“การซ่อม” “การธำรงวินัย” หรือ “โดนแดก” คืออะไร ???

จากบทความ  เรียงความ “นักเรียนใหม่ 3,500 ชั่วโมง” 

เรื่องประทับใจสิ่งแรกคือพี่คอมแมน "คอมแมน" มาจากคำภาษาอังกฤษว่า คอมแมนเด้อ (COMMANDER) ใช้เรียก พี่ๆ ชั้นปีที่ ๓ ที่มีลักษณะทหารดี มีระเบียบวินัยดี และผ่านการฝึกหลักสูตรนักเรียนบังคับบัญชามา แปลเป็นภาษาไทยให้สวยหรูว่า "นักเรียนบังคับบัญชา" พี่คอมแมนจะคอยสอนคอยบอกเกี่ยวกับ กฎ กติกา ต่างๆ ที่เราจะต้องยอมรับ และปฏิบัติตาม ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเราไม่เคยรู้มาก่อน และในเมื่อเราได้ทราบทุกอย่างดีแล้ว ก็เป็นช่วงของการทดสอบว่าเราปฏิบัติตามกฎได้ดีแค่ไหน โดยการเอาโทษต่างๆ มากำกับมากขึ้นทุกๆ วัน ซึ่งในแต่ละวันนั้นจะหนักหรือจะเบาขึ้นอยู่กับการปฏิบัติตัวของเราเอง พี่คอมแมนจะให้เราท่องบ่นอยู่ตลอดเวลาว่า"ความทุกข์ที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน" ซึ่งก็จริงอย่างที่ไม่อาจเถียงได้เลย การที่ผมมาเรียนที่โรงเรียนนี้ ทำให้ผมรู้ว่าผมมีความอดทนกว่าที่ผมเคยคิดไว้มากที 

แต่ไม่ว่านักเรียน ใหม่จะฝึกจนเหนื่อยแทบขาดใจขนาดไหน ก็มักจะได้รับการคุยทับอยู่เสมอจากพี่คอมแมนในทำนองว่า "รุ่นเอ็งนี่มันอ่อนจริงๆ” และก็มักตามมาด้วยคำพูดที่ว่า รุ่นตัวเองโดนฝึกมาหนักหนากว่ารุ่นพวกเราไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า พร้อมกับคำพูดตบท้ายว่า "ใครทนไม่ได้ ก็ลาออกไปเลย ไม่ต้องมาเรียน ไม่มีใครง้อให้พวกเอ็งมาเรียน" อันนี้เท่าที่มารู้มาภายหลังก็คือ มันเป็นเหมือนวงล้อที่หมุนเวียนทับกันเสมอมา รุ่นพี่พูดกับเราอย่างนี้ พอถึงเวลาเราเป็นรุ่นพี่ เราก็คงพูดกับรุ่นน้องอย่างนั้นเหมือนกัน ทีแรกก็หลงเจ็บใจเสียแทบแย่ 

คอมแมนจะมีหน้าที่ ฝึกพวกระเบียบแถวต่างๆ และหน้าที่หลักอีกหน้าที่หนึ่งก็คือคอยลงโทษนักเรียนใหม่ด้วยการให้ออกกำลัง กายเพื่อปรับปรุงสภาพร่างกาย ซึ่งมีชื่อเรียกเล่นๆ ว่า “การซ่อม” มีชื่อเรียกเต็มๆ ให้ดูดีว่า “การธำรงวินัย” หรือมีชื่อเรียกกันในหมู่พี่น้องแบบกันเองว่า “โดนแดก”... ทุกชื่อล้วนมีความหมายอย่างเดียวกันหมดคือการลงโทษด้วยการให้ออกกำลังกายใน ท่าต่างๆ ที่ทางโรงเรียนและนายทหารปกครองพิจารณาแล้วว่าเป็นท่าที่เหมาะสม ปลอดภัย ไม่เป็นอันตราย และไม่ปล่อยให้ทำอย่างไร้เป้าหมาย โรงเรียนต้องออกแบบท่าทาง รวมถึงระบบขั้นตอนและวิธีการทำโทษต่างๆ ให้มีการควบคุมกำกับดูแล ตามสายการบังคับบัญชาโดยเคร่งครัด ไม่ใช่ให้นักเรียนแอบทำกันเอง ระบบนี้มีไว้เพื่อการเปลี่ยนแปลงเด็กธรรมดา ที่มาจากทั่วทุกสารทิศของประเทศไทย ให้มีบุคลิกภาพอันเหมาะสมกับความเป็นทหารตำรวจ ด้วยวิธีที่รวดเร็ว หนักหน่วง บีบคั้นทั้งร่างกาย และจิตใจ แต่เราก็รู้ว่าทุกอย่างที่ทั้งทางโรงเรียน นายทหาร และพี่คอมแมนทำนั้น ทำด้วยความตั้งใจ ไม่ใช่เป็นการแกล้งเพื่อเอาความสนุกไป 

