คิดถึง MINOX

เรื่อง/ภาพ เดชา เวชชพิพัฒน์

ไมนอกซ์ หรือ มินอกซ์ เป็นกล้องฟิล์มแบบกะระยะ ซึ่งก็คือระยะห่างระหว่างวัตถุที่จะถ่ายกับเลนส์กล้อง มีสองแบบให้กะตามถนัดคือกะเป็นฟุตหรือกะเป็นเมตร จึงไม่ต้องหมุนเลนส์ปรับโฟกัสให้เมื่อยข้อมือ ภาพถ่ายชัดไม่ชัดขึ้นอยู่ว่าคนถ่ายกะแม่นแค่ไหน กะพลาดก็มี ได้ภาพ out focus แต่เที่ยวบอกใครว่า “เอ๊าท์ก็เอ๊าท์สวย” คือสวยแบบเบลอๆ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ เป็นข้อแก้ตัวของพวกชอบทำงานเช้าไปเย็นกลับ (ไม่ชอบกะ)

ตอนไปเที่ยวดอยหลวงเชียงเมื่อนานมาแล้ว ผมเลือกพกกล้องตัวนี้ไปเพราะ มีอยู่ตัวเดียว อิอิ และรู้มาว่าเส้นทางนี้อึดถึก แบกสัมภาระก็แทบไม่ไหวแล้ว ขืนแบกกล้องฟิล์ม SLR ไปด้วยอาจกลิ้งตกเขาตายได้ จึงพกกล้องขนาดเล็กกว่าฝ่ามือไป ทำให้ชีวิตสบายขึ้นเยอะ

ผ่านไปนานนนนนนนน แสนนาน นานจนบริษัทผลิตฟิล์มอย่างโกดักปิดตัว นานจนกล้องฟิล์มกลายเป็นโบราณวัตถุ นานจนคนรุ่นใหม่ไม่รู้จักกล้องฟิล์ม ผมจึงนำฟิล์มชุดดอยหลวงเชียงดาวไปสแกนเป็นดิจิตอล ดูไปก็คิดถึงกล้องฟิล์มไป คิดว่าการถ่ายรูปสมัยนั้นมันช่างเครียดเหลือเกิน ฟิล์มหนึ่งกลักมีแค่ 36 รูป ถ้าเป็นฟิล์ม chrome ราคาก็แพง ตอนนั้นม้วนละเกือบสองร้อยบาท ถ่ายแต่ละรูปต้องคิดแล้วคิดอีก ระวังแล้วระวังอีก

แต่ก็เป็นการคิดถึงแบบอาลัยอาวรณ์นะครับ เหมือนคิดถึงตอนฝึก ร.ด. ก่อนจบนั่นแหละ มันเป็นอะไรที่สุดแสนจะ อึด-ถึก-โหด แต่ก็สนุกและประทับใจ เช่นเดียวกับการถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์ม ภาพดอยหลวงเชียงดาวชุดนี้ แน่นอนว่าไม่สมบูรณ์แบบเหมือนภาพถ่ายด้วยกล้องดิจิตอล ที่ถ่ายสวยแล้วยังแต่งได้อีก แต่ในความไม่สมบูรณ์แบบนี่แหละ มันมีความทรงจำในการถ่ายแต่ละรูปติดตรึงอยู่ คิดถึงเจ้าจริงๆเลย Minox

นี่คือตัวอย่าง “ความไม่สมบูรณ์แบบของกล้อง” … หรือที่ถูกคือ “ถ่ายรูปไม่เป็น” เอ๊ะยังไง

ทางเดินไปไร่ฝิ่น ซึ่งในตอนนั้นยังมีอยู่

ภาพ out focus แบบนี้แหละ ที่ผมมโนว่า “เอ๊าท์ก็เอ๊าท์สวย”

ภาพนี้ไม่เอ๊าท์ กะระยะไม่ยากเหมือนกะใจคนนะ จะบอกให้