พลเมืองดีที่อุบล...ขออนุญาตแชร์เรื่องราวดีๆ ครับ

          ผมเพิ่งได้รับประสบการณ์เกี่ยวกับคนดีที่ยังมีอยู่ในสังคมไทย  สดๆ เมื่อตอนเย็นนี้เองครับ  ผมอาจจะเขียนไม่ค่อยเก่ง  ยังไงขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

          ผมเป็นพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครครับ  แต่พื้นเพเป็นคนภาคเหนือ  ด้วยงานที่ได้รับมอบหมายผมจึงได้มีโอกาสได้เดินทางไปประจำอยู่ต่างจังหวัดบ่อยๆ  และล่าสุดก็คือจังหวัดอุบลราชธานีครับ

          ผมเพิ่งเคยมาประจำที่ภาคอีสานเป็นจังหวัดที่ 3 ครับ  จังหวัดแรกเป็นจังหวัดขอนแก่น 1 เดือน  หลังจากนั้นก็กาฬสินธุ์ 2 เดือน  และล่าสุดก็จังหวัดอุบลฯ มาถึงได้นับรวมวันนี้ก็ 3 วัน

          ความรู้สึกประทับใจก็เกิดขึ้นวันนี้เองครับ  ผมกำลังจะเดินทางจากอุบลฯ ไปยโสธร  และได้แวะที่ปั้มๆ หนึ่งตรงข้ามศาลากลางจังหวัดอุบลฯ (น่าจะใช่)  ผมได้เข้าไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ในปั้มและได้ชำระสินค้าด้วยบัตรสมาร์ทเฟิร์ส  โดยเอากระเป๋าเงินแตะกับเครื่องอ่านบัตร  เพื่อนๆ คงพอจะนึกภาพออกนะครับว่าที่ทาบบัตรจะเอียงๆ  และจะมีส่วนที่ยื่นออกมานิดๆ จึงทำให้ผมสามารถปล่อยมือจากกระเป๋าเงินได้โดยที่กระเป๋าเงินไม่ตก  แต่ด้วยความรีบ  บวกขี้ลืมของผม  ผมจึงเดินออกมาโดยที่ไม่ได้หยิบกระเป๋าเงินออกมา (ออกมาก่อนเครื่องจะมีเสียงเตือนให้เอาบัตรออก) 

          ผมก็เดินทางไปธุระที่ยโสธรทั้งวันโดยที่ไม่ได้เอะใจเลยว่าลืมกระเป๋าเงินไว้  ไม่ได้ใช้ซื้อของอะไรเลย ทั้งๆที่ก็เดินเข้าๆ ออกๆ ห้างที่มีอยู่ในจังหวัดอยู่เกือบทั้งวัน  ผมลืมไปสนิทเลย  จนผมกับเพื่อนได้แวะทานเข้าก่อนจะกลับโรงแรม  ผมจึงคลำหากระเป๋าเงิน  เพราะปกติผมจะเอากระเป๋าเงินใส่เป้ไว้บนรถ  ไม่งั้นก็จะเหน็บไว้ที่กระเป๋าหลังกางเกง  แต่หายังไงก็ไม่เจอ  ทั้งเก๊ะบนรถ  หรือแม้กระทั้งใต้เบาะรถ  ผมจึงได้นึกจนกระทั่งนึกออกว่าครั้งสุดท้ายที่หยิบกระเป๋าเงินเป็นตอนกี่โมง    แน่นอน...ร้านสะดวกซื้อในปั้มนั่นเอง  ผมกับเพื่อนจึงไปตามที่ร้านดังกล่าว  

