอดเวลาที่จัดงานกีฬาสี คือตอนเช้าเราเข้าไปเชคชื่อกิจกรรม สายๆแอบออกไปกันสองคน และบ่ายกลับเข้มาเช็คชื่ออีกครั้ง จนกระทั่งวันสุดท้ายของงาน ฟิวส์มันเดินเข้ามาถามผมตรงๆ แบบตัวต่อตัว

        "กูถามอะไรมึงหน่อย?" ฟิวส์ถามแบบทีเล่นทีจริง

        "อะไรวะ?" ผมย้อนถามขณะที่จ้องหน้ามัน ใจตุ๊มๆต่อมๆ เพราะกลัวคำถามของมัน แต่ในที่สุดมันก็เอ่ยคำถามที่ผมกลัวจนได้

        "สามวันมานี่ มึงรู้มั้ยว่ากูสังเกตุอยู่นะ ว่ามึงอยู่ๆมึงชอบหายไป และช่วงเวลาที่มึงหายไป ก็จะมีคนนึงที่หายไปด้วยเหมือนกัน"

        ผมนี่ตัวชาวูบเลยตอนนั้น

        "ใครวะ?" ผมยังทำใจดีสู้เสือแกล้งถามมันกลับไป

        "โห่...กูรู้ว่ามึงรู้ มึงอย่ามาทำเนียน" มันตอบผมแบบไม่ได้จับผิดอะไรมากนัก

        "เอาเหอะ...มันเรื่องของมึง มึงจะทำอะไรกันก็เรื่องของพวกมึง" ฟิวส์มันพูดแล้วตบไหล่ผมเบาๆ

        ผมตัดสินใจไม่พูดเรื่องนี้ให้วินฟัง และเรายังทำตัวปรกติกันแอบคบกันเรื่อยมา...

        ...(ตอนหน้า...จุดจบของผมกับวิน)...