ตอนที่.2 ของวิน

เรื่องราวที่เล่าต่อไปนี้เป็นความทรงจำส่วนตัวครับ เรื่องอาจยืดยาวจากคนที่เข้ามาในชีวิต

ซึ่งเล่าจากเรื่องราวจริงๆ มันมีสุข เศร้า ดราม่า ตามสถานการณ์

คนอ่านก็อ่านให้เป็นเหมือนเพื่อนคนหนึ่งเล่าให้เพื่อนฟังนะครับ

คิดซะว่าเป็นการอ่านนิยายเรื่องนึงละกันนะครับ

"ภาพประกอบต่อๆไป จะเริ่มเข้าใกล้บุคคลในชีวิตจริง เหตุการณ์จริง"

..."ความทรงจำ"...

...

        วันรุ่งขึ้น...ทุกอย่างจบลงอย่างสวยงามในกลุ่มการเที่ยวของเพื่อนๆ และวินก็ยังคงรักษาสถานการณ์โดยการไม่คุยกับผมเหมือนเดิม จนผมยังแปลกใจและอดคิดไม่ได้ว่า เมื่อคืนที่เราสองคนเดินริมทะเลไปซื้อเครื่องดื่มด้วยกัน มันเกิดจากวินเมา หรือเป็นแค่ความฝันหรือเปล่า?

        ในขากลับที่เรานั่งรถสองแถวคันเดิมคันนั้น วินเปลี่ยนที่นั่งมานั่งข้างๆผม ตลอดระยะทางที่รถวิ่งกลับผมอยากให้มันช้าที่สุด อยากรักษาเวลานี้ไว้ แม้มันจะไม่มีอะไรเลยก็ตาม และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่วินบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนั้นมันคือเรื่องอะไร ดีหรือร้าย หรืออาจจะตำหนิผมในเรื่องที่ทำให้โดนแซวมาตลอดครึ่งเทอมแรกก็ได้...

        ในที่สุดเราก็เดินทางกลับมาถึงโรงเรียน ในขณะที่เราเตรียมตัวแยกย้ายกันกลับ จังหวะหนึ่งที่วินเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ตรงหน้าผม วินพูดขึ้นมาลอยๆแบบเบาๆ แค่พอให้ผมได้ยินคนเดียวว่า "อย่าลืมนะ" สั้นๆโดยที่ไม่มองหน้าผม และผมเองก็ไม่ได้ตอบอะไร

        ...เรามาย้อนยุคกันซะหน่อย...สมัยนั้น โทรศัพท์คือโทรศัพท์จริงๆ ที่ใช้แค่โทร กับรับส่งข้อความ ประเภทนั้นพอจะจำกันได้เนอะ ไม่มีรับส่งไลน์ ไม่มีเฟส แม้แต่ ไฮไฟท์ ก็เพิ่งเริ่มเข้ามา...เพราะงั้นหนทางเดียวที่จะติดต่อกันได้ คือโทร กับส่งข้อความเท่านั้น...

        ผมรอให้ถึงเวลาหัวค่ำ เพื่อที่จะโทรไปหาวิน ด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ใครเคยอยู่ในอารมณ์แอบชอบจะรู้ดี ว่าหัวใจในตอนนั้นมันเต้นเป็นจังหวะยังไง กับการกดเบอร์แล้วโทรออก ในขณะที่รอวินรับสาย ใจนี่ลุ้นแทบระเบิด จนกระทั่งปลายสายกดรับ...

        "ฮัลโหล"...

        เสียงวินพูดสั้นๆ...ห้วนๆ ผมเงียบอึดใจนึง ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าตอบกลับไป

        "โหล...วิน นี่คินทร์นะ...ให้โทรมา มีอะไรเหรอ?"

        ครั้งนี้เป็นวินที่เงียบไปอึดใจนึง

        "เปล่า...ไม่มีอะไร แค่อยากคุยด้วย แค่อยากรู้ว่าทำไมเราถึงไม่คุยกัน?"

        ผมไม่รู้จะตอบยังไง จึงเลี่ยงๆโดยการชวนคุยไปเรื่องอื่นๆ แต่ลักษณะการคุย ก็แบบเพื่อนคุยกันทั่วไป และใช้เวลาในการคุยกันแค่ไม่นาน ก็วางสาย วินเองดูไม่มีอะไรผิดปรกติเลยในการคุย ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ผมเองนี่แหล่ะที่เพ้อไปแล้ว (ค่อนข้างมากด้วย555) แต่ได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้

