บังเอิญ / ลองดี

เรื่อง  “บังเอิญ....ลองดี”

คำเตือน ระวังไว้ก่อนที่คุณจะพูดอะไร

                สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ นุ่น นะค่ะ นุ่นเป็นนักศึกษาปี 2 ในมหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ย่านดินแดง
สำหรับเรื่องราวที่จะเล่าให้ทุก ๆ คนฟัง เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนุ่นเรียนมหาลัยค่ะ ในช่วงของเทอมแรก ๆ ปีแรก ๆ ที่มาเรียน

                พื้นฐานของนุ่นเอง บ้านของนุ่นอยู่ที่จังหวัดเพชรบูรณ์ ด้วยปัญหาในการเดินทางไปกลับ นุ่นเลยต้องมาอยู่หอพัก หอพักที่นุ่นอยู่เป็นหอพักสตรี จึงทำให้มีแต่เพื่อน ๆ ผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ ส่วนตัว นุ่นเองมีนิสัยที่ชอบทำอะไรแบบแผลง ๆ แปลก ๆ ชอบเล่นสนุกไปวัน ๆ 

                ภาษาที่เพื่อนๆเรียก คือชอบแวกกฏของหอพักเป็นประจำ หนีเที่ยวไปเดินห้าง ไปตามเทศกาล มีเที่ยวผับเที่ยวบาร์ ตามประสาเด็กบ้านนอกที่ได้เปิดหูเปิดตา ซึ่งหอพักมีกฎระเบียบให้นักศึกษาต้องเข้าหอพักเกินเวลา 23.00 น. แต่นุ่นก็ไปกับเพื่อนที่หอแล้วกลับเกินเวลาอยู่ประจำ แต่ผู้ดูแล หอพักก็เอาผิดนุ่นไม่ได้ เพราะนุ่นจะเอาตัวรอดไปได้ทุกครั้งจนผู้ดูแลตั้งชื่อ นุ่นว่า ปลาไหล 

                และแล้วก็มาถึงวันเกิดเหตุที่นุ่นไม่มีวันลืมเลย  หลังจากการเรียนวันสุดท้ายของเทอมจบลง นุ่นและเพื่อน ๆ ที่หอก็นัดกันเพื่อจะฉลองปลดปล่อยอิสรภาพของการเรียนวันสุดท้ายสิ้นสุดลง นัดทุกคนที่ผับเดิมเราอยู่กันจนผับปิด ราว ๆ ประมาณตี 2  เราได้นั่งแท็กซี่กลับมากัน จนใกล้จะถึงซอยหอพักที่พวกเราพัก แท็กซี่ดันเกิดเสียขึ้น โดยไม่ทราบสาเหตุ นุ่นกับเพื่อนเลยตกลงว่าจะลงกันตรงนี้ ซึ่งซอยก็ไม่ได้ห่างกันมากซักเท่าไหร่ แล้วบริเวณนั้นก็มีรถ 2 แถว  ผ่านมาพอดีนุ่นกับเพื่อน ๆ จึงพากันขึ้นรถ ซึ่งรถสองแถวจะพาเราเข้าอีกซอย แล้วอ้อมทะลุเข้าอีกทางด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นทางด้านหลังของหอพัก ซึ่งก็อาจจะใช้เวลานิดหน่อยแต่เพื่อความประหยัดเราจึงทนได้

                แต่วันนี้ รถสองแถวไม่ได้ไปตามทางที่เราคิดไว้ตั้งแต่แรก เนื่องจากมีการปิดซ่อมถนนของเขต เขาจึงพาเราอ้อมไปอีกทาง ซึ่งเป็นถนนเลนส์เดียว ต้องผ่านลัดเลาะ ไปทางวัดซึ่งติดใกล้ ๆ กับหอพัก ขณะที่เราผ่านวัด ในช่วงเวลานั้นที่วัดมีรถป๋อเต๊กตึ๊งและมีการเปิดไฟศาลา เหมือนกำลังจะเตรียมตัวจัดงานศพให้แด่ผู้ที่เพิ่งเสียชีวิตมาใหม่ ๆ ตามประเพณี ความนึกสนุกของนุ่นก็เกิดขึ้น

                นุ่นได้ตะโกน ร้องทัก บางสิ่ง บางอย่าง หรืออาจจะกำลังพูดลอย ๆ เพื่อความสนุกว่า  “สวัสดีค่ะ มายืนอะไรกันแถวนี้ ขึ้นรถกลับหอกัน ไปเล่นด้วยกัน  มา ๆ ” แล้วยกมือไหว้ 

