ยอมใจพี่ชายคนนี้ เจอ’เด็กหนุ่ม’เดินตากแดดริมถนน ไม่รอช้าตัดสินใจเข้าสอบถาม

        นับเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวสุดประทับใจ ที่เกิดขึ้นในสังคมไทยเมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งมีผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่ง ได้ออกมาเปิดเผยเรื่องราวที่ได้ไปพบเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินไปเรื่อยๆบนถนน โดยเขาเลยตัดสินใจเดินตามไปและได้รับรู้ว่าเด็กหนุ่มคนดังกล่าวกำลังจะไปหาแม่ที่พระประแดง เขาจะเดินไปเรื่อยๆเพื่อขึ้นรถมล์ แต่เขาเดินมาไกลประมาณหนึ่งแล้ว ชายคนดังกล่าวเลยถามว่ามีเงินมั้ย หนุ่มคนน้ันเลยเปิดกระเป๋าเงินให้ดู กลับพบเป็นเรียน 50 สตางค์อยู่เป็นจำนวนมาก เขาเลยตัดสินใจ เรียกแท็กซี่ และจ่ายค่ารถและให้เงินติดตัวๆไปสองร้อยบาท โดยให้รถแท็กซี่ไปขึ้นรถตู้ที่บางใหญ่

โดยเรื่องราวดังต่อไปนี้มาจากผู้ใช้ เฟซบุ๊กชื่อ หมีชง ที่ได้ระบุข้อความทั้งหมดเอาไว้ว่า “ตอนที่กำลังเขียนเรื่องนี้เวลาเกือบตีหนึ่ง​ ฝนเพิ่งซา​ ทำให้ผมนึกถึงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งได้เจอเขาเมื่อตอนเย็นวันนี้หลังจากปิดร้าน​ ผมกลับบ้านโดยใช้เส้นทางราชพฤกษ์มุ่งหน้าไปยังถนนสายสามสี่ห้าก่อนที่จะเลี้ยวซ้ายเข้าถนนตัดใหม่ที่จะไปเจอถนนกาญจนาภิเษก”

“ช่วงที่รถกำลังวิ่งข้ามสะพาน​ ผมก็ตกใจเมื่อเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนสะพาน​ ซึ่งเอาเข้าจริงสะพานนั้นพื้นที่แทบทั้งหมดก็คือถนนที่รถกำลังวิ่งด้วยความเร็ว​สูง ชายคนนั้นเดินอยู่ชิดริมสะพาน​ ท่าทางการเดินรับรู้ได้ว่าเขาคือคนพิการ​ ผมพยายามจะชะลอรถเพื่อสอบถามและช่วยเหลือเขา​ แต่สภาพการจราจรบนสะพานตอนนั้นที่รถแต่ละคันวิ่งด้วยความเร็วสูง​ และผมอยู่เลนกลาง​ จึงทำให้ไม่สามารถชะลอรถได้​ โชคดีที่พอรถลงสะพานมีปั้มน้ำมัน​ ผมจึงเลือกที่จะจอดรถในปั้มเพื่อรอดูว่าชายคนนั้นเดินลงมาจากสะพานได้หรือไม่​ ซึ่งถือว่าเขาเดินเร็วมาก​ เพราะเมื่อผมจอดรถเสร็จและเดินออกมาที่ริมถนน​ เขากำลังเดินผ่านปั้มน้ำมันนั้นไป​“

“ผมจึงตัดสินใจเดินตามเขาไป​ และได้เห็นเขาชัดๆ​ ว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่แต่งตัวเรียบร้อย​ ชายเสื้อยืดสีมอมแมมสวมไว้ในกางเกงขายาวสีเข้ม​ สวมรองเท้าผ้าใบ​ ผมเผ้าหวีเป็นระเบียบ​ แต่ขาข้างหนึ่งและแขนข้างเดียวกันนั้นพิการ​ผมถามเด็กหนุ่มว่าจะเดินไปไหน​ เขาตอบผมว่าจะไปหาแม่ที่พระประแดง​ โดยจะเดินไปขึ้นรถเมล์แถวบางแคผมตกใจกับคำตอบที่ได้​ และยิ่งตกใจเมื่อรู้ว่าเขาเดินมาไกลพอสมควรแล้ว​ (จากถนนสายสามสี่ห้า)​ เขาตั้งใจจะเดินไปเรื่อยๆ​ ไปบางแคผมถามเขาว่ามีเงินค่ารถไหม​ เขาจึงล้วงเงินจากกระเป๋าใบเล็กๆ​ ที่สะพายออกมาให้ผมดู เศษเหรียญสลึง​และเหรียญห้าสิบสตางค์อยู่เต็มมือของเขา​“

“ผมจึงมอบเงินให้เด็กหนุ่มคนนั้นไปสองร้อยบาท​ และเรียกแท็กซี่พร้อมจ่ายเงินค่าแท็กซี่อีกหนึ่งร้อยบาทเพื่อให้ไปส่งที่ท่ารถตู้แถวบางใหญ่ ผมไม่แน่ใจว่าผมทำถูกไหม​ หรือช่วยเหลือถูกวิธีหรือไม่​ แต่ในจังหวะเวลาขณะนั้นและภาพที่เห็นจึงทำให้ผมตัดสินใจช่วยด้วยวิธีการแบบนั้นออกไป​ ตัวเงินอาจไม่มากนัก​ แต่ผมคิดว่าอย่างน้อยก็ช่วยลดทอนความทุกข์”

"ยากลำบากของเด็กหนุ่มคนนั้นให้ลดลงได้แม้จะเล็กน้อยและเป็นช่วงเวลาสั้นๆ​ ก็ตามตอนที่ผมส่งเด็กหนุ่มขึ้นรถแท็กซี่​ ผมภาวนาในใจว่าขอให้เขาเดินทางโดยสวัสดิภาพ ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะผมนึกถึงคำถามของน้องผู้ชายและหญิงสองคนที่แวะมาทานกาแฟที่ร้านในช่วงบ่ายวันนี้​ ซึ่งน้องถามผมว่าทำไมผมถึงมาชงกาแฟ​ ผมไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนมากนัก​ เพราะจู่ๆ​ ก็นึกคำตอบไม่ออก”

“แต่ตอนที่ผมมองแท็กซี่ที่เด็กหนุ่มคนนั้นนั่งไป​ ทำให้ผมได้คำตอบที่ผมยังไม่ได้ตอบน้องผู้ชายและหญิงสองคนนั้นว่า​ ผมชงกาแฟเพราะมันคือ​“การแบ่งปัน" การชงกาแฟ​ เราแบ่งปันความตั้งใจที่เราชงกาแฟแก้วนั้นส่งมอบในรูปเครื่องดื่มให้แก่ลูกค้าที่ซื้อกาแฟ​ และเงินค่ากาแฟของลูกค้า(ในวันนี้)​ เราได้แบ่งปันให้แก่เด็กหนุ่มคนหนึ่งได้เดินทางไปหาแม่ที่พระประแดงต่อไป ความรู้สึกของการแบ่งปันนี่ล่ะที่หล่อเลี้ยงจิตใจเราให้มีแรงใจในการใช้ชีวิตต่อไป”