คำที่ได้ยินจากพี่ คอมแมนจนคุ้นชินหูคือ “นักเรียนใหม่...ฟัง!!!!” ซึ่งถ้าได้ยินประโยคนี้ ก็เตรียมตัว เตรียมใจ กันได้เลย พี่คอมแมนจะหาความผิดให้เราอยู่เสมอๆ โดยเฉพาะรายการแปลกๆ แบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เช่น จอนกันไม่เท่ากัน ขนจมูกยาว กระดุมมีขน หัวเข็มขัดด้านในไม่ขัด สาบเสื้อไม่ตรงสาบกางเกง ขัดรองเท้าไม่มัน ดึงถุงเท้าไม่เท่ากัน ปลายเข็มขัดไม่มัน เพราะฉะนั้นอย่าหวังเลยว่าในวันหนึ่งๆ นักเรียนใหม่จะรอดพ้นจากการถูกแดกไปได้ อย่างน้อยท่าใดท่าหนึ่ง ก็ต้องมีร้อยขึ้นทุกวัน 

เรื่องประทับใจ เรื่องที่สองคือการ “กินมิกซ์” การกินมิกซ์ เป็นการทำโทษอย่างหนึ่งเพื่อเป็นการสร้างความอดทน วิธีการก็คือจะให้เอาอาหาร ข้าว ของหวาน รวมกันในหม้อข้าว แล้วก็ให้ตักกิน อาจจะใช้มือ หรือช้อนก็ตามแต่คนสั่ง แรกๆ ผมมีความรู้สึกว่าไม่ไหวจริงๆ รับไม่ได้เลย แต่ด้วยสถานการณ์ต่างๆ ที่เราไม่มีเวลาคิดอะไรมาก หิวก็หิว เวลาก็น้อย คิดมากก็มีหวังอดตาย ก็เลยต้องกินๆไป พอมาหลังๆ ก็ออกแนวปลงๆ ครับ มื้อที่ประทับใจที่สุด จำไม่ลืมเลย ก็จะเป็นมื้อที่มีพะแนงหมู กับ นมสตอเบอรี่รสชาติสุดบรรยายจริงๆ แต่ก็มีคนเคยพูดว่าในชีวิตจริงของพวกทหารตำรวจบางครั้งตกอยู่ในสนามรบ ที่ล้อมรอบไปด้วยข้าศึกการส่งกำลังทำไม่ได้ บางทีเราจำเป็นต้องกินของเน่าที่เหลืออยู่เพื่อประทังชีวิต หรือบางคนต้องดื่มน้ำปัสสาวะตัวเอง เพื่อให้ชีวิตรอดก็มี ซึ่งสิ่งเหล่านั้นย่อมจะยิ่งแย่กว่าสิ่งที่เราพบเจอในโรงเรียนแห่งนี้เป็น                                     ไหนๆ เรื่องประทับใจ 