                หลังจากสิ้นสุดคำที่นุ่นพูดนั้น เพื่อน ๆ ก็ต่างพากันทักว่าอย่า พูดแบบนี้เดี๋ยวเขาก็ตามมาหรอก แต่นุ่นไม่ฟังแล้วยิ่งสนุกไปกันใหญ่ เพราะระหว่างทางผ่านออกข้างวัด ทางมืดมาก นาน ๆ จะมีไฟ ด้วยรถที่นั่งมาเป็นใจดับไฟด้วย ทำให้ที่รถและบรรยากาศภายนอกมืดมาก แล้วทุกคนก็กรี๊ดกันอย่างตกใจเสียงดังขึ้น เมื่อนุ่นตะโกนพูดว่า “ผีตามมาอยู่ข้างหลัง”  จบเสียงแกล้งเพื่อน นุ่นหัวเราะดังลั่นด้วยความสนุกสนาน

                เมื่อรถสองแถวถึงปากซอยแยกหอพัก นุ่นและเพื่อน ๆ ก็พากันเดินเข้าหอ ซึ่งห่างจากปากซอยประมาณ 200 เมตร แต่เมื่อลงจากรถเดินเข้าซอย สายตานุ่นเหลือบไปเห็นรู้สึกเหมือนว่ากำลังมีคนเดินตาม พอนุ่นหันไปคนนั้นก็หายไปแล้ว จนเพื่อน ๆ สะกิดทั้งนุ่นว่าเป็นอะไร นุ่นก็บอกว่า “เหมือนมีคนเดินตามพวกเรามา แต่พอหันไปดูจริง ๆ ก็ไม่มีแล้ว” เพื่อนก็กลับมาว่า “ที่นี้ทำเป็นกลัว แต่พออยู่ในวัดอ่ะ ทำปากเก่งจังนะ ยัยนุ่นคนเก่ง”

                พอนุ่นเข้าถึงที่หอพัก ต่างก็พากันแยกย้ายไปอาบน้ำ นุ่นก็ไปอาบน้ำเช่นกัน ซึ่งห้องน้ำที่หอพักจะเป็นห้องน้ำรวม มีห้องอาบน้ำ มีห้องสุขา ตามหอพักที่มีห้องน้ำรวม แต่ห้องที่นุ่นจะอาบ มีคนอาบอยู่นุ่นจึงต้องต่อคิว จึงเอาพาเช็ดตัวพาดไว้ที่ขอบห้องน้ำ 
                แต่พอนุ่นเงยหน้าขึ้นไปจะพาดผ้าที่ขอบกำแพงห้องน้ำ สิ่งที่นุ่นเห็นคือ ภาพผู้ชายร่างสูงใหญ่ ดวงตาสีแดงสด นั่งชันเข่าที่ขอบห้องน้ำ และกระโดดลงมาใส่ที่นุ่น ใบหน้าประกบกันตามองด้วยความโกรธจนแดงกล่ำ ปากแล้วยิ้มแทบจะฉีกถึงใบหู ทันทีที่นุ่นเห็นสิ่งนั้นกระโดดลงมาใส่นุ่น นุ่นตกใจ ตัวสั่นและเสียขวัญมาก ร้องกรี๊ดอย่างดัง จนเพื่อน ๆ และคนที่อยู่แถวนั้นเข้ามาดูนุ่น เพื่อน ๆ มากอดนุ่นไว้แน่น สิ่งที่นุ่นจำได้หลังเหตุการณ์นั้นคือ นุ่นก้มหน้า ล้มลงไปกับพื้นห้องน้ำ ร้องไห้แล้วพูดจาไม่รู้เรื่องเลยแล้วกรี๊ดร้องเสียดังโวยวาย

                เพื่อน ๆ พานุ่นกลับมาที่ห้องนอน เพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วทยอยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำ เพื่อช่วยกันหาวิธีแก้ไข แต่ช่วงนั้นเกือบจะตี 4 แล้ว เมื่อเล่าเสร็จต่างคนต่างเพลีย นุ่นกับเพื่อน ๆ ก็นอนพักผ่อนกัน โดยคุยว่าตอนเช้าจะพากันไปทำบุญให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นค่ะ  แต่เหมือนเหตุการณ์มันไม่เป็นไปอย่างที่คิด พอนุ่นกำลังอยู่ในภวังค์ที่กึ่งหลับกึ่งตื่น นุ่นเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ ดวงตาสีแดงกล่ำ ปากยิ้มกว้างเกือบฉีกถึงใบหู กำลังเดินมาหาเธอ เธอจึงหลับตาอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้นผู้ชายคนนั้นได้หายไปแล้ว นุ่นจะยกมือพนมไหว้พระ แต่ทันใดนั้น ก็ปรากฏร่างของผู้ชายคนเดิน อยู่ในท่าคุกเข่าอยู่เหนือหัวของนุ่น มือของเขาจับมือนุ่นแบบบีบแน่น ใบหน้าของผู้ชาย จ้องและก้มลงมาแทบจะแนบกับใบหน้านุ่น พร้อมส่งเสียง หัวเราะในลำคอ แบบสะใจ และพูดขึ้นว่า “มาเล่นด้วยแล้วนี่ไง อย่าเพิ่งนอนสิ” พร้อมปากที่ฉีกยิ้มสุด ๆ  นุ่นไม่สามารถขยับตัวได้ เหมือนโดนเขากดทับไปทั้งร่าง นุ่นได้แต่ภาวนาและสวดมนต์ในใจแล้ว จนกรี๊ดร้องออกมาจาก จนเพื่อนในห้องที่มานอนเฝ้าตื่นแล้วเข้ามาปลอบขวัญนุ่นอีกครั้งพร้อมสอบถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