        วันรุ่งขึ้นไปโรงเรียนตามปรกติ แต่มันไม่ปรกติตรงที่ว่าผมควรทำตัวยังไง ทำหน้ายังไงตอนเจอวิน ควรคุยกับวินแบบปรกติหรือควรเฉยๆเหมือนเมื่อก่อน อันนี้ผมสับสนมาก เพราะผมแคร์รอบตัวไปหมด ระแวงเพื่อนๆด้วยในตอนนั้น สุดท้าย ผมเลือกที่จะทำในข้อหลัง คือ "เลือกที่จะเฉย" เพราะความกลัวมันมีมากกว่าความกล้า จนกระทั่งเข้าห้องเรียน เจอวินนั่งอยู่กับพวกตั้ม ฟิวส์ ผมแอบมองหน้าวินแวบนึง ซึ่งวินก็มองมาเช่นกัน แต่...แค่แวบเดียวจริงๆ ก็หลบสายตาวูบ ไม่มีคำทักทายจากปากวิน ราวกับว่าวินคนนี้เป็นคนละคนกับที่โทรคุยกันเมื่อคืน ถึงตรงนี้ผมมั่นใจว่าผมเลือกถูกที่จะทำตัวเฉยๆเหมือนแต่ก่อน แต่ในใจอ่ะตกวูบไปแล้วนะ...

        และในวันนั้นทั้งวัน ก็ไม่มีการคุยอะไรกันเหมือนเดิมเปี๊ยบ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกมั่นใจได้ และไม่ได้คิดไปเอง คือผมรู้สึกว่าวินมองมาทางผมบ่อย มองแต่สีหน้านิ่งเรียบ จนดูน่ากลัวในบางที จนถึงตอนเลิกเรียน ในตอนที่พวกผมกำลังเดินกันเป็นกลุ่ม มีจังหวะนึงที่อยู่ๆวินก็พูดขึ้นมาลอยๆ

        "ตั้ม...คืนนี้โทรหากุด้วยนะ"

        ผมได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรแต่ก็มองไปที่วิน ซึ่งวินมันก็มองหน้าผม แล้วมันก็พูดเหมือนย้ำตั้มอีกครั้งว่า "อย่าลืมนะ" พูดในขณะที่ีมองหน้าผม ผมเลยแอบเข้าข้างตัวเองและอดคิดในใจไม่ได้ว่า "หมายถึงกุป่าววะ?"

        ในคืนนั้นผมไม่ได้โทรหาวิน เพราะไม่แน่ใจในความหมายที่มันกำกวม เลยเลือกที่จะไม่โทรดีกว่า แต่กลับกลายเป็นวินเองที่โทรมาหาผมในตอนที่ดึกแล้ว

        "ทำไมไม่โทรมา?"  วินถามผมแบบห้วนๆทันทีที่ผมรับสาย

        "ก็เราไม่รู้จะโทรไปคุยอะไร วินไม่ได้บอกให้เราโทรไปนิ เราไม่กล้าโทร" ผมตอบตามความเป็นจริง และประหม่าที่จะใช้คำว่า กุ มึง แบบเพื่อนที่ควรใช้กัน

        "เมื่อเย็นก็พยายามบอกแล้ว ไม่รู้เหรอ? ที่แกล้งบอกให้ไอ้ตั้มโทรมา" วินย้อนถาม

        "ไม่รู้อ่ะ...เราคิดว่าบอกไอ้ตั้มนิ" ผมตอบเสียงอ่อยๆ ไม่รู้ทำไม แต่กลัวโดนวินมันดุ

        เหตุการณ์เป็นแบบนี้เสมอ เกือบอาทิตย์ ที่ไปโรงเรียนทำเป็นไม่รู้จักกัน ไม่คุยกัน แต่ตกกลางคืนจะโทรคุยกัน ช่วงนั้นมีความสุขมาก เหมือนเอาเรื่องราวตอนกลางวันที่ไม่คุยกัน มาคุยกันตอนกลางคืน แต่ก็ไม่มีท่าทางผิดปรกติจากวินอยู่ดีว่าจะชอบผมในตอนที่โทรคุยกัน ผมเองก็เลยได้แต่รักษาสถานะเฟรนโซนเอาไว้ แค่นี้ก็มีความสุขละ...(บอกตัวเองไว้แบบนั้น)

        จนกระทั่งวันรุ่งขึ้นก่อนถึงวันกีฬาสี หลายคนจะได้กลับบ้านเย็นมากจากการเตรียมกิจกรรม หนึ่งในนั้นมี "อาร์ท" ซึ่งเป็นหนึ่งในหัวโจกทางด้านความซ่า และทะลึ่งเป็นอันดับต้นๆ อาทมันจะเป็นคนหุ่นนักกีฬาหน่อยๆ สูง ผิวเข้ม หัวหยิกๆ ออกไปแนวคนใต้ๆ ตอนนั้นผมไปเข้าห้องน้ำคนเดียว ซึ่งถ้าจำไม่ผิด ก็น่าจะเกือบหกโมงเย็นแล้ว ผมเข้าห้องน้ำยืนชิ้งฉ่องอยู่ อาร์ทมันก็เดินมาเข้าห้องน้ำพอดีเหมือนกัน