เรื่องที่สามคือ “เรื่องการแต่งตัว” เมื่อเข้ามาอยู่โรงเรียนเตรียมทหารนั้น สิ่งแรก ๆ ที่ได้รับการปลูกฝัง และถ่ายทอดจากรุ่นพี่ก็คือ การแต่งตัวต้อง “เนี๊ยบ” โดยเฉพาะอย่างยิ่งการขัดรองเท้าหนังให้เงาดุจแผ่นกระจกเรียกได้ว่าถ้ายิงฟัน ใส่รองเท้าก็จะสามารถมองเห็นขี้ฟันกันเลยทีเดียว 

ในการแต่งตัวให้ออก มาดูดีนั้น จริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่มักจะไม่รอดกันที่รองเท้า ใครไม่เงาก็ต้องโดนทำโทษ ซึ่งในสัปดาห์แรกๆ รับรองว่าโดนเรื่องนี้กันแทบทุกคน เพราะว่ากว่ามันจะเงาจนเป็นที่พอใจของพี่คอมแมน ก็ต้องใช้เวลาหลายสัปดาห์ ต้องขัดแล้วขัดอีก ต้องขัดแทบทุกครั้งที่มีเวลาว่างเลยทีเดียว การขัดรองเท้าในเวลาว่าง ก็เป็นกิจกรรมกลุ่มที่ฮิตอีกกิจกรรมหนึ่ง พวกเราจะมานั่งล้อมวงจับกลุ่มขัดรองเท้าและคุยกัน ถามสารทุกข์สุกดิบ ปรับทุกข์ แลกเปลี่ยนประสบการณ์ บ่นนู่บ่นนี่ กันไปเรื่อยเปื่อย ทำอย่างกับอยู่ในงานปาร์ตี้ก็ไม่ปาน และเมื่อขัดจนได้เงาสมใจแล้ว ก็จะเกิดอาการหวงแหนระวังรักษารองเท้าสุดชีวิต เวลาเดินนี่ต้องระวังกลัวจะไปเตะโน่นเตะนี่ แต่ยิ่งระวังก็จะยิ่งโดนเสียเรื่อยไม่รู้เป็นอะไร และถ้าเกิดเหตุเดินเหยียบเท้ากัน ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยมาก เหยียบกันทีนี่ อยากจะกระโดดกัดหูให้ขาด แต่ถ้าพวกๆเดียวกัน ก็จะขอโทษขอโพยกัน เหมือนกับว่าไปเหยียบชามสังคโลกราคายี่สิบล้านของเพื่อนแตกกันเลยทีเดียว  

เรื่องประทับใจ เรื่องที่สี่คือ “เพื่อน“ การเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเตรียมทหาร ต้องยอมรับว่ามีทั้งสุข ทั้งทุกข์ ปะปนกันไป และความรู้สึกที่ทรมานจิตใจมากๆ ในช่วงแรกคือความเศร้าความเหงา แบบที่ใครไม่ได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง จะไม่มีวันเข้าใจเป็นอันขาด เพราะฉะนั้นคนที่สำคัญกับเราที่สุดคือเพื่อน ในเวลานั้นเพื่อนดูเหมือนจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเรา ช่วยได้เมื่อเวลามีทุกข์ คอยปลอบใจกันไปมา โรงเรียนนี้สอนให้เราต้องปฏิบัติตนเป็นหมู่เหล่า และเรียนรู้ซึ่งกันและกันที่จะอดทนต่อความง่วง ความอยาก ความหิว และความโกรธ เราถูกสอนให้รักหมู่คณะ ด้วยการรับผิดชอบร่วมกันในแทบจะทุกเรื่อง แม้ว่า มีบ่อยครั้งที่เราเข้าใจไม่ตรงกัน แต่เราก็ไม่เคยทะเลาะหรือลงไม้ลงมือกันเลย เพราะลำพังแค่พุ่งหลังก็หมดแรงแล้ว การเรียนเตรียมทหาร ทำให้ผมได้เรียนรู้วิธีการอยู่ร่วมกัน ใช้ชีวิตร่วมกันกับเพื่อนที่มาจากทุกภาคของประเทศไทย ซึ่งมีทั้งบ้านนอกสุดๆ ไปจนถึงรวยล้นฟ้า ทุกคนต้องโดนลงโทษเมื่อทำผิดกฎระเบียบของโรงเรียนโดยเสมอภาคกัน หรือ เมื่อมีพิธีการ "ขุด" ทุกสิ่งอย่าง ทุกคนต้องขุดเหมือนกันหมด ต้องเหนื่อยเท่ากันหมด กินข้าวหม้อเดียวกัน เติบโตมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกัน ช่วงชีวิตวัยรุ่น วัยอันตรายสำหรับเด็กผู้ชายหลายๆคน แต่ผมกำลังได้รับการหล่อหลอมอย่างดีที่สุดจากที่นี่ โรงเรียนเตรียมทหารแห่งนี้ ทั้งลักษณะทหาร ลักษณะผู้นำ ความรับผิดชอบ ความรักชาติ วิชาความรู้ และประสบการณ์ ที่หาที่อื่นไม่ได้อีกแล้ว ถึงเราทุกคนจะฝึกหนักและกดดันแค่ไหน แต่สิ่งที่ได้ ผมคิดว่าคุ้มค่ามาก เพราะทำให้เพื่อนๆ ในรุ่นสามัคคีและรักกันมากขึ้น เนื่องจากต้องร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันแทบจะ ๒๔ ชั่วโมงทีเดียว 