                หลังจากเหตุการณ์นี้นุ่นก็ไม่ได้นอนต่อเลยค่ะ นั่งคุย นั่งฟังเพลงกัน จนถึงเช้าเลยได้เอาเรื่องทั้งหมดมาปรึกษากับคนที่คุมหอและพี่ยามที่นุ่นสนิทที่แกกำลังเข้าเวรพอดี ทั้งสองท่านก็แนะนำให้ไปที่วัด อาจจะไปพูดลบลู่ใครไว้หรือทำอะไรให้ใครไม่พอใจ เมื่อไปถึงวันเป็นช่วงฉันท์เช้าพอดี นุ่นกับเพื่อนก็ได้ไปตักบาตรทำบุญ และได้พูดคุยสอบถามกับหลวงพ่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
                อาจจะเป็นความบังเอิญหรือตั้งใจ ที่ศาลาทำบุญวันนี้เป็นศาลาเดียวกับที่ตั้งศพเมื่อคืนที่นุ่นกับเพื่อนเห็น เมื่อนุ่นเห็นภาพหน้าศพ นุ่นตกใจมาก เพราะสิ่งที่เห็นคือภาพของผู้ตายที่หน้าคล้ายผู้ชายคนเมื่อคืน รอยยิ้มที่ยิ้มเกือบจะฉีกถึงใบหู ดวงตากลมโต นุ่นจึงได้สอบถามกับสัปเหร่อเพิ่มเติมกับศพนี่ว่าเกิดอะไรขึ้น

                คำตอบที่ได้ ไม่ใช่เพียงแต่นุ่นที่ตกใจและเพื่อนทุกคนก็ตกใจเช่นกัน เพราะศพนี่ คือตาจันทร์ คนขับรถสองแถวประจำซอย แกรถคว่ำตายเมื่อคืนนี้ประมาณช่วงตี 2-3 กลางซอยเข้าหอของนุ่นเอง ซึ่งถ้ามองอีกมุมเป็นช่วงที่นุ่นกับเพื่อนขึ้นรถแดงพอดี และเส้นทางแรกทีมีการปิดถนนซ่อมปรับปรุง จริง ๆ แล้วเป็นการปิดถนนเพื่อนเคลื่อนย้ายศพและซากรถออกจากจุดเกิดเหตุ ซึ่งช่วงเวลาที่ขับผ่านวัดคือช่วงเวลาที่ป๋อเต๊กตึ๊งนำศพของแกมาวัดพอดี เนื่องจากแกไม่มีญาติพี่น้อง หลวงพ่อจึงให้เอามาไว้ที่วัดและจะดูแล

                สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้นุ่นและเพื่อน ช็อกกับสิ่งที่ได้ฟัง และได้พบเมื่อคืน สรุปแล้วรถคนนั้นใครเป็นคนขับ แล้วตอนจ่ายเงินก็ไม่มีใครสังเกตหน้าคนขับ แล้วอีกคำตอบที่ทุกคนยังสงสัยเมื่อคืนลุงสัปเหร่อนอนเฝ้าศพทั้งคืน ยิ่งช่วงที่รถป๋อเต๊กตึ๊งมาส่งศพ ช่วงนั้นลุงอยู่ตรงลานวัดพอดี ไม่เห็นรถสองแถว ไม่มีแม้แต่รถอะไรผ่านเข้ามา จนถึงช่วงตี 3 ถึง ตี 4

                เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเหตุการณ์ที่นุ่นคงต้องจำไปอีกนาน และคงไม่คิดจะพูดจาอะไรแปลก ๆ ในตอนกลางคืน หรือแบบนี้อีกแล้ว....

เขียนโดย : JP