        "อ้าวคินทร์ มึงกลับกี่โมงวะ" อาร์ทมันถามผม ในขณะที่ยืนชิ้งฉ่องอยู่ข้างกัน ผมแอบเหลือบมองมันนิดๆ

        "เดี๋ยวก็กลับแล้ว ใกล้เสร็จแล้วนิ" ผมตอบมัน มันมองหน้าผมแบบยียวน กวนๆนิดๆ

        "อะไรของมึง?" ผมถามมันพร้อมกับสีหน้างงๆ ในท่าทางการแสดงออกของมัน

        "มึงหิวป่าว? ถ้าหิวกูมีอะไรให้มึงกินด้วยนะ" มันถามผม

        "กินไรวะ?" ผมถามมันด้วยอาการใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

        อาร์ทมันไม่ตอบ แต่มันกลับแอ่นเอวข้างล่างหันมาทางผม ให้ผมได้เห็นอะไรๆของมัน ก่อนที่มันจะเก็บของมันเข้ากางเกงแล้วรูดซิบ ผมยืนอึ้งอยู่แปปนึง จนมันหัวเราะด้วยความกวน

        "ถ้ามึงอยากรู้ มึงตามไปหากูที่ห้องน้ำชั้น3 ตึก...(สงวนชื่อตึก)...กูจะรอ"

        มันทิ้งท้ายด้วยสีหน้ากวนแบบหื่น ก่อนจะเดินออกไป เมื่อผมล้างมือเสร็จ จะเดินไปที่สนามฟุตบอลพร้อมกับใจนึกถึงสิ่งที่อาร์ทมันพูด ทันทีที่ออกจากประตูห้องน้ำ มือผมก็โดนกระชากบีบอย่างแรง จนผมตกใจ

        "วิน..." ผมยังตกใจนิดๆ พร้อมกับมองข้อมือตัวเองที่กำลังโดนบีบ

        "จะไปไหน?" วินจ้องหน้าผม ด้วยสีหน้าที่เย็นชากว่าทุกครั้ง

        "เปล่า...ไม่ได้ไปไหน...เราจะไปแสตน" ผมก้มหน้าตอบ เพราะไม่กล้าสบตา

        "ไม่ได้จะไปหาไอ้อาร์ทเหรอ?" วินถามเสียงราบเรียบ แต่น่ากลัว วินคงได้ยินสิ่งที่อาร์ทมันพูด

        "หึ...ไม่ได้ไป จะไปทำไมอ่ะ" ผมตอบย้ำ จนกระทั่งวินมันค่อยๆคลายแรงบีบจากข้อมือผมออก

        "ไปเอาเป้มา จะรออยู่ตรงนี้ รีบไปเอามา จะเดินไปส่งขึ้นรถกลับบ้าน" วินสั่งผม ผมเงยหน้ามองวินแบบงงใจ อีกครั้ง พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงรับคำสั่งอย่างว่าง่าย วินทำอย่างที่พูดจริงๆ คือเดินมาส่งผมขึ้นรถ พร้อมกับรอจนรถออก ผมจึงเห็นวินเดินกลับไป คืนนั้นวินโทรหาผมเร็วกว่าทุกคืน น้ำเสียงดูหงุดหงิด จนผมต้องถามว่าไม่พอใจอะไรหรือเปล่า วินก็ไม่ได้บอกอะไร แต่สมองผมมันบอกแบบนั้น ว่าวินกำลังไม่พอใจอย่างมาก ถ้าผมเข้าข้างตัวเอง ก็คงจะเป็นเรื่องที่ห้องน้ำกับอาร์ท และด้วยความคิดง่ายๆแบบนั้น ด้วยความที่อยากให้วินมันอารมณ์ดี ผมจึงกลั้นใจแล้วบอกวินมันไปว่า "คิดถึงนะ"... พอวินมันได้ยินมันเงียบไปเลย ไม่พูดอะไรอีก ใจผมหล่นวูบ เพราะวินพูดแค่ว่า..."แค่นี้นะ" แล้ววางสายไป สมองผมคิดอีกครั้งว่า ไม่น่าเลยกู เสียเพื่อนแล้วแน่ๆ

        จนกระทั่ง ไม่ถึง 5 นาทีต่อมา มีข้อความส่งเข้ามาหาผม ซึ่งระบุผู้ส่งว่า จากวิน ตอนนั้นสมองผมคิดไปเยอะมาก โดนด่า โดนบอกเลิกคบ ผมทำใจก่อนเปิดข้อความเข้าไปอ่านแล้วก็ต้องหัวใจพองโต หูอื้อ แทบกระโดด ที่ในข้อความระบุว่า...

        "คิดถึงเหมือนกัน"...

.....

        ไว้มาต่อนะ...ตอนหน้า...มีติดเรท+++

        ขอบคุณที่ทนอ่าน

        รักคนอ่านเด้อ...