เรื่องประทับใจ เรื่องที่ห้า เรื่องสุดท้ายคือ “ประเพณีการขุด” การขุด คือ การทำให้เรารู้ถึงคุณค่าของสิ่งของที่เราจะได้ไม่ว่าจะเป็นเครื่องหมายหรือ เครื่องแต่งกายแต่ละชิ้น เมื่อการขุดแต่ละอย่างเสร็จสิ้นลง ย่อมเป็นการแสดงว่าเราพร้อมที่จะรับสิ่งของชิ้นนั้น และพร้อมที่จะก้าวมาเป็นนักเรียนเตรียมทหารอย่างเต็มตัว ซึ่งวิธีการขุด คือ การทดสอบความอดทนร่างกายและจิตใจอย่างหนักหน่วง เราจะต้องแสดงถึงความตั้งใจว่าเราจะพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่คอมแมน สั่งให้ดีที่สุด และเต็มที่ที่สุด พี่ๆ จะให้เราขุดทุกอย่างที่เราควรจะได้ ไม่ว่าจะเป็น เข็มขัด หัวเข็มขัด แพรแถบ ป้ายชื่อ กระเป๋า รองเท้า เสื้อคอฟ้า และอีกสารพัดอย่างที่พี่คอมแมนจะนึกออก แต่ที่ รร.ให้ความสำคัญกับการขุดเป็นอย่างมากมีอยู่ ๓ รายการคือ ขุดจักรดาว ขุดเครื่องแบบปกติ และขุดแหวน การขุดส่วนมากจะทำในเวลากลางค่ำกลางคืนที่ควรจะเป็นเวลานอนนี่แหละ และในคืนของการขุดก็อย่าหวังว่าจะได้หลับได้นอนกันเลย มันต้องสุดๆ เพราะรุ่นพี่กลัวเราจะไม่ภาคภูมิใจในสิ่งที่กำลังจะได้ เขาจะคอยมาปลุก แล้วสั่งให้เราออกกำลังกายอย่างหนักถึงหนักที่สุดตลอดทั้งคืน ก่อนพิธีการอันศักดิ์สิทธิ์จะเริ่มต้นในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่ผมและเพื่อนนักเรียนใหม่ทุกคนก็ผ่านมาได้ ไม่ว่าจะเหนื่อยหนักหนาสาหัสสากรรจ์ขนาดไหน ไม่มีใครตายเพราะการออกกำลังกายจริงๆ ครับ มีแต่จะได้กำลังและความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นกับตัวเอง และสิ่งที่ได้แน่ๆสำหรับพิธีการขุด คือ“ความภูมิใจ”ในสิ่งที่ได้มาในแต่ละอย่างจริงๆ 

ชีวิตนักเรียนใหม่ของผมที่ผ่านมา จะมีเหตุการณ์ที่สำคัญของชีวิตอยู่ ๔ เหตุการณ์