          ระหว่างที่ขับรถไปร้านเพื่อนก็พูดราวๆ ว่าจะเจอเหรอ  จะได้คืนหรอ  ซึ่งมันก็ทำให้ผมกังวลไม่น้อย  ทั้งบัตรประจำตัวประชาชน  ใบขับขี่รถอีก 2 ใบ  ATM  บัตรเครดิต  บัตรอื่นๆ  และเงินจำนวนไม่มาก (ปกติไม่ชอบพกเงินเยอะ  เพราะไม่มีให้พก 555)   ระหว่างทางผมจึงได้ล็อคอินตรวจสอบยอดเงินในบัญชีที่มีบัตร ATM อยู่  เกรงว่าคนที่เจอจะเอาบัตรไปใช้  เพราะมันเป็นบัตรเดบิต  แต่ยอดเงินที่อยู่ก็ไม่ขยับเขยื่อน  ปกติอยู่  ผมจึงมีความมั่นใจมากๆ ว่าต้องลืมที่ร้านสะดวกซื้อนั้นแน่ๆ

          พอถึงผมจึงรีบแจ้งให้พนักงานร้านทราบว่าเมื่อเช้าผมลืมกระเป๋าเงินไว้มีใครเห็นหรือเปล่า  พนักงานในร้านจึงถามว่านามสกุลอะไรคะ  ผมจึงแจ้งนามสกุลไป  พนักงานที่ร้านเก็บไว้ให้จริงๆ ด้วย  ผมจึงถามว่าน้องคนไหนเก็บให้  ก็มีน้องผู้หญิงคนนึงยกมือขึ้นแล้วบอกหนูเองค่ะ  ผมดีใจมาก  จึงขอบคุณน้องยกใหญ่  จึงได้ถามน้องว่าอยากกินอะไรเดี๋ยวพี่เลี้ยง  เพราะผมดูแล้วการให้เงินเหมือนจะเป็นการไม่สุภาพเอามากๆ  น้องเค้าก็ตอบว่าไม่เป็นไรไม่เอาอะไรซักอย่าง  แต่ผมก็คะยั้นคะยอเอาจนได้  น้องเค้าก็หยิบสินค้ามูลค่าแค่ 25 บาท  ผมจึงจ่ายให้พร้อมกับขอเบอร์โทรน้องเค้าไว้  บอกว่ารอวันไหนผมว่างจะพาไปเลี้ยงข้าว  น้องเค้าก็เอาเบอร์โทรศัพท์ให้  

          พนักงานในร้านบอกผมว่าได้โทรไปศูนย์สมาร์ทเพิร์สเพื่อติดต่อผม  มีใครติดต่อมามั้ย?  ผมบอกไม่มีเลย  นี่ผมนึงได้เลยรีบมา  แต่ประเด็นที่ตามไม่ตามนั้นตกไป  อาจเป็นเพราะข้อมูลของผมเปลี่ยน  ผมจึงขอบคุณอีกครั้งพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณพนักงานในร้านทุกคนเลย  

          ในกระเป๋าทรัพย์สินทุกอย่างครบ  ไม่สูญหายเลย  เงินสดในนั้นไม่ถึงพันหรอก  แต่บัตรต่างๆ ถ้าไม่ได้คืนคงแย่  แต่เชื่อเหอะ  สำหรับบางคนไม่ถึงพันก็คงจะเอาโดยไม่สนใจเลยว่าผมจะเดือดร้อนแค่ไหน  ไม่ใช่เรื่องเงินนะ  แต่บัตรที่มีข้างในคงทำให้ผมยุ่งไปหลายวันเลยทีเดียว

         ที่ผมเล่ามาอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กๆ นะ  แต่สำหรับผมแล้วการมาอยู่ในจังหวัดที่ไม่คุ้นเคยก็สร้างความหวาดหวั่นได้พอสมควร  หลายคนอ่านแล้วอาจจะคิดว่าผมโง่จังทำกระเป๋าเงินหาย  หรือไม่ก็  เงินน้อยเค้าเลยไม่เอา  เก็บกระเป๋าคืนดีกว่า  เป็นต้น  ผมไม่ได้แคร์ว่าใครจะคอมเม้นผมเสียๆ หายๆ ยังไง  เพราะสิ่งที่ผมอย่างสื่อคือ  "ความมีน้ำใจ  ซื่อสัตย์ของคนไทยที่ยังมีต่อกันในสังคม"