ทำบุญจนจะหมดตัวอยู่แล้วก็ยังไปเกิดเป็นเปรตแม่เสือ

+++ เปรตงูเหลือม(โลภ) กับเปรตแม่เสือ(โกรธ) +++

ความโลภเป็นเหตุให้คนทำกรรมชั่ว ครั้นตายแล้วก็เป็นเหตุแห่งการตกนรก พอพ้นนรกมาแล้วก็มาเป็นเปรต เฝ้าทรัพย์สมบัติอันหวงแหนของตน ที่เก็บเอาไว้ ฝังเอาไว้ เช่น เปรตงูเหลือมนอนขดเฝ้าสมบัติมิได้ไปไหนมาไหน

ความโกรธทำให้คนเสียคน กลายเป็นคนชั่ว เช่น ไปฆ่าคนเพื่อเอาทรพย์สมบัติ เพื่อผ่อนคลายโทสะของตน เผาบ้านเผาช่องบุคคลอื่น

บางคนทำบุญทำทานกันใหญ่โตมโหฬาร แต่เสียเพราะความโกรธ ความมีโทสะ ความโกรธไหม้กุศลผลบุญจนหมดสิ้น เมื่อหมดบุญหมดกุศล บาปก็พลอยทวีคูณขึ้น ผลทานก็หนี ผลศีลก็ไม่มี ผลภาวนาก็หนีเข้าป่าไปหมด ตายแล้วก็ไปเกิดเป็นเปรต แต่ไม่ใช่เปรตงูเหลือม แต่กลายเป็นเปรตเสือเพราะความโกรธ ตัวเป็นคน ปากมีหนวดเหมือนเสือ ตีนมือเป็นเสือ เหมือนเสือจริงๆ

หลวงปู่เคยถามเขาว่า

"ทำไมหรือคุณโยมจึงมาเป็นเสือ ทำบุญจนจะหมดตัวอยู่แล้ว ?"

เปรตเสือ ตอบว่า

"ดิฉันโกรธมาก เมื่อความโกรธมันขึ้นมาอยู่ที่หน้าตา ดิฉันมองไม่เห็นใครเลย ด่าพระด่าเจ้า ด่าข้าทาสบริวาร ด่าลูกด่าหลาน ด่าผัวด่าลูก ด่าเชื้อด่าชาติ ของที่เราเคารพนับถือมีคุณค่าแต่เก่าก่อนยกขึ้นมาด่าจนหมดสิ้น เป็นเพราะความโกรธตัวเดียวทำให้ดิฉันหมดความดี คือ อริยทรัพย์ ตายแล้วจึงเกิดมาเป็นเสือ เสวยทุกขเวทนาเป็นเปรตเสืออยู่อย่างนี้แหละ"

เปรตแม่เสือกับเปรตงูเหลือมมันต่างกัน คือ เปรตงูเหลือมมีทรัพย์เฝ้า ยังมีความสุข และยินดีในทรัพย์สมบัติ แต่เปรตเสือไม่มีอะไรจะเฝ้า เพราะความโกรธเผาหมด เผาทั้งหัวใจเปรตให้ร้อนดังไฟสุม

...หลวงขาว อนาลโย...