จริงหรือนี่!!! การล่วงละเมิดทางทวารหนัก ไม่เข้าข่ายข่มขืนกระทำชำเรา
ขอบเขตของคำว่าข่มขืน ตามกฎหมายเดิม ต้องสอดใส่เข้าไปแล้ว
เนื่องจากมาตรา 276 เดิมที่บัญญัติใช้มาตั้งแต่ปี 2499 เป็นเวลาถึง 51 ปี นั้น ไม่เคยมีนิยามของคำว่าข่มขืนกระทำชำเราบัญญัติเอาไว้เลย ที่ผ่านมา การวินิจฉัยว่า ต้องกระทำไปแค่ไหนเพียงใดถึงจะเป็นความผิดฐานข่มขืน ก็จะยึดตามแนวคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1133/2509 ที่วางหลักไว้ว่า ความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราจะเป็นความผิดสำเร็จก็ต่อเมื่อของลับของชายล่วงล้ำเข้าไปในของลับของหญิง 1 องคุลี คือ ประมาณครึ่งข้อแรกของนิ้วกลาง โดยชายนั้นไม่ต้องสำเร็จความใคร่ หรือหญิงไม่จำต้องถึงกับเยื่อพรหมจารีหญิงฉีกขาดก็เป็นความผิดสำเร็จแล้ว
แนวคำพิพากษาดังกล่าวนี้เป็นที่ยึดถือกันมายาวนานในหมู่นักกฎหมาย ทำให้เดิม ความหมายของ การข่มขืนกระทำชำเราจำกัดอยู่เพียงแค่เมื่ออวัยวะเพศชายล่วงล้ำเข้าไปในอวัยวะเพศหญิงเพียงกรณีเดียวเท่านั้น หากเป็นกรณีอวัยวะเพศชายล่วงล้ำทวารหนักของ หรือช่องปาก หรือใช้สิ่งของอื่นล่วงล้ำทางอวัยวะเพศหรือทวารหนัก แม้ว่าจะทำให้ผู้เสียหายทุกข์ทรมานเพียงใด ศาลก็จะวินิจฉัยว่าเป็นเพียงความผิดฐานอนาจารเท่านั้น ซึ่งมีโทษต่างกันมาก
เมื่อรสนิยมของการร่วมเพศในสมัยนี้ ไม่ได้มีเพียงแบบการร่วมประเวณีแบบพื้นฐานเท่านั้น ยังมีกิจกรรมทางเพศของคนเพศเดียวกัน แบบพึงพอใจกับการใช้วัตถุสิ่งของ หรือรสนิยมแบบต่างๆ ที่หลากหลาย ดังนั้นกฎหมายข่มขืนมาตรา 276 ที่มุ่งหมายจะคุ้มครองผู้ถูกกระทำทางเพศที่ไม่ใช่แค่เพียงตามแบบพื้นฐาน จึงต้องแก้ไขปรับปรุงให้ทันสังคม เพราะการกระทำทางเพศในแบบฝืนธรรมชาติอาจก่อความเสียหายทางจิตใจหรือทางร่างกายเท่ากับหรือมากกว่าการร่วมเพศแบบธรรมชาติเสียด้วยซ้ำ
แหล่งที่มา: https://ilaw.or.th/node/1859