เมื่อใดที่เราเห็นคุณค่าของทุกขณะเวลา เราจะรู้จักใช้ชีวิตอย่างรู้คุณค่าทุกเสี้ยววินาทีของชีวิต

อาจารย์ท่านหนึ่ง มีลูกศิษย์อาศัยอยู่ด้วยเป็นจำนวนมาก สาเหตุที่มีผู้คนมาเคารพนับถือและยอมรับที่จะเป็นลูกศิษย์  ก็เพราะท่านมีความรู้ความสามารถในการถ่ายทอดวิชาด้วยเทคนิคที่เต็มไปด้วยความชำนาญและชาญฉลาด

  อยู่มาวันหนึ่ง  อาจารย์ได้พาลูกศิษย์ไปที่แม่น้ำโดยท่านจะอาศัยจังหวะนี้เป็นช่วงเวลาในการสอนลูกศิษย์ให้มีความรู้เกี่ยวกับความเพียรพยายามที่จะมีชีวิตอยู่อย่างรู้คุณค่า

  เมื่อเห็นว่าลูกศิษย์พร้อมที่จะเรียนรู้สิ่งที่ท่านต้องการจะถ่ายทอดแล้ว  จึงเรียกลูกศิษย์ ๑ คนมาเป็นอาสาสมัครในการเรียนรู้วิชาในครั้งนี้  ครั้นอาจารย์กล่าวจบลงก็มีลูกศิษย์ที่อาสาเป็นผู้ช่วยมายืนต่อหน้าท่าน

  ครั้นเห็นว่าทุกอย่างลงตัวแล้วอาจารย์ก็พาลูกศิษย์เดินลงไปที่ริมแม่น้ำ  แล้วก็จับศีรษะของลูกศิษย์กดลงไปในน้ำทันทีฝ่ายลูกศิษย์เมื่อถูกอาจารย์กดลงเช่นนั้น  เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ก็รีบตะเกียกตะกายอย่างสุดแรงเกิด

  อาจารย์ได้จับลูกศิษย์กดน้ำอยู่อย่างนั้น ๓ ครั้งก็หยุดเมื่อเห็นว่าบทเรียนที่ต้องการสอนสมบูรณ์แล้ว  จึงกล่าวชื่นชมลูกศิษย์ที่มีความกล้าที่จะเป็นคนถูกทดสอบในครั้งนี้  พร้อมกับถามลูกศิษย์ว่า

  "ในขณะที่อาจารย์กดศีรษะของเจ้าลงไปในน้ำ  เจ้ามีความต้องการสิ่งใดมากที่สุด ?"

  "ผมต้องการอากาศหายใจมากที่สุดครับ"  ลูกศิษย์ตอบ  พร้อมกับแสดงสีหน้าที่ดูเหมือนว่าอากาศนั้นเป็นสิ่งสำคัญมากกว่าสิ่งใด

  "ในขณะนั้น ความต้องการลาภ ยศ สรรเสริญ และเงินทองต่างๆ เกิดขึ้นในใจของเจ้าบ้างไหม ?"  อาจารย์ถามต่อ

  "ไม่มีเลยครับ   ผมต้องการเพียงอากาศให้สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปก็เพียงพอแล้ว ไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยครับ"

  "เธอได้ข้อคิดอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ?"

  ลูกศิษย์มองมาที่อาจารย์ของตน  เขาใช้เวลาครุ่นคิดอยู่สักครู่หนึ่งแล้วจึงตอบอาจารย์ว่า

  "แท้จริงแล้ว  ชีวิตของคนเราช่างสั้นนัก  ลมหายใจเข้าและออกแต่ละขณะนั้นแหละ  คือสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตของเราให้อยู่ได้  หากเราไม่รู้จักใช้เวลาที่หายไปในแต่ละขณะอย่างรู้คุณค่าแม้จะมีชีวิตอยู่อย่างยาวนาน  ก็ไม่มีประโยชน์อะไรต่อการมีชีวิตอยู่ครับ"

  เมื่ออาจารย์ได้ฟังคำตอบของลูกศิษย์แล้ว  ก็หันหน้ามาทางบรรดาลูกศิษย์ที่มาด้วยกัน  พร้อมกับกล่าวให้ข้อคิดแก่พวกเขาว่า

  "หากพวกเจ้าต้องการใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า  และมีชีวิตอยู่อย่างควรค่าต่อการชื่นชม  ขอให้มองเห็นความสำคัญของเวลาที่เสียไปแต่ละขณะ  เหมือนดั่งคนเราที่ต้องการอากาศหายใจตอนที่ถูกกดศีรษะในน้ำ  เพราะแต่ละขณะของเวลาที่เสียไป  ก็เหมือนกับการสูญหายไปของทุกสิ่งในชีวิตเรา  ไม่ว่าจะเป็นร่างกายที่เสื่อมโทรมเมื่อใช้งานมานาน  จิตใจที่ไร้ความเบิกบานเพราะไม่มีการเรียนรู้อย่างผู้มีสติ  แต่เมื่อใดที่เราเห็นคุณค่าของทุกขณะของเวลา  เราจะรู้จักใช้ชีวิตอย่างรู้คุณค่าทุกเสี้ยววินาที  เมื่อเป็นเช่นนี้  เราย่อมรู้จักคิด  พูด  และทำแต่สิ่งที่นำไปสู่ความเจริญและที่เป็นไปเพื่อให้เกิดความสุขที่งดงามต่อชีวิตฝ่ายเดียว"