เปิดใจสาวสักลาย ‘ขวัญ’ สักที่ผิวไม่ใช่ที่สันดาน!

แนะนำตัวเลยจ้า

ชื่อ น.ส.ศศิพร เกลาเกลี้ยง ชื่อเล่น ขวัญ
เกิดวันที่ 6 พฤษภาคม 2535 อายุ 24 ปี
มีสินค้าเป็นแบรนด์ตัวเอง เป็นสบู่ ชื่อ SK1 และ ขายสินค้าอย่างอื่นด้วย พวกความสวยความงาม และรับรีวิวสินค้าค่ะ

เห็นรอยสักแล้วขอถามก่อนเลยค่ะว่าสักที่แรกที่ไหน รูปอะไร ตรงจุดไหนที่ชอบที่สุด รูปอะไร

สักที่แรก ตรงบั้นท้ายเลยพี่ชอบมาตั้งแต่สมัยเรียนให้คนรู้จักสักให้ คือความเด็กสมัยนั้น แต่มีความชอบมาตั้งแต่ 14-15 เลยอยากสัก เริ่มสักมาเลยตอนอายุ 14 ค่ะพี่ รูปแมงป่องไม่สวยเลย 5555 คือความที่เราเด็กด้วย คิดไม่เป็น วัยรุ่นใจร้อนก็ว่าได้ แต่ตอนนี้โตแล้ว ใครที่คิดว่าสักเล่นๆคงไม่ได้ลงผิวหนังหนู รอยสักที่ชอบที่สุดคือ หัวไหล่เลยรูปคิตตี้ เพราะส่วนตัวบ้าคลั่งคิตตี้เป็นชีวิตจิตใจ ไม่ได้ว่าใครนะพี่แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาตามเพราะคนสักสมัยนี้ทำงานลำบาก แต่ส่วนใหญ่พอเห็นรอยสักหนูสักตามกันเป็นแถว บางคนที่โลกส่วนก็มองหนูแบบเป็นตัวอย่างไม่ดีต่อคนอื่น แต่หนูอยากจะบอกตรงนี้เลยมันคือความชอบส่วนบุคคล ไม่ได้สักให้ใครมาชอบ คือเราชอบและมันคือความเจ็บปวดที่งดงามที่เราได้มา ภูมิใจ มองให้มันเป็นศิลปะ สักที่ตัว ไม่ได้สักที่สันดาน เพราะฉะนั้น ขอเถอะนะคะ อย่ามองคนที่ภายนอก

อะไรที่ทำให้เราคิดอยากทำบุญ

หนูรู้ว่าความจนมันน่ากลัว และรู้ว่าต้องเหนื่อยยากลำบากแค่ไหน เมื่อวันนึง หนูมีกิน มีใช้แล้ว หนูเลยอยากแบ่งปัน ให้คนที่ลำบากกว่าเราที่มีอีกมากมาย เพราะหนูเชื่อมาตลอด การให้ไม่มีวันสิ้นสุด ส่วนรอยสัก หนูคิดว่า หนูอยากให้ สังคมเปิดใจ อย่าวัดค่า ของคนที่รอยสัก เพราะบางคนเลวแต่ก็ยังไม่ได้สักอะไรเลย หนูอยากจะให้สังคมอย่ามองคนที่ภายนอก

เห็นว่าชอบช่วยเหลือคนด้วยเราไปเจอคนเหล่านี้ได้ยังไง

ส่วนใหญ่เวลาไปทำบุญ ถ้าเป็นเคสผู้ยากไร้ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ จะได้ยินมาจากคนเขาพูดกันว่าตรงนี้ ลุงคนนี้หน้าสงสารนะอะไรแบบนี้อ่ะพี่ วันต่อมาซื้อข้าวของเข้าไปเลยค่ะ ถ้าอย่างสถานสงเคราะห์หนูก็ไป ขี่รถหากันเองแล้วนัดวันกับเจ้าหน้าที่รวบรวมพักพวกมาช่วยๆกันค่ะ การให้ไม่มีวันสิ้นสุดค่ะ หนูเชื่อ

ที่ที่เราไปไกลสุด

ไปได้ทุกที่ค่ะ แบบไปเที่ยวไหนไกลๆ ถ้าเห็นคนน่าสงสาร ก็จะช่วยบ้างนิดๆหน่อยๆ ให้เงินซื้อข้าว ซื้อขนมให้เขาอ่ะค่ะ

เวลาช่วย ช่วยเยอะมั๊ย

ก็ 3-4พัน หนูก็ไม่ค่อยมีอ่ะเนอะพี่แต่อยากให้ แต่หนูยึดติดที่ว่าช่วยแล้ว ต้องช่วยให้สุดอย่าหยุดที่หนู หนูจะกระจายเสียง รวบรวมมาอีก จน อบต. หรือ ผู้ใหญ่บ้านรับรู้ แล้วออกข่าวมาช่วยกันอีกที เหมือนการบอกต่อ แชร์ต่อ จนคนมาบริจากล้นหลาม หนูก็สบายใจละพี่ การช่วยที่ได้บุญที่สุด คือการบอกต่อ

รอยสักคือศิลปะและความชื่นชอบส่วนบุคคลเนอะ ไม่ได้ต้องแปลว่าทุกๆคนจะไม่ดีเสมอไป คนเรารักและชอบที่จะทำอะไรก็ทำไปให้สุดค่ะ เต็มที่กับชีวิต